Ploumanac'h

We worden wakker met een behoorlijke blauwe hemel en stralende zon, dat gaat goed! Ook met het ei bij het ontbijt gaat het vandaag goed, dat gebeurt me geen tweede keer! We rijden een 15 kilometer noordwaarts en parkeren bij een kerk en wandelen met een frisse milde wind en een lekker zonnetje naar de haven van Ploumanac'h. Het is vandaag 1 mei en we verwachten hier geen opstootjes, rellen en vernielingen. De pensionado's en families die we hier zien, begrijpen denk ik wel waar het om draait. Op de tv in de ontbijtzaal vanmorgen waren de meningen hierover nog verdeeld, het ging over niets anders dan dat. De enige zorg die we hebben is of er vanavond een fatsoenlijke eetgelegenheid open is. Laatste redmiddel is nog n Mac, maar hopelijk is dat niet nodig. Wat wel nodig is, is een koffie en toilet, want als de benen even gewerkt hebben, willen de nieren meedoen! Bij elke haven is wel een creperie te vinden die ook deze faciliteiten heeft, dus we strijken snel neer op een zonnig terrasje. De haven ligt droog, het is eb of eb aan het worden, veel kleine bootjes liggen er op de bodem zieltogend bij, met de typische geur van wier en slijk en zeewater. We hervatten weer de route, die voor driekwart langs de kust gaat. Ploumanac’h ligt aan de Roze Granietkust. Het dorpje is beroemd om zijn roze granieten rotsformaties. Imposante stapels stenen, die door de miljoenen jaren heen door de zee en de wind zijn uitgeslepen. Het biedt een fantastisch beeld en is van een uitzonderlijke natuurlijke schoonheid. Tussen Perros-Guirec en de haven van Ploumanac’h hebben we het mooiste uitzicht over de rotsen. Deze zijn meer dan driehonderd miljoen jaar oud en strekken zich uit over 25 hectare. Het geheel is nationaal Frans erfgoed en een must om te zien. Vele Fransen zijn het hier mee eens en hebben besloten om vandaag massaal de rotsen te bekijken van dichtbij, veraf, erop of eronder, maakt niet uit, maar het is dus druk! Chinese toestanden van dikke rijen mensen die achter elkaar aan schuifelen -en fietsers- blijven gelukkig uit. Plukjes dennenbomen met grote statige huizen, bossen gele gaspedoorn , vrolijken het geheel op. Ook weer massa's boshyacynten, viooltjes en zelfs veldjes met vlasbloemen! Echt veel variatie hier! De beloofde granieten rotsformaties zijn ook een lust voor het oog, de camera loopt snel vol! Graniet is een rots gevormd op diepte. Hier, 300 miljoen jaar geleden, stegen bergen hoger dan de Alpen. Onder deze bergen vulde heet, stroperig magma een enorme ondergrondse zak. Erosie deed de bergen verdwijnen en legde het graniet bloot dat nu op meer dan tien kilometer van Perros-Guirec zichtbaar is. Dit gesteente krijgt zijn unieke kleur uit de combinatie van drie mineralen: kwarts, biotiet, die het zijn zwarte kleur geeft en veldspaat geeft de roze kleur. Bij biotiet dacht ik trouwens aan een ander soort materiaal, licht van kleur en ook zachter -;)). Het enige echte roze kwam vandaag van de dames in hun roze vestjes, jasjes en tasjes. Voor mij zag de kust er gewoon lichtbruin uit -;)). We verplaatsen ons een 5 kilometer verderop voor nog een rondje van 2-3 kilometer, maar strijken eerst op een terrasje bij Saint Anne neer, het is vakantie nietwaar! Daarna nog een kilometer naar de parkeerplaats waar we in de drukte nog net een parkeerplek vinden. Dan is er dat vervelende maagomdraaiende gevoel weer....waar is mijn schoudertas??? Juist ja, op het terras van zonet! In vliegende vaart weer terug, enne, je mag niet harder dan 30 km per uur -:((. Gelukkig is met de dommen, dus Marianne komt weldra terug met de tas, met de opmerking van de eigenaar....mannen en tasjes!!! We kunnen weer opgelucht terug naar ons laatste rondje keien kijken.Tot slot doen we nog een kleine omleiding naar een paar losstaande keien, de zogenaamde menhirs, die de meeste van ons kennen van Asterix en Obelix. Een grote van 7,5 meter en 4000-5000 jaar voor Christus hier neergezet en bewerkt! De andere lijkt op een klein hunnenbedje met een dekplaat van ca 2 meter lang. Marianne wist even niet dat het een menhir was en dacht dat het om een duurzame prehistorisch strandstoel ging en heeft er even op liggen zonnen! Enfin, de schade lijkt mee te vallen. Een plukje korstmos viel er af. Vervolgens is de dga om en vallen we moe maar voldaan op ons eigen hotelbedje. Schoenen los en douchen, lekker! Het aanbod eetgelegenheden dat vandaag open is, is nog minder dan gisteren, maar we sluiten de dag bij Le Barns toch af met een lekkere plank met vleessoorten, kaasjes, gedroogde tomaten, pate, worst, brood en augurken. Als toetje doen we een bak frites. Morgen gaan we naar Saint Malo, dadelijk nog even een mooie route zoeken, onder andere proberen om papegaaienduikers te vinden.