Trebeurden

Een ei is geen ei. Het regent pijpenstelen op het goede moment.

Na een prima ontbijt gaan we de beroemde Bretonse kust verkennen bij Trebeurden, een klein kustplaatsje ongeveer 10 km verder naar het westen. Gewapend met goede regenkleding natuurlijk, het kan zo gaan regenen. Onze wandelapp stuurt ons feilloos naar een gratis parkeerplaats, dat is trouwens geen kunst hoor! Je kunt hier praktisch overal gratis parkeren. Met de stem van de navigator in mijn oor lijkt het makkelijk, en dat is het ook. Wel verwacht de omfloerste damesstem tijdens het wandelen dat we hard lopen want ze zegt al 500 meter van te voren dat we ergens rechts of links af moeten. Gaan we niet doen hoor! Ook de beschrijving suggereert zoiets als "met een stevige pas door de bossen". Die pas lukt nog wel, maar die bossen zijn eerder wat groepjes bomen. Wel mooie bomen hoor, meestal zeer grote oude dennenbomen die krom en vergroeid door de westenwind nog getuigen van vroegere bossen. Uitkijkend naar de zee zien we al meerdere eilandjes liggen, eigenlijk alleen naar brokken rots, soms een streepje geel zand en veel veel kleine rotsblokken. Op het land zelf regelmatige heuvels met grote rotspartijen, beetje bruin van kleur voor mij, volgens de romatische beschrijving in de toeristenfolders "prachtige roze graniet" wat maar op vier plaatsen ter wereld gevonden wordt. Ik zal wel kleurenblind zijn -;). Het pad is goed te volgen, soms opeens toch groot stuk strand. Enkele kleuters proberen bij de donkere wolken heldhaftig water naar de zee te brengen of een zandkasteel te bouwen terwijl moeders haar smartphone raadpleegt. Wordt het al vloed of is ze aan te appen met haar man op zee? We lopen ons al aardig warm, en belangrijk ....het is nog steeds droog! We lopen langs de fraaie kustlijn, de wind laat zich nauwelijks voelen en ook onze voeten doen gloeiend goed mee. Af en toe wat klimmen met talloze uitbundige bloemetjes langs de kant van de paden. Over diversiteit gesproken, echt veel verschillende soorten zien we hier. Opvallend zijn de vele zachtgele lage primula's, het driekantig look met de trosjes witten kelkjes, muurnavel (nooit van gehoord), silene, boterbloemen en duizenden kleine margrietjes of fijnstraal. Dat is weer het voordeel van het voorjaar, alles in bloei! Voor we het weten zijn we al twee uur onderweg en hebben we een korte stop voor een krentenbol en een slok water. Het is trouwens druk op het pad, er wordt veel gewandeld en ook veel hardgelopen. Een voorbijkomende dame schiet ons aan met de vraag voor een verrekijker, maar die hebben we niet. Ze mag wel mijn videocamera gebruiken, die kan ook goed inzoomen. Ze wil weten wat er verder op zee drijft, enkele honderden zwarte vlekken, maar zijn het vogels of wat anders? Na nauwkeurige bestudering van de wazige beelden (want het is best ver weg) komen we tot de conclusie dat we het niet weten. Geen vogels volgens ons, geen drijvende kurken voor visnetten. Ze woont hier zegt ze en dit heeft ze nog nooit gezien, dus...? Misschien is er iets van een boot gevallen? We komen af en toe wat langs huizen, van enige activiteit is geen spoor te bekennen. Wel valt op dat alles er schoon uit ziet, geen zwerfafval. Komt goed uit want ik heb geen plastic zak bij me om te verzamelen. Een uurtje later bereiken we een moerasgebied, dat had ik hier niet verwacht! Een beschermd gebied van 22 hectare, met riet, omgevallen dennebomen, zwart water en irissen. We kijken uit maar de attractie van dit gebied, een kudde Camargue paarden die hier geimporteerd zijn. Het zijn halfwilde, kleine paarden die in drassig gebied leven. De Romeinen en Kelten kenden en gebruikten ze al. Ze vallen onder de categorie van oerpaarden zoals het Tarpan paard en het Prezwalski paard. Vandaag zijn ze echter in geen velden of wegen te bekennen -:((. We houden het wel te goed en onze voeten en schoenen goed droog dankzij de hoge paadjes en vele vlonderpaden. Dan zijn we terug bij de kust en zoeken we een tentje voor een drankje. Er is veel gesloten, maar we vinden plek bij een creperie. Dat is een dunne pannekoek met een beleg, de lokale versnapering. Zonder beleg is het gewoon wat warm deeg; de honing, jam of chocopasta moet het geheel de moeite waard maken om op te eten. Misschien heb je het al geraden, ik hoef geen tweede -;)). Dan volgt de grootste uitdaging van deze dag. Na een therapeutisch tukkie zijn de benen weer in orde en zoeken we een restaurant. De Pizzeria van gisteren was goed, maar is nu helaas dicht. We zoeken via Google Maps andere gelegenheden. Wat raar, bijna alles dicht en sterker nog, ze gaan pas dinsdag of zelfs soms op woensdag weer open! Zou het te maken hebben met de Eerste mei? Dat is morgen en een feestdag. Misschien plakken ze er nog een paar vrije dagen aan vast? Iets om morgen rekening mee te houden! De twee zaakjes die open zijn en een kaart hebben, zijn afgeladen vol. Geen plaats! Bonne soiree en bon courage, oftwel veel geluk! Een zaak op de oude markt zou een restaurant zijn, maar heet nu anders en biedt volgens de kaart buiten alleen tapas dingetjes. Dan maar naar een kebabzaak. Die heeft voldoende plaats en voorwaar, die is nog open! We hebben net op tijd besteld als een groep of tien meiden binnen komt vallen. Ze gedragen zich rustig en gedisciplineerd, zou het komen omdat er een soort coach of leraar bij is? We gaan terug naar de markt voor een koffie en vinden zowaar een plekje binnen. Een bar met houten, ruwe aankleding, hoge tafeltjes met zachte kuipstoeltjes, rustige muziek. Precies goed voor ons -;). Wat oudere mannen, alleen, grijs en een zeemanskop, zitten aan de bar, met een pilsje of calvados. Stelletjes, toeristen of andere locals zitten in de zaak verspreid. Een groep van 10 locals komt binnen en fleurt de boel wat op. Er is er een jarig en ze wordt toegezongen met Happy Birthday en de jarige, een dame van ca 40, zingt en swingt op de trappen luidkeels mee en brengt de halve zaak aan het swingen. Het sein voor de barman om de muziek wat harder te zetten. Het wordt zelfs disco en de discobol aan het plafond gaat aan, we zitten per ongeluk in de gezelligste zaak van Lannois vandaag! Ook de franse chansons komen aan bod en we voelen ons weer (iets) jonger! Een fransoos en son femme maken een praatje met ons, beetje babbelen over vakantie, Bretagne, voetbal met de eeuwige Cruyff en dat Bretagne of tenminste Lannion volgens hem nog zonder drugs is. Ik hoop het voor hem. Ohja, binnen hangt een menukaart en we hadden hier prima kunnen eten! Maar goed, de kebab was ook lekker met de algerijnse saus en harissa. De bar is leeg gestroomd, de mannen zijn naar huis, de jeugd zit er nog en vapet er op los. Blijkbaar mag je binnen wel vapen en moet je buiten roken. Wij ruiken onze kans en gaan maar weer naar ons hotel. Buiten zijn de straten kletsnat, het heeft vandaag blijkbaar toch nog nog flink geregend. Morgen naar de noordkust voor meer fabelachtig rose graniet!

En dat ei wat geen ei was? Ik wilde vanmorgen bij het ontbijt een hardgekookt ei en nam het ei mee naar de tafel. Even het kapje er af tikken en.....het was een vers ei! Ik had het nog moeten koken in de bak water die er langs stond. Niet gezien -:((.