Georgie dag 6 van Omalo naar Sighnaigi

Waarom je altijd netjes moet vragen of je de airco hoger/of lager mag zetten. Cultuur in allerlei soorten. 

Genoeg natuur gezien de afgelopen dagen, het wordt tijd voor wat cultureels. We hebben er weer 4 uur hobbelen voor over, de weg is niet meer zo stoffig, want het heeft ondertussen veel geregend, zelfs her en der wat geweerlicht en een enkele donderslag. Ons busje heeft duidelijk meer bandenprofiel op de banden dan de eerste bus, maar met die nattigheid en haakse bochten en smalle wegen hoop ik dat onze chauffeur (ik heb zijn naam niet eens gehoord cq onthouden, dus noem ik hem "halve baard" omdat hij maar een dun baardje heeft) er met zijn koppie en voeten bij blijft. Uiteindelijk doet hij dat ook goed, hij kent de weg op zijn duimen als je zijn rijstijl en anticipaties ziet. Het is fris en Halve Baard rijdt lekker met het raam vol open. Ik doe stoer mee aan de andere zijde, Marianne heeft geen keus, haar raampje zit met n tierap vast! De zon heeft nog nauwelijks kracht, dat was andere dagen wel anders. Ik had gisteren toen we onderweg waren naar Dartlo even het gevoel achterin ( ik mag niet altijd voorin zitten -;)) dat ik zat weg te smelten. Voorin stonden de raampjes wijd open, dus airco was geen optie. Maar ik zag in onze bus in de achterdeur toch wel wat knopjes voor airco en ventilatie, dus ik dacht dan maar wat extra ventilatie en zette de knop van de blower even  vol open.  Iedereen, inclusief ik zelf,  reageerde als gestoken door een wesp en de chauffeur haalde met zijn hand naar achteren uit. Gelukkig niet om mij een draai om de oren te geven, alhoewel dat best door zijn  gedachten gespeeld kan hebben. Maar hij zette half naar achteren gedraaid (maar goed dat het geen haarspeldbocht was toen hij dat deed) meteen die ventilator uit. Wist dus wel goed waar die knop zat! Waarom? Op die stoffige wegen zitten alle systemen zo onder het stof, dat dat bij mijn actie plots ontaardde in een enorme stofwolk IN de autocabine. Jeeeetje, wat een pestzooi heb je dan! En ook nog eens al dat stof in je ogen, neus en mond! Sorry sorry reageerde ik maar meteen, alhoewel het me volgens mij me niet kwalijk genomen kon worden. Zoiets verwacht je toch niet!? Nou, voortaan maar vragen of ik aan de knopjes mag zitten, was mijn lesje die dag. Maar goed, ik dwaal af en we dalen af, in een goed tempo en zoetjes aan wordt het zonniger en warmer. We bereiken Alaverdi en we wisselen van chauffeur en auto. Tis even wennen wel, notenhouten dashboard, dashcam, luxe lederen stoelen, airco die al aan staat, fors tablet in het dashboard en hoge instap. Acceleren gaat stil, met poooower en we zoeven nu over de weg. niet zo goed als een knappe Citroen uit de vorige eeuw, maar goed, deze  Mercedes Benz R 320 CDI 4-matic mag er wezen. Ik geloof niet dat we ooit zo'n luxe wagen  (vanaf 85K) als persoonlijk vervoer hebben gehad! Vandaag staan er nog een paar culturele hoogtepunten op het programma. Eerst het klooster van Alaverdi, de meest  belangrijke kerk voor de Georgiers vanwege zijn spirituele, educatieve en culturele rol gedurende vele eeuwen. Binnen valt op dat er nauwelijks schilderingen en fresco's zijn. Er zijn wel schilderijen en iconen maar nooit aan de muren. Ze zijn bezig met restauratie en archeologische onderzoek. Een jongedame in het zwart en met hoofddoek (dames moeten hier een hoofddoek op dus Marianne is onbedoeld al aan het oefenen voor onze reis naar Iran) is hier stof aan het afnemen. Geloof me, dat is geen sinecure in zo'n kerk van 55 meter hoog, en daarbij slecht verlicht en slechts uitgerust met een telescoopsteel en ragebol van 4-5 meter lang. Maar ze doet het geconcentreerd en  krijgt een goedkeurend knikje van de priester die geknield achter een soort katheder zit te bidden. Hij heeft verder een controlerende functie om toe te zien op de dresscode voor vrouwen en mannen ( mannen geen korte broek, dus of een donkerbruine broek maatje XXXL over je korte broek aantrekken of een lange doek als een rok je benen wikkelen. Hij heeft echter niet in de gaten dat een toerist binnen foto staat te nemen waar duidelijk staat dat dat niet mag. Eerlijk, vroeger, heel vroeger deed ik dat ook, stiekem fotoos proberen te nemen waar dat niet mocht, maar dat verhaal hoort thuis in een andere weblog. Ergens in een afrikaans land waar ik op de lijst sta van persona no grata, dat was in Zaire, Ruwanda of zo. Het is weer gloeiend heet buiten en we haasten ons naar de airco van de lunchhroom en doen snel een lunch, dan naar de airco van de Benz met de nieuwe chauffeur. Zijn naam? Kaal met kleine Baard deze keer. Een half uurtje verderop ligt het dorp Gremi, hier staat een fraai voorbeeld van een laat middeleeuwse kerk uit 1565, opgericht door koning Levan. Mijn video/fototoestel heeft het druk, een bruidspaar met klein gevolg is aan een fotoshoot bezig en wil binnen in de kerk de zegen ontvangen van de priester. Ze moeten geduld hebben, er staat een kleine rij moeders en vaders in de rij, met kind of baby om die te laten zegenen door de priester. Een kleine urk van nog geen week oud heeft pech (of geluk, tis maar hoe je het bekijkt), die moet meteen wat lokken haar inleveren, hopelijk worden ze wel bewaard -;).  Nou, goed bezig op cultureel gebied denken we en we nemen er nog een, een wijntje deze keer. We stappen uit in Velistsikhe, een stadje van 6000 inwoners/wijndrinkers/producenten/plukkers/verkopers/handelaars etc want we zitten hier in HET wijngebied van Georgie. Waar we -op afstand-  grote zware vrachtwagens met asfalt in de laadbak meenden te zien, waren ze allen - van dichtbij gezien- gevuld met tonnen tonnen druiventrossen, witte en blauwe. Bestelbusjes puilden er mee uit, tractoren met aanhangers hingen scheef van de druivenvracht. Gelukkig leken de chauffeurs niet dronken, misschien beducht voor blaascontroles? We gaan met onze chauffeur een groot pand binnen, van buiten heeft het een neutrale uitstraling, maar binnen blijkt dat het een van de oudste wijnkelders is van Georgie. 500-600 jaar geleden werd hier al wijn verbouwd en gerijpt. De oude man (70-80 jaar oud?) die ons rondleidt laat als bewijs een verfomfaaid blaadje zien waar hij te zien is (30-40 jaar oud?) In de bescheiden ruimte van 10 x 30 meter staan aan de wand oude kruiken en voorwerpen tentoongesteld, rechts een enorme metalen bak van 10 meter lang en 4 meter hoog waar ze vroeger met de blote voeten de druiven kneusden en persten. In het midden of elders zijn geen houten vaten te zien, nou ja, een dan, met daarop twee flessen wijn, wat glaasjes, en een lang plat brood, de proeverij om maar te zeggen. De opslag werd/wordt  hier ondergronds bewaard in kruiken die tot 3500 liter kunnen opslaan. Daarin wordt de wijn bewaard, altijd op een constante temperatuur en tot 18 jaar aan toe. Zo krijgt men de beste wijnen zegt de man en menig reisgids. Marianne ruikt eens, aan wit en rood, ik proef en oordeel dat de rode wijn mijn voorkeur boven de witte heeft. Verwacht bij de rode en witte wijn geen heldere kleur hier. Wit lijkt wel een soort troebele Rivella met alcohol en verschilt niet veel in smaak zou ik willen zeggen. Rood is beter maar ik denk niet dat ik in Nederland  na mijn vakantie enthousiast naar de wijnhandelaar stap, daarvoor moet ik toch eerst een georgische smaak ontwikkelen  vrees ik. Getuige de talloze en uitgestrekte wijngaarden zal het wel aan mij liggen denk ik, ze verkopen er een hoop van! Eindpunt vandaag rond de klok van 17 uur is de stad Sinaighi, nog uitgerust met een  intacte stadsmuur en vele torens lijkt dat wel een italiaans landschap, zeker als je er de vele cipressen bij ziet. Binnen de poorten is het gezellig druk, bussen vol met russische etoeristen laten zich rondleiden en en leiden door de selfies manie die hier nog heerst. Bij mij heerst even wat hoofdpijn en een zere keel, een niet te vermijden gast op onze vakanties heb ik gemerkt. Ik neem een Brufen en hoor een stemmetje zeggen dat ik even moet gaaan rusten, ik pleeg geen verzet...Als het stemmetje weer rustig is geworden, komt de stem van Marianne haar plaats innemen, of we nog even de stad ingaan. Tuurlijk, want hoofdpijn is goed gezakt! Een apotheek  is binnen handbereik en eveneens een spreetje tegen de keelpijn. Helpt nog ook nog!  Slalommend langs de toeristenstalletjes met vilten handwerk, kruiden en georgische snickers, volgen we de russische troepen want we hebben -zonder nadere informatie ingewonnen of kaart gekregen te hebben-geen flauw benul waar we moeten zjn. Mooi dat we binnen 5 minuten  bij de stadswallen staan! En zo de toeterende auto's achter ons laten, die zo laten horen hoe blij ze zijn dat er weer een bruidspaar is! Een  paar straatjes naar beneden en weer naar boven , trappetje op en we staan op de stadwal. Wat verderop ligt op een hoog punt en aan de rand van het plateau een restaurant met een prachtig maar met smog besmeurd  uitzicht. Het laatste vrije tafeltje wordt de onze en even later schuiven we op naar de balustrade en hebben met een lekkere maaltijd met zowaar een romantische avond, met een mooie zonsondergang, aardige georgische muziek,  alleen het rozenmeisje ontbreekt -;)). Maar goed dat in onze hoofdkussen al roosjes zijn genaaid, kom ik er even goedkoop vanaf!

Twee vragen die resteren, heb jij die ook?
Of ik het busje van binnen  heb moeten poetsen na die stofwolk? Ben je gek, ik heb daar toch personeel voor (betaald)!?
Hoe maakt het meisje in de kerk de muren van 5 tot 55 meter hoog schoon? Ben je gek, dat laat ze mooi zitten tot de restaurateurs daar komen (denk ik zo) en anders zie je het toch niet op die afstand, toch!?