Georgie dag 13 Kutaisi

Fotoshoot met torens en twee knappe dames. Een bijzonder georgisch moment. Pas partout.

We verlaten het pittoreske Ushguli niet voordat we in de ochtend ook nog wat fotoos gemaakt hebben. Is goed zegt Moerman, en de Nissan Pathfinder -compleet met lier en handfietspomp,- kruipt het dorp uit. Geen idee hoe ik dan fotoos kan maken en laat hem even stoppen, ik ga wel te voet verder, gaat net zo snel denk ik. Er zijn echter zoveel fotogenieke plaatjes te zien dat ik toch wel achterop raak. Die twee torens die met elkaar vergroeid lijken te zijn, is dat per ongeluk of met opzet? Op de foto ermee! Prachtige oude schuren met kopergroen en roestbruin, de ene keer met zacht geel ochtendzonlicht erop, dan weer in de schaduw, heel afwisselend, dit is echt leuk om te doen! Het maakt me niet uit of ik vuile voeten krijg van door de modder te lopen, maar het lukt me mezelf zonder een smetje bij de auto te brengen. Moerman wenkt alweer, mee naar boven, de Tamar toren op! Ik wil al uitstappen om zelf dat stuk naar boven te lopen, maar meneer wil de vermogens van de Nissan laten zien. Je raadt het al, nèèèt niet op de top gekomen! De Nissan hangt nu wel heel scheef op de helling maar Moerman geeft geen krimp en laat hem zachtjes achteruit naar beneden rollen. Wij hadden het vehikel trouwens al samen eerder verlaten, liever geen bult aan vallen zo! Even verderop stoppen we weer, weer naar boven! Je had al kunnen lezen dat Ushguli uit vier delen bestaat, we kijken vanaf deze bult op de andere twee delen neer. Dit uitzicht is wel heel gaaf! De zon verlicht de huizen en torens met prachtig licht en het kost moeite de camera op te bergen. Vooruit, nog een fotoshoot met twee prachtige koeien die op de foto willen. Dan gaan we er echt vandoor.
Een dik half uur later, nemen we een afslag links, richting Lentekhi. de weg wordt versperd door een slagboom. Het pashokje erlangs wordt niet gebruikt en Moerman doet zelf de poort maar open. We begrijpen dat we een pas overgaan en dat deze weg gesloten wordt als het bv gesneeuwd heeft. De Nissan krijgt meteen op zijn donder, lage gearing en steil doortrekken, denkt Moerman. Het gaat goed, maar soms stinkt de moter zo naar verbrand plastic dat ik me afvraag of dat goed gaat! En op dit weggetje, een smal bospaadje, meer is het niet, hoeven we niet op frequent bezoek van (con)collega's te rekenen! Als het hier fout gaat!? Nou ja, misschien moet ik geen beren op de weg zien als ze er nog niet zijn -;). Het bospad is duidelijk gebruikt, maar we denken alleen voor de aanleg van electriciteitsmasten die we langs de hele weg zien. We zien verder alleen maar groen, bomen, grassen struiken, soms n bloemetje en we gaan snel de hoogte in. Daar worden de bergtoppen zichtbaar, kaal lijkt het, maar dan zien we een uitgestrekte groene laag van azalea's en rhodondendrons. Moet prachtig zijn als die in bloei staan! We zien ook al de bossen wat verkleuren in herfstkleuren, sommige delen zijn al oranje geel aan het worden. We naderen de pas en genieten van het mooie uitzicht op de bergen en gletsjers voor ons. Helemaal bovenaan zien we in de verte een klein gebouwtje, is dat de pas? Een kerkje, een cafetaria? Zo te zien staan er wat mensen buiten. Toeristen op dit stille weggetje? Marianne denkt zelfs even aan een kerkdienst, maar buiten? en op zaterdagmiddag? We naderen inderdaad een kerkdienst! 15 mannen en 2 vrouwen staan buiten, de een kleumt nog meer dan de ander, het waait nogal en we zitten 2500 meter hoog of zoiets!? Er zijn geestelijken aanwezig, ze zijn ook duidelijk herkenbaar. Een priester, met een mager doorgroefd gelaat, bos grijze haren en markante hoekige neus leidt de dienst, in een fel geel goud geborduurd gewaad. Zijn collega, in frisgroen gewaad houdt het gebedenboek OP zijn hoofd en buigt daarbij. Zo kan de hogepriester in ergonomisch verantwoorde houding blijven lezen-;)! Over de houding van de groene heb ik even niet hè, ik ben op vakantie hoor! Als ik dichterbij kom, word ik weggestuurd, ik heb een korte broek aan, ohja, dat mag niet! Snel achter de auto een lange broek aangeschoten en dan mag ik er bij. Ik zie nog een soort hulppriesters, in rode gewaden, die wierook en kaarsen dragen. Ik hoor vrouwengezang, maar zie geen koortje. In de kerk kijken lukt niet, te druk. Staat er een bandje aan? Geloof ik niet, de Georgiers gaan daarvoor te serieus om met hun geloof. Dan komt de groene priester weer naar buiten en gaat met gewijd water de kerk zegenen, later ook de aanwezigen die er dicht genoeg bij staan. Wij staan net iets te ver weg -;). Het blijkt inderdaad een nieuwe kerk te zijn, die moest ingezegend worden en precies als wij langs komen, leuk kadootje! Zeker met het magnifieke uitzicht op de hoge bergen en gletsjers. Ik zet drie kaarsen op voor de overledenen van onze families en bekenden. Aansteken lukt niet, het waait buiten te hard. We dalen verder af via eenzelfde steil en rotsig gravelpad, de Nissan kan alles aan! De begroeiing verandert van kleur, er komen weer meer bloemen. Moerman stopt ineens, ik moet naar buiten gebaart hij, fotos maken! Ja, van wat dan!? Hij wijst ons op Gentiaan bloemen maar dan anders, roze aren, gele tulpen of narcissen. Mooi, hij weet wat waar groeit, wij zelf zouden dat niet ontdekt hebben. Dan gaat het snel en in een half uurtje zijn we beneden, plots hebben we weer heus asfalt onder de wielen, dat voelt lekker! We lunchen nog even bij een helder waterstroompje dat uit de berg komt, dus geen smeltwater is. We wassen er onze groenten en Moerman heeft dertig pruimen die we delen. Wat over is laat hij achter, für die Schweinen zegt hij grijnzend. Die zien we inderdaad een paar kilometer verderop ook, en die delen in onze pruimen. Tegen vieren zitten we dan weer in Kutaisi. Moerman laat ons nog even een badhuis zien waar Stalin vroeger badderde, maar we bedanken en nemen de namiddag nog voor een terrasje en een ijsje.