22 september

22 september
We ontbijten, daar hoef ik verder niets over te zeggen. Ik vraag om n taxi om onze bagage naar het busstation te brengen want onze bagage, weliswaar met wieltjes, over de keien te sleuren zie ik niet zo zitten. Kosten een euro, dus dat is vast de goedkoopste taxi die ik ooit gehad heb. We gaan met een luxe bus, een tweedekker en we zitten boven en helemaal vooraan, kunnen we meest genieten van het prachtige landschap. Weer hele grote heuvels in fraai rood, bruin oranje kleuren, soms wit er tussendoor. Nog mooier is het als er bomen voor staan. Alhoewel het pas lente is, staan er toch al veel bomen in frisgroen in het land, maar er zijn er nog veel meer die helemaal dor en dood lijken. Sowieso doet alles wat dor aan, dat komt omdat het al maanden erg droog is geweest. We stijgen merkbaar en passeren een pas van 3700 meter. Hier verandert het landschap ook meer. Waar we eerst veel metershoge cactussen tussen de bomen en struiken zagen, zien we nu meer lage bosjes. De vallei verbreedt zich ook, was die eerst n paar kilometer breed, nu lijken t er wel 10-20 km, een altiplano zogezegd. Rond 13 uur naderen we de laatste plaats voor de grens en zoeken we een taxi voor een ritje naar de grens, zo'n 3 km verderop. Deze taxi is net zo duur maar rijdt wel verder -;). We staan voor de grens, een brug over een droge rivierbedding. In een kantoor rechts bevinden zich achter kleine loketjes de douanebeambten die zonder veel poespas onze paspoorten bekijken, wat op een oud terminal intypen en vervolgens wat stempels zetten, ze zou je echt bij een grensovergang voelen, ware het niet dat er achter ons tientallen Bolivianen, Argentijnen doorlopen, met kinderen, met boodschappen, balen, dozen en wat meer. Ze laten geen van allen wat papieren zien....je kunt hier denk ik goed smokkelen! Onze gids van gisteren wist ons ook te vertellen dat je je van alles op de zwarte markt kunt kopen, coca en cocaïne natuurlijk maar ook de Kalashnikofs doen het goed als je 1000 dollar neerlegt. We sleuren de laatste meters met onze koffers en lopen onder het bordje Bienvenidos en Bolivia door. Hier zouden we opgevangen moeten worden door een chauffeur die ons verder brengt. We zien wel veel taxi's in de best wel drukke winkelstraat maar geen mannetje/vrouwtje die bij onze aankomst opveert. We besluiten even af te wachten, ik wissel vast wat pesos om naar bolivias en kopen wat om te eten, want het is al lunchtijd. Dan opeens staat er toch iemand voor onze neus met een bordje en onze namen en kunnen we toch snel weg. De weg ziet er uitstekend uit, overal glad asfalt goede afvoeren, duikers en afrastering. Klopt, zegt ons mannetje, de weg is pas een jaar oud en waar hij er vroeger drie uur over deed, kan hij nu in een uur naar Tupiza, onze volgende stop. Af en toe wat bochten afsnijdend of remmend voor een kudde lama's of geiten die oversteken, gaat de reis vlot en zijn we een uur later, toch wel weer bestoft en bezweet, op onze bestemming op ca 3000 meter hoogte. Onze plaatselijke touroperator legt ons uit wat onze tour de volgende dagen inhoudt en verrast ons een beetje met de opmerking dat we na de tour met een nachtbus verder gaan. In ons hotel checken we onze vouchers even en zien dat dat niet klopt, we overnachten na onze tour in een hotel en gaan pas de volgende dag verder. Met onze vouchers in de hand ziet de touroperator in dat wij wel de juiste informatie hebben en dat zij iets te herstellen heeft. Dat laten we uiteraard aan haar over. Ze lijkt een beetje te balen, misschien door het extra werk dat haar tijd/geld kost en omdat ze misschien nog iets misloopt. We slenteren in de hete middag zon even snel (snel slenteren kan dat? Ja volgens ons) door de winkelstraat, schieten de markt in voor een extra zaklamp, want er is in de refugio's (een simpel soort pension) tijdens de tour op twee plekken geen elektriciteit. Voor een paar euro koop ik en passant een petje waar mijn naam op staat, San Francisco, dan hoef ik dat niet steeds te zeggen -;). Bij een eetgelegenheid doen we een broodje met verse? worst van de grill. Als we zitten te eten zien we langs de oven pas de schaal met theedoek, waaronder een tiental grote lappen vlees. Niet gekoeld, maar gelukkig ook geen vliegen! We zullen zien wat het ons brengt, in ieder geval gaan we nu zeker toch gebruik maken van het zwembad bij ons hotel, dat lokt wel heel erg! Dan hebben we dat maar gehad! Dus douchen, zwempak aan, slippers aan de voeten en met een frisse handdoek naar de loungestoelen. Er zitten meer gasten, Fransen zo te horen. We poedelen even lekker in het frisse water en vangen de laatste zonnestralen op.

Omdat we de komende dagen geen elektriciteit hebben, zullen we ook wel geen internet of wifi hebben, dus jullie zullen een paar dagen zonder verslag moeten doen. Om vast een indruk te geven van waar we zoal langs komen in vier dagen, hier wat plaatsen, streken, bergen, meren, vulkanen die we zullen zien: dag 1 - Palala, Silar, Cerillos, Polulos, Rio San Pablo, en we overnachten in San Antonio de Lipez op 4200 meter hoogte. Dag 2 - Quetana Grande, Laguna Hedionda, Laguna Kollpa, Salar de Chalviri, Desierto de Dali, Paso del Condor, Laguna Verde en Laguna Blanco, Aquas Termales en we slapen in Huaylla Jara. Dag 3 start met een bezoek aan Laguna Colorado, dan Arbol de Piedra, Desierto de Siloli, dan vier vijf andere meren en passeren we de vulkaan Ollague. Een klein zoutmeer overstekend belanden bij refugio San Juan of Chuvica waar we weer warm en stromend water kunnen krijgen. Schoon en hopelijk met genoeg puf op deze grote hoogte gaan we op dag 4 dan de grootste zoutvlakte ter wereld -wederom- bekijken, Salar de Uyuni. We passeren een zouthotel, Hotel de Sol, Isla de Incahuasi en komen op het eind van de dag in Uyuni aan. Maar goed dat we een jeep en chauffeur met kok hebben, anders hadden we het nog druk-;)), nu hoeven we alleen te zitten en te stoppen voor een of meerdere fotostops. Dat wordt een heel mooie tour hopen we!