22 september Nakaneupseong , Hanok Village

22 september Naganeupseong village, Suncheon en Yeosu
Ontmoeten we een erg vriendelijke taxichaufeur, rijden we zwart met de trein mee, halen op het nippertje de boot, komen eindelijk aan Hendrik Hamel toe (maar niet helemaal), ik doe een vliegende hollander na (maar dat duurt maar een tel), en wil een behulpzame dame in de bus ons te slim af zijn (maar dat lukt natuurlijk niet).

We hadden om 7.15 uur een taxi besteld om ons naar het treinstation van Boseong te brengen. De chauffeur was keurig op tijd, sprak een paar woorden engels en wist van alles over thee. Hij was er zo enthousiast over dat hij ons een paar theebessen in de hand drukte, samen met kweektips en dat we er goed voor moesten zorgen! Zijn tweede baan was kennelijk iets van een theekweker of hovenier. Toen ik op het treinstation naar koffie en een broodje zocht, was hij inmiddels even naar huis gegaan denken we, hij keerde namelijk heel snel terug met een zakje voor Marianne met een paar theeblaadjes met witte bloem en nog een paar zaden, om ons een nog betere kans te geven om een theestruik te kweken thuis, wat n muppie! De trein bracht ons snel oostwaarts en ondertussen bedachten we dat het tamelijk veel tijd zou kosten om eerst naar het guesthouse te gaan, de bagage daar af te geven en dan verder te reizen naar Yeosu. We besloten om te blijven zitten, de bagage in een kluis op het station te doen, ons doel op Yeosu te zetten voor het Hendrik Hamel verhaal en dan terug te keren naar ons guesthouse, onderwijl de bagage weer oppikkend. Zo gezegd, zo gedaan. Marianne liep naar voren om de conducteur op de hoogte te stellen en een extra kaartje te kopen, maar de vogel was gevlogen! Dan toch maar uitstappen? Of het risico nemen dat we tijdens de rit alsnog een plaatsbewijs moesten laten zien en toegeven dat we te ver mee reden? Was het misschien mogelijk, net als in Japan, om dan gewoon bij te betalen, zonder boete? We zullen het niet weten, we bleven gewoon zitten, een dik halfuur misschien en stapten uit zonder controle of bijbetalen. Voor het eerst zwart gereden! We liepen recht op bagagekluizen af die onze koffers net konden bergen en liepen het station in, om kaartjes voor het vervolgtraject te kopen. Twintig minuten later zaten we in een snelle trein die ons naar Yeosu Expo train station bracht. Yeosu is een grote havenstad, waar in 2012 een internationale expo gehouden werd. Zoals wel vaker gebeurd, is er na de expo meestal niet veel meer te beleven. Die indruk hadden wij nu ook. De dame aan de infobalie wist wel te vertellen waar we Hendrik Hamel konden vonden, of er nog überhaupt boottochtjes gingen (minimaal 10 personen nodig om te vertrekken) en hoe het terrein in elkaar zat. Na een flinke wandeling belandden we bij een pier waar zowaar een boot klaar lag, met meer dan tien personen er op. We hadden nauwelijks onze hielen gelicht, of de boot stampte het havengat uit, rechtsom naar de grote haven, onder de brug door, langs het Hendrik Hamel museum, dan een U-bocht makend en langs een eiland terug, een leuke tocht met volop zon en een frisse zeewind.We meerden af en wandelden even het eilandje over, geintrigeerd door een wegwijzer naar een Penis Tree -;). Laten we het erop houden dat we wat teleurgesteld waren over de uitvoering van het begrip penis. Met pijn en moeite kan iemand er met wat fantasie een penis in zien. Ik geloof dat ze dat elders toch beter kunnen! Na het eiland bezoek liepen we van het eiland terug naar het vasteland over een lange pier en zochten wat te eten in een coffeeshop. Cake met vers fruitsap en een bak yoghurt moesten de stevige trek even stillen. We waren nu vlakbij het Hendrik Hamel museum beland, gingen nog eerst een tunnel door en daar lag het museum van deze beroemde man in Korea, eindelijk! Hoe groot de teleurstelling toen bleek dat het museum dicht was!!! Het was maandag en zoals we konden weten, waren de meeste musea op maandag dicht. Maar we hadden de juffrouw aan de infobalie nog gevraagd tot hoe laat het museum open was, met het oog op onze planning. Tot 18 uur had ze gezegd! We trokken een keer aan de deur, klopten op ramen, maar niets. Marianne vroeg een buurvrouw of zei iets meer wist over de openingstijden. Dat wist ze, maar Marianne kon haar Koreaans in woord en taal helaas niet verstaan. We keerden onverrichterzake terug met alleen foto's van de buitenkant van het museum en van het standbeeld van Hendrik Hamel. De slimmerik die niet kon wachten tot ik vertellen zou wie Hendrik Hamel was, kan nu een flinke alinea overslaan, de anderen kunnen rustig doorlezen, maar ik zal het niet te lang maken-;). In de VOC tijd, 16 honderd nog wat, strandde er een VOC schip met 32 personen voor de zuidkust van Korea, niet ongebruikelijk, dat stranden toen! 16 personen overleefden de ramp en werden net als enige onfortuinlijke voorgangers gevangen gehouden. En dat voor vele jaren! Uiteindelijk wisten ze te ontsnappen en keerde Hendrik en enige kornuiten terug via Japan naar Nederland. Het bijzondere aan Hendrik Hamel was dat hij in die 13 jaar een dagboek bijhield, zeg maar een ouderwetse weblog. Hierin stond een zeer goede beschrijving van het Koreaanse volk en de cultuur destijds en het zorgde ervoor dat het Koreaanse volk uit de eeuwen van vergetelheid werd getrokken. Dat vinden de Koreanen de dag van vandaag nog steeds een verdienste en naast de prachtige prestaties van Guus Hiddink met het Koreaanse voetbalspel in 2002 is dus deze Hendrik Hamel een held geworden. In Nederland is men daar pas sinds kort achter gekomen. Henrik, in Gorinchem geboren, kreeg pas onlangs in zijn geboorteplaats een gedenkplek en heeft de stad later banden gelegd met Yeosu en er voor gezorgd dat er tijdens de expo (toen er nog geld genoeg was) een gebouw werd ingericht als museum(pje). Ondertussen zijn er wat delegaties op en neer gereisd en zijn er kadootjes uitgewisseld (denk aan delfts blauwe potjes, een pijp van Hendrik, porceleinen werk uit korea) die de band tussen Korea en Nederland moeten versterken. Wel, dat wilden wij vanmorgen dus van harte doen, toen we dus voor een gesloten deur stonden! Op onze terugweg dus, na nog een bezoek aan een leuk zeeaquarium waar wij! foto's van Koreanen moesten maken en waar we voelden hoe schoonmaakvisjes aan je vingers knabbelen, schoten we toch nog maar even de infobalie binnen en zodra de juffrouw ons zag, begon ze zich uitgebreid te verontschuldigen, ze had ook net toen we weg waren in de gaten gekregen dat het museum dicht moest zijn! Ze vond het erg vervelend en blabla, maarja, niets aan te doen! Wel had ze nog als tip dat er op twee andere plaatsen een museum zou zijn. Een in Gangji, dat wisten we inmiddels en dat lag een dag achter ons, en een op het Jeju eiland, dat wisten we niet! Maar daar gaan we binnenkort naar toe, dus kunnen we de schaai inhalen! Op het station aangekomen konden we met 15 seconden speling meteen de trein in naar Suncheon, de bagage oppikken en verder naar ons guesthouse. Ondertussen hadden we nog n aardig intermezzo met een jeugdig stel. Hello hello roepend en zwaaiend vonden ze ons waarschijnlijk leuk te zien -;). Toen ik even stil stond en papieren zocht terwijl Marianne even naar het toilet was, kwam de jongeman naar me toe met een beker koffie, met de complimenten van Korea, hahaha! Wat ontzettend leuk zo' moment! Een ansichtkaart uit Eindhoven werd welwillend bekeken en volgde er natuurlijk een uitgebreide fotoshoot met zn vieren, het blijft leuk! Evenwel...moesten we in Suncheon bijna drie kwartiert op een bus wachten en ongeduldig als ik was, wilde ik naar de overkant van de straat rennen, - het stoplicht telde nog zo'n tien seconden af voordat het Rood werd-, toen ik plots een vliegende hollander werd. Mijn spijkerbroek stropte op mn bovenbeen, mijn rechtervoet bleef wat hangen en ik smakte midden op het zebrapad tegen de grond. Ik geloof dat ik met mn handen op het witte vlak terecht ben gekomen, daar was nauwelijks een schrammetje aan te zien of voelen. Ik weet nog wel dat toen ik half viel, ik bewust met mn rechterschouder neer ging en doorrolde op mijn rug (een techniek die ik in een ver verleden geleerd heb tijdens een parachutecursus). Ik kon eigenlijk ook meteen weer opstaan en er waren gelukkig nog geen auto's gaan rijden (ik had denk ik nog vier seconden over dus ze hadden helemaal nooit mogen gaan rijden -;)). Aan de overkanten stonden her en der wat mensen verschrikt te kijken, waaronder Marianne maar ik gebaarde dat alles ok was. Helaas geen applaus voor de valtechniek van n bijna 60 jarige jongegod hhaha!, Nou dat was dus heel even een vliegende hollander, maar eigenlijk meer een vallende hollander! Achteraf heb ik alleen op mn rechterelleboog een klein schaafwondje, dat is alles gelukkig. Na dit incident was het wachten, even verderop. De bus arriveerde na zo'n half uur. Hier bevestigde de chauffeur op onze presentatie van een A viertje met tekst en uitleg, dat we in de goede bus zaten, naar een dorp zo'n 20 km verderop. Het dorp is nog gebouwd in oude koreaanse stijl, niet chineesachtig, maar meer van bepleisterde muren met rieten daken en een oude stadsmuur. Een oudere dame die op de tweede rij zat, had ons blaadje gezien en wuifde dat zij er ook naar toe moest en dat ze ons wel zou wegwijzen, prima! Bij de uitstaphalte draafden we vrolijk met onze bagage achter de behulpzame dame aan en ze loodste ons zo'n rieten huisje binnen, legde alles klaar en uit en maakte toen het bekende vingergebaar, dat kost. zo en zo veel! Toen we in goed brabants probeerden uit te leggen dat we al betaald hadden en zij bleef doorgaan, ging ons pas het lampje branden. Was dit wel de dame waar wij bij gereserveerd hadden? Nogmaals het adres en huisnummer laten zien maar uit haar brabants werden wij ook niet wijs. Gelukkig bracht de smartphone uitkomst, ik belde het nummer op het A-viertje, riep een paar keer hallo, hier Nederland! en zette de luidspreker aan zodat de andere kant en onze slimme dame met elkaar konden praten. Dat werkte, ze gebaarde ons n minuutje later een beetje bedroefd de kamer uit, haar erf af en deed de poort dicht. Daar ging de buit! En daar stonden we. Kwam de andere dame ons nu misschien ophalen? warempel jahoor! Binnen de minuut stond er iemand naar ons te roepen, keek op ons papiertje en gebaarde dat we mee moesten, eind goed al goed -;))! We installeerden ons snel in het kamertje met betonnen vloer en matrassen. Dat wordt weer kramperen! Maar eerst eten, terug naar wat huizen achter ons en we konden aan wat picknicktafels aanschuiven waaraan wat andere mensen zaten te eten. Na een bibimpap, een groentepizza, een biertje en wat plaatselijke witte wijn met een melkachtige aanblik, moesten we even bijpraten met een jong stel achter ons die ook! in Amsterdam waren geweest, op huwelijksreis nog wel! Ze hadden ook Italië, Griekenland, Zwitserland en Frankrijk aangedaan, kennelijk Koreanen met geld en tijd. Een ding was duidelijk na hun honeymoon, they hated the french! Oeps, die moeten hun imago toch echt gaan bijpoetsen! Van Amsterdam hadden ze niet veel gezien, van de rest van Nederland overigens ook niet, zelfs het Anne Frankhuis en de Keukenhof werd niet genoemd! Wat ze dan wel gezien hadden? Nou niets eigenlijk werd er enigszins beschaamd toegeven, ze waren eigenlijk alleen bij de zus van hem geweest die in Amstelveen of zo woonde en waar ze eindelijk weer eens Koreaans konden eten na al dat Europese eten, en even uitrusten!, Nouja, als je maar een doel hebt -;)).
Inmiddels waren de krekels al aan hun avondzang begonnen, hadden wij de buik vol, was het aardig donker geworden en zochten we onze verblijfplaats op. Ik noem het dus geen slaapplaats of rustplaats meer gezien het karakter van de vloer, dat begrijpen jullie ondertussen wel, nietwaar? De beloofde wifi konden we ook afstrepen, wifi werd hier geassocieerd met bekabeld internet, iets waar onze Ipad een hekel aan heeft, oftwel, geen aansluiting voor handen zijnde! We troostten ons met de e-reader en duimden met n handvol drop voor een redelijke nachtrust....morgenvroeg het dorp verkennen en dan met de bus naar Busan, de tweede stad van Korea.