1 oktober

We hebben nog steeds last van een verstopte neus en slapen daardoor slecht.
Omdat we al bijtijds op bed lagen zijn we toch wel uitgerust en na het ontbijt bekijken we hoe de paardenman Marcello het met zijn paardje gaat aanpakken. Dat paardje is een wat ongedurig merrietje (Jewa genaamd), dat de bak met water al heeft omgeschopt en voortdurend over ons terrein trippelt en maar bij de poort staat te dralen, kortom, ze wil er uit! Marcello staat maar wat met een touw te prutsen en het lijkt allemaal nergens toe tot te leiden tot er een andere man met een hoofdtuig komt, dat werkt beter! Maar, waar is het zadel? Uhuh, geen zadel hier, alleen een deken, vooruit, twee. Stijgbeugels zie ik niet. Maakt voorlopig niet uit want we willen het paard in ieder geval eerst bepakken met onze bagage en alleen als ik met mijn voeten in de problemen kom, zal ik op het paard verder gaan. Het bepakken van het paard duurt ook even want hoe nu twee dagrugzakjes en een grote rugzak van Enrico op een paar dekens te bevestigen? Nog een paar mensen kijken mee, en ook de buurvrouw komt even boven de muur uit kijken, tis toch ook overal hetzelfde -;). Buurvrouw weet ook haar belang veilig te stellen als Enrico weer eens wat cocabladeren uitdeelt (neenee, wij doen niet mee!). Paardje is uiteindelijk bepakt en bezakt, steigert en schopt nog even vrolijk rond om duidelijk te maken dat we voorzichtig met haar moeten zijn en om mij duidelijk te maken dat mijn voeten het maar moeten uithouden! En dan op weg! We lopen aan de linkerkant van een vallei die de grens vormt tussen twee provincies, die van Potosi en Sucre, wij zitten in het Sucre deel. Wandelen gaat rustig aan, vriendelijk zonnetje, niet te warm, iets meer dan 20 graden, een breed pad maar dat gaat dan geleidelijk stijgen om een mooi uitzicht te bieden op de overkant van de vallei. Mooie kleuren en vormen en de gids belooft ons dat we straks weer andere mooie dingen zien. Langzaamaan wordt ook duidelijk dat het geen tour van 4-5 uur wordt, het gaat langer duren want bij het stijgen komt Marianne echt zuurstof te kort. Neus verstopt, op 3000+ meter korte klimmetjes doen, is net te veel van het goede en het gaat dan ook maar stapvoets verder. We nemen bovenop de top een lange lunch, en effe liggen onder een boom! Dan gaat het verder, meestal naar beneden en worden we voortdurend verrast met andere uitzichten, loopt Mariannne niet voor niets te stoempen! Marcello loopt met het paard steeds vooruit, die hebben er geen moeite mee. Mocht ik vandaag nog ooit op het paard willen zitten zal ik ze toch eerst moeten inhalen! Gelukkig gaat het vandaag goed met mijn voeten, mede denk ik door het wat langzamere tempo vandaag. Blijkbaar is Jewa een aantrekkelijk paardje want af en toe komt er een los lopend paard naar ons toe en doen Enrico en Marcello allerlei moeite om een date te voorkomen, dat zou de expeditie toch wel in gevaar brengen -;). Ik heb nog niet verteld over onze andere reisgezel, een vriendelijke, zwarte witte viervoeter, we zullen m maar Bello noemen want hij is zichtbaar geen Bella! Hij zat gisteravond al op ons terrein, kreeg af en toe een aai en een koekje en hoopte vandaag op meer. Dus gewoon alle uurtjes meegewandeld naar ons volgend dorp, geen probleem hoor! En ondertussen de honden op het tussenliggend traject begroetend, het gaat er allemaal vriendelijk aan toe! En natuuuuurlijk een stuk van die lange sandwich krijgen he, hij hoeft er nauwelijks om te bedelen! Onderweg hebben we verder nog een korte ontmoeting met een lief vies dreumesje van 4-5 jaar. Die komt op haar Goodyear sandalen naar beneden rennen alsof ze een reuzenslalom wil winnen! Als ze tot stilstand komt, komt haar mondje dat ook, ze staat ons alleen maar aan te kijken. Een moeder in de verte zien we niet maar Enrico die net komt terug lopen, spreekt haar aan in Quecha, een van de belangrijkste talen na het Spaans in Bolivia. Ze komt dan een beetje los, vertelt dat ze Arminda heet en stuift weer naar boven met als beloning twee oranje klompjes als sleutelhanger, mag ze aan haar moeder uitleggen waarom ze kadootjes van vreemde mensen aanneemt! Al met al duurt de wandeltocht dus toch ruim 7 uur voordat we in Maragua aankomen, bestoft, bezweet, lichtelijk rood gekleurd door de uv straling op hoogte en inspanning.
Er zijn aan de rand van het dorp (met ca 50 families) weer vier vijf toeristen- huisjes neergezet waar wij onze intrek in kunnen nemen. De douche heeft hier ongeveer de zelfde status als het ontbijt, sla maar over. Er komt nauwelijks water uit en warm water is al helemaal niet aan de orde. We zullen in Sucre het maar een keer dubbel doen -;)). Bello wordt ondertussen (letterlijk welteverstaan) besnuffeld door de dorpshonden en goedgekeurd, wij worden gelukkig niet besnuffeld-;). Bello heeft nog energie over om met mij en Enrico naar de enige dorpswinkel te gaan om wat drinken te kopen. De koelkast heeft slechts drie flesjes cola en 40-50 blikjes bier. De cola is dus van mij!
'S avonds laat Bello zien dat hij nog meer in zijn mars beet, hij kan 100 % rest verwerken. Ons avondmaal, bestaande uit tomatensoep, aardappelpuree en platte ribbetjes, krijgen we niet helemaal op. Dus Bello knauwt eerst 12 ribben naar binnen, dan likt hij de puree sneller naar binnen dan Enrico die op het bord schept en slobbert een opengesneden colafles van 2 liter, gevuld met de restanten van de soep, leeg. Toetje, een oud broodje van vanmorgen. Hongerige buurthonden worden met een snauw afgeweerd en meneer legt zich met volle pens neer op de drempel van ons huisje. Hier waakt Bello!
Morgen de laatste wandeldag, in principe drie uurtjes...naar Qila-Qila. Dan staat daar ons transport te wachten om ons terug te brengen naar Sucre.