Dunhuang

9 juni vervolg en 10 juni aankomst in Dunhuang

Onze chauffeur haalt ons op om 18.30 uur en we rijden in de al wat minder hete namiddag als eerste naar Jiaohe, uit te spreken als Jouwghu, dit is een ruine (Unesco beschermd) van een grote stad, lengte ca 1 km en enkele honderden meters breed die op een eiland tussen twee rivieren was gevestigd. De stad was in zijn geheel uitgegraven in de bodem! Hier is een Oiegoerse koningshuis gevestigd geweest. In de 13e eeuw is de stad verlaten en langzaamaan is de stad onder invloed van het klimaat afgebrokkeld. We hebben er een uur rondgewandeld en nog niet alles gezien. Ik moest een beetje aan Machu Pichu denken bij het zien hiervan. Enkele chinese dames hadden op een geven moment geen aandacht voor deze ruine (de mooiste en grootste van China) en ik realiseerde me dat zij meer in mij geinteresseerd waren! Natuurlijk alleen voor de foto he ;-). Dus ik braaf poseren en hun ook op de foto gezet, voor wat hoort wat! Marianne had het ondertussen wel gehad met de hopen stenen en klei om het maar eens oneerbiedig uit te drukken, en zocht de schaduw op. Want ook met de hitte was ze onderhand wel klaar. Daarbij beginnen bij haar haar darmen wat op te spelen en is ze moe van deze dag. Als afsluiter van deze tour blijft dan het karez watersysteem over. Daar valt meer over te vertellen dan te zien, letterlijk wel te verstaan want het watersysteem is een ondergronds gebeuren. Aan de hellingen van de bergen hebben de bewoners al 2000 jaar geleden putten geslagen om water te vinden. Onder aan de put werden horizontale gangen gegraven, een gevaarlijk en zwaar werk, dat op den duur een stelsel heeft opgeleverd van ca 5000 km lengte. Om de 30-50 meter werd weer een verticale schacht gegraven en de uitgegraven aarde werd als een mierenhoop rondom het gat geplaatst. Zo kon men makkelijk bij water om de akkers te bevloeien en door dat het ondergonds was verdampte er heel wat minder water als een kanaal aan de oppervlakte. Tegenwoordig wordt het stelsel nog wel onderhouden want de vele akkers met druiven en meloenen bestaan hier nog van, maar onze chauffeur wist te vertellen dat het waterpeil behoorlijk zakt door oliewinning in deze provincie en dat meer mensen waterputten slaan. We hebben snel even in zo’n gang gekeken en daarna weer verder. Eindpunt Jiuyuma, daar staat onze trein te wachten naar Dunhuang, een beroemde plaats in de opgravingen van de Zijderoute, hier werden ca 50.000 manuscripten gevonden van oude, vergeten volken van voor christus. Hier wat info van Wikipaedia:

(wiki) De Mogao-grotten zijn boeddhistische tempelgrotten op ongeveer 25 km afstand van het stadscentrum van Dunhuang, Jiuquan, in de Chinese provincie Gansu.
Tussen ongeveer de 4e tot en met de 12e eeuw hebben boeddhistische monniken hier ongeveer 1000 grotten geslagen in de zandsteenrotsen en versierd met boeddhistische kunst, zoals Boeddhabeelden, sculpturen en muurschilderingen. Begin 21e eeuw zijn nog 492 grotten bewaard gebleven en voor een deel toegankelijk voor toerisme. De grotten staan sinds 1961 op de lijst erfgoederen van China en sinds 1987 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.
In 1900 ontdekte de taoïstische monnik Wang Yuanlu hier de rond 50.000 manuscripten van Dunhuang die monniken in het jaar 1036 ingemetseld hadden om ze voor de aanstormende Mongolen te behoeden. Uiteindelijk bleken ze niet veilig voor de Zweedse ontdekker Sven Hedin die er als eerste in slaagde vele honderden documenten uit China te halen, waaronder het oudste gedrukte schrift ter wereld.(wiki eind)

Bij het station aangekomen snel wat gedroogde noedels gekocht en een vacuumverpakte kippenpoot. Elke chinese trein heeft kokend water aan boord voor thee of gedroogde noedels, makkelijk! Onze chauffeur zet ons keurig af en begeleidt ons door de poortjes, trappen en security checks, naar de waiting rooms. De waiting room is een lange hal, net als een vliegveld. Hier tientallen blauwe plastic kuipstoeltjes waar mensen –met hun bagage- in hangen, zitten, werken, slapen kijken of bellen. De hal is akoestisch nog niet helemaal in orde, het galmt er verschrikkelijk, van omroepen en toeterende treinen en weet ik wat. Maar, niet geheel tot ons ongenoegen, gaan we naar een VIP ruimte, vol zware lederen zetels, zo waar van de armeleuningen een halve meter breed zijn en waar je in wegzakt. Een groepje mannen zit te kaarten en het personeel ziet zijn kans schoon om de souvenirs aan te prijzen. We nemen even afscheid van de chauffeur,laten ons even op de foto zetten en geven hem een tip en de inmiddels bekende klompjes. Dan zitten en uitpuffen en een uurtje of twee wachten.
Dan haalt een personeelslid ons op en begeleidt ons keurig naar onze gereserveerde plaats.

Dan maak ik het mee! Ik word echt keihard afgeblaft door een stoicijnskijkende chinees in uniform (treinconducteur van die wagon denk ik). Ik sta namelijk vooraan en als hij de deur opendoet zie ik dat de optrede nogal hoog is en ik gooi meteen mijn rugzak erop. Hij begint toch te roepen en te wijzen maarja, ik snapputniethoor ;-)). Na even aanhoren begrijp ik dan toch dat mijn rugzak eraf moet. Dan springt hij er uit en kantelt de plaat omhoog en komt een normaal trapje tevoorschijn, dat lukte dus niet toen mijn rugzak er op lag, vnadaar dat hij begon te commanderen (en daar hou IK dus niet van ;-)))

We hebben een softsleeper en een bed is bezet door een chinese jongedame. Nadat we ons wat geinstalleerd hebben, brandt ze los, maar ik versta er in eerste instantie niets van. Ook de steward komt, voor de kaartjes en om wat vertellen maar het kost heel wat moeite om te begrijpen dat de trein om 7.40 uur aankomt en dat de chinese dame ons wel zal wekken/ waarschuwen. Daarna gaat het gesprek met de chinese dame verder, ze giechelt continue en verontschuldigt zich dat ze zo slecht engels praat. Ik zeg natuurlijk hetzelfe over mijn chinees, maar met het Hoe en Wat boekje en mijn familieplaatjes komen we weer een heel eind. Blijkt dat zij bij Panasonic werkt en aan haar bagage te zien lijkt het wel of ze voor zichzelf gaat beginnen, 4-5 dozen en nog wat tassen. Dan gaat het licht uit en proberen we op cadans van de trein in slaap te komen. Bij mij lukt dat aardig, Marainne vertelt later dat ze bijna niet geslapen heeft, behoorlijk last van buikpijn. Onze coupe was afsluitbaar dus van luidruchtige, spugende, rochelde chinezen hebben we geen last gehad, zelfs niet van een snurkende;-). Alleen ging om 24 uur de airco uit en werd het wel warm ’s nachts. Rond 6.30 zijn we wakker, frissen ons wat op en pakken de tassen. Nemen nog even in stijl afscheid van de slaperige Panasonic dame met “Jilu Shun Feng”oftwel ‘Smooth winds all the way, in nederlands Goede reis!
Dan nog een waarschuwing van de toeristen voor ons, de eerste heeft de rugzak in zijn gezichtsveld en ziet niet dat er 30 cm tuusen aftreden en perron is, dus je raadt het al, die flik....valt half naar beneden. Het personeel reageert acuut en geschrokken, de toerist zie ik nog wel een lelijk gezicht trekken (naar zijn been of het personeel?) maar de schade lijkt mee te vallen (wat schaafwonden). Dus als wij uit willen stappen nemen de chinezen onze tassen aan, kijk dat is nou een service! Zal ik aan de NS doorgeven ;-))

grt F&M