Iran Zeinodin naar Kerman, via Meymand

Iran Zeinodin naar Kerman via Meymand of Maymand, troglodieten dorp. Gisteren geen wifi aanwezig, dus hierbij met  vertraging ook het verslag van gisteren. We verlaten Zeinodin om 9 uur. De caravanserai was leuk om te zien, maar heeft behoudens het gebouw weinig authentieks meer. De slaapgelegenheden zien er in ons kwart allemaal hetzelfde uit, een andere kwart heeft chiquere gordijnen en ook grotere slaapplaatsen, voor 4-6 personen. In de binnenste ring zijn de duurste kamers denk ik, daar staan echte bedden, onze slaapplaatsen hadden dunne matrasjes op de grond. Wel ligt de hele caravanserai vol met tapijten,  zelfs overal aan de muren. In enkele alkoven zijn winkeltjes gevestigd. Na 2,5 uur rijden door de vlaktes met stenen en grassen komen we weer in wat stedelijker gebied, daar gaan we landinwaarts, nog zo'n 15 km de heuvels in. Hier is meer water want we zien groene struiken en bomen. Als we het dorpje naderen zien we in de helingen zwarte gaten, dat zijn grotwoningen voor de Meymanders. Grotbewoners worden ook wel troglodieten genaamd. In de zomer zijn die grotten verlaten, dan zijn de inwoners elders aan het weiden. Het lijkt wel uitgestorven maar soms zien we toch een inwoner. Een jonge vrouw meisje verkoopt zakjes thee en kruiden onder een boom. Een oude man komt enthousiast naar ons toe lopen, muzeem? Muzeem? roept hij. Ja, we willen het museum wel even zien. De deur gaat van het slot en een in tweeen gedeelde grot van 10 meter diep en 2 meter hoog is met wat spaarlampen verlicht. Ondertussen roept de oude man het een en ander, regelmatig horen we iets van taksjie. Wil hij ons rondrijden in zijn taxi? Wil hij  een ritje in onze bus naar een plek verderop? Het is ons niet duidelijk. Op richels in de grot liggen wat voorwerpen, voor de landbouw en ambachtelijk van aard. Hier wordt weer een keer duidelijk dat de perzische taal en nederlandse taal verwantschappen in woorden hebben. Ik zal er later meer over zeggen, maar hier een duidleijk voorbeeld. Op alle plaatjes bij de voorwerpen staat links het perzisch woord geschreven. Daar achter in het engels de beschrijving. Bij dit voorwerp staat: it is used to hold the pot, bowl or cup. Perzisch woord: kist! Het voorwerp is inderdaad een kistje, met deksel. We slenteren wat door het dorp. Het ligt in een kleine vallei. In de hellingen her en der zie je tientallen  uitgegraven toegangen met een of twee lage houten deuren. Allemaal hermetisch op slot. Midden in de vallei staan meer traditionele huizen met typische langgerekte bolle daken van leem en stro. Een restaurant is er niet (Mohammad ligt dubbel, hier een restaurant hahahah! Ohno!,) en na de benodigde plaatjes gaan we weer verder. Mohammad's busje verslindt weer asfalt, we hebben nog ca 200 km te gaan. De grauwe vlakte ligt tussen twee bergruggen in,  50 km breed, moeilijk te zeggen. Een wegrestaurant is vandaag lastig te vinden. Soms zie je een aanduiding, maar dan ligt die aan de andere kant van de weg. Soms is er een rest area maar geen restauruant. Na Rafjanstan ziet Mohammad een kleine kebab tent. 4 x hetzelfde aub en een lemon drankmet prik.  Dat wordt drie kip en een rund, twee keer rijst en twee keer brood. Een trommelventilator blaast zowat de peper en zoutvaatjes van de tafel, maar zonder ventilatie is het nog vervelender. Een familie met twee kinderen zit stil en schichtig naar ons te kijken. Ze komen uit Baluchistan zegt Mohammad, die zien nauwelijks blanken als wij. Onder hun zwarte jas zien we felkleurige hemden en broeken. Het kleinste kind is tegen het bange aan, geen lachje kan er vanaf. Een postkaart aanbieden laten we maar achterwege  doet misschien meer goed dan kwaad.
We zijn goed en wel op weg als Mohammad weer stopt langs de kant. Hij draait een zandpad in naast een veld met 2 meter hoge struiken en trossen vruchten. Zie de foto. Iemand een idee wat het is (wij inmiddels wel-;)). Met een handvol van die vruchten gaan we weer op weg. Nog 50 km naar Kerman, uit te spreken als Sjerman.
We worden allerhartelijks ontvangen door de eigenaar, ,krijgen meteen thee en verse cakejs met kardemon, rozijnen. Achter zijn bureau hangen postkaarten uit de hele wereld. Ik geef hem een zelfgemaakte postkaart met Groeten uit Acht, die heeft nog niemand op deze aardkloot! Hij helemaal blij -;). De garcon vraagt beleefd met een Salam (gegroet) en de rechterhand naar zijn hartstreek  of hij de koffers naar boven mag brengen, graag!
Boven installeren we ons. Marianne moet al wat verstelwerk verichten voor haar nieuwe broek,  kan gebeuren als er geen stretchstof in zit. Ook mijn piama broek wordt genaaid. Straks even het centrum verkennen en avondeten zoeken. Morgen naar Bam. Het verste zuidelijke puntje van onze reis.