Georgie dag 4

Omalo is een dorpje dat in het uiterste noordoosten ligt, tegen de russische grens. De russische provincies die aan Georgie grenzen zijn Dagestan en Tsjetsjenië, tis maar dat je het weet. Van hieruit wandelen we vandaag met een gids, alweer een met baard, naar de andere dorpjes Shekane en Diklo. Ongeveer 4 -5 uur wandelen zegt hij. Al meteen gaat het steil naar beneden, blijkbaar hoort dat zo in de bergen-;). Na een half uur komen we bij een tamelijk ruig riviertje aan, met een houten brug  waarvan vele delen verrot zijn of missen.  We hebben een bewolkte hemel en veel schaduw van de bossen waar we doorheen gaan. De bossen zijn best open, veel dennenbomen, weinig bloeiende planten, vogels horen we nauwelijks en wild zit er niet zegt onze gids Dawo, een knaap van  25 jaar of zo. Hij is meestal een paardengids maar wilde blijkbaar ook wel eens een eindje lopen. Het tempo van ons is voor hem denk ik zeer ontspannen. Terwijl wij naar boven stoempen en om de honderd meter even op adem proberen te komen (hoogte 2000 meter) loopt hij met een mes zijn nagels schoon te maken of belt met het thuis- of werkfront. Of rookt een sigaret.  Regelmatig vraagt hij of het met ons gaat, dat wel.  Verder is hij van weinig woorden. Na bijna 2 uur komen we aan bij Shenako, en compacte verzameling van houten of gestapelde leistenen huizen met balkon, en een heel charmant kerkje. We doen een theetje bij het guesthouse dat bijna tegen de kerk aan ligt en zien hoe de priester daar zijn gras onder controle houdt, met twee grazende koeien dus. We denken dat we het hoogste punt gehad hebben, maar nee. Maar weer eens flink steil naar beneden, nu over open gebied en dan de weg erachter flink en lang naar boven, het blijven bergen he!? De zon breekt door, en ons zweet ook. Als we ingehaald worden door een truck met drie mannen, stopt Dawo even, het zijn bekenden van hem en een van hen hoort bij ons guesthouse. Ohja, zonder baard had ik hem bijna niet herkend! Ze gaan blijkbaar lunchen tegen de helling aan onder de schaduw van de grote dennenbonen en wij sluiten graag aan. Beleefd nemen we een stukje kaaspannekoek en hebben dan eigenlijk al genoeg. Maar onze vrouwen van het huis hebben ons ook een lunchpakket meegegeven dus dat moet ook aangesproken worden.  Ook kaaspannekoek! En een Bilini, een dikke compacte eierkoek. Effe doorkauwen dus! De grote tomaat vult de gaatjes, de kaas laten we voor wat het is (een zoutblok voor de koeien) en misschien kan er nog wat fruit bij. Gelukkig is het klein fruit, en soms wat rot en wat wormen dus we kunnen veel wegsnijden (of stiekem weggooien!). Nog even doorpakken denken we als we weer in de schoenen staan, maar dan zegt de wandelwijzer aan de kant van de weg dat het nog 10 minuten naar Diklo is! We krijgen ineens weer energie want hierna, ja wat eigenlijk? We weten eigenlijk niet hoe we teruggaan. Dawo heeft goed nieuws, hij belt naar David en die is er binnen tien minuten met de auto! We hoeven die 4 uur gelukkig niet terug te lopen!  We zien een appetijtelijk huis met veranda en een logo Fast Food, even een drankje doen! Een mooi tuintje met bloemen voor onze snufferd en de bergen van Dagestan,  4300 meter ongeveer) op de achtergrond. Oud Diklo, een ruine die 45 minuten verderop ligt en van hieruit te zien is, had ooit een mooie bewakingtoren, maar die is nu verwoest. Als ik met de camera inzoom, zie ik het zo liggen, de georgische vlag flaappeert driftig in de wind. Het voorstel van Dawo om daar nog naar toe te lopen, haalt het nét niet, gek he!?
We vullen ons fruitgehalte aan met rode meloen en thee en hijsen ons ten slotte met enige moeite in het busje, terug naar Omalo in 30 minuten. Het trotseren van een koude douche gaat nu iets makkelijker, heet en bezweet als we zijn. Het bed trotseren gaat dan weer net niet-;). Het wordt echter een hazeslaapje, de benen jueken nog om een rondje door het dorp te doen. Een beginnende blaar op mijn hak verschaft me de smoes om een terrasje bij een ander guesthouse aan te doen. Colaatje erbij en ik zie dat we daar vanavond een portie Wifi kunnen halen, ook makkelijk. Tegen etenstijd komen we weer bij ons guesthouse aan. De vrouwen des huizes zijn onverbiddelijk, gij zult meloen eten!! Een grote schaal met grote brokken meloen is ons lot, maar gelukkig weten we nu ondertussen dat we het ons aangebodene eten niet allemaal hoeven op te eten! In het late avondzonnetje en een al koel windje, prikken we een vorkje, zitten we nog even wat te lezen of schrijven en dan kunnen we straks weer aan het avondeten. Ik denk....kaaspannekoek! Maar ik heb het mis, het zijn aardappels en stukjes vlees met groenten, wel tomaten, maar nu ook augurk. Smaakt goed! We warmen ons na het avondeten even op in de keuken buiten, lekker voor de oven die heetgloeiend staat. Dan nog even snel naar het hotel waar we vanmiddag zaten om te internetten en jullie van leesvoer voorzien.
Morgen weer wandelen, zou het minder steil zijn? En kunnen we een steen over de grens gooien? En weten we hoe we heet water uit de kraan moeten krijgen ?