Georgie dag 7 van Sighnaigi naar Tbilisi
Door: Frans
Blijf op de hoogte en volg Frans
09 September 2018 | Georgië, Udabno
Een heel romantische nacht! David Gareji zorgt voor het hoogtepunt! Expeditie of hoort t zo? De R320 CDI wordt op de proef gesteld. Grenscontrole.
De romantische avond van gisteren werd nog leuker omdat niet alleen het hoofdkussen met roosjes versierd was, maar ook de lakens en het dekbed overtrek! Dat zag er rooskleurig uit nietwaar! Een raar woord trouwens, rooskleurig, welke kleur bedoelen ze dan? En op rozen zitten bij de romantische avond of nacht, heb je dat wel eens gedaan? Zit je dan ook op de stengels en stekels of alleen op de blaadjes van de bloem? Weet je hoeveel blaadjes van de roos je moet plukken om er lekker op te zitten, das veel werk hoor!
Onze hoteleigenaar heeft ook veel gewerkt, als vrachtwagen chauffeur en hij heeft heel Europa wel eens een keer gezien, natuurlijk ook Eindhoven en Rotterdam! Gezellige vent, wil me smorgens bij het ontbijt al meteen een chacha aansmeren, een neut dus. Goed tegen van alles! Het poolse stel naast ons wilde die wel-;). En wat je ook wil? Een goed ontbijt, altijd doen, je weet nooit hoe de dag loopt bleek ons vandaag. Maar voordat we vertrokken, hadden we nog even tijd voor een uurtje stad. Nog geen bussen vol toeristen, lekker rustig! Onze reisgids had t over ene Pirosmani, een schilder in Georgie die dezelfde status daar heeft als een Rembrandt of van Gogh bij ons. Die wil ik wel eens zien dan! Het wordt zoeken, dat museum. Ergens staat vermeld dat er schilderijen hangen bij het Etno-park. Bordje Etnopark volgen tot buiten de stadsmuren, maar gesloten poort-:((. Dan niet dan! Terug door de achteraf straatjes en we zien mooie (on)gerestaureerde gebouwen. We hebben nog n kwartier tot we met onze MB vertrekken. Plots toch een bordje Pirosmani museum! Ik trek aan de deur maar weet het al, gesloten! Maar ik vind een tweede deur, en die is open! De vrouw die achter de deur staat te wachten, was duidelijk en onverbiddelijk, we zijn gesloten, gebaarde ze met gekruiste armen. Tsja, dan wordt het plaatjes zoeken op internet! Onze chauffeur heeft op zijn navigatorvan zijn mobiel gevonden dat het ritje 2.15 uur duurt. De MB heeft wel n ingebouwde navigator maar daar staat de kaart van Georgie niet op dus moet hij nu in zijn dure auto en zuignap op het dashboard plaatsen met zijn mobiel er in. Staat chique zo met een gebarsten scherm -;). We cruisen door het heuvellandschap met dorpjes en huizen, veel groen langs de weg zodat je de uitgestrekt wijnvelden niet zo goed ziet. Langs de weg zie je weer veel meloenstalletjes, gele en rode en soms ook met georgische snickers zoals iemand ons uitlegde. Een pasta met noten gevuld in de vorm van een grote zuurstok met een scherp puntje er aan. In de kleuren groen, rood en zwarrt en in de smaken Sma, Ke en Loos-;). We hadden nog geprobeerd ze op de hotelkamer achter te laten maar op het laatste moment kwam het kamermeisje ze ons achterna brengen! Acherraf gezien niet erg! Op de kaart die ik van Georgie had, had ik een route naar het westen en zuiden gezien die me logisch en gericht leek, via Sarapego. Vandaaruit was het recht naar het zuiden naar David Gareji. Met missxhien nog een stukje B of C weg. Maar chauffeur had een route die voorbij Sarapego ging, 30 km verder westwaarts, vlak voor Tbilisi dan naar het zuiden afslaan en dan tot de grens van Azerbeidzjan en weer terug naar het oosten, en stukje om zullen we maar zeggen. Ging goed tot bij de afslag Tbilisi, we gingen zuidwaarts, door een huizenwijk en plots hield de weg op! Er waren verderop wel werkzaamheen aan een brug, dus het was een tijdelijke blokkade, maarja, er scheelde een meter of 10, de lucht in bedoel ik dan. Dat kan zelfs de MB niet! Dus terug, gelukkig was dit maar een klein stukje, 5 km of zo. Nog verder naar het westen besloot de chauffeur, en hij pikt een weg op naar het zuiden. Een interessante weg door een praktisch verlaten gebied met zware industrie restanten. Vele grote fabriekshallen, alles verroest, als een ruine, gebroken ruiten, verspeid liggend afval, bunkers, siloos en dergelijke, kilometers lang. Hadden we anders nooit gezien, dus! Dan houdt ook de industrie op en wordt het leeg, echt leeg! De weg wordt smal en gaat kuilen vertonen, ons tempo zakt. Duurt zo n half uurtje wel, chauffeur Pa-taa kijkt bedenkelijk. Hij is zo nog nooit gereden begrijp ik. We zien op een top een groot gebouw, met een glazen toren, snel wordt duidelijk dat dit het niet is. We kruipen nu over een steil grindpad naar boven, met wat scherpe bochten en zien een bord opdoemen. De tekst wordt duidelijk, no entry, firing site! Huh, schietterrein?? Als we de rand over zijn, zien we enkele tientallen barakken en hekwerken, wachttorens, slagbomen en soldaten. Oeps, als dat maar goed gaat! We zijn in onze witte MB wel een heel erg duidelijk doelwit!! De chauffeur Pa-ata oftwel Peter zet de auto stil en mompelt, niet tevreden zo te horen. Vooruit dan, dan maar even vragen aan de soldaten! One minute zegt hij tegen ons, nou mompel ik, t mogen er ook 60 zijn als we maar weg komen hier! Maar hij is snel terug, we mogen links om het terrein heen, langs met zandzakken opgebouwde oefenlokaties en we hobbelen voort, door langgstrekte lage heuvels met geel verdord wuivend gras, kruiden en een karrespoor, soms met diepe geulen, keien. Ik weet wel dat als we met eigen auto gegaan waren, we hier nooit door waren gegaan. Maar de MB die nu echt off the road is, staat zijn mannetje of vrouwtje en gaat beheerst de strijd aan met steile hellinkjes. Leuk voor een 4 x 4 excursie! De rit gaat verder, een groot dorp nadert, maar die laten we rechts liggen, de C weg is allang een D kwaliteit geworden en we gaan soms maar stapvoets. Niemand te zien, ook geen tegenliggers. Wel een rotsformatie met een soort klooster er op maar de ligging klopt niet met de positie op de navigator. Ik vraag tussen neus en lippen maar eens of we nog moeten tanken, maar Pa-aata zegt dat hij genoeg benzine heeft. We zien eindelijk een tegenligger en die heeft het verlossende woord, deze weg gaat inderdaad naar David Gareji! Yes zegt Pa-aata en balt zijn vuist, we did it. Maar het duurt nog een dik half uur hobbelen voor we David Gareji bereiken. Een tiental auto's en een bus, dat is het in deze uitgestrektheid langs de Georgische/Azerbeidzjaanse grens. De grens loopt zelfs dwars door de kerk Lavra hier. Het zijn wat kleine gebouwen die tegen de rotswand zijn gebouwd en gestapeld. Er is een klein pleintje en aan andere zijde zijn diagonaal wat grotwoningen of gebedsruimten. Hier ligt ook het graf van David Garedji maar dat kunnen we niet zien omdat er in het piepkleine kerkje net een dienst aan de gang is. Er wordt weer een klein mensje gezegend en er zijn ca 20 mensen, de kerk is daarmee vol. Hogerop de heuvel zien we mensen lopen, op weg naar het Umbadno klooster. Dat is ook een must see zegt de reisgids en we gaan ook die kant op. Dat wordt een stevige klim merken we al snel, steil, stoffig en heet en het kost de nodige stops. Bovenaan leidt een railing ons naar iets onder de kam, die volgen we en zien aan de andere kant Azerbeidzjan liggen, een kale en lege vlakte. Hierboven wordt gepatrouilleerd, we zien een georgische soldaat en 6 azerbeidsjaanse die de toeristen in de gaten houden. Fotoos nemen is ook hier niet zo verstandig denk ik. Of de klim de moeite waard was? Het klooster bestaat uit een tiental grotten die nauwelijks nog herkenbaar zijn als religieus centrum. Her en der wat slechte fresco's en nog veel meer graffiti en hartekreten. Een duitssprekende gids geeft her en der wel uitleg maar heeft niet veel respons onder haar groep, die zitten allemaal te puffen en uit te rusten. We nemen de laatste stappen omhoog naar de kam, en dalen aan de overzijde via een makkelijk pad naar beneden. Pa-aata wacht ons op in de koele auto en we zetten koers naar Tbilisi. Zelfde weg terug of anders informeer ik? No,no, different route, zegt Pa-aata verschrikt! Makkelijker gezegd dan gedaan, want waar af te slaan? Nu zien we wel verkeersborden, maar de afslag naar Sarapego neemt hij niet en dus....hebben we volgens mij dezelfde route terug! Het industrieterrein zien we niet meer, we gaan dus volgens Pa-aata inderdaad via een andere route! Ach, wat maakt het ook uit toch?
De romantische avond van gisteren werd nog leuker omdat niet alleen het hoofdkussen met roosjes versierd was, maar ook de lakens en het dekbed overtrek! Dat zag er rooskleurig uit nietwaar! Een raar woord trouwens, rooskleurig, welke kleur bedoelen ze dan? En op rozen zitten bij de romantische avond of nacht, heb je dat wel eens gedaan? Zit je dan ook op de stengels en stekels of alleen op de blaadjes van de bloem? Weet je hoeveel blaadjes van de roos je moet plukken om er lekker op te zitten, das veel werk hoor!
Onze hoteleigenaar heeft ook veel gewerkt, als vrachtwagen chauffeur en hij heeft heel Europa wel eens een keer gezien, natuurlijk ook Eindhoven en Rotterdam! Gezellige vent, wil me smorgens bij het ontbijt al meteen een chacha aansmeren, een neut dus. Goed tegen van alles! Het poolse stel naast ons wilde die wel-;). En wat je ook wil? Een goed ontbijt, altijd doen, je weet nooit hoe de dag loopt bleek ons vandaag. Maar voordat we vertrokken, hadden we nog even tijd voor een uurtje stad. Nog geen bussen vol toeristen, lekker rustig! Onze reisgids had t over ene Pirosmani, een schilder in Georgie die dezelfde status daar heeft als een Rembrandt of van Gogh bij ons. Die wil ik wel eens zien dan! Het wordt zoeken, dat museum. Ergens staat vermeld dat er schilderijen hangen bij het Etno-park. Bordje Etnopark volgen tot buiten de stadsmuren, maar gesloten poort-:((. Dan niet dan! Terug door de achteraf straatjes en we zien mooie (on)gerestaureerde gebouwen. We hebben nog n kwartier tot we met onze MB vertrekken. Plots toch een bordje Pirosmani museum! Ik trek aan de deur maar weet het al, gesloten! Maar ik vind een tweede deur, en die is open! De vrouw die achter de deur staat te wachten, was duidelijk en onverbiddelijk, we zijn gesloten, gebaarde ze met gekruiste armen. Tsja, dan wordt het plaatjes zoeken op internet! Onze chauffeur heeft op zijn navigatorvan zijn mobiel gevonden dat het ritje 2.15 uur duurt. De MB heeft wel n ingebouwde navigator maar daar staat de kaart van Georgie niet op dus moet hij nu in zijn dure auto en zuignap op het dashboard plaatsen met zijn mobiel er in. Staat chique zo met een gebarsten scherm -;). We cruisen door het heuvellandschap met dorpjes en huizen, veel groen langs de weg zodat je de uitgestrekt wijnvelden niet zo goed ziet. Langs de weg zie je weer veel meloenstalletjes, gele en rode en soms ook met georgische snickers zoals iemand ons uitlegde. Een pasta met noten gevuld in de vorm van een grote zuurstok met een scherp puntje er aan. In de kleuren groen, rood en zwarrt en in de smaken Sma, Ke en Loos-;). We hadden nog geprobeerd ze op de hotelkamer achter te laten maar op het laatste moment kwam het kamermeisje ze ons achterna brengen! Acherraf gezien niet erg! Op de kaart die ik van Georgie had, had ik een route naar het westen en zuiden gezien die me logisch en gericht leek, via Sarapego. Vandaaruit was het recht naar het zuiden naar David Gareji. Met missxhien nog een stukje B of C weg. Maar chauffeur had een route die voorbij Sarapego ging, 30 km verder westwaarts, vlak voor Tbilisi dan naar het zuiden afslaan en dan tot de grens van Azerbeidzjan en weer terug naar het oosten, en stukje om zullen we maar zeggen. Ging goed tot bij de afslag Tbilisi, we gingen zuidwaarts, door een huizenwijk en plots hield de weg op! Er waren verderop wel werkzaamheen aan een brug, dus het was een tijdelijke blokkade, maarja, er scheelde een meter of 10, de lucht in bedoel ik dan. Dat kan zelfs de MB niet! Dus terug, gelukkig was dit maar een klein stukje, 5 km of zo. Nog verder naar het westen besloot de chauffeur, en hij pikt een weg op naar het zuiden. Een interessante weg door een praktisch verlaten gebied met zware industrie restanten. Vele grote fabriekshallen, alles verroest, als een ruine, gebroken ruiten, verspeid liggend afval, bunkers, siloos en dergelijke, kilometers lang. Hadden we anders nooit gezien, dus! Dan houdt ook de industrie op en wordt het leeg, echt leeg! De weg wordt smal en gaat kuilen vertonen, ons tempo zakt. Duurt zo n half uurtje wel, chauffeur Pa-taa kijkt bedenkelijk. Hij is zo nog nooit gereden begrijp ik. We zien op een top een groot gebouw, met een glazen toren, snel wordt duidelijk dat dit het niet is. We kruipen nu over een steil grindpad naar boven, met wat scherpe bochten en zien een bord opdoemen. De tekst wordt duidelijk, no entry, firing site! Huh, schietterrein?? Als we de rand over zijn, zien we enkele tientallen barakken en hekwerken, wachttorens, slagbomen en soldaten. Oeps, als dat maar goed gaat! We zijn in onze witte MB wel een heel erg duidelijk doelwit!! De chauffeur Pa-ata oftwel Peter zet de auto stil en mompelt, niet tevreden zo te horen. Vooruit dan, dan maar even vragen aan de soldaten! One minute zegt hij tegen ons, nou mompel ik, t mogen er ook 60 zijn als we maar weg komen hier! Maar hij is snel terug, we mogen links om het terrein heen, langs met zandzakken opgebouwde oefenlokaties en we hobbelen voort, door langgstrekte lage heuvels met geel verdord wuivend gras, kruiden en een karrespoor, soms met diepe geulen, keien. Ik weet wel dat als we met eigen auto gegaan waren, we hier nooit door waren gegaan. Maar de MB die nu echt off the road is, staat zijn mannetje of vrouwtje en gaat beheerst de strijd aan met steile hellinkjes. Leuk voor een 4 x 4 excursie! De rit gaat verder, een groot dorp nadert, maar die laten we rechts liggen, de C weg is allang een D kwaliteit geworden en we gaan soms maar stapvoets. Niemand te zien, ook geen tegenliggers. Wel een rotsformatie met een soort klooster er op maar de ligging klopt niet met de positie op de navigator. Ik vraag tussen neus en lippen maar eens of we nog moeten tanken, maar Pa-aata zegt dat hij genoeg benzine heeft. We zien eindelijk een tegenligger en die heeft het verlossende woord, deze weg gaat inderdaad naar David Gareji! Yes zegt Pa-aata en balt zijn vuist, we did it. Maar het duurt nog een dik half uur hobbelen voor we David Gareji bereiken. Een tiental auto's en een bus, dat is het in deze uitgestrektheid langs de Georgische/Azerbeidzjaanse grens. De grens loopt zelfs dwars door de kerk Lavra hier. Het zijn wat kleine gebouwen die tegen de rotswand zijn gebouwd en gestapeld. Er is een klein pleintje en aan andere zijde zijn diagonaal wat grotwoningen of gebedsruimten. Hier ligt ook het graf van David Garedji maar dat kunnen we niet zien omdat er in het piepkleine kerkje net een dienst aan de gang is. Er wordt weer een klein mensje gezegend en er zijn ca 20 mensen, de kerk is daarmee vol. Hogerop de heuvel zien we mensen lopen, op weg naar het Umbadno klooster. Dat is ook een must see zegt de reisgids en we gaan ook die kant op. Dat wordt een stevige klim merken we al snel, steil, stoffig en heet en het kost de nodige stops. Bovenaan leidt een railing ons naar iets onder de kam, die volgen we en zien aan de andere kant Azerbeidzjan liggen, een kale en lege vlakte. Hierboven wordt gepatrouilleerd, we zien een georgische soldaat en 6 azerbeidsjaanse die de toeristen in de gaten houden. Fotoos nemen is ook hier niet zo verstandig denk ik. Of de klim de moeite waard was? Het klooster bestaat uit een tiental grotten die nauwelijks nog herkenbaar zijn als religieus centrum. Her en der wat slechte fresco's en nog veel meer graffiti en hartekreten. Een duitssprekende gids geeft her en der wel uitleg maar heeft niet veel respons onder haar groep, die zitten allemaal te puffen en uit te rusten. We nemen de laatste stappen omhoog naar de kam, en dalen aan de overzijde via een makkelijk pad naar beneden. Pa-aata wacht ons op in de koele auto en we zetten koers naar Tbilisi. Zelfde weg terug of anders informeer ik? No,no, different route, zegt Pa-aata verschrikt! Makkelijker gezegd dan gedaan, want waar af te slaan? Nu zien we wel verkeersborden, maar de afslag naar Sarapego neemt hij niet en dus....hebben we volgens mij dezelfde route terug! Het industrieterrein zien we niet meer, we gaan dus volgens Pa-aata inderdaad via een andere route! Ach, wat maakt het ook uit toch?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
