Wandeling in de Dana vallei

Zaterdag 18 november Wandeling in de Dana vallei

5-6 uur wandelen door een fraaie vallei. Diverse stops, zonnig weer. Zwikken en vallen. Petra doet een Fransje ;-)

Rond kwart voor negen, met een stevig jordaans ontbijt achter de kiezen, stappen we in de auto die ons 10-15 minuten verderop naar de start van de wandeling brengt. Abu-Ali belooft een flinke afdaling over drie kilometer, daarna overwegend vlak (ca 12 km).Het eerste komt al meteen uit, het is ook best steil. Geen aangeharkte paden, soms goed aangestampt/aangereden, maar verderop steenslag, rotsen of zand. Anja, de vrijwilligster is mee en ook twee jonge vrouwen uit Australie, de een heet Olivia, de ander weet ik niet. Ik noem ze maar even Snottebel omdat ze goed verkouden is ;-). Ik heb een lekker huppeltje vandaag en zit vaak op kop, de route kan bijna niet fout. Gewoon naar het einde van het dal lopen. Marianne stapt ook lekker door met haar stokken, net als de twee meiden. Peter en Petra volgen in eigen tempo. Peter heeft last van zijn heup en doet het gewoon rustig aan, Petra denkt er hetzelfde over. Toch al vrij in het begin maakt Anja een schuiver, niet ernstig, maar ze neemt Peter mee in de val. Peter valt min of meer, stapt achteruit in een greppel, en valt weer. Balen!Kuit geschaafd en in zijn rug geschoten. Dat moet even bezinken, maar dan kan de groep weer verder.

Onderweg wordt er volop gefotografeerd, de mooie rode hellingen, ruw en gelaagd, met acacia'sen rietvelden nabij het water vragen om een shot. Net als sommige planten. De fraaiste is de zijkatoen, nooit van gehoord. Abu-Ali noemt hem (of haar) de milk-wit. Grote vlezige bladeren aan een geribbelde stam, met erin gedroogde blazen lijken het wel. Verderop zien we dat de blazen eerst goed groen en bol zijn, het lijken we tennisballen zegt Anja! Als je een gedroogde blaas opent, zie je fijne spinrag. Nu ik de naam weet, zal dat wel de zijkatoen moeten zijn en niet b.v. schimmeldraden. Regelmatig zien we wat tenten van bedouinen. Een geraamte van stokken met een allegaartje van doeken, plastic, zeilen. Maakt niet echt kans op een schoonheidsprijs. Mensen zien we niet, die zijn bij de kuddes die beneden aan het grazen zijn. Soms nog een ezeltje, wat kippen.Halverwegezien we op een helling aan de overkant drie kamelen, mooi in kleur verdeeld, wit zwart en bruin. Halverwege worden we nog bijna platgelopen door een kudde schapen, een schaap is geinteresseerd in het zwerfafval, maar dat laat ik me niet afpakken!

Aan de kanten van de routestaan vaak oude bomen, met veel kale wortels, te overleven in de droogte. Maar binnenkort zullen ze genoeg water krijgen want het regenseizoen breekt aan. De vele groepen wandelaars zullen er geen last van hebben, want bijna 90% van de reizen is geannuleerd ivm Israel/Gaza conflict. We zitten nu trouwenshemelsbreed 160 km van Jeruzalem en Gazacity af. Nog steeds geen enkele bespeuring van de onrust daar (gelukkig!). Ik dwaal weer af, maar blijf wel op het goede pad in de vallei. Anja zwikt nog een keer door haar enkel, maar kan blijven lopen. Olivia maakt een wijdbeense schuiver maar blijft overeind. Ik maak een kleine knieval en heb een schaafwondje aan mijn knie. Marianne doet een blaartje op en zo hebben we allemaal wat. Behalve de gids natuurlijk ;-). Geluk bij ongeluk, als je hier wat verzwikt of zo, ezels en dromedarissen genoeg om je te transporteren. Alhoewel, het zijn maar kleine ezels en zitten op de bult van een dromedaris lijkt me ook niet heel handig. Abu -Ali zet maar weer eens thee in zijn pottie en we bekijken bij onze lunch hoe een oude? bedouinen vrouw, mager en geheel in het zwart, haar ezel belaadt met gesprokkeld hout. Ik probeer te schatten hoeveel zwerfafval ik ondertussen verzameld heb, kilootje of 4-5? Ogenschijnlijk ligt er niet veel en over 16-17 kilometer is het ook niet echt veel. Ik informeer Anja over de zwerfafval acties die er in Nederland zijn, misschien iets om hier in gang te zetten met toeristen die trails lopen?

Dan gaat het vlot op weg, maar even vlot wil Abu-Ali nog even tijd voor zijn gebed naar Mekka. Dus handen en voeten wassen en bidden. Hij pakt even een rustig plekje boven ons, tussen de rotsen.Daarna is het nog een dik uur wandelen, veelal door de zanderige bedding van de wadi. Morgen kan dat niet meer, zegt Abu-Ali, er komt regen aan. Goed getimed van ons dus!

Op het eind van de trail staat de bus met chauffeur te wachten. Geen roker lijkt het, maar hij houdt ook wel van thee. Of we een bekertje meedrinken? Tuuuurlijk en Shukra! (bedankt wanne!!). Er zitten weer wat poezen te bedelen, eentje gaat er van door met een blikje tonijn in een plastic zakje. Goede neus heeft dat beessie, vooral omdat het blikje nog helemaal dicht is! Ik probeer me voor te stellen hoe de poes een blikopener gaat gebruiken. Misschien een grote hond de tanden er in laten zetten? Dan op weg, een dikke 2 uur rijden. Meestal kun je in een fractie van de tijd die je gelopen hebt, terug naar het beginpunt, maar er loopt geen weg parallel aan de vallei. We moeten nog verder weg en dan in een grote U bocht op de bergmassief heen, tot aan Shoubak (waar we morgen ook komen) en dan weer noordwaarts.Het eerste stuk gaat langzaam vanwege de vele hobbels en keien.Heel even moeten er drie mensen uit de bus, want anders komt hij niet over een paar drempels heen. De wadi is 100 meter breed en droog, maar vergis je niet zegt Abu-Ali, en hij laat een filmpje zien van een woest kolkende rivier!

Daarna komen de groene velden met groenten (we zien laagblijvende tomatenplanten) tevoorschijn. Veel wordt naar Amman getransporteerd. De bevloeiing gebeurt met water van een bron bovenaan de bergen. Het water wordt in dikke zwarte slangen door de vallei geleid. Soms is het een hele wirwar! Een slimmerik heeft ergens een gaatje in een stuk slang geboord en dicht gemaakt met een stukje hout. Als Abu-Ali er langs komt, gaat even het stokje eruit en vult hij zijn flesje met water. Een goed gids weet zoiets he!?We passeren nog wat zandduinen (10-20meter hoog) waar normalerwijze het een drukte van belang is met 4x4 auto's die door de duinen scheuren. Dat kan blijkbaar in een natuurreservaat. Net als jagen. Wonderlijk, je kunt lid worden van een natuurorganisatie en dan krijg je korting op je jachtvergunning!? Of lees ik het verkeerd?

Dan is het nog een heel mooie rit terug over goed geasfalteerde wegen, met haarspeldbochten door het bergmassief (to ca 1800 meter hoogte). Mooie ruige bergen hoor! De bebouwing neemt toe en weldra komt de cementfabriek in zicht die achter ons guesthouse ligt. Dan is het afscheid nemen van de chauffeur en gids en kunnen we een welverdiend drankje en bad doen. Petra schiet nog even in de stress en meldt dat ze een Fransje doet; Ze heeft haar telefoon in de bus laten liggen, die nu op weg is naar huis. Ze is net te laat! Maar een belletje van Abu-Ali is genoeg om de bus te laten keren en na een kwartiertje is ook dit missertje weer goed afgelopen! Dan wacht ons na het avondeten weer een lekker bedje!