Iran - Isfahan 3

Met de metro, naar de Armeense kerk. Met de wind mee langs de rivier naar de Khaju brug. Met de goedkoopste taxi naar het duurste hotel. Koffie bij een VW foodtruck en eten bij Azardegan restaurant annex curiositeitenwinkel.

In de New Jolga wijk in Isfahan woont al sinds Abbas I een grote Armeense gemeenschap. Hij haalde ze naar Isfahan, onder dwang, zij waren goede handelaren en aangezien Isfahan een belangrijke schakel was in de Zijderoute, kon hij hen goed gebruiken. Ze kregen een gebied ten zuiden van de rivier toegewezen, mochten een kerk bouwen en zijn nooit meer vertrokken. Wij gaan vandaag de kerk en de bijbehorende museums  bezoeken. Ze los van elkaar bezoeken gaat niet,  dat hebben de Armeniers weer slim bepaald!
De kerk is niet zo groot, maar dat maken ze aan de binnenkant weer goed door uitbundige wandschilderingen. Overal bijbelse verhalen, met tekst en uitleg, ook in het Engels. Geen centimeter is onbenut gelaten, je kijkt je ogen uit. Een tafereel dat verhaalt over het hemelse, aardse en helse doet veel aan Jeroen Bosch denken, alleen niet zo supergedetailleerd geschilderd. Het is druk in de kerk, blijkbaar een echte trekpleister. De twee museums bekijken we ook. De Armeense genocide wordt uitgebreid verhaald.  Verder veel gebruikelijke voorwerpen als schilderijen, potterie en religerie. En, een heuse drukpers! Om de bijbels te herdrukken natuurlijk!  Een piepklein cafeetje verderop heeft de wanden van de kerken zo ongeveer gekopieerd, daar willen we een koffie drinken. We stippelen de route uit voor de rest van de middag. We houden het simpel. We kopen een lunch in de supermarkt en gaan ergens op een beschaduwd grasveldje liggen. Waar kan dat beter aan de oever van de Zayandeh rivier die Isfahan verdeelt? Over kilometers lengte hebben de Isfaniers de oevers met parken bedeeld. We struinen langs tientallen mensen, soms alleen, met zijn twee of hele groepen van 10-20 man die uitgebreid lunchen, slapen, lezen of luieren. Wij doen dat ook, broodje tonijn en een vruchtensapje erbij, schaduw en warmte maken -tekort- plaats voor een siesta. Een poesje met een goede neus komt schooien en verdwijnt met zijn koppie in het blikje tonijn, die heeft feest vandaag! We wandelen verder tot een andere mooie brug, Khaju genaamd, de koninklijke. Daar zijn veel mensen zich aan het voorbereiden op het weekend, lekker eten, kletsen. Er is ook een groepje dat onder de bogen aan het zingen is, en er wordt pootje gebaaid. We zetten ons neder en laten het gezellige gebeuren aan ons voorbij komen. Kinderen komen bij ons, maar gesprekken hen voeren gaat vandaag iets te ver, ze kennen nog geen engels. Wel hebben ze reuze lol met of over ons en zijn ze op een gegeven moment ons aan het filmen en fotograferen. De lol slaat echter wel om als ze net een beetje te vervelend gaan doen en het meer een zeuren en dreinen wordt. Zo kan het dus ook. Twee jongens spreken me nog aan. De ene spreekt raar maar als hij zijn hoofd op enig moment naar zijn vriend draait, snap ik het. Hij is doof en heeft een implantaat op zijn schedel zitten. Nu snap ik ook de gebaren die hij maakt, hij probeert met mij in gebarentaal te spreken. Het enige gebaar dat mij te binnen schiet, is mijn schouders ophalen en vragend kijken. Dat snapt hij (denk ik). We drinken verderop een sapje en willen net naar het centrum terug als ik getrommel hoor. Lijkt wel een drumband zeg ik en verhip, dat is zo! Het is een optocht. Zo'n 6-7 groepen na elkaar langs. Voorop een groep die muziek maakt, trompet, trommels, bekkens en zo gevolgd door een gropeje die een  soort metalen ereboog met zich meedragen. We zien bogen in diverse kleuren en ze steken de brug over die wij net verlaten hebben. Even terug natuurlijk voor wat fotoos en video! Achter de laatste groep volgen de vrouwen. Ik begrijp dat de dood van een imam herdacht wordt. Een standje op het eind van de brug deelt rozenwater uit. Dus iets later dan gepland gaan we terug  maar lopen is te ver vinden we. We houden een taxi aan, voor 8 cent de man/vrouw brengt de chauffeur, een oudere man, ons snel naar het duurste hotel van de stad, hotel Abassi genaamd. Hotel Abassi is wel wat decadent ja. Heel grote binnenplaats, net als van een moskee.  Veel groen, water en tuinmannen, maar geen service. Zien we er te goedkoop uit, ik met mijn hemd uit mijn broek? Als we na 10 minuten nog geen ober in beweging richting ons tafeltje zien komen ( ze moeten ons wel gezien hebben denken we overtuigd) nemen wij weer richting uitgang. De hartige en zoete koeken meneer op straat biedt meer en sneller service! We zijn weer vlakbij de Kalverstraat, en doen een lekkere koffie met worteltaart bij een soort foodtruck die koffie verkoopt. Dit stilt de lekkere trek voor even. Voor het betere  vulwerk willen we naar een theehuis vlakbij ons hotel, toch nog n paar km lopen. Het theehuis zit stampvol, ja als je genoemd wordt in de reisgidsen en als je iets te bieden hebt, dan loopt het vaak storm. We moeten even wachten tot er een plekje vrij komt, maar dat geeft niet. De zaak, een pijpenla  van 60-70 meter lang met een paar haakse bochten, is barstensvol gehangen met prullaria, retro-radio's en heeeel veel lampen. Zelfs antieke geweren! En alles met een prijskaartje! Misschien een Armenier -;))? We kijken voorlopig onze ogen uit. De lokale soep die we graag willen is op, die komt pas weer in de winter zegt de ober. De keuze is reuze, dat wordt weer kip met rijst. Het wordt hoog tijd tijd voor een boterham met pindakaas! Natascha heeft die bijna in het vizier, zij gaat morgenavond weer naar Nederland, snik!
Morgen de laatste schatten van Isfahan ontdekken.