Khotan

3 juni

Aankomst in Khotan, tis heet. 30+
We checken probleemloos in. Internet op de kamer lukt aanvankelijk niet daarom even de stad in om het internet cafe te zoeken dat op het summiere plattegrondje van LonelyPlanet staat. Kunnen we echter niet vinden, ook onder andere het landelijke VVV niet, de CITS. Raar, maar we zoeken niet veel verder en gaan het centrum in. Daar zit nr One Guesthouse, die hebben ook toeristen informatie want we willen morgen een jadefabriek en een zijdefabriek bezoeken. Beiden zijn hier beroemd. De Jade uit deze streek is de beste in Cina en vooral de witte, de puurste jade is geliefd bij de chinezen. Deze jade werd ook al in de zijderoute veel verhandeld. De zijde heeft hier ook zijn oorsprong, een lokale dame, ben even de naam kwijt, zou hier het principe van de zijdedraad ontdekt hebben en er is hier een grote productie en handel ontstaan. Op straat zie je dat onder andere aan de winkels met hun zijden stoffen (etles genaamd) en aan de fruitstalletjes waar het fruit van de moerbeiboom verkocht wordt, witte en rode braamachtige bessen. Helaas, ook Guesthouse nr One kunnen we niet vinden. Inmiddels hebben we wel ontdekt dat de plattegrond verouderd is, ons hotel is ergens anders gesitueerd en vandaar dat we het internetcafe en CITS niet konden vinden. Met nu de nieuwe situatie voor ogen zoeken we weer, maar weer niets gevonden. Op de plaatsen waar het zou moeten zijn, treffen we of nieuwbouw aan of lege plekken. Conclusie: Er is zo snel zo veel veranderd dat de info van onze gids ons niet behulpzaam is. Al met al hebben we flink gelopen en hebben nu honger. We zien een drukke eettent waar je zelf je eten uit een koelkast haalt, het voedsel (worstjes, paddenstoelen, slablaadjes, bolletjes, driehoekjes, verzin het maar, alles zit op een stokje) geprikt en dat doe je in een grote pan die midden op je tafel staat (verzonken, dat wel). De pan is gescheiden in twee helften, in elk ervan zit water, de een met een rode kleur, de andere zonder kleur. Hier onder een gasvlam en zo kook je je maaltje bij elkaar. Onze stokjes in de rode helft blijken sambal in het kwadraat te zijn, ook zelfs voor ons te pittig, dus snel alles naar de andere kant verhuisd. Zo zijn we wel een tijdje zoet en zoals steeds, heel smakelijk. Deze keer een bierje erbij (in het chinees gevraagd) en gezellig rondkijken naar de andere chinezen.

4 juni
De eerste keer dat ik iets van het chinese ontbijt vies vindt, een klef vierkant gerecht met een vreselijke zoute smaak, brrrr! Dan maar een haffeltje trostomaatjes, die ken ik ;-). Als we de tanden gepoetst hebben, nog maar eens naar de CITS zoeken op onze aangepaste kaart. Weer niets, zelfs de grote straten kloppen niet. Nouja, dan maar niet. Vlak in de buurt moet een regionaal museum zijn , dat willen wel zien (als het er is ;-)). Hier in de buurt zijn tientallen opgravingen gedaan van boedhistische complexen en de mooiste stukken zijn in het museum te zien. Zelf naar de opgravingen gaan is niet echt interesssant tenzij je een archeoloog bent. Er zijn nauwelijks herkenbare resten te zien, hooguit wat muurtjes en balken die uit de grond steken. Je moet bedenken dat die soms 1000 jaar onder de woestijngrond hebben gezeten, en dat er veel weggehaald is als brandstof of bouwmateriaal. En daarbij, zie maar weer eens een chauffeur te vinden die je verstaat en de weg kent, het is daarbij vaak ook nog een eind weg. Zelfs de chauffeur die we aanhouden voor het museum, kan weer het chinees niet lezen, maar omdat we nu wel goed denken te weten waar het is, gaan we gewoon in de taxi zitten en wijzen hem de weg, grappig he? En we komen precies goed uit ;-)). We mogen in het museum onze tas met camera afgeven en voor niets naar binnen, weer een meevallertje. We dwalen een half uurtje rond door de kleine maar mooie zaal, met twee recent gevonden mummies van ca 1500 jaar oud. Een monnik van 30-35 jaar en een kind van ca 10 jaar, elk door de woestijn gedroogde mummie is met de voeten aan elkaar gebonden begraven. Een teken dat ze hun definitieve rustplaats hebben gevonden en dat ze niet meer hoeven te dwalen voor hun eeuwige rust. Verder een heel mooie begraafkist van hout en een heel mooi koperen beeld van een Boeddha. Als we klaar zijn, komt de beheerster naar ons toe en probeert wat te verkopen, oa handgemaakt papier van de moerbeiboom (15 yuan) en boeken en zijden stof. In het papier zijn we wel geinteresseerd en ik koop een mooi boek over alle gevonden boeddistische kunstvoorwerpen in deze streek/provincie. Omdat deze dame goed engels spreekt vragen we nog maar eens de weg naar de CITS en de zijde en jade fabriek, maar dat weet ze ook niet. Maar, zegt ze, als je over anderhalf uur terugkomt, dan ben ik vrij en kan ik je met een taxi er naar toe rijden, is dat wat? Dat is natuurlijk precies wat we willen en zo gezegd zo gedaan. We droppen even onze spullen in het hotel en doen even rustig gaan met wat lezen en zo en daar naar het museum terug. Daar is de dame en al bellend in de taxi rijdt ze ons naar de grootste en beroemdste jadefabriek van Khotan. Eeen werkplaats met primitieve slijpapparatuur, een gloeilamp boven de boor en een slangetje dat water toevoert, ca 8 man zitten daar op houten stoelen. De rest vd jadefabrieken bestaan uit eenmansbedrijfjes die thuis werken denk ik. De belendende winkel is wel weer groot, veel personeel dat overeind schiet uit hun dutje als we als enigen de winkel betreden. Niet raar want het is rond 14 uur het heetst van de dag en alles gaat dan in rust (behalve wij de toeristen). Marianne kijkt wat rond voor oorbellen en bekijk de topstukken die duizenden euro’s kosten. Voorlopig blijft het bij kijken kijken niet kopen;-))
Onze begeleidster moet weer weg en we zoeken een taxi naar Yihaxiang, een dorp 10 km buiten de stad, daar is een grote traditionele zijdefabriek. Het verhaal van de taxichauffeur wordt nu eentonig, hij snapt het niet, en rijdt ons naar zijdewinkel 500 meter verderop. We stappen maar uit en geven het op voor vandaag en lopen terug naar centrum, zoeken een parkje op, en gaan in gras liggen. Na een uurtje gaan we terug naar het hotel om even af te koelen onder de airco, tis smiddags in de schaduw al boven de 30 graden! Onderweg komen we nog een groepje dames tegen in traditionele kledij, die staan ergens op te wachten blijkbaar. Als wij de camera’s trekken gaan ze graag voor ons poseren. Als je een taxi neemt, dan lukt dit dus niet! In de straat naar het museum zien we later op de avond een leuk en bezet restaurant (groot woord). We wijzen wat eten aan, en krijgen een zoetzuur voorafje, dan dikke noedels, met groenten en vlees, drinken er een frisdrankje bij en rekenen 25 yuan af, tis weer voor niets!

5 juni
Tis zondag en dat betekent zondagsmarkt in Khotan. Van alle kanten stromen handelaren en boeren toe om hun produkten te verkopen, het is een drukte van jewelste. Het verkeer is nog een graadje erger en als je daar vanuit Nederland terecht zou komen en moeten oversteken zou je er in blijven denk ik. Probeer geen gaatje te vinden om rustig over te steken, nee, ga gewoon lopen, zachtjes aan, houd de eerste baan goed in de gaten, zij doen dat namelijk ook bij jou. Zo slalom je je om alle voertuigen heen en bereik je het midden, dan volgt het zelfde truukje voor de andere baan. We zien van alles en voor deze keer waag ik me niet aan details, je moet maar naar de fotoos kijken ;-). We gaan proberen wat Oeigoerse zijde te kopen. Een stand met de veelkleurige banen stof lokt ons, de handelaar stormt op ons af en vertelt dat alles goede kwaliteit is en de prijs meer dan waard. Hij begint bij 750 yuan voor een baan stof van 6 meter of zo. Hij wil best zakken met zijn prijs maar omdat we simpelgezegd zoveel geld niet contant bij ons hebben, kijken we verder bij een andere stand. Daar is het eerste aanbod al minder dan de helft, 300 yuan. Ik bied 250 en hij verkoopt meteen, dus nog teveel betaald;-)). Maar ja, hadden we maar verder moeten vragen voor prijzen misschien maar daar hadden we geen zin in dus. Verderop stalletjes waar ze de hoofddeksel verkopen in Oeigoerse stijl. Ik laat me er een aanmeten voor een paar euro en maak meteen de blits bij de Oeigoeren die we passeren. Lachende gezichten en duimen omhoog! Omdat dat deksel hard is en nogal klemt denk ik niet dat ik het veel zal dragen, maar misschien vind ik wel een alternatief gebruik ervoor, om chips in te doen op een feestje;-))??
Ons parkje hadden we gister al uitgezocht; langs de rivier is een park aangelegd met schaduw van bomen. We zoeken een plekje voor de lunch (waarom net bij een stelletje dronkaards die graag op de foto willen?) en kruipen daarna even verderop onder de schaduw en laten de rust even over ons heen komen. Voor ons drijven wat bootjes met mensen die rondpeddelen in de vijver. Na de grootste hitte gaan we weer op het hotel aan.
Vanavond nog wat eten en dan klaarmaken voor een woestijnrit en – overnachting. Misschien dat de hitte daar ons nog verrast?

Grt F&M