Iran Sisakht 2

De dagbeschrijving van onze reis begint met....na een stevige maaltijd vertrekt u naar.....Het begint voor ons al met stevig zoeken naar die maaltijd -;)). Meer dan plat brood en jam of smeerkaas is er niet. Ons 'wat en hoe boekje' moet uitkomst bieden om een ei te krijgen. Dat lukt, even later komen er vier gebakken eieren. Iemand van ons zal wel voor twee tellen -;)! Tegen de tijd dat we klaar zijn, komt er een opgewarmde kom, daarin zit iets wat op stevige erwtensoep lijkt. De smaak is niet verkeerd, maar ook niet om over naar huis te schrijven. De drie  au bain maries blijven leeg. Ik verpak het vierde ei in plat brood, komt misschien onderweg van pas. Om 08.30 uur staat onze gids Moiene, 20 jaar oud, klaar met een gebutste taxi en rijden we naar het vertrekpunt van onze wandeltocht. Daar aangekomen,  zien we dan eindelijk ons zwembad!? Helaas, het is een betonnen ring, met een diameter van 10 meter en een halve meter hoog met een laagje kraakhelder water. Dat borrelt daar vers uit de grond en schijnt volgens Moiene het verste en helderste water van Iran te hebben. Drinkklaar!  Via een aquaductje en pijpleiding wordt het dorp van water voorzien. We maken een klimmetje van 20-30 minuten naar een meertje, Kuhgol genaamd. Een rotspad met door de hete zomerzon verdroogde kruidgewasen en distels leidt ons er naar toe. Het idyllische plaatje wat je op internet tegenkomt, mag aangevuld  worden door een plaatje van een flinke vijver met weinig water, wat riet en veel algengroei en  enkele vogelpootafdrukken als bewijs dat hier inderdaad soms vogels zitten. We hebben wel mooi uitzicht op de bergen om ons heen. Moiene vertelt ons dat het hier veel sneeuwt in de winter, tot 5 -6 meter hoog. Nauwelijks voor te stellen in deze hitte! We naderen een weitje waar wat water doorheen sijpelt. Een ezel, drie paarden en een kuddetje geiten grazen van het malsgroene gras. Een van witgrauw zeildoek en staken opgetrokken hutje doet dienst als onderdak voor de herders. Schoenen uit en we worden welkom geheten met thee door de vrouw des huttes en haar zoon, een vriend van Moiene. We groeten, we kletsen, we maken fotoos. Deze herders hebben een aantal kuddes die nu door honden bewaakt worden, tegen wolven en beren. Per jaar zijn ze enkele schapen kwijt aan de roofdieren, dat valt mijn inziens mee. De schapen worden verkocht, zo'n 100 per jaar. Het levert goed geld op, ze zijn rijke herders volgens Moiene. In het dorp bezitten ze een gewoon huis, daar wonen ze in de wintermaanden als de alpenweiden vol sneeuw liggen en er geen voedsel voor de schapen is, die grazen dan op de lage zomerweiden. We bedanken voor de thee en gaan verder, naar de Kughol waterval. Die bereiken we na ca 45 minuten. Ondertussen wordt Moiene aangesproken door een parkwachter. Uit de toon en gebaren maken we op dat Moiene zich in het dorp had moeten melden en een permit had moeten aanvragen tegen een klein bedrag. Dat is blijkbaar niet gebeurd, maar verdere consequenties voor ons zijn er niet. Wat het voor Moiene betekent weten we niet. Ook niet als hij later voor een tweede keer staande wordt gehouden, door twee wagens zelfs, met politiekenmerken en geuniformeerde mensen. De man met de zwarte broek, roze hemd en glanzende haarkuif en schoenen is denk ik de baas en het is hij die nu min of meer tegen Moiene uitvaart. Die lijkt het gewend en maatregelen lijken ook nu niet van toepassing. Wij weten van niets en wachten wel af wat er gaat gebeuren. Dat is niet mis! De auto van Roze Hemd staat op n hellinkje en start niet meer! We moeten even mee helpen aanduwen, en dan rolt het team Parkwacht weer verder op route. Wij bekijken nog even het watervalletje, ik haal n natte schoen en voel n steentje in mijn schoen. Het steentje blijkt van staal te zijn en scherp. Is door mijn onderzool aan de binnenzijde door de inlegzool naar boven gekomen, maar aan de onderkant is niets te zien van de kop. Raar!  Met een steen kan ik de spijker terugduwen, maar n half uurtje later prikt ie weer in mijn voet. Een nijptang in de bergen is lastig te vinden, maar gelukkig hoeven we niet ver meer.Maar morgen wandelen we toch niet meer, ik laat er in nederland wel naar kijken. Moiene kijkt ondertussen uit naar een lunch, bij een  kebabzaak vullen we onze hongerige maag en bespreekt Moiene het middagplan. Een bezoek aan zijn guesthouse in wording, een hotelaccomodatie voor 1000 man! Per dag! Geleufdegijda!? En hij is er vorige maand mee begonnen.  Dat wil hij ons laten zien, een tien minuten verderop met de taxi. Is goed, willen we wel zien. Drie oude kippenstallen (maar dan voor een inheemse bruin, zwartwit gestreepte bergkip) worden momenteel gestript, een luidruchtig grommende bulldozer maakt het omringende terrein gelijk. Die maakt zo'n lawaai dat we het na een kwartiertje wel gezien hebben, ook al is het lekker koel onder de oude appelboom. Bij het hotel teruggekomen, reken ik even de lunch en een fooi af. En, vraagt Mliene aarzelend, mijn betaling als gids? Uhh, die is door ons al in Nederland betaald, die zul je bij de Iraanse touroperator moeten vragen, antwoord ik. Daar neemt hij gelukkig in ieder geval genoegen mee. Blijkt wel weer dat dit niet goed georganiseerd is. De middag is vanaf een uur of 3 vrij om t besteden. Dat wordt wassen, lezen, rusten. Eindelijk eens een middagje vrij -;)). 's Avonds doen we nog een wandeling van n half uurtje  naar het dorpscentrum, voor de afwisseling op zoek naar een hamburger. Een iranees met goede engelse uitspraak helpt ons met het menu. Omdat het een drukke fastfoodzaak is, moeten we wel zeker een half uur wachten -;)). Geen probleem, we oriënteren ons vast op het bezoek aan Isfahan morgen, volgens velen de mooiste stad van Iran. We hebben er weer drie volle dagen, we gaan zeker weer veel zien en meemaken. Voor de drie groooote hamburgers en een grote fles frisdrank zijn we 4 euro kwijt. Nou, dan kan er wel een taxi af. Teruglopen hebben we geen zin meer in. Vijf minuten later staan we bij ons hotel. Omdat de taxichauffeur drie vingers omhoog stak voor een indicatie van de prijs, dachten we 300.000 rial,  oftewel 2,4 euro. Mis, hij bedoelde 30.000 rial, 24 cent! Ik heb m 100.000 gegeven, vindt de penningmeester vast wel goed-:))!