Taklamankan

6 juni

Rustig aan ontbeten en om de hoek wat fruit gehaald voor onze geplande overnachting in de Taklamakan. We weten niet precies wat we kunnen verwachten daar, een dorpje, een wegrestaurant of alleen wat yurten of zo? En is er eten, moeten we dat kopen daar, is er een restaurantje? Vragen die we aan onze chauffeur niet echt kwijt kunnen, zijn engels/ ons chinees is te beperkt en weet je wat, we laten ons verrassen gewoon. (en dat wordt t!). We hebben veel water bij ons, een goede auto en we zien wel. Uiteraard kunnen we onze contactpersoon John bellen maar dat vinden we niet echt nodig. Even na elven vertrekken we. Meneer Gao rijdt rustig aan, een beetje zoekend en langzaam, maar dat lijkt de rest van het verkeer ook wel te doen. Als we even buiten de stad komen vraagt hij of we nog een tapijtfabriek willen zien. He, dat was onze excursie die we gemist hebben, dus waarom niet? We lopen de hal binnen waar een stuk of 20 weefgetouwen staan. Er achter zitten veel vrouwen, meest jong. Soms met vier vijf op een rij en weven in hoog tempo het tapijt. Soms gluren ze door de draden heen om naar het patroon te kijken. Andere dames zitten alleen en maken een klein kleed. We gaan weer verder en Gao vraagt dan of we ook nog naar Yihaxiang willen, daar wordt zijde gemaakt en geweven! He, ook een excursie die we nog wilden doen, dus doen;-)). Daar worden we verwelkomd door een jong meisje dat ons in goed engels te woord staat en vraagt of ze ons het proces mag uitleggen. Natuurlijk mag dat, graag zelfs! Dus zien en horen we hoe de cocon bevrijd wordt van de draad door de cocons in komend water te gooien, de rups erin wordt gedood en (en later gegeten) en van 25 cocons wordt een draad getrokken. Die wordt op een spoel gedraaid, lengte ca 1000 meter. Dan wordt de draad geverfd en geweven. Het weven van de stof (etles genaamd in dit deel) gebeurd voornamelijk door mannen. Er zijn 47 officiele patronen voor de stof en wij hebben er op de Khotan markt gisteren een lappie van gekocht, misschien dat we er kussens van kunnen maken. We zien een dame in een rolstoel zitten die ook het proces bekijkt. Het blijkt een Zwitserse dame te zijn van ca 60 die met een begeleider en eigen vervoer door centraal Azie reist. Let wel, ze zit continue in een eenvoudige maar robuuste rolstoel. Zo te zien hebben haar beneb haar al jarenlang niet mee rgedragen, zo mager. Zij laat zich door haar beperking dus echt niet weerhouden om te reizen door minder toegeruste landen. Ze vertelt dat vanuit Kazachstan, Oezbekistan, Kyrgyzstan de pas overgestoken is van het Pamir gebergte en nu in dit deel van China terecht is gekomen. Knap hoor! Het is een dame van licht gewicht maar van groot formaat zou ik zeggen. De begeleider maakt een grapje en zegt dat hij ze expres weinig te eten geeft anders wordt ze te zwaar om te tillen, hahahaha! We worden nog even in de winkel geleid en gaan met niets weer uit. Wel geven de jongedame die ons rondleidde nog een presentje, als bedankje in dit geval, een sleutelhanger met twee nederlandse porceleinen klompjes in delfst blauw. Zoals meestal, vindt ook deze jonge dame het heel leuk en levert het een verbaasd en blij gezicht op! Heeft ze wat om tegen de vriendinnen te vertellen ;-). We gaan zo rond 14 uur nu echt richting Taklamakan, aanvankelijk is de omgeving nog heel groen en wordt er veel land bevloeid. Het wordt wel een stuk rustiger op de weg, soms passeren we een klein dorpje. In een ervan stoppen we even voor een oeigoerse lunch, “lachman” zoals Gao het zegt. We krijgen een bord noedels en een topping met groenten en vlees. Smaakt prima! We betalen en Marianne geeft de serveerster een kaart van Holland. Ze schoot, zoals we vaker zien, wat verlegen in de lach toen ze ons zag aankomen en met een verlegen Hello en Nice to meet you, wilde ze graag haar engels even oefenen. Ook zij blij en verrast toen ze de kaart kreeg. Minder blij en misschien wel verrast waren de mannen die even verderop stonden te ruzieen. Twee mannen hadden woorden, ik denk over het eten en geld en hun gebekvecht trok meteen de aandacht van alle mensen om ons heen. Gelukkig ontaardde ‘t niet en werd het na tien minuten weer rustig.
We rijden verder en op een gegeven moment stopt Gao, hij mimiekt dat hij wat duf is en frist zich buiten de auto op met water over zijn gezicht. Wij stappen ook even uit om de benen te strekken en hij vraagt plots of ik wil rijden! Wel, de weg is kaarsrecht en verkeer is er nauwelijks, dus ik kruip achter het stuur. Schakel de automaat in en gaan we. Niks aan eigenlijk en begrijpelijk dat ‘n chauffeur duf wordt. Hij komt echter niet in de verleiding om te dutten want zegt hij, verderop is er politie. Ik rijd een half uurtje en dan wisselen we, er is inderdaad een blokkade van de politie en hij moet even zijn rijbewijs laten zien. We zijn dan bijna in Minfeng, een dorp waar we even stoppen. Gao overlegt telefonisch met John over het vervolg want inmiddels is de lucht betrokken en waait het hard. Een zandstrom of is het een bui die overwaait? We besluiten in Minfeng even te stoppen voor een paar uur en te zien wat het weer doet. Als het na twee uur beter is, kunnen we de woestijn in voor een tentovernachting, anders wordt het een hotel. Uiteindelijk wachtten we drie uur. Maar het weer werd niet echt beter, dreigende lucht, net wat minder wind maar alles zat onder het fijne zand, de straten, de winkelpuien, de auto’s etc etc. Ondertussen verveelden we ons niet. Ik hield het dagboek bij, Marianne verkende de buurt en Gao verdween gewoon. Toen ik later ook rondliep en bij wat schaakspelende mannen kwam, zag ik Gao ergens binnen in een winkel staan kijken naar kaartende mannen. Om kort te gaan, wat later zat hij zelf fanatiek te spelen! Ik heb een tijdje bij de mannen staan kijken, ze stoorden zich niet aan mij en speelden fanatiek maar wel goed nadenkend over wat ze deden. De 5-6 andere mannnen eromheen bemoeiden zich met raad en daad bij het spel dat eigenlijk geen schaak is. Een mix van dammen en schaken denk ik. Het waren grote ronde schijven, de een had de groene kleur, de ander de rode kleur. Sommige schijven hadden dezelfde opdruk en werden in het begin vh spel symmetisch op het bord opgesteld. Schijven slaan als met dammen was het niet precies maar ze konden wel weer rare sprongen maken. Gek spel hoor! Ondertussen had Marianne weer beet bij enkele meisjes die eerst verlegen maar dan toch hun schroom overwinnend, dichterbij kwamen en een klein gesprekje aangingen in basis engels. De buit, een kleine nederlandse kalender en nog een kaart. Ondertussen was het 21 uur geworden en John gebeld, hij was accoord dat we een hotel namen. Gao mompelde later iets van kosten voor het hotel, dat was goed zeiden we, no probleem. Snel ingecheckt (de flyer an de muur meldde dat toeristen zich minimaal 24 uur van te voren moesten melden maar dat bleek geen probleem) en dan de straat op om te eten. Aan de overkant was het druk in het eerste eettentje wat we zagen en daar binnen gehopt. Op de bekende manier van aanwijzen ons eten besteld (kip met noodles, heel pittig) en de buik vol gegeten.Dan nog een rondje langs de winels en de rotonde waarop nog een afbeelding van Mao. Onderweg hebben we trouwens meerdere billboards gezien met Mao er op. Hier leeft hij op de een of andere manier nog wel voort. Tot slot het plein tegenover het hotel even bewandeld en de fitness toestellen die er stonden uitgeprobeerd.

Inmiddels heeft Marianne haar kans schoon gezien om ook eens een stukje te typen!
De tijd is hier een typisch gegeven. In heel China geldt Beijing-tijd. Het gedeelte van China waar wij nu reizen ligt ruim 4000 km naar het westen. Naast de officiele tijd wordt er ook gewerkt met de Oiegoerse tijd. Deze is 2 uur vroeger. Dus 11 vertrekken zoals vanochtend is 9 uur Oigoerse tijd. Alle overheidsgebouwen, de treinen e.d. werken met de officiele tijd maar openen laat en werken later door. Het heetst van de dag is hier dan ook van 14.00-16.00 uur en is alles gesloten. ’s Avonds is het erg lang licht en gaat het leven lang door. Er wordt dan echt geflaneerd. Om 22.00 uur een restaurantje binnengaan is absoluut geen probleem.
Verder valt op dat in deze hitte en zeer stoffige omgeving met name de vrouwen er zeer mooi en kleurig gekleed uitzien. Een ware prestatie. Na bovenstaande rit door de woestijn zien wij er in elk geval uit als een zandduin!
Frans heeft al veel over het eten geschreven. We weten 9 van de 10 keer niet wat we krijgen, en als het voor ons neus staat weten we meestal ook niet precies wat het is, maar in het algemeen is het prima. Vanochtend hebben we zitten bedenken dat in Nederland het eten met stokjes een therapie zou kunnen zijn in de strijd tegen overgewicht. Het gaat lekker langzaam als je tenminste niet slurpt zoals de chinezen en je eet met beleid. Wellicht gat in de markt???
Dus niet sonjabakkeren maar oeigoeren!


grt F&M