Wandeling langs kust bij Azelhas do Mar

donderdag 11 April Wandeling bij Azelhas do Mar

Een zomerse dag, al bijna te warm voor ons. Weer een erg mooie wandeling langs de kust met verbazend weinig wandelaars op onze route. Halen we onze doelen vandaag, meer dan 25000 stappen en Capo da Roca, het meest westelijke puntje van Europees vasteland?

Men moet hier inderdaad het toeristenseizoen nog wel even opstarten merken we bij het ontbijt. Het ontbijt zelf is naar portugese begrippen uitgebreid, want die ontbijten gewoon niet fatsoenlijk. Die rennen het huis uit, schieten op weg naar het werk een bakkerij of gelijkwaardig binnen, slurpen een espresso of twee naar binnen met een croissantje en jam, that's it! Of alleen espresso. Wij hadden tenmiste nog twee soorten broodjes, een soort jam, plakjes kaas en plakjes ham (geen vorkjes om het vlees of kaas op te pakkken), een klein bekertje yoghurt, twee grote potten met cornflakes (moeilijk kiezen hoor, is de linkse lekkerder dan de rechtse?), twee thermoskannen. Een met koffie en de ander met hete melk (ooh?). Geen hete water voor thee, geen theezakjes. Een paar appels en peren. We doen niet flauw en peuzelen ons brood op. Maar Stijn wil het laatste broodje enne ik ook! Ik ga dus onze dienster (formaat Vera met zwarte haren en heeel stilletjes) om brood vragen. Zij heeft de engelse klas overgeslagen, net als ik de portugese, dus we moeten het ff hebben van gebarentaal en een lege broodmand aanwijzen en een verdrietig gezicht trekken. Heppie nog een broodje voor me?En toevallig ook nog wat heet water voor thee? Ze lijkt het te begrijpen, nu moeten we natuurlijk wel wachten. Het duurt een minuutje of tien,maar dan komt de bakker een zak brood brengen, oei dat is genoeg voor de halve straat! En een soort brede vaas met thee erin. We vullen de laatste gaatjes, dan kan onze dienster dadelijk afruimen en de kruimels opzuigen, ik schijn nogal te knoeien met brood hoor ik ;-). We maken ons klaar voor de wandeling, toiletteren, insmeren, enkel van Marianne nog eens intapen en weg zijn we. Kwart over tien, best laat, maar we hebben geen haast. Eerst flink wat stijgen, dan geleidelijk vlakker met lichte dalingen en stijgingen, makkelijk te doen. Ik ga het niet over de bloemetjes hebben, dat weten jullie nu wel, toch? Maar in ieder geval minstens tien nieuwe soorten gespot, als ik tijd over heb zal ik eens een lijstje maken, ok? Anders wordt het wel heel saai ;-)) Langs de kust zijn wat gedeeltes die instabiel zijn, daar mogen we niet komen. Nee, ik ook niet zeggen de ogen van Marianne!! Die vindt dat maar niets zo vlak langs de rand. Ik juist wel ;-((. Enkele uitzichten op strandjes, rotsen en de bloemenzee (wel toepasselijk hier) zijn goede momenten om wat selfies te maken. En het kan niet uitblijven, we ontmoeten natuurlijk onze reisgenoten. Das makkelijk, dan hoeven we geen moeilijke selfies of onsies te maken. Iedereen is ondertussen warm gelopen en zonder af te spreken, strijken we alle zes neer bij het eerste restaurant, lekker genieten van een vers sapje jus, een plons water of wat te eten. En de schoenen even uit, ook heel lekker! We gaan vrij snel weer verder, we gaan via de smalle kustplaatsjes proberen om de kaap te bereiken, Capo do Roca. Van hieruit al te zien, zal wel zo gepiept zijn denken we. Maar hoogmoed komt voor de val! Tis goed heet, we moeten ineens een flink eind dalen en de enkels van Marianne hebben het lastig. Dan weer steil omhoog, het is niet echt ver maar als Marianne toch even het evenwicht verliest en met haar rechterarm met 30-40 stekels uit de bushbush overeind komt, is het duidelijk, ze is er klaar mee! De volgende daling/stijging doet ze niet meer mee. Naar huus an! Terecht, want we willen geen problemen opzoeken toch? De kaap lonkt ons wel tegemoet, maar nee, we doen het niet! Dan terug de route zoeken om weer naar het appartement te komen. Dat kost ook nog wat struif, want de soms erg smalle paadjes en harde takken zijn nou niet zo prettig om te lopen. Maar het komt goed en weer bovenaan kunnen we tegenover een wijngaardje op een muurtje onze lunch nuttigen, dit keer de halve pizza's van gisteren die we niet meer op kregen. Uitgerust en met nieuwe energie gaan we de route weer terug. Met een oog gericht op bloemen en een oor op de vogelgeluiden probeer ik nog wat materiaal aan het lijstje toe te voegen, mooi materiaal om later eens uit te zoeken.

Weer beneden bij het strand dat bij 'ons' dorp hoort, hebben we snel een leeg terrastafeltje in de smiezen en zitten we even later achter een koud biertje en icetea. Dat voelt toch wel weer lekker hoor! Al met al vandaag 26.581 stappen gezet, een record denk ik voor mij! Halverwege het strand zie ik een paar grote busjes staan en iemand waarvan ik dacht, dat kan de zus van Vera wel eens zijn. Wat denk je? Tis Vera zelf natuurlijk! Die is al met een andere groep bezig. Ze rukt zich even los van die groep en komt enthousiast op ons afstormen. He hello sunshines! How are you? Oh, wait, you must see my father, he will bring you tomorrow to next hotel,(en we staan al snel handjes te schudden) and tomorrow 9.30 hours at the reception don't forget!! en ze kijkt ons nog eens gespeeld streng aan ;-).No Vera, we will not forget! See you! Dan nog even op de tanden bijten voor het laatste stuk, we gaan achter ons apparement door en komen bij het strand uit. Helaas geen bruggetje over het riviertje, dat wordt sokken en schoenen uit! Man, wat is dat water lekker koud aan onze hete voeten! Toch maar even lekker poedelen. Het losse zand eronder spoelt echter weg en bijna kukelen we om! Een portugese dame ziet het gebeuren maar kan natuurlijk niets uitrichten. Wel wil ze ons even op de foto zetten, of we dat leuk vinden? Nou ja, e-i-g-e-n-l-i-j-k hoeft dat van ons niet, maar we gunnen het haar (en misschien worden we wel wat sentimenteel op onze ouwe dag?! ;-)). We krijgen zo ongeveer een hele fotoshoot te verwerken! Ze knielt, ze bukt, camera verticaal, horizontaal, misschien we diagonaal, ze doet het allemaal! Gelukkig hoeven we geen jump te maken ;-). Dan nog de laatste loodjes over het rulle zand en storten we neder op ons bed. De kaap hebben we niet gehaald, wel hebben we veel stappen (meer dan 26.500 stappen) gezet en vooral...een hele hele mooie wandeling gehad!! De dag sluiten we af bij een leuk restaurantje met echt uitzicht op de oceaan en met een indrukwekknde bloedrode zonsondergang. Dat hoeven we niet alleen te doen, want wie anders dan de vier andere dames zitten daar al;-)!Prachtig plekkie om samen even de dag door te nemen. Morgen wordt de laatste wandeldag, welk traject het precies voor ons wordt, weten wij nog niet, dat hangt een beetje van de enkel van Marianne af. We gaan het zien!