Woensdag 10 April Azenhas do Mar

Woensdag 10 april. Naar Azenhas do Mar

Een aangename wandeling van 15 km, stralend blauwe lucht, met temperatuur van 20-21graden, af en toe een fris briesje. We bewonderen het mooiste bouwwerk ooit, Madre dena Turah oftewel Moedertje natuur ;-). Vandaag de focus op de bloemetjes en bijtjes, blaffende honden, boeren landschappen en bevoorrechte burgers. En de receptionist kent zijn seizoenen niet. En is Vera van haar klets-troon gestoten?

We nemen hartelijk afscheid van onze hotelier van Nova Sintra, hij heeft ons verblijf zeer aangenaam gemaakt. Vera heeft om 9 uur de koffers al in de bus gezet. We hebben even kunnen zwaaien, maar tot een conversatie kwam het niet.

De route begint 15 minuten verderop in het dorp bij het nationaal Paleis. Er worden al weer hordes toeristen uitgeladen en de gidsen staan druk te praten en te wijzen.Wij volgen nu liever de app voor de route. Wat schetst onze verbazing als we het eerste half uur de route lopen die wij gisteren als alternatieve route terug naar Sintra liepen? Want dit stuk kennen we! We zien daarna wel dat de route afwijkt als we weer de heuvels aan de andere kant van de vallei ingaan. Toch nemen we het laatste stuk even een omleiding, want het zeer hobbelige stenen pad is dat we gisteren bewandelden, is niet echt lekker voor de rechterenkel van Marianne. Ze is niet gezwikt maar door het steeds zijwaarts knikken in de enkel (ze stapt liever met de voeten dwars af) is die enkel wat dikker en pijnlijker geworden. Nu toch maar proberen om met de tenen voorwaarts af te stappen. En de alternatieve route is wat dat betreft wel beter.Wel meer onkruid op het pad en soms even heel steil, maar dat loopt allemaal goed af. De weg over en langs een groot open veld. We hoorden het al eerder, er wordt veel geblaft en nu zien we ook dat er enkele tientallen honden in het veld rondrennen. Enkele mensen proberen ze mogelijk iets bij te brengen, maar het merendeel heeft nu opeens alleen maar oog (en tand?) voor ons en komen hard blaffend naar ons toe rennen. Gelukkig houdt een ijzerwerkje en veel struiken hen tegen. Toch blijft het oppassen, want net dit stukje pad is erg modderig en jawel, Marianne sopt lekker haar hele schoen en voet erin als ze even op mij moet wachten (ik sta natuurlijk die honden te filmen;-)). Dan verliest ze nog eens haar evenwicht en trekt een doornenstruik een paar lelijke strepen in haar vel, dat gaat bloeden als een .....uh, nouja, een beetje dan maar ;-).Even schoonspoelen, droog maken, (kusje erop ben ik vergeten) enhet is weer over ;-). Dan door met de route. Het landschap is hier veel opener dan de vorige dagen, we lopen in de volle zon en het schiet maar weer eens niet op. Ik lig namelijk weer bij elk bloemetje op mijn knieen en moet alles op de foto zetten. Want het is weer een klein eldorado aan natuur hier! Wat het allemaal is, weet ik nog niet, moet ik nog uitzoeken, maar veel margrieten, goudsbloemen, een paar klaprozen (had ik meer verwacht), ijsbloemen ook,kaasjeskruid, convulvus/piespotje, mariadistels, klavers, een hoopje guichelheil, een klein veldje met hondskruid (een soort orchidee), ricinus (wonderolie-plant), engels gras en dus nog 10-15 soorten die ik zo 1-2-3 niet bij naam ken en nog moet opzoeken! Halverwege in Colares vinden we een restaurantje, maar alleen een drankje doen vinden ze te min. Als je geen eten bestelt, dan ben je niet welkom! Nounietdan!! Wilde je nou nog een fijne recensie van je zaak?We schrijven er wel een, maar dan van de zaak ernaast. Een grote supermarkt met een klein inpandig cafeetje. Daar mag je zeker iets drinken, ook iets eten bestellen (broodje en zo), maar helaas wordt eigen proviand nuttigen niet toegestaan, ok dat begrijpen we ook wel weer. De bediende, een jongedame (Jong Ding, nee geen chinese) van 20-25 jaar bedient ons keurig maar ondergaat een gedaanteverwisseling als er een kennis binnenkomt met kinderwagen. Jong Ding gaat helemaal uit haar dak tegen het frotje dat in de kinderwagen ligt! Wat ze zegt versta ik niet, maar het zal wel het bekende kindertaaltje zijn dat nederlandse kinderliefhebbers uitkramen ;-)! Ooh hallo, hallo, oh wat ben je toch n knapperten zo vrolijk (t frotje grimast blijkbaar), poele poele, oh kijk eens naar mij, oh wat ben je toch een leuk ventje/meiske, oh wat een mooie oogjes heb je, net je vader/moeder/opa/oma (doorhalen wat niet van toepassing is), oh oh, kom ik wil je knuffelen, ohoh, wat ben je al groot geworden....En dat in5-6 seconden he!! Zo blijft Jong Ding wel5 minuten bezig, enkele klanten aan de counter wachten geduldig af tot ze klaar is. Die begrijpen goed dat Jong Ding stuitert van de hormonen en waarschijnlijk rijp is voor haar eigen Frotje. Vera die verbleekt in ieder geval bij deze waterval en haar beloved car! Na het drankje gaan we 200 meter verderop bij de bierbrouwerij op een bankje in de schaduw zitten en nuttigen onze eerder gekochte broodjes. Dan weer in de benen, we gaan nu een gebiedje in met veel pijnbomen, alles lekker ruim opgesteld, met grote huizen en land eronder. Elk huis heeft wel een grote muur om het terrein, de verf zit er meestal goed op. Hier zal wel wat te spenderen zijn door de eigenaars. Wat opvalt is dat er geen leven te bespeuren valt als je er voorbij loopt, hooguit het kort aanslaan van een of meerdere waakhonden. Camera's bij de poorten zijn er ook. Zullen de eigenaars (of thuiswerkers uit Nederland/Brabant/Casteren) hier hun poort in de gaten houden en ons even stiekem beloeren?We zien ook de eerste wijngaarden en horen we daar een meeuw? We naderen nu zeker de kust terwijl we allengs dalen. Dan zijn daar de eerste brandingsgeluiden, grote golven rollen op de hoge kustrand af en slaan hoogopspattend met doffe klappen op tegen de grote losse rotsblokken. Her en der staan mannen te vissen. Het is me een raadsel hoe een ervan op 30 meter hoogte een hengel met aas heeft uitgeworpen en dat dat aas niet tegen de rotsen weer wordt teruggeslagen. Zou die echt iets vangen? En als die iets vangt, snaait een meeuw dan niet de buit van de angel? We gaan even in de zon zitten en genieten van het uitzicht. Dan volgt nog een wandeling van 1-2 km langs de rotswanden. Veel ijsbloemen hier, er zijn maar enkele wandelaars en we zien 2 campers. In de zomer zal het hier wel drukker zijn en het dorp is aan het uitbreiden als we al dat werk in aanbouw zien. De receptionist checkt ons in, maar we kunnen (het is al half vier) nog niet de kamers op, die zijn nog niet klaar. Ooh? In de wintertijd (zegt hij letterlijk) zijn ze nog niet op volle kracht. Uuuuh, winter? Het is 10 April, 21 maart is de lente al ingegaan toch? Of we over een half uurtje terug willen komen, misschien even naar het strand willen, naar de markt? shoppen of wandelen? Ok, vraagt hij? Nou nee, niet ok, maar hebben we een keus? We wachten wel even tot de kamerbediende klaar is en of we hier iets kunnen drinken? Nee, helaas, niets te krijgen, zelfs geen watertap. Not in wintertime! We wachten even in de stoeltjes, dat is al heel wat denken we dan maar. Na 20 minuten zijn ineens de kamers klaar. Ondertussen heeft de receptionist gevraagd hoe laat we willen ontbijten, maar er is weinig keus. Twee dames (Stijn en Willemien) waren hier al eerder en hebben om 8.30 uur afgesproken, of wij dan ook maar die tijd kunnen....? Tuurlijk jongen ;-). Het appartement is ruim, netjes en niet uitgeleefd. Een aparte slaapkamer, een apart zitgedeelte met twee banken, een klein eettafeltje en een heel redelijke keuken. Alleen is de uitrusting wel erg karig. Zal het aan de winter liggen? Het is zoeken naar toiletpapier (gevonden), maar toiletrolhouder en ophanghaakjes ontbreken, ook geen sealing op de wc (niet verplicht maar toch).Wel hangt er een fris geurtje, uit een spuitbus. Dat die maar tijdelijk werkt blijkt 's avonds als we terugkomen van de pizzeria, dan hangt er een putlucht in de toilet/doucheruimte. Het appartement heet Ocean View, maar als we het raam uitkijken, zien we -voor de hoge duinen- een redelijk groot zwembad, met glijbaan en al, maar het water lijkt deels bewoond te worden door zeewier. Winterhard denk ik...Als we ons terrasje oplopen en onze nek 100 graden naar rechts draaien, zien we net een klein zandstrandje en een paar golven, dat is onze Ocean View dus. Ok, hier is het duidelijk nog geen toeristen seizoen en moet de meute nog komen. Dan toch maar liever dit bedenk ik me? Morgen gaan we de kust verder verkennen en naar het verst westelijke puntje land van Europa. Ga ik meer dan 25.396 stappen halen?