Georgie dag 12, Ushguli

Wereldberoemde Georgier nr 2. Weg werkzaamheden. Van het rechte pad af.

Ik heb bijna de klok rond geslapen. Gisteren rond 2030 uur had ik het zwaar en was moe, even liggen dacht ik. Toen ik wakker werd was het 2330 uur en heb me nog maar eens een paar keer omgedraaid tot 07.45 uur. Laat nu die wandeling maar komen! Eerst moet er echter ontbeten worden, en ook onze chauffeur schuift aan. Een oudere man, zónder baard maar met een breed vriendelijk gezicht en kort haar met leuke hoedje. Moerman heet hij. Geen familie van denk ik. Als alles ingepakt is, rijden we aan. Na 100 meter stopt Moerman de auto. Ik zie geen paniek op zijn gezicht, wel een frons van het nadenken. Wat nu weer denk ik? Hij gaat bellen, ohja zijn zoon denk ik inmiddels te weten, die moet ons iets in het engels uitleggen. Jammer dat zijn engels en de audiokwaliteit van de (auto)telefoon maar matig is, dus we verstaan er niet veel van, ook niet over de speaker. Begrijpelijke termen komen langs, zoals museum mestia, mountain, walking, freetime ushguli, you understand, is that OK? Ik probeer zijn verhaal zo goed mogelijk op een rijtje te zetten maar er is steeds wat onduidelijkheid, het meest bij ons. Tenslotte zijn we er uit (gewoon 15 keer OK zeggen helpt goed daarbij) en rijden we weer aan. Deel een pakt goed uit, we stoppen na 400 meter bij een oud huis met toren dat een museum blijkt van weer een wereldberoemd Georgier. De meest populaire sportman in de Sovjet en daarbuiten. Tussen 1952 en 1965 kampioen en winnaar van talloze wedstrijden. Helaas in Italie ten val gekomen en overleden in 1969. Wereldberoemd dus, onder alpinisten en die zijn er niet veel bij mijn bloglezers denk ik. Mister Kerghiani is het en in dit dorpje diep in de Kaukasus wordt hij vereerd en geëerd. Tiger of the mountains is er te lezen, een citaat van Queen Elizabeth als ik het me goed herinner. Aandoenlijke klimuitrusting hangt er, en hij ook, of beter gezegd een pop, als een bergbeklimmer aan de binnenwand van het gebouw. Moerman geeft ons in steenkolen engels uitleg en wenkt me mee, ik moet mee naar boven de toren in, verrekijker mee natuurlijk! Marianne bedankt, die ziet de steile trapladders wel staan maar niet zitten. Bovenaan gekomen kun je je hoofd het dak uitsteken en rond kijken. Ik zorg toch weer voor paniek en zere enkels, want ik ga -iets te ver?- op de rand van het trapgat zitten en Moerman zit me aan de enkels naar beneden te trekken, No! No! No! roept hij paniekerig!. Ik begrijp de boodschap maar blijf wel rustig zitten. Moerman gaat van lieverlee ook in het trapgat zitten en hij noemt -ietwat benepen- nog eens alle bergtoppen op die ik kan zien. Sorry mensen,de namen ben ik al weer vergeten -;)). Alleen de Shagara heb ik onthouden, die is het hoogst, 5193 meter lees ik hier in een bergenboek. We poseren -beneden! -;)) even voor het standbeeld van Kerghiani en gaan nu echt op weg. Goede weg hoor! Gestort beton, zonder kuilen, ziet er als nieuw uit. Het bliift echter niet zo, dat zou te mooi zijn om waar te zijn. Na 10-15 kilometers gaat het beton over in rotsweg met kuilen, we weten in inmddels niet beter! Het tempo zakt dus, maar het humeur niet hoor. Onderweg zien we in fases hoe men hier de weg werkzaamheden aan pakt, want over driekwart van het traject zijn wegwerkers bezig. Ze zijn niet overal met hetzelfde bezig maar elke stap is noodzakelijk en komt ons voorbij. Eerst rotsblokken en andere obstakels weghalen. Dan de boel breed genoeg maken, bulldozers halen aarde weg en storten die in kiepwagens. Die staan dwars op de weg, Moerman moet echt wel remmen! Zon vrachtwagen is best snel vol, en hoeven we niet te lang te wachten telkens.Egaliseren en dan eens wat lintjes uitzetten en een wegdeel markeren van 20-40 meter lang. Buldozers doen dit volop. Boel planken erbij halen en een bekisting maken voor bv de rechterweghelft. Dan kan het normale verkeer over de andere (rots)strook. Bewapening in de bekisting leggen en aan elkaar knopen, allemaal handwerk he! Dan cementwagen laten komen die beton uitgiet. Gaat op linker weghelft staan, blokkeert verkeer voor beide kanten. Geen probleem, we hebben geen haast! Beton moet drogen, daar hebben we ook geen last van -;). Beton is droog en kan bereden worden, daar hebben we toch wel n beeeeetje last van! Grote stofwolken dwarrelen achter het wegverkeer aan, allemaal cementstof of zo, in ieder geval ramen dicht (en niet aan de ventilatieknoppen zit jongeman!!). Naarmate de rit vordert, nemen de wegwerkzaamheden af en is het alleen nog maar hobbelen en knotsen, de 4 x 4 lage gearing moet er ook nog eens aan te pas komen. We stijgen van 1500 meter naar ca 2200 meter, dat valt wel mee. Het weer vandaag op deze hoogte is mimder dan gisteren. Bijna geheel bewolkt en men voorspelt een regenbui of onweer. Tegen half twee naderen we Ushguli, een dorp dat uit vier delen bestaat. Ons guesthouse zit in het oude deel, we moeten daarvoor eerst het nieuwe gedeelte door zien te komen. steile rotspaden, de 4 x 4 is onmisbaar. Eenbaansweggetjes dus tegenliggers (of wij) moeten wachten of zelfs achteruit. Overal stenen huizen, opgebouwd uit leisteen of rotsblokken, opgevuld met klei en kalk en met elk zo'n hoge toren. Die torens dienden om in te vluchten als de streek weer eens werd overvallen door vijandige buren. Er werd noodvoorraad in opgeslagen en vanuit schietgaten boven kon men de belagers te lijf. Eigenlijk een soort prive kasteeltje-:). De toren is zowat 20-25 meter hoog en binnen is een vierkante ruimte van ongeveer 6 x 6 meter. Al met al kost het Moerman heel wat stuurmanskunst en tijd om bij ons Guesthouse te komen, Nanuli genaamd volgens onze reisbeschrijving. Je raadt het al, we stoppen voor een guesthouse dat heel anders heet, Villa Lileo, lijkt er best op he? Moerman is zeker van zijn en onze zaak, hij duwt het hek open en parkeert de wagen onder de carport, oftewel onder een groooot dakterras naar later blijkt. Een groot huis, 30 x 30 meter, twee trappen en de buitenmuren zijn "modern" afgewerkt, oftwel in een grijze pleisterlaag die zeer on-Ushgulies aandoet. Binnen gekomen, een lichteiken parket, vier tafels voor 35-40 gasten, oisterwijkse eikenkwaliteit , een grote haard in een hoek, met twee leunstoelen aan de zijkant, een grote buffetkast aan andere zijde met servies, in donkerbruin uitgevoerd en met glazen en houten deurtjes. Daarbovenop en ministe4oset met 5 boxen, ze zijn klaar voor een feestje! Bronskleurige lantaarnlampen aan muren en palen. Geen vloerkleedjes, wel een bar met uitrusting die een gemiddelde engelsman zo kan vloeren, dus goed uitgerust. Nog een tafeltje met toeristica prullen en info, een 40 inch platte tv en dan een trap naar boven. Daar komt op de gang en slaapkamer plus toilet de Ikea je tegemoet, moderne lichteiken uitstraling. Als je de gang doorloopt , kom je op dat grooote dakterras met eveneens modern anthraciet tuinmeubilair, van dat lichtgewicht spul met gevlochten zittingen en leuningen. De allweather kussens ontbreken uiteraard niet en alles in ogenschouw genomen, met nog die twee grote schommelbanken met luifel, doen je overal wanen, maar niet in het hoogebergte van Svanetie, de provincie van Georgie die aan Ukraine grenst. Niet dat het ongezellig is, gisteren heeft er nog een groep van 16 nederlanders gelogeerd. Zal wel goed zijn dan nIetwaar?
Ik had liever wat authentiekers gehad.Moerman staat alweer te roepen, we moeten mee. Hij blijkt ook onze wandelgids te zijn zoals in de beschrijwing werd aangegeven en in dat programma werd ook nog melding gemaakt van een toren van een koniging Tamar (nee, niet Tamara van de schoenen reclame). We zouden de wandelgids ontmoeten op het meetingpoint,dus het guesthouse hier. Hij trekt ons mee richting groene heuvels achter ons met een eenzame oude toren er op. Hellingspercentage 20-25%. 2-3 uur klimmen en dalen. Mijn eksterogen slaan alarm,gaan wij niet doen! Marianne en ik zijn eensgezind, 180 graden draaien en we zien een mooi glooiend pad langs een rivier,richting besneeuwde bergen en met een tiental gletsjers! Veeeel mooier!
Moerman kijkt bedenkelijk, it's program! Kan zijn, maar wij gaan iets anders doen! Moerman doet nog n poging en belt hrt hoofdkantoor, een vriendelijke vrouwenstem legt uit wat op ons programma staat, De andere vriendelijke vrouwenstem (van Marianne) legt uit dat we deze excursie cancellen en of die dame dat aan Moerman kan uitleggen. Nou, dat lukt allemaal wel en dan krijgt hij toch nog een beetje zijn zin, want dan lopen we na 10 minuten tegen een klein kerkje aan, Stond op het program ma-;))))!. We doen niet flauw en nemen een snel kijkje. Is makkelijk, de kerk is maar 5 x 10 meter. We gaan nu lopen, het beste wandelpad tot nu toe! Vlak, vlak en nog eens vlak. Opper vlakkig zou ik zeggen! Over de wandeling morgen meer, over beren op de weg, een dood paard, bloemetjes en bijtjes, en de consternatie over afval. Nu slapen, zegt ook de grootmoeder des huizes en ik geef toe, anders wordt verhaal veel te lang. Het dondert en bliksemt ondertussen en morgen -met regenvoorspelling, dus gunstig voor ons- zitten we de hele dag in de auto, terug naar Kutaisi.