Dag 7 Goslar

De mijnen in, de trappen op naar de Himmel. De bus mist ons. We hadden het plan uitgestippeld om met de bus naar het station te gaan en dan de bus te nemen naar de Rammelsberg. Verbluft en verbaasd waren onze blikken en die van de andere wachtenden aan de bushalte toe de bus keihard langs de halte denderde! Twee meiden met rugzak zakten d ewge meteen af, die gingen lopen. Wij lopen ook, maar dan richting camper, dan maar een prive bus ;-). Dat betekent dat we zeker op tijd zijn want overstappen hoeven we nu niet. En ook niet in d e rij, want we hebben immers al kaartjes. Een lange knappe meid blijkt een jongen te zijn en die wijst ons waar we een helm moeten nemen (eerst desinfecteren aub) en dan bij het Grube vlaggetje moeten wachten opde gids. Daar staan nog een 15 tal mesnen te wachten. Wiebke Gonner is onze gids, een enthousiaste spreekster van 60 plus. Wat ze kwebbelt hoor ik wel maar versta ik maar half omdat het er galmt en ze snel spreekt. Ze loodst ons groepje al snel naar een smal spoorbaantje waar een stuk of tien omgebouwde ertskarren op staan, gelukkig met zitbankjes. Ze waarschuwt niet als de chauffeur een flinke tingel laat horen en nog minder als hij optrekt! Er zit best wat power in de trekkar en we schieten met een schok naar voren, wellicht ook een kunstgebit achter in de keel. Maar we mogen vandaag weer reanimeren met beademing, gelukkig hoeft dat niet;-). De verlichte tunnel in. Gelukkig is die breed genoeg, veel dikke kabels langs de muren, netten aan het plafond. Water drupt er af en toe door. We rijden ca 500 meter horizontaal de berg in. Uitleg ondertussen is zinloos, het is een flinke herrie en alles rammelt en schokt op en neer. De video zal wel niet al te best zijn. Maar als we stoppen bij de lift die naar beneden gaat- ca 200 meter- gaat haar uitleg verder. Hoe stoere mannen, en later ook vrouwen, de eerste 900 jaar alles er met de hand uit bikte en tilde. Pas de laatste 100 jaaar werd er gemechaniseerd, dat blijkt uit alle roestige metalen stellages, gereedschappen,karren, installaties. Ze demonstreert hoeveel licht de werkers hadden met een olielamp. De TL verlichting gaat uit en een zielig vlammetje doet aardig zijn best om de arbeiders bij te schijnen. Wat een pokkewerk zo zeg! We mogen helaas niet met de lift naar beneden maar ze heeft nog paar plekken waar we horen hoe het erts verzameld en vervoerd wordt. Ook wordt het belsignaal uitgelegd, een soort morse. Dan mogen we terug met de trein en hebben we verder de tijd aan ons zelf om nog een aantal gebouwen te verkennen. Installaties die de gewonnen erts wassen, vermalen en ziften staan er nog zoals ze in 1988 verlaten zijn. Natuurlijk verroest, verstoft en geverfd in dat oude groen en ontkoppeld, maar het geeft een goede indruk van hoe er er vroeger aan toe ging. Een museum met veel oude fotoos en mineralen maakt het verhaal rond. We sluiten af met een bezoek aan de turbine toren. Water van de berg werd via kanalen zo geleid dat het molens aandreef die energie verschafte voor de onderneming. Er was zelfs genoeg om energie ana het landelijke net te leveren! We verlaten de mijn na een goulash soepje via de oude omkleedruimtes. Daar was een slim systeem aangelgd. In de lange brede hal stonden aan weerszijden banken. In het midden een lange rij met een rechtopstaand raster waar kettingen aan gehaakt konden worden. De ketting was aan het eind, boven je, volgehangen met de kleding van de mijnwerkers. Als ze gedoucht waren - lekker samen in een grote ruimte van 10 bij 50 meter - mochten e hun eigen kleren aantrekken. Eens in de week(?) mochten ze hun vuile kleren meenemen en thuis wassen. Of de vrouwen zich daar ook douchten vertelt het verhaal niet;-). Deeenk het niet!. Al met al zijn we een paar uur zoet geweest als we weer richting stad gaan. We lopen een paar kilometer naar het centrum en bezoeken de Himmelsleiter weer. Gelukkig is die vandaag wel open. Voor een paar euro mogen we naar boven, de toren meet 50 meter. Om het tellen te besparen heeft elke trede een volgnummer. Ook een naam trouwens. Ik denk dat de naamgever een sponsor was. Al met al 231 treden, dat toch wel stevig trapje, zeker met een mondkapje voor! Er is boven een open facade, net onder de klokken. Ze slaan elk kwartier, dus dikke kans dat we even flink wat decibels te verduren krijgen! En net als ik aan het fotograferen ben, knalllen de klokken los! Jee, wat gaat dat hard! Dan was dat carillion toch wel wat vriendelijker! Het uitzicht is prima, alleen is het bewolkt gebleven. De VVV maar weer eens bezoeken, weten zij waar de dichts bijzijnde supermarkt is? Google laat dat niet zo 1-2-3 zien. Die zit gelukkig dichtbij en we gaan een overdekt winkelcentrum in waar in de kelder een grote supermarkt is gevestigd. Marianne doet inkopen, ik duw het karretje en mag afrekenen, zoals gebruikelijk ;-). Met een flink zware tas sjouwen en slalommen we door de touristendrukte heen. Het is zaterdag en een stuk drukker dan gisteren, dat maakt veel uit. Vlakbij is de bushate die ons weer naar de Rammelsberg en camper kan brengen. Gelukkig laat de bus ons deze keer niet staan! Zo zijn we deze dag tot een uur of 3-4 doorgekomen en toogt Marianne aan de slag om een nasi te maken, draait ze een wasje, doet ze haar haren. En ik? Ik bewaak de camper met een alkoholfreies biertchen. Je moet wel je verantwoordelijkheid nemen nietwaar!? Morgen naar een van de langste hangbruggen ter wereld. Gaat Marianne er ook op? En wat doe ik daar tussen hemel en aarde (of niet)?