Saint Malo

Saint Malo

We laten Lannion achter ons en gaan een stukje zuidwaarts naar een kasteeltje kijken. Dat was ons aangeraden door de Fransman in het cafe van eergisteren. Het is maar een kwartiertje rijden en al snel bevinden we ons in het groene golvende achterland. Ruimte genoeg hier als je naar de vrijstaande huizen of boerderijen kijkt met veel land, weilanden en bossen. Veel bomen en hagen langs de weg, bijna Engels aandoend. Veel bomen en ook huizen zijn overwoekerd met klimop. Vee zien we wel, maar alleen koeien, de bruinwitte en de roomwitte. Het weer is fantastisch, veel zon, stapelwolken en lichte wind bij 18 tot zelfs 21 graden! Dat is wel heel aangenaam, hopelijk hebben jullie dat in Nederland ook-;). De weg duikt plots naar beneden en maakt zelfs een stel korte bochten, het dalletje in en omhoog naar het kasteel Tonquedoc. De ketting bij het parkeerterrein doet ten zeerste vermoeden dat ze dicht zijn. Het infobord is het er mee eens en suggereert om om 14 uur terug te komen, liefst tegen betaling. Dat gaan we niet doen, dat laat t programma qua tijd niet toe. Wel lopen we een rondje langs de hoge plompe muren met een stuks of zes ronde torens. Er zijn nauwelijks ramen en de uitsteeksels die we bij wat openingen zien, zijn waarschijnlijk het toilet. Dan valt alles letterlijk buiten de muren, zo in het gras, een gracht is er niet, of niet meer. Wel veel bomen om het kasteeltje heen, een vijver en een cafe. Dat ook dicht is:-(. Even verderop is nog een kasteel, Chateau Kergrist. Veel groter en met meer allure. Ook hier pech, ze zijn ook pas om 14 uur open en dan nog alleen op 2 dagen van de week! Die ene andere auto op het parkeerterrein zal wel van personeel zijn of zo. Een weg langs het kasteel biedt de optie om om het complex te lopen, maar een verbodsbord en onze opvoeding weerhoudt ons van door te lopen.Zou jij toch ook doen!? Mijn nieuwsgierigheid ontdekt echter een klein paadje aan andere zijde en door het vers gemaaide pad struinen we toch om de bijgebouwen heen. We belanden op een lange laan met hoge bomen, en....een hek! Een open hek maar wel afgesloten. Mijn hand met camera past nog net door de spijlen en zien we toch in ieder geval de voorzijde van het kasteel. Het is nu tegen elf uur en we gaan via dezelfde weg naar de vierbaansweg, richting Saint Malo. Onderweg nog even tanken bij supermarkt Leclerq, hier is de diesel ook 20 cent goedkoper als aan de snelweg. Tegen 13 uur komen we het dorpje Saint Suliac binnenrijden.Dit dorpje staat op de Franse lijst van de meest mooie dorpjes en er is een wandeling van 10 km gepland door onze tour operator. Een lunch is welkom, evenals de enige winkel hier die nog net open is om ons te voorzien van stokbrood ham en worst. Een beetje geluk hoort er bij. Want tussen 13 en 14 uur ( of later, veel later) is alles dicht. Een cafe dat al dicht is, heeft de stoelen bij de tafeltjes schuin gezet, maar twee ervan staan plots weer recht en zitten er twee toeristen hun lunch te verorberen. Kauwspieren worden getraind want het is taai brood, wel vers overigens. Dan de auto naar het beginpunt brengen en steil afdalen naar de kust van dit schiereilandje. Een stenig strand, grote brokken en met veel oesterschelpen erop. Dit gebied schijnt veel oesters te kweken en de oesters vindt je hier bij bosjes. Er staan dan ook heel wat mensen met emmers en harkjes aan de kantlijn in de prut te porren. Ook zijn er bij die het wat professioneler aanpakken en duikkleding aan hebben en een vlotje met zich meetrekken voor de buit. Wij stoempen ondertussen over de stenen, met wier en schelpen, het tempo is dus laag. Temeer omdat we verzwikken willen voorkomen. Een visser zegt ons dat het strand zo 1-1,5 km doorloopt en dat we daar weer naar boven kunnen. We lopen ons echter vast en moeten weer terug. Risky hoor maar we houden de enkels heel! Mooi souveniertje, we vinden een paar fraaie Jacobsschelpen, het teken van de Santiago de Compostella route. Weer boven op de berg vervolgen we de weg door de beboste heuvels via een smal pad. Aparte vatens hier, met brede rechtopstaande bladeren die net ontluiken. Bij de punt van het schiereiland een korte pauze en uitzicht over de Rance, zo heet het water hier. Het ruikt hier niet erg fris, misschien wel een beetje Ranzig:-)). Via de andere zijde gaan we vlot terug, hier is alleen een zandstrand, geen keien, geen oesters en vissers. Terug in het dorp is de supermarkt weer open voor een koel drankje en lopen we via de haven en strand van Saint Juliac weer naar de auto. We kunnen weer een mooie wandeling afstrepen op de lijst! In Saint Malo is het spitsuur, veel toeristen -en misschien werklui - komen in file de stad uit. Voor ons is dat beter en makkelijker om er in te komen. We kunnen de auto in de inpandige garage stallen, zelf worden we op de vietde etage gestald. Dat is mooi, want dan kunnen net over de stadsmuren heen naar buiten kijken. Even de benen losschudden en een snelle douche om wat te eten. Hier is zoveel keus aan restaurants dat het lastig kiezen is. Ik zie ergens een tafel waar net de frites geserveerd wordt, die zien er goed uit, deze wordt het! We zitten op de stoep maar wel achter glas, leuke plek om mensen te kijken. De garnalen van ons voorgerecht zien er mooi uit, maar worden helaas koud geserveerd. De rijst bij de heek is droog en hard, de vis ook niet erg mals. De huiswijn is gewoontjes en alles past bij een snel toeristen menu van 20 euro. De franse cuisine heeft hier nog geen vaste voet aan de grond gekregen, maar de bediening is prima en vriendelijk. Morgen wordt het toch iets anders denk ik. Voor een koffie doen we nog even een andere zaak aan, lekker onder een warme lamp. Wist je trouwens dat ze in dit stuk Bretagne de eerste getijdengemaal in werking hebben genomen? Hebben we morgen vast weer genoeg energie voor een flinke wandeling door deze vestingstad.