2022 Churwalden

Regen, regen, regen. Opsporing verzocht in Parpan. Interview met VVV Graubunden. Sorry.

Sorry voor de vele typo's in de laatste verslagen, ik heb ze hersteld.

Na 1-2 uurtjes schrijven is de focus soms niet meer zo goed;-((.

Ons plan vandaag is om zo veel mogelijk de bakken regen te ontlopen. Of dat lukt? We beginnen in ieder geval droog. Met een busrit. Kaartje kopen via een automaat en een kwartiertje wachten. Marianne komt een jongedame tegen die ze gisteren al in de wasmachine ruimte aantrof. Ze zat daar omdat haar camper niet verwarmd kon worden en het zo lekker warm was in het servicegebouw dat ze daar haar stoel, plaid, thee en boek naar toe had meegenomen voor de avond. Lekker zeepgeuren op snuiven van alle was;-))! De Jongedame had drie maanden onbetaald verlof opgenomen en reisde met haar campertje via Duitsland, Polen, Hongarije, Kroatië naar Zwitserland en was nu van plan om voor de laatste etappe Colmar aan te doen. Waarvoor Marianne natuurlijk goede tips had! Zwitsers Mannetje Dat Bus Bestuurt komt er aan en we mogen 3-4 minuten zitten tot aan Parpan. Een CHF frank voor elke minuut ongeveer, niet bepaald goedkoop! Maar goed, voor een uur omhoog lopen valt het weer mee. In Parpan stappen we recht voor de jaarmarkt uit. Effe tellen, meer dan 12 kramen tel ik niet, waarvan 2 met eten en drinken. Twee nee drie kramen met ouwe meuk, een kraam met handgebreide poppetjes en sokken. Voor sokken moet je rekenen op 24 CHF! Nog een kraam met koeienbellen, 2 kramen met houtsnijwerk. Rest ben ik vergeten. We doen een koffie met abrikozen vlaai en ik informeer bij de vierde kraam (met meuk) naar de skileraar Joos of Joost die we ca. 35 jaar geleden hadden tijdens onze skivakanties. Deze dame kent hem niet, want ze komt niet uit Parpan. Dom van me, ik moet eerst vragen of ze uit Parpan komen natuurlijk! Maar ze wenst ons succes, kunnen we altijd gebruiken! Tijdens ons rondje om de Kraam wordt plots een tablet onder onze neus geduwd! Of we wat vragen willen beantwoorden voor de VVV Graubunden, de provincie waar Parpan toe behoort. Vinden we goed. Erg diepgaand is het niet, wat algemene vragen over doel van het bezoek, leeftijd, land en dergelijke. Marianne wordt een e-mailadres ontfutseld voor Nachfragen en wie weet een hoofdprijs die we toch niet gaan verzilveren. Aan haar vraag ik maar niet of ze Joos kent. Terug bij de koffie en koektent vraag ik de uitbater of hij van Parpan is. Jawel en zelfs van het hotel ernaast, dus meer kans nu! Hij moet echter het antwoord schuldig blijven, maar Zwitsers Oud Vrouwtje (nr 1) dat naast ons staat vraagt of het Joos of Joost is en of hij Schmidt heet. Ja, zegt Marianne, vrijwel zeker Joos Schmidt! Leider, zegt ze, die is al ruim 20 jaar geleden overleden! Ooooh, dat is verdrietig om te horen! Hij was niet veel ouder dan ons dachten we, hij is dan jong overleden. Marianne weet nog dat hij destijds een relatie kreeg met een duitse dame (Margreet of zo) die ook elk jaar in de groep waar Marianne in zat, kwam skiën en dat ze trouwplannen hadden. Maar daar weet Nr 1 niets van. We lopen verder, genieten van het zonnetje dat nog af en toe door de sombere wolken door komt. Schieten wat plaatjes van de hoge bergen rondom ons en komen weer terug in het dorp. De vrijstaande kerktoren is vrij uniek in de regio/Zwitserland en met in het achterhoofd dat er misschien een kerkhof is, wandelen we er naar toe. De kerk zelf is niet groot, sober ingericht en heeft een kleine strook grond/grint rondom met een twintigtal zeer keurig onderhouden graven liggen, volop bloemen en geen sprietje onkruid. En ja, hoor, een graf met opschrift van Joos Schmidt! Hij is uit 1948 en was dus toch 10 jaar ouder dan wij. Het overlijdensjaar is 2001, hij is maar 53 jaar oud geworden dan! We lopen verder en zodra we van het kerkhof aflopen lopen we Zwitsers Oud vrouwtje nr 2 tegen het lijf. We knikken vriendelijk goedendag en ze groet met het bekende " Grueze mitenand". en waarom niet, toch maar vragen of ze uit Parpan komt.Nou, nee, ze is Duits van afkomst, maar woont allang in Parpan. Of ze Joos Schmidt dan kent? Nee, dat niet, maar ze weet weer wel dat hij op de berg verongelukt is en dat hij en zijn Margreet (klopt dus) een Schones Haus gebouwd hebben, en ze wijst langs ons, 150-200 meter verderop. Kijk, zegt, daar is het en ze denkt warempel dat Margreet thuis is want haar auto staat daar. Erachter loopt een wandelpad dat we waarschijnlijk toch volgen vandaag. Zullen we er naar toe gaan en aanbellen stel ik Marianne voor? Dat vindt ze toch maar zozo en hoeft niet per se van haar. Ik kan ook een briefje in de bus doen met Groeten van Marianne? En dat lijkt ze prima. We wandelen er op ons gemak naar toe, beetje omhoog lopen en ik zie in de verte iets van 3-4 mensen bij de deur van het huis staan drentelen, gaan ze naar binnen of gaan ze weg? Is me niet duidelijk, en ik loop al halverwege (nog zonder briefje) er naar toe als ze naar ons komen. Het zijn jong volwassenen en een oudere vrouw. Verrek, zeg ik, zou dat Margreet zijn? Want ik heb ze wel ooit gezien, maar niet zo goed. Jaja, zegt Marianne meteen, dat is ze volgens mij! 10-5 -2 meter en ze zijn bij ons. Hallo, Sind Sie Margreet, vraagt Marianne? Jawohl, zegt de vrouw, duidelijk verbaasd! Wie zijn die gasten nou zie je ze denken! Nou ja, het is snel uitgelegd en dan komen er inderdaad wat herinneringen bij haar boven! Toch wel weer een toeval dat we haar zo treffen! Het blijft bij een klein praatje over koetjes, kalfjes en haar kinderen, die ze even voorstelt. En hoe alles veranderd is in het kleine Parpan (ja daar ook!) en hoe de pistes en liften er vroeger bij lagen. We houden het kort, want ze gingen net weg, maar Margreet sluit wel af met een hartelijke afscheidgroet en dat het haar plezierde om zo even deze ontmoeting te hebben. Over wat er met Joos gebeurd is, hebben we niet gevraagd. We gaan nu echt onze wandeling maken, richting Valbella, een half uurtje verderop over een vrij vlak bospad met fijn grint en soms wat hellinkjes. Einfach ja! Het blijft maar droog en de zon is er steeds af en toe, gaat goed hoor! We lopen tussen de huizen van Valbella door en aderen het meer , de Heidsee geheten en zien dat het druk is. Het is zondag en ook hier komen de mensen als bergmarmotten uit hun holletje en doen een frisse neus op. Of gaan gewoon barbecueën, want hier staan op elk vrij veld wel wat voorzieningen voor een picknick, zelfs af en toe een hokje met wat droog hout, een afvalton, de reuk van Bratwurst komt ons tegemoet! We weerstaan de verleiding en doen ons tegoed aan nederlandse bammen. We doen een drankje bij de theetent om wat weg te spoelen en de eerste druppels dienen zich aan. Toch blijft het maar bij wat verwaaide regen en is een regenjas nauwelijks nodig. We wandelen rond het meertje, dat duurt ca. een uurtje en we blijven het droog houden. De wandelwegwijzers vertellen ons dat het 15 minuten naar Parpan is en een uurtje naar Churwalden waar onze camper staat. De weergoden zijn ons gunstig gestemd en we hebben er een lekkere pas in als we naar de camping wandelen. We checken rond 16 uur nog even bij de volgende skilift wat de kosten van een ritje met de stoeltjes zijn (14 CHF/Euro enkeltje en 18 CHF Euro retourtje). De rodelbaan (soort achtbaan, maar dan zonder rollover lay me down) kost ongeveer het dubbele. Er is ook een zipline, maar met lift en zipline kom je pp op 66 euro. En dat voor " net geen minuut semi vliegen" is dat toch wel aan de dure kant vinden we. Dan liever wat meer betalen en in Italie de 3,2 km lange zipline doen! Terug in de camper boeken we voor aanstaande woensdag de zipline in San Vigilio de Marepe, en nemen er een camping bij. De routeplanner leidt ons noordelijk door Liechtenstein en Oostenrijk. De wiki website van Liechtenstein heeft leuke feitjes en we gaan daar morgen eens beter naar kijken. Net na de aardappels, broccoli en worst gaat het regenen, regent het, blijft het regenen en zeikt het met bakken uit de hemel!! Buienradar zegt dat het om 23 uur ophoudt. Ik geloof dat we een goede timing hadden deze dag met het weer. Regen in de avond en nacht heeft onze voorkeur!