2 oktober

Vannacht minder last van verstopte neus en redelijk geslapen. In dit dorp (+ 3000 meter nog steeds) nemen we een ander paardje mee, ook een merrie maar dan wel haar negen maanden oude veulen erbij. Het oppakken van de bagage gaat wat sneller vandaag en we zijn om 08.15 uur op route. We lopen langzaam omhoog de aparte krater uit, die bestaat uit diverse aardschollen die in een hoek omhoog staan, in waaiervorm. We komen eerst langs een adobe huisje van een landarbeider denk ik, die al n tijdje fossielen heeft verzameld en die op een paar plankiertjes in zijn kamer heeft uitgestald. Enthousiast laat hij ons de dingen zien die hij verzameld heeft, hij heeft er zelfs wel wat structuur en logica ingebracht. Aan de muur lijkt dat bevestigd te worden door een Certificado. Misschien dat hij het daarom "Museo" noemt? We doneren een paar euro voor de moeite en het liedje dat hij speelde op zijn gitaar. De klankkast heeft hij gemaakt van het pantser van een armadillo, een gordeldier. We vonden het wel een sympathiek gebeuren daar. Verderop lijkt een buurman (concurrent?) hetzelfde idee te hebben en komt er weer een huisje met Museo er op. We kijken elkaar aan en schudden 'nee'.
Bello loopt nog steeds vrolijk mee en we komen langzaamaan boven aan de rand van de krater voor een mooi uitzicht. Dan zakken we af en dalen we een stevig uur. Dan gaat het ook niet goed met mijn voeten en ben ik blij dat we een pauze doen. De pijn zakt gelukkig vrij snel, ik doe nog even snel de extra bescherming uit om mijn voeten meer ruimte te geven en kan het laatst uur toch nog zonder op het paard te moeten, aankomen in onze eindbestemming, Qila-Qila genaamd. Enrico heeft de chauffeur al gebeld en die staat keurig een minuutje of tien later voor onze neus. Enrico gebaart vervolgens dat we in het huis om de hoek gaan lunchen en de chauffeur haalt een lekkere lunch uit de auto, gekruide kip, aardappelsalade en rauwkost met oranje limonade, hè wat kan dat lekker zijn-;). Bello loopt als vanzelfsprekend mee het erfje op, de kat negerend en alleen oog voor eten! Toch wel een brutale rakker hoor! We begrijpen van Enrico dat Bello daar in ieder geval een dagje blijft en dat wij toch echt zonder hem verder gaan. Dan zitten we binnen anderhalf uur, via gravelwegen en een paar passen ineens weer in de moderne wereld en trekken we in ons eerdere hotel in. Douchen! Dan de was wegbrengen, een verse vruchtensap op het plein en een ijsje toe! Mijn pistache ijs ziet er wel uit als pistache, maar smaakt nergens naar, evenals het limoenijs, maar het is wel lekker fris! We zien nog een oude bekende van de Uyuni tour en kletsen even met hem. Dan struinen we de markt af voor wat proviand en een scheermes, en doen tenslotte nog wat wonderzalf op aanraden van Enrico (gewoon tijgerbalsem wed ik) bij een apotheek. In het hotel pikken we weer een siësta op en bereiden we ons voor de volgende tour.