23 september

23 september
Al een paar dagen last van keelpijn, dus snel na het ontbijt gevraagd voor een apotheek. Ik heb liever wat spul bij me voor het geval het erg doorzet en in de komende vier dagen kan ik nergens wat kopen. Een behulpzame dame loopt met me mee en belt aan bij een apotheek. Weliswaar gesloten maar de dame die boven het raam uitleunt, knikt vriendelijk dat ze er aan komt. Ik doe mijn inkopen en nog wat zalf voor de hielen die erg droog aanvoelen door het stof en droge weer. Dan mogen we onze bagage afgeven aan chauffeur Elvis en kok Mabel, doen nog even wat hapjes en tapas-;), koud biertje zelfs, alleen zal die wel lauw zijn als we aankomen. We krijgen net buiten het dorp al meteen uitleg over de mijn die buiten het dorp staat. Er wordt antimoon, zink en lood gedolven.

We gaan gestaag verder over dustroads, asfalt was er al buiten het dorp niet meer. We hebben een gemiddelde snelheid van ca 20-30 km per uur, regelmatig moeten we door kuilen en rivierbeddingen. We klimmen ook merkbaar. Vanuit de jeep hebben we prachtige uitzichten en onze fotostops zijn er veel. Er staat wel een snoeiharde wind die maakt dat je je schrap moet zetten, maar gelukkig voert de wind zelf geen stof mee. Dat doen wel de tegemoetkomende auto's en vrachtwagens maar dat is maar weinig en kortdurend. De hemel is verder strakblauw dus we moeten echt goed smeren tegen zonnebrand. Hoe het landschap er uit ziet is moeilijk te beschrijven maar ik doe een poging. Aan de horizon zie je vaak scherpe toppen, meestal vulkanen, daar tussendoor ook veel afgeronde bergtoppen, met vaak geërodeerde hellingen. We zien allerlei kleuren voorbij komen , meestal in een bonte maar aangenaam aandoende blik. Alles lijkt kaal van een afstand maar de hellingen zijn bezaaid met kleine bosjes en struiken. Hier zien we regelmatig lama's, soms in kleine groepjes, soms in grote kuddes en bijna allemaal versierd met fleurige strikken in de oren. Verder spotten we nog drie vicuna's, dat is een andere soort lama, tenger en alleen maar lichtbruin. Deze heeft de fijnste wol van alle soorten. De andere soorten zijn de guanaco en de alpaca maar die komen in Bolivia niet voor. In de verte zien we een mooi meer liggen en herkennen vaag de figuren van flamingo' s die hier komen eten. Ik spot aan de kant van de weg bij een rivier nog 2-3 vizchacia's, dat zijn grote knaagdieren met een grijze vacht en grote oren en een lange staart. Ik besluip ze maar ze zijn te snel voor een foto. Door de bergen slingeren de wegen en stijgen en dalen we voortdurend. Dat geeft ook steeds andere uitzichten. Op een gegeven moment komen we in een kleine nederzetting aan, met ca 10-15 huisjes van gebakken klei en zinken daken. Hier maakt onze kok, Mabel genaamd, ons eten klaar, rijst en een groente salade met tomaten, komkommer en ui. Smaakt prima! Verder drinken we een hoop, dat is om uitdroging en hoogteziekteverschijnselen te voorkomen. Gevolg is wel dat we ongeveer evenveel toiletstops hebben als fotostops, maar dat verschijnsel kennen we van andere reizen, dus maken we ons daar niet druk over. De lichte hoofdpijn wordt meteen bestreden met paracetamol. Niet gek als je bedenkt dat we van 3000 meter naar 4850 meter zijn gekomen! Da's bijna de hoogte van de Mont Blanc! We slapen echter een stuk lager, zoiets van 4200 meter, scheelt best wel. Na de lunch is het nog 3-4 uurtjes hotseknotsen, dribbelen, bonken, draaien, schudden, rammelen, remmen, optrekken, opveren, neerkomen en dergelijke. Als ik een slok water neem, komt een deel toch verkeerd terecht en zit ik met een nat kruis, -:(((. Gelukkig zitten we met zijn tweeën achterin en niet zoals andere jeeps, die vol zitten met 5-6 personen. Die hebben wel een goedkopere trip maar of dat comfortabeler is..? Omdat we een natuurpark binnen komen, moeten we nog even een entree betalen en dan is het nog een kwartiertje naar onze slaapplaats, dezelfde als 7 jaar geleden. We herkennen het een en ander, das wel grappig. Kale peertjes aan het plafond laten zien dat er toch elektriciteit is, in tegenstelling tot wat onze touragent gisteren vertelde. Makkelijk toch om mijn batterijen nog eens te laden.
We hebben een slaapkamer met vier bedden, slaapzakken en het toilet is gelukkig binnen in het gebouw. Douchen zit er een paar dagen niet in, dat wordt sprayen met deodorant. Onze kok zorgt voor de thee met koekjes en dulce de leche, een soort lokale zoetigheid. Ze gaat ook aan de slag met het eten, das wel luxe als we de groepen bekijken die nog binnen komen en alles zelf moeten doen. De zon is inmiddels onder, de hond ook maar dan onder tafel om te snoepen van de koekjes van Marianne.
Ik heb mooi even tijd om het weblog alvast op te zetten, wifi is er hier niet.
Tegen 19 uur komt ons avond eten. Ik ben dan net op het punt gekomen dat de hoogte me parten speelt, dwz dikke koppijn en zeker geen eetlust. Ik eet nog wel een half kopje soep, maar bedank voor de rest en duik mijn bed in. Daar blijf ik ongeveer 12 uur in liggen en kom er alleen uit voor tandenpoetsen en 4-5 plaspauzes. Ik neem pijnstillers en begin ook met de diamox, een medicijn dat bij hoogteziekteverschijnselen voorgeschreven wordt. Voor de vervelende keelpijn grijp ik terug op de pastilles met wat lidocaine of benzocaine, die helpen goed.
Ik (Marianne) neem het nu dus maar even over. Heb de rest van de maaltijd dus 'gezellig' in mijn eentje gebruikt. Er was in de refugio verder nog een groep van 8 personen. Na het eten kwam er nog een groepje van 3 jonge mensen lokale muziek maken. Gelukkig kort want de kwaliteit was niet echt geweldig maar zij kregen natuurlijk wel wat Bolivianos waar het hun natuurlijk om te doen was. Na het eten ging iedereen snel naar bed. De temperatuur was inmiddels enorm gedaald en het was enigzins blauwbekken. Ik heb nog even gesproken met een Iers stel dat in Australie woont. Toen zij naar bed gingen ben ik ook maar gegaan.
Nu gaat Frans weer verder.
Van slapen komt echter niet veel, we zijn regelmatig wakker, wat mij betreft ook door de onhandige slaapzak, zo'n mummie model. Maar koud hebben we het niet. Marianne vindt het model wel handig, als je wil draaien, draait de hele zak mee.
'S morgens vroeg op, de douche heeft alleen bergwater, dus we grijpen terug op de natte doekjes die we bij ons hebben. Ik knabbel aan een droog broodje met wat jam en eet een banaan. Voorlopig hoef ik niet meer. De hoofdpijn is wel zo goed als weg dus hopelijk wordt het vandaag beter.