Dunhuang

11 juni Dunhuang Tour

Die bedden toch! Als je de hotelkamer binnenkomt denk je, aah, goed bed!! Ziet er uit als een springbox maar als je er op ligt is het net een strijkplank. Niks geen vering, die hebben ze waarschijnlijk weggewerkt onder de plank;-((. Dus met stijve rug opgestaan en hele dag last van gehad. Na een keurig ontbijt de taxi in met een chauffeur die geen engels spreekt, dus het wordt een rustig ritje. In meerdere opzichten. Als we op de autobaan zitten, gaat het niet harder dan 40 km/uur, soms zelfs 35! Bezig met het Nieuwe Rijden te verbeteren? Echt waar, we komen een bordje tegen met max snelheid 40 km per uur, op een autobaan en bijna zonder verkeer. Nou snappen we waarom er een uur gepland is voor de 25 km naar Dunhuang! Alleen snappen we de 40 km limiet niet. Wel, we komen als een van de eersten in deze beroemde grotten aan, een natuurlijke art galerie van 1700 meter lang. Nog wat andere buitenlandse toeristen gezien, oa die ene die uit de trein was gevallen, hij had een flinke bloeduitstorting op zijn voorvoet, verder niets. We krijgen een gids toegewezen die in een speciaal engels dialect praat waardoor het moeilijk is haar te volgen. We hebben een engelsman bij zich die uit Londen komt maar hij kent haar dialect ook niet ;-)). De bedoeling is dat zij ons rondleidt in een tiental van de honderden grotten (735). Ze opent ze een beetje willekeurig om niet steeds dezelfde grotten aan licht en toeristen–uitstoot bloot te stellen. Fotograferen mag helaas niet. We zien 26 tot 36 meter hoge Boeddha beelden, staand en liggend, en beelden en fresco’s. Alle wanden zijn volgeschilderd met boedhistische, taoistische, chinese afbeeldingen, en velen hebben buitenlandse trekken. Perzich, Grieks, Romeins, Indisch en ook nog gemixt. Een heel puzzelwerk voor de wetenschappers om dat allemaal te duiden. In het wetenschappelijk museum zien we video’s van hoe ernstig aangetaste schilderingen gerestaureerd worden. Aantastingen zijn ontstaan door doorsijpeld vocht, zoutuitslag, schade door insekten, schade door roetaanslag van kaarsen of vuurtjes van bv gevangen gehouden Russen. En natuurlijk heel veel schade door moslims die ogen en monden uit de afbeeldingen hakten. Over de schade van de dieven?- redders? (europeanen, amerikanen, russen en japanners) maar niet te spreken.
Al met al een heel indrukwekkend geheel, ook al zien we er maar een piepklein deel van. Thuis maar in de boeken en op internet kijken wat we gemist hebben.
We drinken nog een koud drankje. Kost 5 yuan en ook al protesteer ik, de dames zijn niet te vermurwen. Wel levert dat een alternatief inzicht op van het gebruik van een lege limonade fles. Een moeder die met haar zoontje ergens over discusseert. Ik weet niet wie er wint maar hij krijgt de fles. Niet aan zijn mond, maar 50 cm lager en zoonlief vult de fles met goudgele urine ;-)). Nee, de fles kwam niet vol en werd keurig ergens geleegd.

Dan met de taxi een tiental kilometers verderop naar een klein boedhistisch kloostercomplex. In de eerste versnelling, soms de tweede, een smal grintpad op dat tussen de bergen slingert.
In het eerste complex is het stil, heeeeel stil. Geen enkele tourist en maar een monnik, een vrouwelijke. Ze opent de deuren voor ons en biedt ons wierook aan om te branden. Als je de brandende stokjes in je handen houdt en tegenover het altaar met beeldengroep staat en buigt, laat ze de kloostergong klinken. Omdat het zo mooi klinkt, doneren we een paar yuan. Geintje, je betaalt voor de wierookstokjes, met de donaties kunnen zij hun tempel onderhouden. Eigenlijk is dat hetzelfde als in de nederlandse kerken, alleen gaat daar de collecteschaal rond en ruik je meestal niets ;-)). De niet zo jonge vrouw sloft op haar eigengemaakte schoenen en een eenvoudige bruine broek met oranje hemd (of was het andersom?) naar een klein hokje naast de tempelhal. Of we willen gaan zitten, vraagt ze? Dat willen we en ze haalt wat gedroogde dadels te voorschijn en wat brood en water. Het water is nodig om brood in te dompelen, soppen zeg maar.Het brood is kei- en keihard dus dat water heeft zeker een functie! De dadels zijn ook erg droog en om de aandacht van het eten af te leiden haal ik de A4-tjes met familieinfo te voorschijn. Dat wordt weer aandachtig bekeken (ook door de chauffeur) en de kaart van Holland die Marianne aan haar geeft, krijgt een plekje bij de lijst met een afbeeldingen van een heilige. Dan poseert ze nog even voor de foto.

Ook het tweede complex biedt hetzelfde beeld, alleen lopen er twee andere toeristen rond. Verder is er bij dit complex nog een groot, nieuw, Boeddhabeeld dat mooi afsteekt bij de bergen op de achtergrond. We branden weer wierook, doneren een paar yuan en wagen ons dan aan de terugweg. Hoe snel zal het gaan? Om kort te gaan, we vallen zowat in slaap en het duurt weer lang! Terug in het hotel even afkoelen en rusten maar niet lang want echt eten lokt ons in de vorm van een hamburger en rauwkost en kleine loempia’s.
Dan hebben we weer energie voor het tweede deel van de tour vanavond. Dan de enorme zandduinen en de oase bekijken. Die liggen vlakbij, op ca 5 km van het centrum. Een hoge toegangsprijs om alleen al te kunnen wandelen! 120 Yuan, da’s bijna net zoveel als de grotten! En ook voor de rest kennen ze hun prijzen, 80 yuan voor een kamelenrit, ook kun je deltavliegen, echt vliegen, sleetje rijden van de berg af. Wij kiezen dus voor wandelen, de hoge duinen op. Er staan nergens hoogtemeters maar voor het eerste duin zijn we dik 30 minuten aan het klimmen. Dan wel een heel mooi uitzicht! Golvende duintoppen met fraaie lijnen en schaduwen, zoals je ze vaak op plaatjes ziet. We gaan nog een stukje hoger en zien beneden een oase liggen met een meer, het Moonlake meer. Een wat geromatiseerd plekje dat ze vaak gebruiken voor filmopnames. Ik wil nog wat hoger maar Marianne heeft het wel gezien. Het is toch wel erg inspannend klimmen hoor. En het eerste deel van de duin was nog koel zand, dat was immers omgewoeld door de vele toeristen en daardoor niet meer zo opgewarmd. Ik liep over een stukje zand dat die dag nog niet betreden was en nou weet ik wat ‘brandend zand’betekent! Gelukkig had ik sandalen aan maar Marianne kon er niet overheen op haar blote voeten. In twee – drie minuten ben je dan beneden waar je net een half uur over gedaan hebt;). Bezweet en dorstig en knarsend in alle kieren en gaten pikken we onze chauffeur weer op. Het hotel heeft stromend water en de badkuip lijkt wel een klein Zandvoort aan Zee. Bij John’s cafe nog wat gegeten en een echte rode wijn gedronken. Ik had een fles meegenomen uit Khotan en ik moet zeggen, de fransen die bij de wijnbereiding in China betrokken zijn, hebben er een best wel goede wijn van gemaakt! Nog wat bewaren vor morgen misschien ;-)). Morgen weer verder, naar Yiayuguam, met de bus, een ritje van 4-5 uur over een snelweg. De dag erop weer een tour doen.

Grt F&M