Wandelen naar Azoia

Maandag 8 april Wandeling naar Azoia

Mooie wandeling (met 5 dames) vanaf een Franciscaner klooster, met gratis koffie. Veel bloemen onderweg en afwissellend landschap. Prima wandelweer, 17 graden, af en toe wat wolken en goeie wind. Zoek de juiste bushalte!

De bestelling van het luchpakket die we gisteren plaatsten is nog goed gekomen. De receptionist van gisteren gaapte me aan toen ik dat vroeg. Dat doe ik nooit zei hij? (ja een man was het ;-)) Ok, dan niet, zei ik, no es problema! Dan vragen we het morgenvroeg wel. De manager had evenwel gezegd dat we het de dag er voor moesten aanvragen, maar als meneer Gaper het niet kan, dan houdt het op he!?Later belde hij terug met Millenium Excusos en nam toch de bestelling op. Vanochtend bleek dat het toch nog goed kwam. Flinke baguet met kaas en ham, tomaat en oregano, daar gaan we het wel op redden. Desndanks toch een stevig ontbijt genuttigd. Het Moors kasteel was in nevenen gehuld, de straten nat en de ruiten beslagen; De grote vraag kwam weer naar boven; Wat trekken we aan vandaag?Wel geen lange broek, wel geen regenjas? We dwingen goed weer af bedacht ik, gewoon een lange korte broek, vessie en een klein pluutje. ZouVera het goed vinden? Ze knalde haar bus a la Miami Vice op de parkerplaatsen en we kregen een hartelijke joviale begroeting (ik kreeg als enige een huggie, huggen vrouwen elkaar daar niet soms?). En of ik het wel zou volhouden met 5 dames? Want SNP had dus drie trips voor deze week gepland. Vooruit, de dames achterin en ik mocht haar voorin gezelschap houden.Stiekem zette ik mijn gehoorapparaten al wat zachter, ik kon haar zoetgevooisde stem toch wel verstaan ;-)! Haha, ging ze verder, de bus door de smalle straatjes sleurend, I drive in 10 minutes what you walked for 5 hours yesterday!! Oooh, I loooove my car!! En aan het eind van de rit, een klein half uurtje later, keek ze gespeeld wat sip toen we vertelden dat we wel met de bus zouden terugkomen. Ooooh, really, you don't like Vera to pick you up? Maar het was met een dikke knipoog hoor, dus we voelden ons niet bezwaard. Het klooster is er niet een uit duizenden trouwens. Slechts plaats voor 8 monikken, Achtis altijd een goed getal natuurlijk ;-). Geen stoelen, geen bedden. Zitten op de grond om te slapen, een dun matje om op te liggen. Je kamer was eerder een cel voor eenzame opsluiting van 1,5 x 2,5 meter en net 2 meter hoog. Een nisje om je pij weg te leggen, een raamjeje om wat te zien of het dag of nacht is. Hoe soberder, hoe beter! De heilige Franciscus kon tevreden zijn over deze confraters! De confrater die dit nu beschrijft doet het met minder ongemak, dat is wel zeker! Toch hadden de monikken zich een kleine luxe geoorloofd. Deuren, kastjes (niet te veel), plafonds en enkele zitgelegenheden waren met kurk van de kurkeiken bedekt. Niet dat gladde kurk wat je bij de Karwei koopt, maar lekker ruwe bast met hobbels en knobbels! Meteen een massage! Buiten het klooster een kleine kapel, honderd meter verderop een behoorlijk grote moestuin die net ingericht werd. Aan naambordjes te zien waren er wat stedelingenvan verderop die hier een moestuintje onderhielden. Een regeninstallatie en nieuwe opbergbakken doen vermoeden dat het eenvoudige handwerk aan de moestuinders niet besteed is! We proberen een koffie te bestellen bij een koffieautomaat, maar het briefje met Out of Order maakt duidelijk dat dat niet gaat lukken. Vastbesloten om toch aan de cafeine shot te komen, klampt Marianne twee dames van de Limpio ploeg aan (schoonmaak ploeg). Die begrijpen het probleem wel maar kunnen het niet oplossen. Een werelds probleem he!? Maar voila, dan dat vragen we de manager ! Groot, lang, vriendelijk en met een welluidende basstemkomt hij door de smalle deuropening gewurmd. Yes, the machine is broken because people put coins in it! Huh? Een machine die wel munten kan slikken, maar bij inworp optilt slaat? Hij moet er ook om lachen. Het kan digitaal zegt hij, maar zijn pasje is niet opgewaardeerd. Onze sippe gezichten raken denk ik een gevoelige snaar. Ach what zegt hij, ik geef jullie koffie, hoe dan ook. Zwart, melk suiker? Nonono, alleen black please! Hij duikt (langzaam en zijwaarts) zijn office in en komt even later met twee bekers lekkere koffie terug. Heeft daar een eigen Nespresso staan of zo? Een koekje durven we niet meer te vragen, zeker niet als hij van betaling niets wil weten. Kijk, dat zijn de echte managers;-)))!!Managers van Toeristenbureau's bedoel ik natuurlijk;-). We slurpen genietend de koffie op, doen nog een bezoekje aan het kurken toilet en kunnen eindelijk op pad. De andere vier dames (Stijn, Willemien, Izella en Marieke) zijn al even op weg, die zien we waarschijnlijk onderweg wel ergens. Onze wandeltocht is ongeveer 12-13 km lang en voert over de groen beboste heuvels naar de kust. De paden zijn breed, goed vlak. Alleen het eerste stukje is erg steil, maar dat duurt hooguit tien minuten, daarna is het makkelijk. De bossen zijn open, je kijkt er makkelijk door heen. Er is afwisseling tussen dennebomen en loofbomen, hoge struiken, varens, mossen en veel bloemen langs de kanten. Lichtgele primula's, spaarzaam wat vingerhoedskruid, gele geknikte klaverzuring (fam van klavertjes), paarse bosviooltjes, witte affodillen, veeeeel graangoudsbloemen (lijken op gele margrieten), witte rotsrozen (laagblijvend en zonder stekels), een verdwaalde Spaanse hyacint en paarse Mariadistels. Wat vrolijk om zo langs te wandelen! Af en toe een blik op de kust,waar we dorpjes zien liggen met wite huizen en rode daken, fris afstekend tegen de blauwe oceaan. We passeren wat monumenten voor gevallen soldaten (Amen), grote rotspartijen (waar we de lunch doen). De Maria kapel missen we, maar die blijkt achteraf niet open, dus daar hebben we niet veel aange'mis't. Een kaarsje opsteken zal vast wel ergens anders lukken in dit katholieke land! In de verte zien we twee roofvoges elkaar achterna jagen, of is het een vrijage? Het zouden havikarenden kunnen zijn volgens de reisbeschrijving, gelieve niet te storen.We houden ons dus koest ;-). Wiki zegt dat hij/zij zich als een valk op de pooi stort.. Mmhhh, en dan hem/haar een havikarend noemen?

Tegen half vier bereiken we het eindpunt, alwaar we een bus moeten zien te pakken. Ik geloof niet dat het ons ooit zoveel moeite heeft gekost! De routebeschrijving is niet geheel duidelijk. Kan het nu wel of niet aan de weg waar we staan? We zien geen bushaltebordjes. Niet links of rechts. We lopen een paar honderd meter links en rechts, geen haltes te zien. Dan maar naar het volgende dorpje, Azoia, waar een paar eetentjes zijn en vanwaar je 'makkelijk' de bus kunt nemen.We lopen paralell aan de weg naar beneden en lopen onbedoeld de route die we hadden moeten lopen, komt dat ff goed uit! We halen ondertussen twee van de vier dames in, Izella en Marieke, ook op weg naar de bushalte. Bij een t splitsing ligt een leuk tentje waar we een sapje/drankje doen en een lokale taart, dat smaakt goed! Voor de lekkerbekken: Amandel taart, cheesecake die op chocolade cake lijkt, een een puddingtaartje die op pompoentaart lijkt, nouja, maakt niet uit als het maar lekker is! We rekenen op tijd af om op tijd bij de bushalte zijn, 11 meter verderop. De verwarring neemt een aanvang. Staan we aan de goede kant? Aan de overkant is wel een bushokje en bord maar zonder aankomst tijden. We besluiten te blijven staan. Natuurlijk komt de bus aan overzijde langsgeraasd met de goede bestemming, chips! Volgende komt na 20 of 30 minuten. Marianne vraagt na bij het restaurant, de ober wijst ons naar de andere poot van de T splitsing (12 meter verderop), daar is ook nog een halte!! Dan daar maar staan, en dus 20 minuten wachten. Na 20 minuten zien we een bus bij onze eerste halte stoppen, het zal toch niet! Ik trek een sprintje, is mijn squashtraining nog ergens goed voor, en vraag -niet eens buiten adem- of deze bus naar Sintra gaat.Jawel, zegt de chauffeur!! Huh!? Nouja, instappen dan maar. De drie dames komen nog op tijd en we rijden weg. Toch klopt er iets niet denken we allemaal, en ja, na tien minuten heeft de bus zijn eindpunt bereikt en ....draait terug, naar ons tweede EN derde bushale. Hadden we dus rustig kunnen blijven staan!Nouja, we zitten en laten ons niet meer wegjagen hoor! De chauffeur geeft gas en voelt zich koning keizer admiraal. De wegen zijn smal maar hij sleurt de bus door de bochten, duikt maar weer eens in de remmen als er een tegenligger is, geeft een dot gas en dat allemaal op de millimeter (of twee).Enige compassie is er als er een fietser voor hem rijdt, maar bij inhalen snijdt hij weer een tegenligger. Tsja, hij heeft de grootste.....Tegen dat we Sintra naderen stappen er her en der nog wat locals in. Topmensen hoor! Soms met een uitdagend topje, tobbers, toppers, overdetoppers en toplui! Enne, nee geen toplessers -;). Een beetje gaar en wagenziek stappen we uit, gelukkig niet ver van ons hotel. De avond start een uurtje later en we kiezen voor een pizzatent 250 meter verderop. Wie we daar zien? Izella en Marieke;-). We smullen van de pizza van een topkok, morgen gaan we weer wandelen, met weer twee paleizen. Morgen meer daarover!