30 september Hahoe
Blijf op de hoogte en volg Frans
30 September 2014 | Zuid-Korea, Hahoe
30 september Hahoe.
De VVV geeft antwoord op de festival vraag, spreken we voor het eerst 2 Nederlandse toeristen, komen we misschien wel in de plaatselijke courant te staan.
De dag begint redelijk zonnig en het is nog doodstil in het dorp. Na ons ontbijt, hetzelfde als wat we gisterenavond aten met 2 andere bijgerechten en met andere kleren aan, gaan we naar de plaatselijke VVV. Die is gelukkig open en een dame stat ons in redelijk engels woord. Ja, zegt, er zijn vandaag festivals in Hahoe!! Gelukkig, heb ik er toch niet naast gekeken. Ze pakt een tijdschema en vertelt ons waar we moeten zijn, rond 12.30, 14.00 en 15.30 uur. Aan de rivierkant bij de witte paviljoentjes dus. We zien nu bij de VVV ook volle bussen aankomen en ineens is het een drukte van jewelste! Hele groepen schooljeugd komen joelend en kletsend ons voorbij, ook groepen volwassenen, maar die zijn wel wat bedaarder. Alsof ze zo uit een droge en stoffige woestijn komen, pakken de kinderen de aanwezige persluchtslangen en blazen elkaar schoon, nog nooit gezien en lijkt me ook helemaal niet nodig, buiten het feit dat het niet eens ongevaarlijk is! Het is een gezellige drukte in het dorp en langs de rivierkant. De kinderen worden ordelijk aan de lunch gezet, ze gehoorzamen de meester met zijn fluitje uitstekend! Als wij plaatsnemen op een bankje met een schrijvende jongeman er op, om naar de komende show te kijken, heeft de jeugd alleen maar oog voor elkaar en hebben vooral de meiden de meeste schik met elkaar met het maken van de selfies, elke shoot wordt wel 10-15 keer opnieuw gedaan, tis echt volksvermaak, ook voor ons!
De eerste show heeft niets met maskers te maken, een lokale zangartiest met zijn akoestisch gitaar. Zingt wat weemoedige liedjes, soms een paar met wat meer pit. Dat wordt gelukkig wel beter als nummer 2 opduikt. Nu met een elektrisch gitaar en het wordt zelfs een beetje rockie. De jeugd kan het nog steeds niet bekoren en het daadwerkelijke publiek bestaat uit niet meer dan 10-25 personen. Nou, niet echt een klapper! Dat vindt de jongeman langs me ook, hij is reporter en moet een stukje schrijven voor de krant, hij vindt het niveau gewoon slecht! We kletsen wat en luisteren af en toe naar de muziek. Ik krijg van hem een mooi programmaboek over de maskerdansen en wij promoten Eindhoven door middel van een postkaart. Ook hij kent Eindhoven -;), daar hebben immers ook Koreanen in het PSV team gespeeld. We doen ondertussen alsof we op een echt festival zitten en halen wat te eten bij de eettentjes, 2 stuks wel te verstaan. De keuze is ook makkelijk, noodlesoep of noodlesoep. Doe de laatste maar -;). Als om 14 uur het Koreaans masker dans begint - hier kwamen we toch voor-, heeft de jeugd aansluiting gevonden en is het hele veld vol, een gezellige bende die enthousiast reageert op de speaker, die kadootjes weggeeft, op lotnummers die je blijkbaar kon krijgen of kopen. Een voor een komen acteurs op, tot een totaal van 7. Elk van heeft een masker voor, meestal bruin en van hout. In het begin is het verhaal redelijk duidelijk, een boer die een koe slacht. De koe, beter gezegd de stier, wordt uitgebeeld door twee mannen in een stierenpak en bijbehorende kop. De stier loopt wat heen en weer voor het publiek en wat is er leuker dan het publiek met water uit een knijpfles nat te spuiten, alsof de stier aan het piesen is? De kinderen vinden het geweldig en lachen zich een deuk! De boer snijdt er zogenaamd wat organen uit en als laatste natuurlijk het stierenzakie. Dit wordt gedurende het spel natuurlijk gebruikt, platvloerse elementen doen het ook hier goed -;). Met muzikale ondersteuning van echte muzikanten op de achtergrond is dit toch wel een leuke voorstelling, tegen een prachtige achtergrond van de rivier, bossen en een klif. Onze reporter schrijft intussen driftig mee, we laten hem even alleen want we willen even een vest halen en de batterij opladen voor het volgende spel. We komen bij ons guesthouse dan aan de praat met een jeugdig Nederlands stelletje die ook door Korea aan het trekken zijn. Zij is een Koreaanse die in Nederland geadopteerd is toen ze drie maanden oud was en nu wel eens wel wat zien van haar geboorteland. Ze voelt geen speciale binding, ze voelt zich gewoon toerist zegt ze. Ze spreekt ook geen Koreaans en weet ook niet eens uit welke stad of streek ze komt. Als we naar het laatste spel gaan kijken, is de jeugd vertrokken en blijft er een klein schamel publiek over, zodanig dat de organisatie 2 van de 4 spelen schrapt en we het nog moeten doen met twee 1 persoons optredens. De laatste danser maakt het geheel nog wat interactief door er een jongedame uit het publiek mee in te betrekken. Het is dan tegen vieren en moeten ons nog haasten om een souveniertje te kopen want de winkeltjes gaan al sluiten! Ja, alles gaat langzaamaan dicht, er zijn nog maar weinig toeristen te bekennen. We denken dat we nog ergens iets kunnen eten, maar komen als snel bedrogen uit. Ook de paar restaurantjes die we eerder zagen, zijn al dicht, dat geloof je toch niet in zo' n toeristische attractie? We denken dat de inwoners hun levensmiddelen uit de grote stad halen, half uurtje verderop en dat er maar zelden toeristen blijven overnachten. Enfin, we kloppen nog maar eens aan bij onze buurvrouw, ze opent breedlachend de deur (een raamwerk met plastic zeil er in gespannen) en heeft tien minuten later de bekende vis en bijgerechten op tafel. Uuhh, ik ga nu wel verlangen naar een bruine boterham met kaas! Zo, het is zes uur, bijna helemaal donker en we installeren ons in het grote huis, in de serre om zo maar te zeggen, waar we wat meer ruimte hebben en ook een massagestoel. Wie daar als eerste inspringt? Ja, Marianne dus -;)), ik volg later wel -;).
Morgen gaan we verder nar het noorden, naar Gangneung. We nemen de trein van 8 uur, dus we moeten vroeg op! Met de bus is het 40 minuten naar het station en aangezien de overstaptijd krap is - en de bus niet helemaal betrouwbaar is qua tijd- , bestellen we een taxi om 7 uur, wel zo veilig.
Het plattelandsleven zoals we dat in Hahoe zagen, hoe ziet er dat uit?
De bewoners van de traditionele huizen hebben of n huis met pannen of een met stro. Er is meestal een omheind terrein - met toegangspoort en bij ons met honden en hondenhok- en met enige bijgebouwen. Deze staan van de grond, tegen het vocht en tegen ongedierte vermoed ik. Het skelet is van boomstammen, daartussen houten panelen en ramen. Vroeger van papier, nu van glas, zelfs driedubbelglas en horren. Het glas in de ramen van de deuren is mat zodat het op papier lijkt. bewoners die zich met hun moestuin behelpen, hebben heel wat voor handen. Er zijn altijd fruitbomen, appels zagen we, mandarijnen, khakifruit, granaatappels, sinaasappels ook. Ook een klein langwerpig appeltje zagen we. Als groenten zie je veel paksoi, pepers, mais en andere bladgroente die ik niet ken. De buuf die ons te eten gaf, had ook pindaplanten, tevens komkommers, courgettes, maar geen tomaten bijvoorbeeld. Verder veelvuldig tamme kastanjes en de gele bolvormige vruchten van de ginkgo boom. Soms zien we druivenplanten, we hebben heel lekkere grote druiven gehad, enigszins geparfumeerd smakend. Ook zagen we de dropplant (Agastache foeniculum) veel, het blad ervan gebruiken ze ook, rauw of bewerkt, om ander eten in te verpakken en het dan als pakketje naar binnen te schuiven (meestal bij je zelf!). De drop wordt echter gemaakt van de zouthoutplant, tis maar dat je het weet. Afrikaantjes, ik heb het dan over de bloemen, komen hier ook rijkelijk voor, in geel bruin, oranje en gecombineerd. Doen ze denk ik niets mee. Chrysanten zag ik, rozen ook. Tussen de peperplanten strooit onze buuf trouwens haar schillen van de pinda's, tegen slakken misschien? We hebben weinig vlees gegeten hier, eigenlijk alleen maar vis, maar we hebben ook kippen gezien.
De tractor is nog wel aanwezig maar om naar de stad te gaan, is de auto (sedan of suv) toch wel gebruikelijk, en hier (bijna) nieuw.
De VVV geeft antwoord op de festival vraag, spreken we voor het eerst 2 Nederlandse toeristen, komen we misschien wel in de plaatselijke courant te staan.
De dag begint redelijk zonnig en het is nog doodstil in het dorp. Na ons ontbijt, hetzelfde als wat we gisterenavond aten met 2 andere bijgerechten en met andere kleren aan, gaan we naar de plaatselijke VVV. Die is gelukkig open en een dame stat ons in redelijk engels woord. Ja, zegt, er zijn vandaag festivals in Hahoe!! Gelukkig, heb ik er toch niet naast gekeken. Ze pakt een tijdschema en vertelt ons waar we moeten zijn, rond 12.30, 14.00 en 15.30 uur. Aan de rivierkant bij de witte paviljoentjes dus. We zien nu bij de VVV ook volle bussen aankomen en ineens is het een drukte van jewelste! Hele groepen schooljeugd komen joelend en kletsend ons voorbij, ook groepen volwassenen, maar die zijn wel wat bedaarder. Alsof ze zo uit een droge en stoffige woestijn komen, pakken de kinderen de aanwezige persluchtslangen en blazen elkaar schoon, nog nooit gezien en lijkt me ook helemaal niet nodig, buiten het feit dat het niet eens ongevaarlijk is! Het is een gezellige drukte in het dorp en langs de rivierkant. De kinderen worden ordelijk aan de lunch gezet, ze gehoorzamen de meester met zijn fluitje uitstekend! Als wij plaatsnemen op een bankje met een schrijvende jongeman er op, om naar de komende show te kijken, heeft de jeugd alleen maar oog voor elkaar en hebben vooral de meiden de meeste schik met elkaar met het maken van de selfies, elke shoot wordt wel 10-15 keer opnieuw gedaan, tis echt volksvermaak, ook voor ons!
De eerste show heeft niets met maskers te maken, een lokale zangartiest met zijn akoestisch gitaar. Zingt wat weemoedige liedjes, soms een paar met wat meer pit. Dat wordt gelukkig wel beter als nummer 2 opduikt. Nu met een elektrisch gitaar en het wordt zelfs een beetje rockie. De jeugd kan het nog steeds niet bekoren en het daadwerkelijke publiek bestaat uit niet meer dan 10-25 personen. Nou, niet echt een klapper! Dat vindt de jongeman langs me ook, hij is reporter en moet een stukje schrijven voor de krant, hij vindt het niveau gewoon slecht! We kletsen wat en luisteren af en toe naar de muziek. Ik krijg van hem een mooi programmaboek over de maskerdansen en wij promoten Eindhoven door middel van een postkaart. Ook hij kent Eindhoven -;), daar hebben immers ook Koreanen in het PSV team gespeeld. We doen ondertussen alsof we op een echt festival zitten en halen wat te eten bij de eettentjes, 2 stuks wel te verstaan. De keuze is ook makkelijk, noodlesoep of noodlesoep. Doe de laatste maar -;). Als om 14 uur het Koreaans masker dans begint - hier kwamen we toch voor-, heeft de jeugd aansluiting gevonden en is het hele veld vol, een gezellige bende die enthousiast reageert op de speaker, die kadootjes weggeeft, op lotnummers die je blijkbaar kon krijgen of kopen. Een voor een komen acteurs op, tot een totaal van 7. Elk van heeft een masker voor, meestal bruin en van hout. In het begin is het verhaal redelijk duidelijk, een boer die een koe slacht. De koe, beter gezegd de stier, wordt uitgebeeld door twee mannen in een stierenpak en bijbehorende kop. De stier loopt wat heen en weer voor het publiek en wat is er leuker dan het publiek met water uit een knijpfles nat te spuiten, alsof de stier aan het piesen is? De kinderen vinden het geweldig en lachen zich een deuk! De boer snijdt er zogenaamd wat organen uit en als laatste natuurlijk het stierenzakie. Dit wordt gedurende het spel natuurlijk gebruikt, platvloerse elementen doen het ook hier goed -;). Met muzikale ondersteuning van echte muzikanten op de achtergrond is dit toch wel een leuke voorstelling, tegen een prachtige achtergrond van de rivier, bossen en een klif. Onze reporter schrijft intussen driftig mee, we laten hem even alleen want we willen even een vest halen en de batterij opladen voor het volgende spel. We komen bij ons guesthouse dan aan de praat met een jeugdig Nederlands stelletje die ook door Korea aan het trekken zijn. Zij is een Koreaanse die in Nederland geadopteerd is toen ze drie maanden oud was en nu wel eens wel wat zien van haar geboorteland. Ze voelt geen speciale binding, ze voelt zich gewoon toerist zegt ze. Ze spreekt ook geen Koreaans en weet ook niet eens uit welke stad of streek ze komt. Als we naar het laatste spel gaan kijken, is de jeugd vertrokken en blijft er een klein schamel publiek over, zodanig dat de organisatie 2 van de 4 spelen schrapt en we het nog moeten doen met twee 1 persoons optredens. De laatste danser maakt het geheel nog wat interactief door er een jongedame uit het publiek mee in te betrekken. Het is dan tegen vieren en moeten ons nog haasten om een souveniertje te kopen want de winkeltjes gaan al sluiten! Ja, alles gaat langzaamaan dicht, er zijn nog maar weinig toeristen te bekennen. We denken dat we nog ergens iets kunnen eten, maar komen als snel bedrogen uit. Ook de paar restaurantjes die we eerder zagen, zijn al dicht, dat geloof je toch niet in zo' n toeristische attractie? We denken dat de inwoners hun levensmiddelen uit de grote stad halen, half uurtje verderop en dat er maar zelden toeristen blijven overnachten. Enfin, we kloppen nog maar eens aan bij onze buurvrouw, ze opent breedlachend de deur (een raamwerk met plastic zeil er in gespannen) en heeft tien minuten later de bekende vis en bijgerechten op tafel. Uuhh, ik ga nu wel verlangen naar een bruine boterham met kaas! Zo, het is zes uur, bijna helemaal donker en we installeren ons in het grote huis, in de serre om zo maar te zeggen, waar we wat meer ruimte hebben en ook een massagestoel. Wie daar als eerste inspringt? Ja, Marianne dus -;)), ik volg later wel -;).
Morgen gaan we verder nar het noorden, naar Gangneung. We nemen de trein van 8 uur, dus we moeten vroeg op! Met de bus is het 40 minuten naar het station en aangezien de overstaptijd krap is - en de bus niet helemaal betrouwbaar is qua tijd- , bestellen we een taxi om 7 uur, wel zo veilig.
Het plattelandsleven zoals we dat in Hahoe zagen, hoe ziet er dat uit?
De bewoners van de traditionele huizen hebben of n huis met pannen of een met stro. Er is meestal een omheind terrein - met toegangspoort en bij ons met honden en hondenhok- en met enige bijgebouwen. Deze staan van de grond, tegen het vocht en tegen ongedierte vermoed ik. Het skelet is van boomstammen, daartussen houten panelen en ramen. Vroeger van papier, nu van glas, zelfs driedubbelglas en horren. Het glas in de ramen van de deuren is mat zodat het op papier lijkt. bewoners die zich met hun moestuin behelpen, hebben heel wat voor handen. Er zijn altijd fruitbomen, appels zagen we, mandarijnen, khakifruit, granaatappels, sinaasappels ook. Ook een klein langwerpig appeltje zagen we. Als groenten zie je veel paksoi, pepers, mais en andere bladgroente die ik niet ken. De buuf die ons te eten gaf, had ook pindaplanten, tevens komkommers, courgettes, maar geen tomaten bijvoorbeeld. Verder veelvuldig tamme kastanjes en de gele bolvormige vruchten van de ginkgo boom. Soms zien we druivenplanten, we hebben heel lekkere grote druiven gehad, enigszins geparfumeerd smakend. Ook zagen we de dropplant (Agastache foeniculum) veel, het blad ervan gebruiken ze ook, rauw of bewerkt, om ander eten in te verpakken en het dan als pakketje naar binnen te schuiven (meestal bij je zelf!). De drop wordt echter gemaakt van de zouthoutplant, tis maar dat je het weet. Afrikaantjes, ik heb het dan over de bloemen, komen hier ook rijkelijk voor, in geel bruin, oranje en gecombineerd. Doen ze denk ik niets mee. Chrysanten zag ik, rozen ook. Tussen de peperplanten strooit onze buuf trouwens haar schillen van de pinda's, tegen slakken misschien? We hebben weinig vlees gegeten hier, eigenlijk alleen maar vis, maar we hebben ook kippen gezien.
De tractor is nog wel aanwezig maar om naar de stad te gaan, is de auto (sedan of suv) toch wel gebruikelijk, en hier (bijna) nieuw.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
