Grand canyon

Een perfecte dag met beren en elanden op de weg, een van mijn favoriete vogels gezien, en ook nog de Grand Canyon gezien. En de camping? Ging het goed of niet met de reservering?

In een heerlijk ochtendzonnetje ontbijten we en maken ons op voor een dagje Beekse bergen in Arizona. Hier heet dat Bearizona. Je mag je met het auto door een groot park rijden (ramen en deuren dicht!) je krijgt verschillende diersoorten in hun min of meer natuurlijke habitat te zien. Omdat we vroeg waren, gingen we gelukkig niet in een karavaan achter elkaar aan. De dieren zijn overduidelijk gewend aan de motergeluiden cq dampen en liggen gezapig langs de weg te wachten tot hun rol als fotomodel er weer op zit. Zo te zien hebben ze net gegeten en doen ze hun dutje, met andere woorden ze verroeren zich niet erg. Toch is het wel aardig opgezet met bossen en grote weides waar imposante bisons het gras maaien, de geiten herkauwen slechts, de beren - een stuk of 10-15- liggen bijna op de weg en ook de (arctische) wolven hebben hier een goed hondenleven. Het centrum is een opvangcentrumen geen kweekcentrum. Er zijn vogelshows en ze hebben ook nog secties met otters, bevers, stekelvarkens  (gelijkenis met varkens is nul) en een zwarte jaguar (nee niet die auto). Uiteraard een restaurant en giftshop! We besluiten de vogelshow te zien, met uilen en valken en zo. De vogels zijn goed afgericht op de hapjes vlees die op de palen liggen, die in en achter het publiek zijn opgesteld, dus je ziet en voelt soms  de vogels over je heen komen. De dame die het presenteert doet het leuk en de jongedame die vrijwillig het podium op ging (wie trapt dáár nou nog in!?) wordt niet echt voor gek gezet. Na een uurtje of twee hebben we het gezien en hebben we nog ca 70 mijl voor de boeg naar Grand Canyon Village, een dorpje met bezoekerscentrum en RV park aan de rand van de canyon. Onderweg is het landschap verrassend groen,  veel bomen struiken en weinig gras en heuvelig. Af en toe wat borden die aangeven dat erachter tig hectares landbouw grond is en soms wat behuizing. Behuizing is misschien een groot woord voor een oude caravan of camper met aangebouwde luifel met een oude (of nieuwe) truck of personenauto, rollen gaas, kippenhok en troep. Een half uurtje voor aankomst  check ik even het adres en de bevestiging van de reservering voor 2 nachten. Ik frons mijn wenkbrauwen, we hebben plek met de ADA site aanduiding. Ineens schiet me te binnen dat dat iets te maken heeft met handicaps. Heb ik gereserveerd op een gehandicaptenplek? Oei, als dat maar goed gaat!!  Ik heb mijn handicaps (bril, gehoorapparaat, kronen en zooltjes) maar ik weet niet zeker of ze dat bedoelen! We besluiten het maar gewoon bij de receptie te melden en zien wel wat er gebeurt. Onderweg zien we gelukkig nog enkele rv parkings dus desnoods melden we ons daar. Wat wel betekent dat we misschien 30-60 minuten terug moeten rijden. Als we bij de receptie aankomen, wuift de dame mijn ADA opmerking achteloos weg, maakt niet uit! Zit het toch eens mee -;). In een mooi pijnbomenbos met ruime plekken zetten we de rv neer en doen de lunch aan een picnictafel. Vrijwel meteen hebben we bezoek, een eland komt geruisloos aankuieren! Voederen is verboden en hij snuffelt verder bij de andere plekken. Het is rond lunchtijd en de camping is verlaten op ons na, misschien weet hij dat het dan rustig is en makkelijk kan rondstruinen? Wij trekken de wandelschoenen aan en pakken de gratis shuttlebus naar het bezoekerscentrum en vragen wandeladvies voor morgen, dan hebben we een hele dag te besteden. Vanmiddag doen we zelf een rondje langs de rand, dat heet hier 'rim' op zijn amerikaans. Er is een hoop volk op de been langs de rim. Er is een vlakke asfaltweg aangelegd dus geschikt voor iedereen, van kinderwagen tot rollator of scootmobiel. Alleen zien we de laatste twee helemaal niet! Wel relatief veel mensen die moeilijk lopen of zelfs hinken of zo, maar geen hulpmiddelen. Een man met een prothese aan zijn onderbeen, maar die gaat daar heel makkelijk mee om. Misschien een Vietnam veteraan? Je ziet hier mannen die dat gewoon laten zien door een shirt of pet met de opdruk Vietnam Veteran te dragen. Wat moet je zeggen over de Grand Canyon, groot, heel groot, diep heel diep en 277 mijl lang en gesteenten die echt oud zijn, geen 10 miljoen of 100 miljoen, of 800- 900 miljoen zeggen de stenen met toelichting langs de weg, maar zelfs 2 miljard jaren! En dat is dan nog maar 2/5 van de leeftijd van de aarde. Er is veel uitleg over erosie en tektonische platen, vulkanen die 60 km verderop liggen en hun lava stenen in de Grand Canyon spuugden. Over dieren en plantenwereld en hoe de Grand Canyon lang geleden (12.000 jaar)  al bewoond werd. Nu claimen zo'n 10 etnische groepen de Grand Canyon  als hun geboortegrond. Met hun doen dat -onbewust- ook de bergleeuw, de bever (jazeker de bever!), de bultrug chubvis (nee er moet geen s van schub voor!), de ratelslang, de eekhoorns, de wilde kalkoen en de hertensoorten en de diverse soorten vogels. Veel -slimme- raven en zelfs condorgieren. En jawel, we zien zelfs die grote gieren van tamelijk dichtbij ónder ons zweven. Prachtig gezicht, deze vogel is mijn favoriet! Op het eind van de middag valt de thermiek weg en zoeken ze hun rustplaats in een boom niet ver van ons. Wij wandelen een flink eind langs de rim in het lekkere zonnetje met een aangenaam windje maken fotoos bij de vleet en zien de zon langzaam onderzakken. We proberen een mooi plaatje te schieten van de zonsondergang, met ons nog een paar honderd man/vrouw. Dan is het welletjes, nog even met de bus naar de winkelplaza voor het avondeten en dan terug naar de camping. Morgen wordt minder relaxt, dan zakken we af in de Grand Canyon en moeten we ook weer terug omhoog! Omdat we de zonsondergang al gezien hebben, denken we dat we de zonsopgang niet meer hoeven te zien, kunnen we lekker uitslapen ;-)!