Georgie dag 11, Mestia

We probeerden vanochtend te weten te komen hoe het met Pa-aata was gegaan, maar helaas, geen nieuws en een reactie op mijn sms heeft hij niet gestuurd. Na een stevig ontbijt gaan we aan de wandel vandaag. We laten ons met een auto afzetten een dorpje verderop en wandelen vandaaruit terug. Het is stralend zonnig en berg en dal ligt er uitnodigend bij. Op de achtergrond verheffen zich de echt hoge bergen met eeuwige sneeuw en gletsjers die tijdens onze wandeling door het beboste gebied goed te zien zijn. Dat is heerlijk wandelen! In het begin moeten we even een flink stuk omhoog, ca 300 meter, maar daarna wordt het vlakker en dalen we met wat dalingen en stijgingen verder de vallei in. We hebben steeds uitzicht op wat kleine dorpjes, eerder gehuchten zou ik zeggen, onder ons, met hun karakeristieke torens die in deze streek nog veel voorkomen. Hier geen schapenteelt, wel veel koeien, loslopend, tot in het dorp toe. Voor de toeristen zijn er veel paarden, en we zien voor de afwisseling eens wat varkens de wegen oversteken. Eigenlijk heel weinig kippen ook, die we anders toch veel langs wegen zien scharrelen. Kip is hier trouwens heel duur als je dat voor eten bestelt. Een gewone vleesschotel, geen groot formaat overigens, kost iets van 6 lari, ruim 2 euro. Kip kost 25 lari, 4 x zo veel!
Onze man vandaag? George zegt-ie. Begin 20, pet op, dopjes in de oren, peuk ontbreekt niet. Beetje Max Verstappen uiterlijk. Hij is wat toeschietelijker dan onze eerste wandelgids, zijn engels ook wat beter. Neemt de tijd om onderweg wat uit te leggen over struiken met vruchten die we zien, bv kleine gele pruimen en heel kleine rode besjes. Hier duiken ineens gentianen de grond uit, dat zijn toch wel prachtige bloemen vind ik! We hebben tijdens de wandelimg veel tegenvoeters, allerlei soorten. Mensen zoals wij, licht bepakt, vaak alleen, soms eenlingen of grotere groepen. Best veel jong volwassenen vind ik en dan vaak zwaar bepakt. Die doen een vierdaagse trekking van Mestia naar Usguli. Via de weg 46 km, over de berg weet ik niet maar voor mij in geen 40 dagen! Op het laatst hadden we namelijk een heel steil stuk naar beneden wat met onze lichte bepakking maar moeizaam ging en niet zonder menig uitschuiver. Omhoog met 15-20 kg op je rug laat ik nu graag aan de jeugd over! Langzaamaan schiet het aardig op met onze wandeling en tegen 14 uur, eigenlijk zonder lunchpauze maar wel met mini-pauzes, belanden we weer in Mestia. George weet ons nog naar het Svan museum te lokken, en in de wetenschap dat ons daar waarschijnlijk een koel drankje lokt, schieten we met graagte de koelte in. Voor de afwisseling een groot modern gebouw. De horeca heeft nog moeite om hun draai te vinden, ze zijn pas open sinds 2011 en de Pepsi die ik wilde stond bol aan de onderkant, de productiedatum uit 2007 was het enige dat nog goed was aan het blikje! We ploffen neer in enorme grijs witte loungebanken, stoelzitting maatvoering is voor reuzen, zeker anderhalve meter. Je kunt dus eigenlijk alleen maar liggen. Zelfs de enorme kussens die er liggen bieden onvoldoende steun bij zitten. Maar ze krijgen ons niet weg hoor! We halen ons lunchpakketje te voorschijn en gaan eens lekker eten-;). We durven best, er is toch verder niemand en de drie dames van de horeca zijn zo druk met elkaar dat ze het waarschijnlijk niet eens merken. Weer wat bijgekomen en afgekoeld gaan we zelf maar onze rugzakken bij de garderobe in kasten doen, niemand die ons daar helpt. De balie is onbemand, in de la (even gluren-;) liggen twee grote flessen bier, verder alles leeg. Het museum is niet groot, maar kwalitatief wel heel goed vinden we, In donkere vitrines worden de museumstukken mooi verlicht opgelicht en is er fatsoenlijke engels toelichting. Munten, aardewerk, sieraden, veel iconen, kruizen, bijbels en zo, ziet er piekfijn uit!
George heeft ons voor het museum al verlaten en we lopen zelf het laatste stukje terug naar het hotel. In het botel frissen we ons op, even de benen omhoog en dan het dorp in. Er is een klein pleintje met in het midden een bosje van hoge dennebomen en veel bankjes. We zien een restaurant met een groot terras dat goed vol zit, en hebben het laatste tafeltje, nog in de schaduw ook! We proeven de georgische limonade eens, een met perensmaak, de ander met limoen. Lekker vind ik en we hebben weldra 4-5 lieve gasten, namelijk bijen die hier dol op zijn. Een wat opdringerige grote zwerfhond met een droeve blik (vanwege zijn gecoupeerde staart misschien?), wordt letterlijk, -honden liefhebbers niet doorlezen aub!- tegen zijn kont geschopt en druipt grauwend af. In de schaduw koelt het nu flink af en nemen we de biezen, richting hotel, voor het diner. Ondertussen heb ik op het terras Pa-aata nog gebeld. Van de aan ons verbonden georgische touroperator hebben we voor deze vakantie een Nokia met beltegoed gekregen die we kunnen gebruiken voor vragen en noodgevallen. Zo kun je makkelijk en goedkoop bellen, goede service! De parate engelse woordenschat van Pa-aata is niet groot en ik begrijp alleen dat het met hem en de auto Ok is, en dat hij nu in Tbilisi zit. Later op de avond informeer ik nog even bij een georgische reisbegeleidster die al liet blijken er vanaf te weten. Zij informeerde verder en weet even later te vertellen dat Pa-aata en de auto s avonds zijn opgehaald, en dat hij vandaag met de auto naar Zugdidi is gebracht, alwaar die gerepareerd is. Vandaar dat hij nu weer in Tbilisi zit. Is dat akkefietje toch redelijk goed afgelopen toch?