Van Eindhoven naar Amman

Vele soorten transport, sehr nette Leute, 270 km per uur, regen en zonneschijn. Telefoon kwijt!!!

probleem met bagage en geld trekken, maaaaar toch weer mazzeltof?

13 november Eindhoven-Amman

De wekker loopt af om 6.15 uur, het is nog donker en ik denk heeeeeel even dat ik deze maandag nog niet naar Venlo wil. De volle koffer langs bed brengt me als snel op andere gedachten. We gaan naar Jordanie! Peter en Petra (P[e-38]P) staan om 7.45 uur voor de deur. Hoihoi, inpakken en wegwezen maar. Een druiligere regen vergezelt ons op de redelijk rustige N2 en A67 naar Venlo. Door naar Düsseldorf waar Peter een parkeerplaats heeft geregeld. Die ligt op 2-300 meter van de treinhalte. Want we moeten dus met de trein naar het vliegveld in Frankfurt! Peter zet ons eerst af bij de treinhalte ivm de regen, hij gaat terug om de auto te parkeren. De beheerder is gebeld dat we er aan kwamen zodat hij de poort open kan doen. Het heeft wel een rare ingang, met een onduidelijke wegwijzer, we moeten een priveterrein bij een huis op? We wachten rustig onder een brug tot Peter terug is. Petra snort een verlaten gedeukte auto in een hoekje op en plast even de zenuwen weg. Boven bij de halte doet het ticketapparaat het niet (goed), natte vingerwerk? Een Sehr Nette Herr helpt ons even en met een vieren-ticket van 11,50 euro zijn we in een kwartiertje bij het hoofdstation. Daar zoeken we naar perron 18, maar we doen eerst een koffietje. Op perron 18 zien we geen aankondiging voor onze trein om 11.02 uur, op het Fahrplan staat wel de oude vertrektijd van 11.23 uur, op perron 15. Mmmhhhh, wat nu? Ik zie een informatie bordje, maar dikke pech. Bin bald zuruck, zegt een bordje op het raam. Dan maar een praatje maken met een Sehr Nette Herr nummer 2, die meent dat we op goede perron staan. Wel met kwartier vertraging (daar gaat de Punktligheit!). Hij gaat naar Neurenberg voor zijn werk, hij wil wel met ons ruilen. Wij niet....Dan een Gleis-anderung oftwel verandering van perron, we moeten naar perron 15. Gelukkig hebben we veel tijd, dus hollen is niet nodig en....de trein staat al klaar. Maar nu, we denken dat we gereserveerde stoelen hebben, maar ons ticket zegt er niets over. Geen echte tickets trouwens, alleen een jpg plaatje van Tix.

Als we maar in de trein zitten, dan zien we wel verder. De trein is zo goed als leeg en we hebben snel een plek met tafeltje. Gereserveerd voor Gold en Platina kaarthouders staat er op een bordje, nou zo voelen we ons wel hoor!

Petra en Marianne (P[e-38]M) scoren een koffie en koek, Peter en ik lossen in onze stijl de ticketcontrole bij de conductrice op. Die zegt dat we met het bevestigingsnummer op het printje op het perron de echte tickets hadden moeten printen. Het zou fijn zijn geweest als TIX ons dat even had uitgelegd! Minpuntje! Maar Sehr nette Frau Konduct Riese heeft coulance en we mogen blijven zitten, danke schon!

De ICE 262 begint na het verlaten van de stad stilletjes toch vaart te maken, het info bord tikt wat later iets van 270 km per uur aan, het voelt goed hoor! De reis verloopt verder goed en het is lekker ontspannen reizen. (Nog wel!!) Als we uitstappen moeten we naar Terminal 2, maar daar is wel een shuttlebus voor nodig. Gelukkig is die al behoorlijk vol en kunnen we snel vertrekken want de tijd begint toch wel te dringen.Gate- nummer zoeken, inchecken gaat gelukkig heel snel want er is zowaar een lege balie. Dan even de pas erin. Ook moet even snel de plas eruit, maar we zijn op tijd!! Handbagage gaat door de X-Ray, wij worden ook gescand. Sehr nette Herr Fouilleer heeft 't op mijn torso voorzien. Goddelijk tiepje? Forse sixpack? Nee, het zijn de knoopjes van het overhemd die hij voelt en wil zien! Dat is misschien wel beter dan zijn collega die bij Petra op haar sokken aanvalt! Ohnee, of ze misschien iets in haar grote wandelschoenen verstopt had, vertelde ze. We mogen eindelijk door en wachten nog een klein kwartiertje in de wachtkamer. So weit, so gut! Maaaarrrr! Ondertussen ligt er nog meer aandacht van het personeel voor Peter en mij in het verschiet! Dan mogen we plots boarden en ploffen we neer in onze -versleten- vliegtuigstoelen. Regenjas uit, vest uit, trui uit. Tas onder mijn stoel schuiven en Fertig zum Abstoß! Als de stewardess meldt dat de deuren dicht kunnen, mis ik precies de kans om eeeeeven terug te gaan naar de wachtruimte. Ik wil namelijk mijn telefoon pakken, maar ... Nicht zu finden! Natuurlijk koortsachtig zoeken in mijn tas maar geen telefoon! Ik voel onder mijn stoel, niets. Mijn ING pasje zit er in plus cash een paar honderd euro! Snel met de telefoon van Marianne de ING proberen te bellen, maar er zijn teveel wachtenden voor me. Via Chat dan? Lijkt het te doen, maar de Bot vraagt me vriendelijk om in te loggen. Tsjaa, dat gaat niet want die vraagt weer om de tweestapsverificatie op mijn telefoon! Diepe zucht, schroeiende blikken en het wordt steeds warmer! Ik moet dan maar wachten tot we in Amman zijn en duimen dat het gevonden wordt door een eerlijk persoon. Ik meld het nog wel aan een purser, maar die zegt dat ik het Airport Frankfurt moet laten weten. Ok.... Na het eten komt hij spontaan bij me terug en wil wat NAW gegevens van mij en het telefoonnummer van Marianne. Dan geeft hij het door aan Frankfurt.OK, oK, auch ein Sehr Nette Herr! Nog wat later komt de Sehr Nette Frau Haupt Stewardess bij me en zegt dat ik op Airport Amman een claim moet indienen bij de Verloren Voorwerpen. Mache ich ja! Danke schon!

We krijgen te eten, te drinken, wat turbulentie en doen een tukkie. Een gezond slaapje blijkt achteraf. Ik vraag namelijk aan Marianne om haar telefoon, om met de zaklamp daarop onder mijn stoel te kijken als we allemaal uitstappen, dan kan ik me makkelijker in wat bochten wringen om in de krappe ruimte eronder te kijken. Und was ist Das da??? Mijn telefoon ligt ingeklemd tussen wat stangen en de zijwand! Gevonden!! Mazzeltof maar weer! De stewardess informeer ik uiteraard en beloof haar toe te zingen en een bloemetje te sturen voor de attentheid! Het liedje mag ook op Facebook van Air Jordan zegt ze met een knipoog. En de bloemen? Ook ;-))!

Opgelucht (ook de andere drie) gaan we nu naar de uitgang.Achmed van Yollo vangt ons op zoals afgesproken en begeleidt ons naar de douane voor twee visum stempels. We pikken onze bagage op. Alleen de koffer van Peter verschijnt niet!? Tien minuten later verschijnt er een berichtje dat er afwijkende bagage is en dat we naar een Security Checkpoint moeten bij Band 6. Daar duikt zijn koffer op, die wordt enkele malen nog extra gescand en ze vragen of hij een telescoop bij zich heeft!? In zijn Ryan Air koffertje past veel, maar een telescoop?Ohja, zegt Peter, dat niet maar wel een verrekijker! Hij mag m laten zien en na wat overleg mag die toch mee.Onze begeleider zegt later dat het op een militaire verrekijker leek en dat zou weleens een gedoetje kunnen worden met inbeslag name. Gelukkig valt dat mee.Hiermee is de balans tussen persoonlijke aandacht weer wat hersteld;-).Verderop heeft Peter nog wat moeite met een geldautomaat die zijn pasje niet wil accepteren (of zoiets), maar uiteindelijk lukt dat toch bij een andere machine. Nou, zo kan die wel weer! Achmed leidt ons naar een flink busje, de airco staat op een lekker temperatuurtje en Echmed de chauffeur rijdt ons over de goede en brede snelweg naar ons hotel, 30 km verderop. Nog even doorzetten met de hete voeten! Het Merryland hotel heeft een grote witte marmeren entree, met glanzende tegels en spiegels die voortdurend schoongeveegd worden. We komen ook lekker met onze modderschoenen aanlopen dus dat is echt wel nodig. Een drankje na het inchecken zou er ook goed ingaan. Ik vraag of de bar nog open is, maar realiseer me -na deze lange en enerverende reisdag- niet dat de hotels hier voor ca 90% islamistisch zijn. Er is dus helemaaaaaal geen bar;-(. Wel staat er water, thee en koffie klaar op de ruime kamer. Het drankje bewaren we voor morgen, nu eerst douchen en naar bed. Ik ga lekker dromen waar ik mijn geredde euro's aan zal gaan besteden ;-).