Georgie dag 12, Ushguli vervolg

Wandeling langs de rivier Enguri naar de gletsjers van de berg Shagara. We maken een wandeling van een uurtje of 3-4. Er bloeit nog van alles langs de kanten van het pad en rivier, paarse campanulla, gele onzelievevrouwenmantel die het hier erg goed doet. Er staan er tientallen meter vol van langs de oevers van de rivier. Verder gele pantoffelplantjes, gele en paarse scabiosa/duifkruid, en heel veel paarse distel, maar die zijn voor 95% uitgebloeid. Nog af en toe een roze aartje, en een soort longkruidblad. Maar het is geen lente meer, dus je ziet geen hele velden vol. Wel verschillende soorten bijen, kleine gele, oranje of dikke, zoemen voorbij. Er komen ons ook heel wat wandelaars tegemoet, ze komen van de verderop gelegen gletsjertong, iets van 9 km verderop. Dat halen we vandaag niet meer, maar dat is ook niet perse een doel. Hé, ook nog een kolibrivlinder, mooi hoor! Iets minder elferigs zijn de koeien die terugkomen sjokken van de alpenweides. Daar staan nu boeren en boerinnen te zeisen en voeren het hooi af op oude russische vrachtwagens, waarvan een duidelijk een startprobleem heeft. Vier mannen omsingelen de cabine, nummer 5 doet het vanaf bovenaf, op de hooistapel, maar dan met de buik omhoog en de ogen dicht. Hoog op de alpen zijn meer mensen aan het werk om de oogst voor de winter binnen te halen. Ineens veel honden, die lopen met de toeristen mee naar beneden en hopen op aandacht en/of eten. Dan wijst Moerman ineens in de lucht, twee adelaars cirkelen boven de weiden en bossen. Niet veel later komt een adelaar (kori of khori in het georgisch) mooi dichtbij, en gaat op een rots in het weiland zitten, ca 50 meter van ons vandaan. Opeens een raar object, een stuk gereedschap? Nee, het is een voorpoot van een paard, de rest van het dier ligt verder op in een beekje weg te rotten. De kale kaken wijzen omhoog, de ribben steken de lucht in, er hangt nog een groot vel omheen. Stinken doet het niet of we staan met de wind mee. Vliegen doen hun best om het karkas te verwerken, maar dat schiet niet zo op natuurlijk. Vraag ik me ineens af, drinken wij dit water uit de karafflessen op onze eettafels? Toch eens vragen! Nee, wij drinken water uit een bron zegt Moerman. Gefilterd door de aarde, dat is veilig bezweert hij! Hij schudt trouwens ook met zijn hoofd bij dit tafereel, hij vindt -ook- dat dit niet kan. We hebben tijdens de wandeling steeds mooi zicht op de gletsjers, wel steken de toppen van de bergen in de wolken, maar dat vinden we niet erg. Het is even na vieren, als we besluiten terug te keren. De wolken worden donkerder en mogelijk komt er regen en onweer. Op de terugweg ga ik maar eens wat zwerfafval te lijf, ik heb n lege plastic zak bij me en verzamel her en der lege kannen, flessen, blikjes en klein plastic spul. Gelukkig ligt er niet erg veel op de paden die toch druk bewandeld wordt, maar de plastic zak is toch wel helemaal vol op hrt eind en heb ik her en der nog wat aan vingers hangen wat een draagknop heeft. Moerman helpt me door mijn rugzak te dragen, later ook mijn wandelstok en wijst zelfs af en toe afval aan. Dat hij ook kan bukken heeft hij nog niet bedacht zeker -;))! Hij kan de actie wel waarderen denk ik. Terug in het dorp schiet hij wat mensen aan en vraagt ze wat. Ik kan het niet verstaan, maar het zal zoiets zijn als, waar is hier een afvalcontainer voor het afval dat die hollander daar geraapt heeft? (het woord hollandia is niet te missen en mis te verstaan -;)). Antwoorden begrijp ik niet en omdat de eerste dikke regendruppels vallen, heb ik meer interesse in een droog pak dan een afvalcontainer. Ik drop het maar even langs ons guesthouse. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat ze -ietwat geagiteerd?!- met Moerman praat en het er over heeft, maar ik maak dat ik binnen kom -;). Na het eten begrijp ik van mevrouw (zo gedraagt ze zich wel een beetje, ze is een beetje als een madam in naar luie stoel die haar personeel instrueert) dat er een vuilnisbak is, die heb ik dan maar snel volgemaakt. Zouden ze hier per kg betalen trouwens?

Oh,nog een akkefietje, Marianne of ik, of wij samen -;) doen heel gewoontjes als we naar bed willen, maar zodra Marianne aan haar kant op de rand gaat zitten, kraakt het! Het kraakt en knalt, en de achterkant zakt door-:((. Eerst denkt ze nog dat de hoofdsteun nu plat gekomen is maar als we het matras optillen, zien we dat de zelfgemaakte lattenbodem het begeven heeft. De dwarse latten zijn van de rand geschoven en de middensteun is omgeklapt. Ik leg de latten zo goed mogelijk weer op hun steun en de middensteun zet ik recht. Stil blijven liggen!!