1 oktober Gangneung.

1 oktober Gangneung.

Komen oordoppen toch van pas, maar gebruik ik ze niet. Eigenwijze taxichauffers, maar wel aardig. Brainfood? Onthouden, Gangneung, 2018 winter Spelen!

We hadden al besloten vandaag geen ontbijt bij de buuf te doen, alweer een gerookte makreel, rijst en sambal is de vierde keer op rij net iets te veel! We staan vroeg op, maar de pensionhoudster is vroeger. Ze praat en gebaart uitgebreid tegen ons, maar we begrijpen haar niet. Zoonlief komt erbij en begint over een taxi. Ohnee, niet weer die spraakverwarring he!?Hoe maken we duidelijk dat we al een taxi hebben besteld, dat die om de hoek klaar moet en zal staan? Dat hij ons niet met zijn auto, - een dikke Mercedes,dat wel- hoeft weg te brengen? We proberen zo beleefd mogelijk overal Nee op te zeggen, uitgebreid bedankend en trekken onze koffers zoetjes met ons mee naar de uitgang, dan zijn we op het asfalt en halen we opgelucht adem -;). Onze taxi staat er een paar minuten voor tijd en brengt ons in straf taxi tempo naar de stad, in 20-25 minuten. We hebben zo mooi even de tijd om een koffie te doen en wat koeken te kopen voor onderweg als ontbijt. We vragen na welk perron we hebben en kunnen op de afgesproken tijd de trein in. De rit gaat n uurtje of vier duren. We gaan door groen heuvellandschap, afgewisseld met kleine en grotere dorpen, rijstvelden en lichte industrie. Eenmaal ook steenkolenindustrie. Ook gaan we door aardig wat tunnels, soms wel enkele kilometers lang. We soezen wat, lezen wat, lekker rustig. Het laatste uur wordt dat wel anders! Ik dacht er op een gegeven moment echt aan om mijn hoordopen in te doen, ik hoorde de wielen van de trein en de fluit niet eens meer, zo'n kabaal! 2x30 keeltjes van peuters die met de juffen op weg waren, jeetje, wat een kabaal kunnen kinderen maken-;)). Wel zaten ze allemaal uiterst gedisciplineerd op de banken, met zijn drieën, maar die mondjes stil houden, daar was geen beginnen aan! Ook het uitstappen ging trouwens heel geordend, elk kind werd op het perron aangepakt en in een rij op zijn billen gezet, iedereen achter elkaar, uniformkleur bij uniformkleur, geel en rood was het vandaag. Omdat er spoorwerkzaamheden waren (we waren hier al enkele weken van te voren van op de hoogte), moesten we het laatste stukje nog met de bus, die stond mooi klaar. Een kwartiertje later namen we een taxi voor de laatste etappe naar het guesthouse. De chauffeur leek behoorlijk zeker van het adres, dus instappen en wegwezen. Maar in de buurt gekomen zag je toch twijfel groeien bij hem. Het werd langzaam rijden, over het stuur leunen en naar buiten kijken en ten slotte maar uitstappen en de weg vragen. Dat was wel grappig, niemand wist het precies, dus dan liep, holde hij van links naar rechts, weer terug, een trapje op, trapje af, weer naar links. Op het hoofd krabben, weer iemand aanspreken, rondje rijden, nog meer vragen. Ik probeerde nog te roepen, bel het guesthouse zelf nou even, je hebt het telefoonnummer maar ik kreeg zijn aandacht niet eens. Intussen liep wel de meter verder, maar gelukkig zijn de wachttarieven laag, per 140 seconden ongeveer 7,5 eurocent. Uiteindelijk had hij het toch gevonden, in het groot blok met onder allemaal winkeltjes en boven een woonlaag (denk ik), was tussen twee winkeltjes een smalle opgang zichtbaar en als je goed keek kwamen de Koreaanse letters wel wat overeen met wat er op onze voucher stond. Dus uitstappen, Visa door de taxibetaalautomaat en de opgang in. Nu sloeg bij óns toch wel twijfel toe! Een indringende pislucht hing er, denkelijk uit de trap naar beneden komend. Hebben wij hier ons guesthouse gekregen? Zou de reisagent dit weten? Onze taxichauffeur ziet ons twijfelen, maar hij weet het zeker, hij holt de trap op (gelukkig niet af) en wenkt ons mee, wij de koffers omhoog zeulend. Dan wordt het ineens inderdaad een guesthouse, een vrolijke jongeman komt ons tegemoet en helpt ons verder. We moeten helaas nog een half uurtje wachten met inchecken maar dat is geen probleem, we laten de koffers achter, zoeken een kaart van de omgeving uit en gaan op verkenning. Maar eerst eten! Meteen bij de uitgang zitten diverse eettentjes en we zien een lekkere rode, dus pittige noodlesoep met vis. Als we dit proberen te bestellen, schiet ineens de guesthouse jongen ons te hulp, aardig! Hij wijst t een en ander aan, we knikken ja, we laten ons verrassen -;). Naast de vissoep volgt dan nog n schotel vlees in zoetzure saus, hé die kennen we nog van de chinees thuis! Smaakt weer prima! Veel noodles, mosselen, wat krabbescharen, inktvis ( ook in complete mini-uitvoering) en Marianne heeft ook iets ondefinieerbaars. Ziet er uit als n vaste kluwen spaghetti, hersenen misschien? Ik proef ervan, tis neutraal van smaak, met een wat korrelige structuur. We kunnen ertegen en gaan naar de beach. Deze stad en de kilometers strand zijn de beste stranden van Zuid-korea, zand zoals aan de Noordzee, maar veel smaller. Flinke golven trouwens, een enkeling surft, niemand die zwemt. Ook hier weer dennenbossen in een smalle strook tussen strand, huizen, flats en winkels. Als je niet door het zware natte of droge zand wil ploeteren dan voorziet een plankieren wandelboulevard in een makkelijke wandeling. Niet een paar honderd meter, maar echt kilometers lang, toch wel makkelijk! Verder opvallend zijn de houten schommelstoelen op het strand, vensters om je in te laten fotograferen. Ik zei winkels, maar het zijn eigenlijk allemaal eettenten, echt tientallen langs elkaar en allemaal meterslange bakken met levende vissen, krabben en zo. En nauwelijks klandizie, hopelijk hebben ze in het hoogseizoen voldoende om kunnen zetten, want van ons moeten ze het niet hebben! Nou ligt Seoul ondertussen nog maar n 3 uur van ons en deze stad verwijderd, dus ik kan me voorstellen dat er in de weekende nog mensen hier naar toe komen, de westkust waar Seoul aan ligt, heeft namelijk nagenoeg geen zandstranden. Toen we hier aankwamen was het zonnig en warm, een flink verschil met gisteren, maar tijdens onze strandwandeling betrok het en waaide het flink. Ik miste toch wel n vestje! We doen n bakkie koffie en lopen terug via een meer. 's Avonds verkennen we nog even de stad. We vragen de taxichauffeur om "downtown" te gaan om te shoppen en zo, maar dat vindt hij geen goed idee. Ok, gebaren we, dan naar het winkelcentrum. De smartphone en vertaler moeten er nog even bij, maar dan is het ook weer voor beide partijen duidelijk. We stoppen bij n grote winkelmall en kuieren wat rond, ik zet wat gekke petten op maar ik kom niet door de ballotagecommissie, te weten Marianne! Dan maar weer eens eten, we zien in grote neonletters een Mr. Pizz, hopelijk heeft-ie ze ook met een -a er achter! Jawel, en we bestellen een L- formaat voor ons tweeën en sluiten daarmee voldaan onze shopping af. Met wederom een zelfverzekerde taxichauffeur menen we weer snel thuis te zijn, maar hij zet ons toch echt verkeerd af, en best wel n eindje uit de buurt. Waarom gebruiken ze dan ook potverdorie hun navigatiesysteem niet?! Maar goed, hij rekent niet de volle prijs als hij ons uiteindelijk op de goede plek afzet en maakt oprecht zijn verontschuldigingen, my miss! my miss! Hij bedoelt natuurlijk mistake (denk ik)! Morgen n korte rit van bijna 2 uur naar Sokcho, met n middenklasse hotel. Kans op n pizz lucht zullen klein of groot zijn, tis maar hoe je het bekijkt!