2022 San Vigilio de Marebe

Kilometers maken en aankomst in Italië. Een lijk in de camper?

We vertrekken net na tienen met lichte regen en dat blijft wel een beetje zo (het weer). Ons plan is echter om de regen voor te blijven. Dat betekent voor nu dat we in ieder geval niet naar Mayerhofen in Oostenrijk gaan. Morgen worden we immers in Italië verwacht. Daar is het weer voor de zipline experience op woensdag het gunstigst. Dan nog ergens 1-2 dagen de regen voor zien te blijven en dan wordt in deze regio beter en droog weer verwacht. Al met al mogen we toch al niet mopperen, de meeste regen valt 's avonds en 's nachts of als we in de auto zitten. De route loopt eerst wat noordwaarts, dan een groot stuk naar het westen en bij Innsbruck naar het zuiden. Bij de Oostenrijkse grens zien we trouwens weer eens echte grenswachters, 3 mannen en een vrouw. Ze staan wat verveeld te kijken en de laatste man (knaapje) geeft met een slap handgebaar aan dat we door kunnen rijden, weer twee grijsaards die ook het Oostenrijkleven Gevoel willen meemaken. We mijden voor het grootste deel de snelweg en komen op de 80 km wegen ook goed vooruit. Het is nauwelijks ergens erg druk. Bergen met bossen, alpenweides en dorpen komen en gaan. Op hoogte zijn de toppen al wit. Af en toe heeft de navigator een situatie niet in zijn database en stuurt ons even van het rechte pad af, maar dat kunnen we snel corrigeren. We vinden na vele tunnels en enkele wegwerkzaamheden een grote parking waar we tussen de vrachtwagens de laatste nederlandse bammen wegwerken, ze zijn na ruim een week nog verrassend goed te eten! Ineens verslikken we ons bijna toch de pleuris als we wat beter zijwaarts naar de camper (Duits kenteken) naast ons kijken. Marianne heeft er een oudere dame aan de bestuurderskant zien uitstappen en we dachten dat ze alleen reisde, maar er lijkt nog iets of iemand (een kind?) op de passagiersstoel te zitten. Die ziet er wel slecht uit zeggen we tegen elkaar!! Toch maar eens beter kijken, de Oude Dame is nog niet terug. Wat schetst onze verbazing als er een aangeklede pop zit! Je ziet een torso, aangekleed met een rood zwart grijs gestreepte trui, zwart jack aan. Geen armen te zien. Ook geen benen, daar lijkt een grote stapel tassen en kleren te staan, op een Perzisch tapijtje! Het hoofd wordt gevormd door een vleeskleurig masker, met zwarte stift zijn neusgaten geaccentueerd, een pruik met donkerblonde/grijze haren en onder de kin een soort wit overhemd. Pilotenmontuur met brillenglazen op de neus (ik neem aan 'zijn' neus). De ogen zijn het wonderlijkst en best goed nagemaakt, twee pingpongballetjes die achter het masker zijn geplaatst en waar met opnieuw zwarte stift een pupil is getekend. Luguber wel, je zou nog kunnen denken dat er een lijk zit! Marianne oppert dat de Oude Dame de pop er heeft neergezet om te suggereren dat ze niet alleen is met een soort bescherming. Ik kies ervoor dat de Oude Dame weduwe is geworden en nu op reis is met de pop als vervanger van haar overleden partner. Op de baseballpet staat iets wat ik niet goed kan lezen; "Einmal.....en er onder " Immer....love" en een gouden heraldische leeuw. Het opbergvakje voor hem staat open en er liggen allerlei prullaria in, herinneringen aan zijn leven en hobby's? Wat ik me afvraag, is wat dit voor soort vragen oproept bij grenswachters. Of ze dan nog zo verveeld kijken....Wie het weet, mag het zeggen; is het verboden een aangeklede pop op de passagiersstoel te hebben? Überhaupt of bij een grensovergang? We tuffen verder, Oostenrijk hebben we bijna gehad, en de Italiaanse grens flitst voorbij. De wegen zijn nu smaller en we gaan duidelijk de bergen in, smallere valleien, meer bochten en soms langzaam rijden als we achter een zwaarbeladen vrachtwagen zitten. En de borden zijn nu drietalig; Duits, Italiaans en een dialect dat me niet bekend is (misschien Reto-Romaans?). Rechts van ons de snelweg met lange rijen langzaam rijdend verkeer. Halverwege de middag zijn we en er komen procentueel opvallend veel campers naar beneden. Zou het slecht weer zijn daarboven? De laatste 75 kilometers gaan langzaam, gemiddeld 40-50 km per uur en tegen half vijf zijn we op bestemming in San Vigilo de Marepe. Een fraai gelegen dorp op 1285 meter hoogte met ca 1300 inwoners en met grote goed gebouwde huizen en zo te zien recent opgeknapt of bezig op te knappen. Een kerk met spitse toren en een beeld van een vrouw met hooivork. Het bijschrift leert dat het Catarina Lanz is (1771-1854), toevallig heet de straat waar wij moeten zijn ook zo! De dame heeft (in boerinnenkledij) tegen Napoleon gevochten en op een kerkhofmuur met haar hooivork (en andere vrijheidsstrijders) de troepen tegengehouden of verjaagd. Ze wordt ook wel de Jeanne d'Arc (1412-1431) van Tirol genoemd, ook al werd ze een paar eeuwen later geboren en stierf ze niet op de brandstapel. Maagd is ze misschien wel of niet geweest, ze sleet anoniem haar laatste jaren in ieder geval als dienstmeid bij een pastoor. Dan weet je het niet meer he!? Daar heeft ze op het laatst haar identiteit onthuld en na haar dood is ze met militaire eer begraven. Wij hebben inmiddels de camper op een mooie plek gezet en kijken uit op hoge kale en ongenaakbare bergen die in de namiddagzon liggen te schijnen. De alpenweiden zien fris groen en de witte huizen met geplamuurde buitenmuren, houten balkons, geraniums en leien daken, doen uitermate Oostenrijks/ Tirools aan. Ook hier koeien midden in het dorp en zoals Saskia opzocht (dankje!), de geluiden van de bellen veroorzaken dierenleed. Het is tegen zessen en er is weinig te beleven in het dorp. Veel zaken zijn dicht, misschien al omdat het seizoen voorbij is en ze wachten op de wintersporters? We vinden met moeite een eettent die open is, maar de Turkse kebab en pizza tent heeft tenminste voortdurend aanloop en een gezellige eetruimte. Met een pizzadoos en drie grote punten pizza die over zijn, lopen we in de koude berglucht weer terug. Het is helder, gaat het vriezen vannacht?