Georgie dag 3
Door: Frans
Blijf op de hoogte en volg Frans
05 September 2018 | Georgië, Omalo
Georgie dag 3, woensdag 5 september
Vandaag hebben een lange rit voor de boeg. Men zegt dat het de gevaarlijkste weg ter wereld is, is dat waar? En hebben we een autoprobleem in the middle of the road! We maken kennis met de georgische keuken op hoogte. Lange blog!
Stipt om 9 uur is onze chauffeur er, en we laden de koffers in. We verlaten Tbilisi via het noordoosten en doen voordat we de autobaan verlaten nog even een supermarkt aan, lunch inslaan en water want onderweg komen we weinig tegen. En even scheermesjes kopen, ik heb de verkeerde mesjes voor de houder meegenomen, dat werkt niet! Onze chauffeur heet Tamuna en brengt ons een eindje (3 uur) verder alwaar de andere chauffeur staat te wachten met een "strong car", want we gaan de bergen in en we moeten het daar doen zonder asfalt. Voorlopig doen we het met Tamuna en glijden eerst de malls, de Russische flats, de lichte industrie en vervolgens de kleine dorpjes aan ons voorbij. Inhalen gaat soepeltjes op de driebaansweg, plek zat, zeker buiten de doorgetrokken strepen! Er verschijnen heuvels, veel bomen langs de wegen en allengs meer bossen, akkers en onontgonnen natuur. In Alarveni nemen we hartelijk afscheid van Tamuna en verwelkomen we David, de andere chauffeur, ook met baard. De wegen verliezen een randje asfalt, de strepen op de weg en ten slotte de toplaag zodat alleen hobbels, bobbels, kuilen, richels en stuurmanskunst overblijft. We laten het geschud, gebonk en gerammel enthousiast over ons heen komen en vinden het samen met David "the best road of Europe" -;))Er is ook steeds minder verkeer, zelfs nauwelijks vrachtverkeer. De bergen worden hoger, wegen steiler, afgronden dieper, de wegen nog smaller totdat slechts twee sporen de weg markeren. Railing is er niet , maar een gevaarlijk gevoel hebben we niet. David rijdt zeker en niet te snel. Tegenliggers zijn er toch wel af en toe maar men wacht beleefd op elkaar en het gaat altijd goed, ook als er twee reuzetrucks van het leger naar beneden denderen en grote stofwolken achterlaten. We zien een auto aan de kant staan en David stopt even, ze hebben een lekke band en of hij hen 10 minuutjes mag helpen? Dat vinden we uiteraard prima en knabbelen vast aan onze gesmeerde broodjes van de supermarkt. Als we een uur of twee onderweg zijn, kijkt David bezorgd opzij naar achteren, zet de auto stil en is duidelijk met zijn beperkte engelse woordenschat: Problem! Engine of banden informeer ik? Banden zegt hij, gelukkig denken wij. We gaan eens even bekijken hoe hij het oplost, daarom wilde ik immers een auto met chauffeur en niet zelf rijden. De eerste de beste auto die voorbij komt, stopt en informeert of hij kan helpen. Zeker wel, en ze zijn al met zijn tweeen. Een volgende auto stopt, derde man stapt uit en ligt al rap op zijn buik onder de auto. Het wiel is wel los, maar op de rotsige bodem is een tweede krik geen luxe, eerder noodzaak dus een andere auto komt even zijn krik inleveren. Het is wat gedoe, maar dan zit de reserveband er onder. Verder rijden wil David echter niet, hij wil de kapotte band ter plekke repareren, maar heeft blijkbaar de spullen niet. Nog n auto stopt, ondertussen zijn de passagiers al uitgestapt en wordt de show welwillend bekeken. De vier deskundigen zijn nog steeds bezig om de lekke band te repareren. Er wordt een klein compressortje tevoorschijn gehaald, maar de nippel past niet. Hard drukken helpt ook niet. Een tweede compressor volgt, geeft ook geen sjoege. Auto nummer zes, de rest is inmiddels weer doorgereden brengt redding. Een blablabla-mannetje veegt iedereen goedgemutst de pan uit en komt met zijn spullen, een boortje om het gat uit te boren, een rubber plug om te dichten en een fietspomp om de band op te pompen want die compressortjes....... zijn maar nietsDan rest nog de kwestie van.....hoe controleer ik of de band gemaakt is? In Nederland duw je de band in een bak water en zie je aan de luchtbelletjes of er nog een lek is. Dat werkt in ieder geval voor fietsbanden. Hier midden in de bergen is dat wat lastig en daar heeft het blabla-mannetje wel een heel origineel antwoord op! Denk uit de box! Ja, gevonden? Haal de fietspomp uit elkaar, vul de buis met WATER, zet de pomp in elkaar en druk het water de band in. Als de band nog lek is,komt er water uit de band. Is de band heel, dan komt er geen water uit en blijft er in zitten. Geniaal Toch!? Een uurtje verder, met vele bedankjes heen en weer, zijn we weer op route. Bocht na bocht, kuil na kuil vreten de toch wat kale banden de laatse kilometers weg en komen we boven de boomgrens en toucheren we zelfs even de wolken. Hierboven zijn de bergtoppen kaal en ligt er veel puin, en af en toe een verdwaalde zendmast die zijn rood witte verf al decennia geleden heeft moeten prijsgeven aan Moeder Natuur. Op een pas maken we een stop bij een oude russische tank die met plastic kleden, touw en banden gepromoveerd is tot lunchcafe voor de sporadische wegwerkers daar. Het ruikt er lekker naar gebakken eieren en Marianne wordt uitgenodigd voor een glaasje wijn. Ik niet, ik stond achter een boompje. Jammer, als het nu Rivella was! Nu gaat het naar beneden, de riviertjes volgend en af en toe een langzame auto inhalend. Ook motorrijders zijn er best veel trouwens. Het valt ons ook wat tegen dat er geen nederlandse fietsers aan het stoempen zijn! Tegen vieren bereiken we een hoopje verstrooid liggende huizen, dit is het dorp Omalo op ca 2000 meter hoogte, lekker groen, berken bossen en dennenbomen, weides en veel paarden. Een aangenaam zonnetje geeft het een vriendelijk alpen aanzicht, alleen de koeienbellen ontbreken. Twee gastvrouwen ontvangen ons vriendelijk, een blonde van rond de veertig, gekleed in traditionele zwarte kledij en een iets oudere dame die 'gewoon' gekleed is. Thee komt er aan, of het tushetische thee mag zijn? (Tushetie is de streek waar we zitten) Tuurlijk, laat maar eens proberen. Het is een kruidenthe van lokale kruiden merken we, er zit tijm in, munt proeven we en misschien iets van kamillie. Je ziet ook overal in en rond het huis kruiden te drogen hangen. Zelfvoorzienend zijn is hier wel een pre als je zo ver van de moderne bewoonde wereld zit. Het huis is van steen, 10 x 15 meter ongeveer en twee verdiepingen met punt dak. Onder de punt een balkon. Er is geen hal beneden, je staat meteen in de woon/eetkamer. Links achterin een haard, versierd met iconen. Links en rechts wat rechte houten banken, zelfgemaakt, en bekleed met kussen, kleden en een haakwerk. In het midden een grote houten lange tafel voor 12 man of vrouw. De houten stoeltjes zijn wat aan de lage kant, net als trouwens de sleutelgaten bij de deur van onze kamer merken we. Her en der ligt koopwaar uitgestald, te weten kruidenbuiltjes en veel haak en breiwerk, ziet er niet uit als broddelwerk trouwens. Dan nog een hoge kast met een plank vol met drank, wat toiletartikelen andere basale levensbehoeften. Een oud medicijnkastje doet dienst als kaptafel, de medicijnen liggen ergens in een hoek van het raam, naast de overrijpe perziken en appeltjes en peren. De vloer is van leisteen en we zien nu waar ze in Casteren mogelijk dat idee van een pilaar in het midden van een kamer vandaan hebben. Alleen is die hier veel groter -:)) Petra! Boven hebben ze nog zo' n pilaar, die staat midden in de gang, ook handig als je s nachts naar het toilet wil en het licht het niet doet. Het warme water doet het ook niet, en we vermoeden dat die het ook niet gaat doen. Dat wordt heel snel douchen! Brr, koud hoor!De georgische maaltijd staat gepland om 19 uur, een eetstraatje hoef je hier niet te zoeken, dus de vrouwen des huizes staan buiten onder de overkapping lekker te kokkerellen. Basis is een dik rond brood dat in hompen op een schaal komt, dan een stapeltje kaaspannekoeken, dikke plakken witte kaas met luchtbelletjes erin, een schaal tomaten en ui waar je U tegen zegt, een kommetje met kersen en sap, denkelijk bedoeld als jam en tot slot een stapetje frikandellen maar dan van vers vlees. Het schaaltje met saus erbij maakt het geheel af ( en soms best eetbaar -;)). De kaaspannekoek is machtig, de kaas driedubbel zout (hetgeen de tabletjes tegen de hoge bloeddruk verklaart), de tomaat heerlijk sappig en het brood lekker droog. Wat extra thee erbij en we kunnen de nacht wel doorkomen. Onze kamer is van luxe gespeend trouwens, afmetingen 3 x 4 meter, een bed links en een rechts en twee houten stoeltjes. Oh, ik vergeet de spaarlamp bijna. Maar het is wel zuiver en heerlijk rustig. Wel tot zover deze dag.
Er zit me eigenlijk nog wat dwars bij de reparatie van de lekke band, het kan nog slimmer denk ik. Zeep bij het water doen! Krijg je leuke belletjes aan de buitenkant EN wordt je band van binnen lekker schoon!!
Vandaag hebben een lange rit voor de boeg. Men zegt dat het de gevaarlijkste weg ter wereld is, is dat waar? En hebben we een autoprobleem in the middle of the road! We maken kennis met de georgische keuken op hoogte. Lange blog!
Stipt om 9 uur is onze chauffeur er, en we laden de koffers in. We verlaten Tbilisi via het noordoosten en doen voordat we de autobaan verlaten nog even een supermarkt aan, lunch inslaan en water want onderweg komen we weinig tegen. En even scheermesjes kopen, ik heb de verkeerde mesjes voor de houder meegenomen, dat werkt niet! Onze chauffeur heet Tamuna en brengt ons een eindje (3 uur) verder alwaar de andere chauffeur staat te wachten met een "strong car", want we gaan de bergen in en we moeten het daar doen zonder asfalt. Voorlopig doen we het met Tamuna en glijden eerst de malls, de Russische flats, de lichte industrie en vervolgens de kleine dorpjes aan ons voorbij. Inhalen gaat soepeltjes op de driebaansweg, plek zat, zeker buiten de doorgetrokken strepen! Er verschijnen heuvels, veel bomen langs de wegen en allengs meer bossen, akkers en onontgonnen natuur. In Alarveni nemen we hartelijk afscheid van Tamuna en verwelkomen we David, de andere chauffeur, ook met baard. De wegen verliezen een randje asfalt, de strepen op de weg en ten slotte de toplaag zodat alleen hobbels, bobbels, kuilen, richels en stuurmanskunst overblijft. We laten het geschud, gebonk en gerammel enthousiast over ons heen komen en vinden het samen met David "the best road of Europe" -;))Er is ook steeds minder verkeer, zelfs nauwelijks vrachtverkeer. De bergen worden hoger, wegen steiler, afgronden dieper, de wegen nog smaller totdat slechts twee sporen de weg markeren. Railing is er niet , maar een gevaarlijk gevoel hebben we niet. David rijdt zeker en niet te snel. Tegenliggers zijn er toch wel af en toe maar men wacht beleefd op elkaar en het gaat altijd goed, ook als er twee reuzetrucks van het leger naar beneden denderen en grote stofwolken achterlaten. We zien een auto aan de kant staan en David stopt even, ze hebben een lekke band en of hij hen 10 minuutjes mag helpen? Dat vinden we uiteraard prima en knabbelen vast aan onze gesmeerde broodjes van de supermarkt. Als we een uur of twee onderweg zijn, kijkt David bezorgd opzij naar achteren, zet de auto stil en is duidelijk met zijn beperkte engelse woordenschat: Problem! Engine of banden informeer ik? Banden zegt hij, gelukkig denken wij. We gaan eens even bekijken hoe hij het oplost, daarom wilde ik immers een auto met chauffeur en niet zelf rijden. De eerste de beste auto die voorbij komt, stopt en informeert of hij kan helpen. Zeker wel, en ze zijn al met zijn tweeen. Een volgende auto stopt, derde man stapt uit en ligt al rap op zijn buik onder de auto. Het wiel is wel los, maar op de rotsige bodem is een tweede krik geen luxe, eerder noodzaak dus een andere auto komt even zijn krik inleveren. Het is wat gedoe, maar dan zit de reserveband er onder. Verder rijden wil David echter niet, hij wil de kapotte band ter plekke repareren, maar heeft blijkbaar de spullen niet. Nog n auto stopt, ondertussen zijn de passagiers al uitgestapt en wordt de show welwillend bekeken. De vier deskundigen zijn nog steeds bezig om de lekke band te repareren. Er wordt een klein compressortje tevoorschijn gehaald, maar de nippel past niet. Hard drukken helpt ook niet. Een tweede compressor volgt, geeft ook geen sjoege. Auto nummer zes, de rest is inmiddels weer doorgereden brengt redding. Een blablabla-mannetje veegt iedereen goedgemutst de pan uit en komt met zijn spullen, een boortje om het gat uit te boren, een rubber plug om te dichten en een fietspomp om de band op te pompen want die compressortjes....... zijn maar nietsDan rest nog de kwestie van.....hoe controleer ik of de band gemaakt is? In Nederland duw je de band in een bak water en zie je aan de luchtbelletjes of er nog een lek is. Dat werkt in ieder geval voor fietsbanden. Hier midden in de bergen is dat wat lastig en daar heeft het blabla-mannetje wel een heel origineel antwoord op! Denk uit de box! Ja, gevonden? Haal de fietspomp uit elkaar, vul de buis met WATER, zet de pomp in elkaar en druk het water de band in. Als de band nog lek is,komt er water uit de band. Is de band heel, dan komt er geen water uit en blijft er in zitten. Geniaal Toch!? Een uurtje verder, met vele bedankjes heen en weer, zijn we weer op route. Bocht na bocht, kuil na kuil vreten de toch wat kale banden de laatse kilometers weg en komen we boven de boomgrens en toucheren we zelfs even de wolken. Hierboven zijn de bergtoppen kaal en ligt er veel puin, en af en toe een verdwaalde zendmast die zijn rood witte verf al decennia geleden heeft moeten prijsgeven aan Moeder Natuur. Op een pas maken we een stop bij een oude russische tank die met plastic kleden, touw en banden gepromoveerd is tot lunchcafe voor de sporadische wegwerkers daar. Het ruikt er lekker naar gebakken eieren en Marianne wordt uitgenodigd voor een glaasje wijn. Ik niet, ik stond achter een boompje. Jammer, als het nu Rivella was! Nu gaat het naar beneden, de riviertjes volgend en af en toe een langzame auto inhalend. Ook motorrijders zijn er best veel trouwens. Het valt ons ook wat tegen dat er geen nederlandse fietsers aan het stoempen zijn! Tegen vieren bereiken we een hoopje verstrooid liggende huizen, dit is het dorp Omalo op ca 2000 meter hoogte, lekker groen, berken bossen en dennenbomen, weides en veel paarden. Een aangenaam zonnetje geeft het een vriendelijk alpen aanzicht, alleen de koeienbellen ontbreken. Twee gastvrouwen ontvangen ons vriendelijk, een blonde van rond de veertig, gekleed in traditionele zwarte kledij en een iets oudere dame die 'gewoon' gekleed is. Thee komt er aan, of het tushetische thee mag zijn? (Tushetie is de streek waar we zitten) Tuurlijk, laat maar eens proberen. Het is een kruidenthe van lokale kruiden merken we, er zit tijm in, munt proeven we en misschien iets van kamillie. Je ziet ook overal in en rond het huis kruiden te drogen hangen. Zelfvoorzienend zijn is hier wel een pre als je zo ver van de moderne bewoonde wereld zit. Het huis is van steen, 10 x 15 meter ongeveer en twee verdiepingen met punt dak. Onder de punt een balkon. Er is geen hal beneden, je staat meteen in de woon/eetkamer. Links achterin een haard, versierd met iconen. Links en rechts wat rechte houten banken, zelfgemaakt, en bekleed met kussen, kleden en een haakwerk. In het midden een grote houten lange tafel voor 12 man of vrouw. De houten stoeltjes zijn wat aan de lage kant, net als trouwens de sleutelgaten bij de deur van onze kamer merken we. Her en der ligt koopwaar uitgestald, te weten kruidenbuiltjes en veel haak en breiwerk, ziet er niet uit als broddelwerk trouwens. Dan nog een hoge kast met een plank vol met drank, wat toiletartikelen andere basale levensbehoeften. Een oud medicijnkastje doet dienst als kaptafel, de medicijnen liggen ergens in een hoek van het raam, naast de overrijpe perziken en appeltjes en peren. De vloer is van leisteen en we zien nu waar ze in Casteren mogelijk dat idee van een pilaar in het midden van een kamer vandaan hebben. Alleen is die hier veel groter -:)) Petra! Boven hebben ze nog zo' n pilaar, die staat midden in de gang, ook handig als je s nachts naar het toilet wil en het licht het niet doet. Het warme water doet het ook niet, en we vermoeden dat die het ook niet gaat doen. Dat wordt heel snel douchen! Brr, koud hoor!De georgische maaltijd staat gepland om 19 uur, een eetstraatje hoef je hier niet te zoeken, dus de vrouwen des huizes staan buiten onder de overkapping lekker te kokkerellen. Basis is een dik rond brood dat in hompen op een schaal komt, dan een stapeltje kaaspannekoeken, dikke plakken witte kaas met luchtbelletjes erin, een schaal tomaten en ui waar je U tegen zegt, een kommetje met kersen en sap, denkelijk bedoeld als jam en tot slot een stapetje frikandellen maar dan van vers vlees. Het schaaltje met saus erbij maakt het geheel af ( en soms best eetbaar -;)). De kaaspannekoek is machtig, de kaas driedubbel zout (hetgeen de tabletjes tegen de hoge bloeddruk verklaart), de tomaat heerlijk sappig en het brood lekker droog. Wat extra thee erbij en we kunnen de nacht wel doorkomen. Onze kamer is van luxe gespeend trouwens, afmetingen 3 x 4 meter, een bed links en een rechts en twee houten stoeltjes. Oh, ik vergeet de spaarlamp bijna. Maar het is wel zuiver en heerlijk rustig. Wel tot zover deze dag.
Er zit me eigenlijk nog wat dwars bij de reparatie van de lekke band, het kan nog slimmer denk ik. Zeep bij het water doen! Krijg je leuke belletjes aan de buitenkant EN wordt je band van binnen lekker schoon!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
