Georgie dag 20 Vardzi

Complexen, ook Stalin had er een. En Akhalstiche, Sapara, Khergvisi, Tbogvi en Vardzia. Onzichtbare selfie.

De Romanovs hebben er voor gezorgd dat het er kwam en hebben het ook gebruikt. Het Romanov Palace in Likani. Ik vond een plaatje op internet en Moerman reed ons er heen, via een omweggetje omdat ik hem verkeerd gewezen had. Bij de poort nog maar even vragen aan de werkers daar en helaas, het paleis is gesloten voor restauaratie. Wat jammer! Het zag er op de fotoos best spectaluair uit! Het werd/wordt nu ook door de president van Georgie gebruikt als zomer verblijf. Rood wit, met torens. Een andere keer dan maar -;)

Ons programma vermeldde dat we naar Vardzia gingen en onderweg nog het Khergvisi fort zouden kunnen bekijken. Moerman had echter nog een paar andere suggesties die ons wel bevielen: Een fort in Abchalstiche en nog een fraai klooster en een ander oud fort. Om kort te gaan het fort Rabati in Akhalstiche was top, dat in Kerghvisi en Tbogvi waren teleurstellende ruines en Sapara klooster was weer goed. Het Rabati fort is een jaar of 5 geleden geheel gerestaureerd en je moet hierbij denken aan een ommuurd gebied -op eenheuvel- met hoge muren en toren, in hoekige grove grijze ruw uitgehakte stenen uitgevoerd. Wandelpaden, borders, trappen, muren, vijvers, alles piekfijn in orde. Maar het geheel mist sfeer, er is geen enkele meubilering of aankleding van het interieur. Wat er was, is opgeslagen in met museum,dat ook binnen de muren is gehuisvest, dat dan weer wel. Het complex bevat ook -heel verrassend- een heuse moskee compleet met madras, de koranschool dus. De moskee heeft een mooie gouden koepel, maar van binnen.....niets, kale baksteen! Nog een verrassing, er is een elegante galerij met bogen en water, in L vorm. De laatste verrassing is een prieel op een verhoging in een kruisvorm als je van boven kijkt, met een leuk torentje, alles in wit en hout. In het midden een mooi fonteitje. Tuinen zijn ten slotte echt aangelegd en zowaar ook beplant, veel groen, buxus en dergelijke en een klein doolhofje. Het is hier dan ook best goed bezocht en ik ben benieuwd hoe de foto's zijn van de ijdele dames en een enkele ijdele man die staan te poseren. Ohja, ik heb een nieuwe manier gezien,ondervonden van hoe iemand een foto van een ander wil maken. Beter gezegd laten maken. Je zet je camera in selfie stand en geeft die telefoon aan een vreemde (ik in dit geval) en je vraagt of hij (ikke) op de opnameknop wil drukken. Dan maak jij dus een selfie met iemand anders zijn telefoon! Gelukkig begreep ik zijn vraag helemaal niet en toen ik die telefoon in mijn handen kreeg, dacht ik wat iedereen waarschijnlijk denkt....ik moet een foto van die man maken, maar de camera staat in selfie stand. Dus ik probeerde de selfiestand te corrigeren, maar dat lukte niet. Ik heb de telefoon maar (ongebruikt) teruggegeven. Hij zoekt -denk ik- nu nog naar mijn onzichtbare selfie -;)
Na Rabati naar het Safara klooster annex fort(ruine) complex, 15 minuten verder rijden door kaler wordende heuvels met in de lage valleien landbouwwerkers die o.a. aardappels staan te rooien, met de hand nog. Het klooster onderscheidt zich voor ons niet zo van de andere kloosters die we zagen, alleen mag je hier niet fotograferen. Wiki zegt echter dat de architectuur hier bijzonder is (reminder: na de vakantie checken op de fotoos!) en dat dit klooster belangrijke monikken heeft voortgebracht. Tevens moeten de fresco's van uitzonderlijke kwaliteit zijn. Voor dat laatste moet ik dan maar eens een cursus volgen -;). Een klein kerkje, stammend uit de 9e eeuw, met 50 man is het al snel vol. Veel mooie iconen, dat zeker, ook best goede fresco's voor zover ik íets kon zien. De devotie bij de mensen die het bezoeken springt er ook hier vanaf. Iconen, kruisen, muren, ook die van buiten, worden gekust. Er is een groepje dames met twee priesters van buiten deze orde denk ik, die a capello en meerstemmig staan te zingen. (camrecorder neemt geluid op...!) Ik denk dat het een koortje is dat op het jaarlijk uitje is -;)). Ik steek weer wat kaarsen op, maar bij welke heilige zou ik ze aansteken? Ik kies voor de veilige en (on)verlichte kant, een icoon waar niets (meer) voor brandt, die staat helemaal in het donker en kan wel wat licht gebruiken. Een icoon met Jesus. Waarom zou die onderbelicht zijn? Of is die conclusie voorbarig? In ieder geval staat Jesus nu weer in het licht en kon ik in het donkere hoekje -foei- een sneaky foto van het interieur nemen.
Ik had al verteld dat de ruines van Khergvisi en Tbogvi niet de moeite waard zijn, ruines die vroeger als complex
best wel wat voorstelden, maar nu niet neer tot de verbeelding spreeking zoals Rabati. Toch vindt Moerman ze de moeite waard om bij te stoppen en moeten we min of meer verplicht even wat fotoos nemen. Ik vermoed dat ze niet in het fotoboek belanden! Dan bereiken we tegen 15 uur het klapstuk van deze dag, misschien wel een van de top drie attracties in heel Georgie, de grottenstad van Vardzia. In zachte steen zijn hier honderden grotten uitgehakt en is dit complexe complex lange tijd bewoond geweest. Voordat we ons hier in verdiepen (er zin 13 verdiepingen), duiken we hals over kop een restaurant binnen want het begint al te donderen en onweren. Niet veel later barst de regen los! We nemen het er van en doen lekker lang over de lunch. De regen houdt echter niet op en tegen 1630 uur gaan we maar naar ons guesthouse, 2 km verderop. Morgen zijn we hier nog een volle dag en hoewel die gepland staat om vogels te spotten - ik ben benieuwd of het nu wel gaat lukken- zullen we best wat tijd vinden op de grotten te bezoeken.
We hebben deze dag gezellig afgesloten met een typisch Georgische maaltijd en de gebruikelijke Georgis he drank-rituelen. We hadden twee oost Duitse dames en hun georgische gids als tafelgenoten. Hij sprak goed Duits en wist zo makkelijk alles te vertalen tussen Moerman en de anderen. Moerman was op dreef, en haalde een fles vuurwater tevoorschijn, kgakga gemaand, gewoon een cognac of brandewij maar dan zelf gestookt denk ik. Niet te pruimen zo scherp, ben er ook maar niet aan begonnen. Ik heb net bij de rode wijn gehouden. De twee heren hebben de fles samen grotendeels soldaat gemaakt, de oost duitse dames, Helga en Katherine deden bescheiden mee. Moerman heeft vele toasts uitgebracht, op de vrouwen, onze ouders, de kinderen, het goede leven, de vrienden en vooral respect voor elkaar hebben! Het eindigde met een uitnodiging om het Harzgebergte eens te bezoeken en de dames op te zoeken. Frappant is dat Katherine, een 40 er, het nog geheel zonder internet doet, geen smartphone, laptop of zo. Ook op haar werk niet. Haar vrienden vragen zich af hoe ze in leven blijft -;) . Een afspraak met haar plannen moet dan ook bijna 2 jaar van te voren, giechelde ze. Spontane afspraakjes kunnen op zijn vroegst 6 maanden van te voren. We gaan het meemaken misschien!