6 oktober Seoul

6 oktober Seoul

(Als je dit leest, zitten we al (bijna) lekker thuis, verwarming aan, poezen op schoot en al n beetje bezig in de tuin-;))

Voorname ontvangst. Soms zit het tegen, soms zit het mee. Komt t dik voor mekaar! Is een KLM stoel wel een degelijke stoel? Verdient de stewardess wel of geen lintje?


Onze laatste dag in Seoul heeft weinig concrete plannen als we opstaan. Na het ontbijt zijn we het er over eens dat we geen tempel meer gaan zien. Marianne meent iets gelezen te hebben over een meer in Seoul dat de moeite waard zou zijn. Na enig zoeken vinden we geen meer, maar wel een kunstmatig aangelegde waterpartij van 5,4 km lang die midden in de stad ligt. Een prestigieus project dat een dikke 230 miljoen dollar gekost heeft. Een riviertje dat daar ooit gestroomd heeft, is omgetoverd in een waterpartij met watervallen, in een kunstzinnige omgeving en vastgelegd in een lange verzonken waterbak, met wandelpaden, van ruim 5 kilometer lang. Aan de randen is veel groen, treurwilgen, bamboe en ander struikgewas. Het geheel wordt geflankeerd door modieuze kantorencomplexen. Tijdens onze wandeling zien we dan ook veel wandelend kantoorpersoneel. Het is trouwens een ondiepe stroom, een halve meter diep misschien? Het is erg helder water, met heel veel vissen trouwens. Naast het verbod om er te fietsen, skaten, barbecuen, picniccen, kamperen, toiletteren, spugen en roken, is er ook een visverbod (had je niet gedacht hé?). In het heerlijke zonnetje kuieren we voort en doen een koffie waarvoor we ons eerst door een muur van rook moeten banen. Zoals op zoveel plekken in Zuid Korea mag je in kantoren (en waterpartijen) niet roken, de nog talrijke koreaanse rokersgroep staat dus massaal te paffen, net buiten de toegang van de kantoren, net bij een van die winkeltjes onderaan die kantoren, die gedijen op de koffie- en andere aankopen van het kantoorpersoneel, net waar wij die koffie gingen halen. Vlakbij was een metroingang, makkelijk om van hieruit naar de andere kant van de rivier te gaan.

Over metro's in Seoul kan ik ook nog wel het een en ander vertellen, maar dat doe ik deze keer niet -;). Vooruit, dan even snel wat opvallende zaken. Er zijn zeker tien verschillende lijnen, alleen al lijn 1 heeft 70 stations, en nog een zijlijn waar ook 20 stations bij horen. Tis daar een beetje groot geworden. Komt er van als er aan de randen van de metropolis zonodig hele steden bijgebouwd moeten worden. Een wijk in Nederland van 4000 woningen wordt daar in 4 skyscrapers geperst van elk 1000 woonplekken! En ja, ook in Seoul staan de mensen op de metroperrons keurig achter elkaar in de rij en laten ze eerst de mensen uitstappen alvorens ze zelf instappen. En wordt er nog opgestaan voor ouderen, vrouwen met kinderen en minder validen (en soms een toerist -;)). Ja, de Seouler is wel een nette homo metropolis! Sommige metrolijnen zijn trouwens gewoon heel grote en lange gangen , bestemd om de 8 miljoen Seoulers die er dagelijks verkeren, te verwerken. Andere metrolijnen lijken meer op grote Ikea's met nauwe paadjes waar je door de koopwaar moet slalommen.

Goed, de metro bracht ons n stuk zuidelijker, aan de andere kant van de rivier de Han. We stapten uit bij de grote vismarkt daar en roken deze eerder dan we die zagen. Vanaf de eerste etage konden we hier mooi op neer kijken, maar verder wilden we hier geen extra aandacht aan geven, we wilden naar het goudkleurige gebouw er achter. Dat is, heel poëtisch, het 63 Building genaamd omdat het -jawel– 63 verdiepingen heeft en het hoogste gebouw in Seoul is, na de Seoul Tower dan. Op de 60ste etage kan betalend publiek over Seoul uitkijken, of naar een zee-aquarium gaan, een wassenbeeldenmuseum bekijken, etc. We wilden alleen voor het uitzicht gaan, maar eerst moesten we zicht hebben op de weg er naar toe. Het gebouw lag zo'n 100-150 meter achter de vismarkt maar was onbereikbaar door een brede snelweg ertussen. Hoe daar te komen? De kaart van Seoul liet zien dat er veel bruggen waren, maar liep er daarna wel n voetpad naar 63 Building? En hoe ver omlopen was dat wel? Ik vroeg n Koreaanse vrouw om raad. Ze was vrij resoluut en ratelde iets waarvan ik alleen t woord ' tashi' verstond en gemakshalve maar interpreteerde als 'taxi'. Ze wenkte en liep ons inderdaad voor naar een taxiplaats. We hielden een taxi aan, -omlopen zou toch wel veel tijd kosten- waarvan de taxichauffeur zelfverzekerd knikte (al eens eerder meegemaakt!) en terstond de verkeerde kant uit reed. Blijkbaar voelde hij aan wat wij voelden en begon geestdriftig met zijn handen rondjes draaien, in de lucht. Toen hij de rivier overstak en daar halverwege draaide, begrepen we dat hij door eenrichtingsverkeer genoodzaakt was om te rijden, dus t kwam allemaal weer goed! Hij zette ons keurig voor de hoofdingang af van 63 Building (eigenlijk een heel chic businesscentrum) en een portier deed, buigend, heel voornaam onze deur open. Geen gek gevoel! In een immense hal, leeg op twee mooie dames achter een balie na en een beleefde Bewaker-Piccolo-Draaieurbediener-Supervisor-Manager? zochten we de weg naar boven. Eerst naar het ticketbureau beneden. Onze Visacard was vandaag goed voor 30% korting, meevallertje. Opstellen in de rij, van twee personen. Het was eens een keer niet druk! Toen een (on)aangename verrassing. Onaangenaam voor Marianne, aangenaam voor mij -;). Met een duizelingwekkende vaart in een lift aan de buitenzijde van het gebouw en zowat geheel van glas, schoten we naar boven, onderwijl een wijds panorama van de skyline voor ogen, prachtig! Marianne had zich ondertussen al omgedraaid -;). Boven gekomen kon je aan vier zijden rondlopen en met verrekijkers je interesses verder bekijken. Eenmaal buiten, op de begane grond wel te verstaan, hadden we nog n paar uurtjes voor we terug moesten. We installeerden ons bij de afvaart van de riviercruiseboten op n bankje, zonnetje in de rug en beetje rondkijken, lezen en ijsje eten, niet verkeerd!

Daarna de laatste metro terug en ons nog even verwonderd over de daklozen. In metro's die wij tijdens reizen tegenkomen, zie je altijd en overal wel daklozen in gangen liggen of bedelen. Hier niet, behalve bij exit 7 van Seoul Station. In deze lange gang lagen de daklozen keurig in rij langs de kanten, bijna precies afgepast op n meter of twee van elkaar, vreemd gezicht! Er werd ook niet gebedeld zo. We hebben ook maar twee echte bedelaars gezien, eentje bij een eettent die van een gast een schaal eten kreeg en eentje die bij ons kwam vragen. Met een onleesbaar bord in de ene hand en een briefje van 1000 won in de andere keek hij ons vragend aan. Meestal negeren we dit, niet omdat we niet willen geven maar omdat het een systeem in de hand werkt of houdt dat niet echt helpt. Dan maar iets geven wat noodzakelijk is, ik had nog n ongeopend pak sandwiches over, net gekocht. Maar dat bliefde meneer niet, hij wilde geld! Nouja, toch maar aan zijn wens tegemoet gekomen deze keer....maar honger zal hij niet gehad hebben als hij de sandwiches afsloeg!

Tot slot nog inpakken en wegwezen, maar dan wel met nog n laatste maaltijd op de markt, koreaanser zullen we het voorlopig niet krijgen. Snel nog even online kijken of we goede stoelen kunnen reserveren in het vliegtuig, maar we hebben geen goede hoop omdat we eigenlijk veel te laat zijn, dat hadden we vanochtend moeten doen. En ja, onze stoelindeling is al gedaan, we zitten niet eens in dezelfde rij! Er is nog één rij waar we samen kunnen zitten, maar dan wel met iemand tussen ons in. Dat is dan nog de beste optie en dat pas ik dan maar snel aan. Misschien kunnen we in het vliegtuig nog ruilen. Een boardingpass kan ik helaas niet printen, tenzij ik dat beneden via de balie doe, maar omdat dat ook nog op het vliegveld kan, laten we het maar zo. Geen verkeerde gedachte zal later blijken! Onze taxi staat klokslag 21 uur klaar. Aanvankelijk zou die pas om 22 uur komen maar we wilden graag wat meer speling qua tijd. Ook geen verkeerde gedachte zal later blijken. In de vertrekhal, waar we aan zo'n zuil kunnen inchecken en een boardingpass printen, valt al op dat er voor de de balies voor de bagage-dropoff, een hele meute mensen staan te wachten. Dat is niet normaal voor alleen een bagagedropoff. Als snel blijkt een checkin-storing en wordt het wachten. Ik pak m'n ereader maar. Het schiet niet op, er gebeurt ook niets tot na n half uur er een koreaanse dame wat begint te roepen. Zowel haar koreaans en haar engels zijn niet verstaan, maar ze komt gelukkig dichterbij. Blijkt dat ze passagiers met een boardingkaart uit de eerder genoemde zuil uit de rij haalt en nasr een aparte balie stuurt. Binnen 5 minuten zijn we klaar terwijl er nog 150-200 man in de rij staan te wachten. Die hebben dus blijkbaar geen echte boardingpass, maar n printje. Nou, mazzeltje dat we dat deze keer niet gedaan hebben, nu zijn we in een paar minuten klaar, ook de douane en bagagecheck zijn zo gepiept! Met een korte metrolijn gaan we naar onze gate. Dus, toch tijd over. De meeste winkels zijn al dicht, en de overige hebben nauwelijks aantrekkingskracht meer, wel een bordje met Korea Culture Museum en Air Lounge. Ach waarom ook niet en we gaan even naar boven. Mhh, ook het museumpje is dicht maar wat zien ik? Tien heerlijke luie brede, leren welgevormde ligbanken, allemaal leeg op 1 na! Het bordje "only passengers" is duidelijk. Er mogen geen gewone mensen op, geen huisdieren, alleen maar 'passengers'. Schoenen uit en liggen maar! Dat ze waarschijnlijk/ misschien bedoelen dat het voor First Class passengers is, geloof ik wel, maar wij liggen! Wekkertje zetten voor de veiligheid -;)
Na het dutje, zien we bij de gate nog een opvallende rust en geen personeelactiviteit, zijn ze nog steeds bezig met inchecken in de vertrekhal dan? Stilaan komen er toch wel meer mensen aan, en uiteindelijk kunnen we nog met n beperkte vertraging van n half uur inchecken.
Aan board gekomen installeren we ons, met een stoel tussenruimte. Die stoel blijft lang leeg, maar dat duurt niet lang. Bij een persoon die vlak bij ons zijn bagage gaat stouwen, krijg ik n Ohnee, gedachte. Hij toch niet he?! Jawel, blikt hij met zijn ogen, enigzins verontschuldigend, ik wil er tussen met mijn twee meter hoogte en een meter breedte en dikte!! Dat gaat niet passen!!! Snel mijn plaats aan het raam aanbieden, kan ik nog tegen Marianne aanhangen als het moet. Valt mee, hij wil graag aan het raam! Als ik er uit kom, treedt de nederlandse stewardess op. Please sir, i have a better chair for you, zegt ze tegen mister Big! En ze neemt de meneer mee naar achteren, ze geeft nog twee stoel vrij, bij uitzondering! Die verdient een lintje denken we opgelucht! We hoeven niet tien uur ingeklemd te zitten en met wat geluk houden we de stoel tussen ons nog vrij ook, da's nog beter! Een tien minuten later komt mr. Big echter weer terug, gaat het niet door? Toch wel, maar hij komt voor ons te zitten,en neemt twee stoelen in beslag, de derde stoel was al bezet, maar die heeft van mr. Big zo geen hinder. Hij test nog even de contructie van de stoel door er fors tegen aan te leunen, de rugsteun komt akelig ver naar achteren en ik wil er niet aan denken als de steun afbreekt! Gelukkig heeft de constructeur voldoende marge berekend! Nou, dan rest nog maar één potentieel maar nu eigenijk te verwaarlozen probleem, een klein kind een rij voor ons. Is dat een huiler, een dreiner, een drammer, een renner, een krijser of n zwijger? Ons geluk kan niet op-:))), tis n zwijger ( op 5 minuten janken na, n half uurtje voot het dalen), we hebben een goede kans op lekker slapen! En zo gaat het ook, voor mij in ieder geval. Marianne tikt maar 1-2 uurtjes slaap af, ik bijna 5.
Om half zes 's morgens landen we op Schiphol, het regent ....och, we hebben vandaag toch geen reisplannen, alleen even naar de AH voor een boterham met kaas-;)

Tot slot, ik zal deze week waarschijnlijk nog wel n link sturen voor n online fotoalbum en tzt n link met n korte videoimpressie, dan is het verslag compleet.

Groeten, Marianne en Frans.