Teheran 1

We zijn binnen! Welcome to my country, veel handjes schudden Een lange dag van ca 40 uur minus wat hazeslaapjes, wandelkilometers en een bezoek aan paleis Golestan en de bazaar. Tweede, noodgedwongen  bezoek aan Golestan. Frans zwijnt weer. De dames zwijmelen bij een waterpijp ;-). We belanden -vrijwillig- in een iranese cel! In de metro met de vrouwen achter het hek.

Natuurlijk zijn we welkom in Iran, waarom ook niet? Paspoort en visum zijn in orde, alleen de hotelreceptionist is not amused als we ons paspoort niet willen (en mogen) afgeven van vadertje Staat. Een beetje misnoegd neemt hij genoegen met een kopie van ons paspoort. We douchen snel en gaan op pad. We lopen naar het zuiden, langs een drukke straat, er is veel geluid en uitlaatgassen. Ook hier zien we mensen lopen met een mondkapje voor. Af en zoeken we de route en er is altijd wel iemand die ons de weg wijst. We lopen door een autoluw gemaakt deel met veel groen en bankjes. Manne, vrouwen en kinderen eten, kletsen, winkelen op deze hete zondag.  Om de paar minuten zien we een shuttlekarretje de zone open neer rijden voor mensen die het te lang vinden om te wandelen. Het verkeer is zoals ons al is bekend gemaakt, hectisch en onvoorspelbaar. We wurmen ons inlangzaam, soms snel tempo door bussen, autos en talloze brommers. Het zit allemaal dicht op elkaar en de eerste botsing tussen slalommende brommers gebeurt al voor onze neus. Ze gaan gelukkig vrij beheerst uit elkaar. Verzekeringspapieren invullen. Nooit van gehoord denk ik-:).  We ontdekken het Golestan paleis  door een paar maal rechts af te slaan, door de drukte die bij de nabijgekegen bazaar heerst. Er zijn in dit voormalige paleizencomplex van de Kadjaren vele museums ingericht. We moeten kiezen gezien de beperkte tijd en kiezen voor de grote hal, de spiegelhal. Het zijn voornamelijke lege hallen met spiegels en spiegels. Wie is er de mooiste in het land? Ook veel mozaiekwerk in turkoise, geel, blauw en groen. De meest rechthoekige  gebouwen liggen rondom eem grote tuin die makkelijk een lengte haalt van 200-300 meter, met veel bomen, water en  een aanlokkelijk grasveld. We dommelen op het gras binnen no time weg en worden wreed gewekt door een soort tuinman opzichter die ons en anderen van het gras afjaagt. Niet dat er een bordje stond dat het verboden was, maar blijkbaar is het niet gewenst. Jammer-:)). We sjokken de hitte weer in, graadje of 30. Twee iraniers willen met ons op de foto, maar ze zijn er op naar zoek lijkt het. Een minuutje later schieten ze twee duitse vrouwen aan, ook op de foto. Nee, er zijn meer spontanere ontmoetingen! Een oude magere gebogen man praat tegen ons in Farsi, maar geen idee wat hij wil vragen. We come from Holland zeggen we en dan lacht hij breed en schudt de handen. Meer wilde hij niet weten. In de bazaar toont een vrouw in het zwart ons een zak met mandarijnen, "toe pak maar" zegt ze en afslaan kan niet -;) Een derde wil ons zijn tapijten tonen en wat raar nou, daar hebben we nu geen zin in-;). Een kleine oude vrouw komt assertief naar mij toe, money money zegt ze en houdt een briefje rials in haar hand. Ja geef maar zeg ik, maar dát is niet be- bedoeling!  Ze is gek, zegt iemand tegen ons, maar wel lief. Echt niet zegt ze, hij is gek. Iedereen lacht en het is een ontspannen sfeertje. We schieten een eettentje in en komen in een flinke drukte terecht. Er is keus uit 6 gerechten, dat betekent snel leveren maar wel lekker. Rijst met een polenta, beetje groente en kip of lamsvlees. Colaatje erbij. Waar we vandaan komen? Holland. Ahja zegt ie en loopt weg. En komt terug,  met de nederlandse vlag op een stokkie! Mooi toch he!? We lopen na onze lunch verder door de bazaar en vragen naar een telefoonwinkel. We willen een iraans simkaartje om goedkoop te internetten als we geen wifi hebben. Voor 5 euro kunnen we 4 weken internetten, dat zijn nog eens tarieven! Beste keus hier is Irancel, met de beste dekking. De jongedam achter de balie regelt het in rap tempo maar heeft voor de sim houder wel een toolje nodig,  wat ik bij me heb gelukkig.