Aqaba

23 november Aqaba

We rijden naar de voorlaatste bestemming, Aqaba (600.000 duizend inwoners en industriestad), gelegen aan de Golf van Aqaba. Laatste excursie, een boottocht van ca 4 uur en een paar keer snorkelen, heerlijk bij een zonnige dag en bijna dertig graden. Vliegtuig gevonden op bodem van de zee. No pictures please! Ontmoeting op een terrasje.

Het ontbijt dient als bevoorrading van een plastic zak, zodat ik ons semi-geadopteerd poezengezin nog een laatste keer eten kan geven. Een van de kittens (de donkere) heeft het niet op worstjes, die eet liever kalkoenfilet, verwend nest;-)!

Echmet staat weer punctueel klaar en we rijden vlot naar Aqaba, dat een 100 km verderop naar het zuiden ligt. Verder weg in Jordanie kunnen we niet. Het ligt in een tax free zone. Helaas geldt de freetax alleen voor ondernemingen, niet voor de lokale bevolking of toeristen. Had ik al gezegd dat we van hieruit Eilat kunnen zien liggen? Wel, dat is inderdaad heeeeel dichtbij, de grensafscheiding met prikkeldraad en wachttotens zien we makkelijk liggen.Zo dichtbij dat we ook bijna de schuilkelders zien liggen.Want als je op Google Maps inzoomt, staan daar de locaties van die schuilkelders aangegeven.Die had ik nog niet eerder op Google Maps gezien! Schrik hebben we niet of het moet zijn van de verkiezingsuitslag van gisteren, dat de PVV met afstand de grootste partij is geworden! Van hieruit kunnen we even verder ook Egypte zien liggen, aan onze kant verderop ook Saudi Arabie. We zijn ruim op tijd in Aqaba en Echmet besluit ons op Jordaanse koffie te trakteren, dat is een grote beker turkse koffie (dus met drab onderin) en een vleugje kardemon, heerlijk! De koffie wordt niet heetgemaakt op een gasvuur, maar in gloeiend heet zand in een soort wok.We gaan naar een flinke boot met zelfs drie dekken en we moeten wachten op 19 andere toeristen voordat we afvaren. Eenmaal zover worden we als groep geinformeerd over de veiligheidsmaaatregelen.Nee, dat gaat niet over reddingsboten en reddingsvesten of EHBO op Zee, maar dat we vanaf punt x (dat wordt later aangegeven) AB-SO-LUUT geen foto's of video mogen maken, of zelfs maar een verrekijker in de hand mogen hebben! Want de Israeli's willen GEEN POTTENKIJKERS en ZE ZIEN ALLES voor het geval er iemand toch stiekem foto's wil maken! Als er iemand betrapt wordt, moet de boot omkeren, elke camera wordt dan minitueus onderzocht en ALS alles OK is, dan hebben we nog 5 minuten over voor een plons en afdrogen. BEGREPEN ?:-)).Jaaaaah, begrepen! Ok, yalla! (let's go!/laten we gaan!). Gekoeld water, thee en koffie staat klaar (nescafe), biertjes ook, viereneenhalve euro voor een blikje! We varen langzaam de haven uit passeren een wat aftandse patrouillebootje met een mitrallieur of zo op het voordek. Geen bemanning te zien, maar ik denk dat ze achter de railing liggen! Als we deze boot gepasseerd zijn, mag er gefotografeerd worden, enkele fanatiekelingen beginnen meteen hiermee. Niet dat er een hoop te zien is, behalve een strook van ca 500 meter dat het prive strand van de koning is en van enkele van zijn kinderen. Verder nog wat laagbouw en een vuurtoren of zo voor de haven of luchthaven. Al snel draait de boot bij naar de kust, waar een drukke weg langs loopt. Nauwelijks 50 meter uit de kust liggen we al stil.Ik had eigenlijk gedacht dat we naar open zee zouden gaan, maar ok. Het koraal hier aan de kades is al zeker de moeite waard! Dat beschrijven is nogal wat, ik zou zeggen, het was mooi,echt mooi,heeel heel mooi!Veel kleine vissen, gekleurd koraal, maar ook gewoon saaie kleuren als grijs. Babykwalletjes zwemmen er ook rond, ik krijg een klein steekje, dat later behandeld wordt met azijn. Werkt prima! We verkassen na een halfuurtje, alweer op de terugweg. Nu is er een verrasing want we vinden beneden ons het wrak van een vliegtuig, niet zomar een, best een groot ding. Nog niet heel erg begroeid met koraal of ander spul, dus ligt er misschien nog niet zo lang? Ik vraag aan onze tourleidster of het toestel hier gecrashed is, maar onze ze lacht en zegt dat er wel 25-30 wrakken liggen, allemaalmet opzet, want dat vinden de duikers zo leuk! Zo liggen er ook Sherman tanks, helikopters, boten etc. De tweede snorkeltocht eindigt bij een pier. We drijven al snorkelend en blazend langs een pier met een twintigtal poten die van onder tot boven al flink begroeid zijn met grote korale, er zwemmen veel kleine visjes omheem.Ook een Lionfish, en de Needlefish, en een soort dikke poon en veel ander kleinspul;van zwart, zwart wit gekleurd tot geel met blauw, veel blauw, soms paars etc! Dan flipperen we weer terug, je merkt het trouwens wel aan je enkels die beweging! Bijna kramp! Effe 't zoute water afdouchen en een mooie blauwe handdoek om wat te drogen. De rest droogt lekker in de zon en vaarwind. Dan kunnen we weer eens aanvallen op een...buffet!! Geen verse vis uit de zee, neenee een speedbootje komt de lunch vanaf de wal naar ons brengen. We koersen weer naar de haven, iedereen stopt de camera weer in d3 tas en en we zijn weer aan land. We lopen wat door het centrum te struinen. We komen weer bij Papaya aan, en restaurant tegenover het koffiezaakje van vanmorgen. Ze hebben lekker 3 vruchtensapjes! Mango, vier seizoensmaak, en ik doe een Hibiscus sap, heerlijk! We doen niet moeilijk en doen er het avondeten bij. Een heerlijke avond met fijne temperaturen, lekker stuk trottoir en ... uitzicht op een Samsung winkel. Peter zoekt en vindt een Tablet als vervanging van zijn oude tabketthuis. Leuk souvenirtje -;)).

We zijn uitermate voldaan en ook een beetje moe. Peter probeert af te rekenen met zijn American Express card, dat zou moeten lukken, alleen moet de computer die er mee werkt (hoe vaak?) eerst opgestart worden, dat duurt wel een minuutje of tien. Maar goed, dan kunnen we en we lopen door de drukke straten en overvolle terassen weer naar ons hotel. Bij de twee zeepaard sculpturen komen drie kleine meisjes opgewonden op ons afrennen en joelen en druk doen, schattig! Er komt iets uit als Hello en we proberen nog te vragen hoe ze heten maar dat is te veel gevraagd. Wel nemen we met een high five afscheid ;-).Tien meter verderop realiseer ik me dat we voor dit soort gelegenheden vaak een kleinighiedje bij ons hebben, iets tiepies uit Nederland. Maar helaas, Marianne heeft net vanmorgen haar tas uitgeruimd en die dingen in het hotel gelaten! Echter, ons hotel is maar 100-150 meter verderop en ik gok erop dat de meisjes er nog wel zijn als ik die frutseltjes even ga halen en brengen. Als ik terug kom zijn de kleine dames verdwenen, niet gek. In het overvolle terras zie ik ze niet rondgaan. Ik besluit enkele minuten te wachten en even quasi het voetbal op het grote TV scherm te volgen. Geen kleine meisjes te zien, maar plots hoor ik iemand tegen me roepen, Come!? Come!? Achter het hegje waar ik bij sta, staat een tafeltje met vier stoelen, drie ervan zijn bezet door twee volwassen gesluierde vrouwen en een jong kind en een baby. Ze proberen echt even contact met me te maken en nodigen me nogmaals uit om bij hun aan tafel te komen zitten. Dat aanbod neem ik aan en ik raak een minuutje of tien in gesprek, natuurlijk over de bekende dingen als; wat doe je hier? waar ben je geweest? Hoe heet ik? Hoeveel kinderen heb ik? Voor dat laatste hebben Marianne en ik ooit afgesproken dat we een jongen en een meisjehebben, ik weet alleen niet meer hoe oud ze nu zijn;-). Gelukkig vragen ze niet verder. Onnodig te zeggen dat ik mijn drie kadootjes nu precies aan deze dames kwijt kan en ze zijn aangenaam verrast. Twee spiegeltjes en een tasje met Ansterdam opdruk, alledrie in delfts blauwe kleuren. Is het toch nog goed gekomen! Morgen hebben we nog een ochtend in Aqaba, om 14 uur gaan we weer terug naar Amman