Saint Malo 2

Saint Malo is een havenstad met ca 50.000 inwoners, het jaarlijkse aantal toeristen zal een veelvoud hier van zijn. Wie heeft er zin om het op te zoeken-;))? De oude stadsmuur, 2 km lang in de rondte, is nog aanwezig. Het stadsdeel binnen de muur wordt Intra-Muros genoemd. Daar staat ons hotel ook. Na een grote brand een paar eeuwen terug is alles herbouwd. Vervolgens is in WO II nog een seen keer 80 % verwoest en herbouwd in de stijl van de 18e eeuw. Alles in graniet, grijsdezekeer en et leien daken en hoge smalle schoorstenen. Veel dakkapelletjes, luiken en kunststof kozijnen. Aan de grote toegangspoort bevindt zich het kasteel, dat nu deels stadhuis en bibliotheek is, maar ook een aantal musea bevat. In de oude stad is de kathedraal Saint-Vincent een bezienswaardigheid. Of Malo iets te maken heeft met Mal Eau? Nee, niet dus. Een ierse monnik die hier ooit strandde heette Maclow of Maclou, wat later tot Malo verbasterde. De stad, een fort eigenlijk, voerde in opdracht van de franse koning plundertochten uit, eigenlijk zoals de nederlanders destijds ook deden. Zeerovers dus. Misschien dat er nog nazaten van de zeerovers in Saint Malo zijn, ik zou het niet gek vinden als ik de prijzen van restaurants en winkels bezie, nu worden de toeristen geplunderd!? We bevrijden de auto uit de donkere garage en gaan via het binnenland, het dorpje Saint Coulomb en de bakker naar Cancale, voor een wandeling langs de kust. We ploegen eerst n stukkie door mul strandzand, langs hoog struikgewas waar veel vogeltjes kwetteren en zingen. Ook een legertje kikkers doet mee, die hebben een groot ven met riet ter beschikking. Marianne spot een eend met schattige kuikentjes. Eigenlijk had ik trouwens gedurende deze trip veel meer vogelleven verwacht. Merels, mussen en meeuwen zijn er, maar echt uitbundig is het niet. Weldra komen we hoger, en is er ruim uitzicht op de kleine baaien met uitstekende, steile landtongen met grillige rotsen. Aan deze kant bloeien er weer uitbundig bloemen! Een lust voor het oog! Veel witte silenes, mooi roze engels gras in grote pollen en heel veel vlammend geel gaspeldoorn. Dat lijkt op brem vanuit de verte, maar als je te dichtbij komt, laten de stekels wel weten dat het geen brem is! In de baaien meestal mooi geel zand en her en der zie je mensen recreëren. We spotten in een uithoekje ook de eerste nudisten. Want het is warm en zonnig vandaag, je voelt de druk om kleren uit te trekken -;)). Op het wandelpad wordt dat denk ik niet gewaardeerd, dus laat ik de soms stevige wind alleen langs mijn blote armen en hoofd waaien, ook lekker. En wat dan ook weer opvalt, zoveel mensen die nog gewoon in een gewatteerde jas lopen te wandelen, soms een sjaal op. Echt oudere mensen of echte koukleumen hebben nog een capuchon op, de verschillen zijn groot! Op de punt van dit gebied aangekomen zien we een paar grotere eilanden liggen, en een vuurtorentje , daar wemelt het hier van. In de verte zien we, heel wazig door de grote afstand van ca 25 kilometer, Le Mont Saint Michel liggen. We hebben al online kaartjes gekocht waarmee we morgen de kassa's kunnen omzeilen. Een deel van de 3,5 miljoen toeristen die deze trekpleister (nr 3 van Frankrijk) jaarlijks bezoeken zullen we niet kunnen omzeilen vrees ik. Vroeg aankomen is het devies. Voor nu is dat niet aan de orde, we zijgen neer in het hoge gras met fraai uitzicht op de zee en eilanden terwijl de meeuwen elegant balancerend azen op een stukje eten. Wij nuttigen onze sandwich van bij een halve meter, sorry meeuw, er blijft niets over-:((. We lopen terug aan de andere kant van de kust en zien weer een andere begroeiing, meer bomen en bissen, hoge heggen en veel minder bloemen. Hier zitten de baaien vol met plezier bootjes, maar waarom ze allemaal stil liggen is me een raadsel. Is het plezier elders te halen? Er is wind zat! Nog maar eens zonnebrand smeren en de laatse kilometers terug door het binnenland. De kikkers zijn stil geworden,mledre eend en kroost hebben okk een siesta en wij voelen er ook veel voor, maar klokken eerst wat koel vocht naar binnen bij de strandbar. De hoge paarse bloeiende tamarindes die onze auto schaduw gaven laten we spijtig achter. We nemen een andere route terug naar de stad en ploffen even later op bed. Het waren niet erg veel kilometers, 11 of zo, maar door het vele dalen en stijgen voelen we het toch wel aan de benen. Jaja, je kunt ook zeggen dat het aan de leeftijd ligt-;))! Een uurtjeen een douche later gaan we toch weer aan de wandel, we gaan nog even op de stadsmuren het stadje rond. De meeste andere toeristen zijn al huiswaarts dus we hoeven niet in ganzepas de soms smalle looppaden over. Her en der geeft de audio van de reisapp wat nuttige en niet nuttige informatie over vergane glorie en personen die ons niet veel zeggen. Alleen Chateaubriand kennen we wel. Hij ligt in Saint Malo begraven. Nee, hij was geen kok, slager of lekkerbek uit de oude tijd, maar een dichter, schrijver en politicus. Al waren dat niet zijn eerste ambities, hij dacht eerst aan een priesteropleiding of het zeemansvak, bijna hetzelfde! Nog even het leger ingegaan, daarna gaan reizen en bij terugkomst effe trouwen en snel scheiden. Nou, dan heb je wel wat om over te schrijven en dichten denk ik! Hij belandde in Engeland voor 7 jaar en kwam toen tot geloofsbezinning, hij ging schrijven. Napoleon was wel gecharmeerd van zijn visies en benoemde hem uiteindelijk tot minister. Nou, genoeg redenen om eens een keer een van zijn preromantische boeken te lezen bij een mals stuk vlees! Ons eettafeltje in een restaurant heeft echter geen plaats voor een boek bij onze entrecote en escalope, dat wordt een andere keer. We zoeken nog een andere bar voor een koffie, Marianne legt de moeie voeten hoog en ik doe mijn huiswerk. 

Morgen kunnen we al om 7 uur ontbijten zegt de freule achter de receptie, eens kijken of we dat kunnen opbrengen om vroeg in Le Mont Saint Michel aan te komen. Wist je trouwens dat de Engelsen ook een eiland hebben dat Sint Michael heet? Ik heb het nog niet kunnen vinden helaas.