Naar Little Petra

Zondag 19 november; Van Dana naar Little Petra

Uitslapen op zondag, bezoek van het Ash Shawbak kasteel (of Shoubak), wandeling door Little Petra. De eerste regen, kunnen we overmorgen Petra wel bezoeken?

Na het ontbijt schiet ik de manager aan, of hij een kleine schroevendraaier heeft voor een bril reparatie. Het rechterpootje is los, het ieniemienie schroefje heb ik gelukkig nog. Hij is van de workaround,dus komt hij met een schaar aanzetten. Het puntje is te groot, net als zijn dikke vingers die het schroefje op de plaats proberen te plaatsen. Een echte schroevendraier dan, maar die is ook te groot. Ik wil al zeggen dat we dan naar een opticien gaan, maar die is dicht maak ik uit zijn reactie op. Anja, de vrijwilligster, suggereert om het met de nagel te doen en warempel, als ik het schroefje op zijn plaats heb en de eerste slag er in zit (toch met de punt van de schaar), dan kan ik het verder aandraaien met mijn nagel. Klus 1 zit er op;-). Tweede klusje is dat ik plots toch op mjn telefoon zie dat er twee simkaarten in kunnen. Ik heb in Amman een Jordaanse simkaart gekocht voor internet, niet voor bellen. Nu kan mijn eigen nummer er ook weer in. We hebben tijd gerekt tot half elf en nemen afscheid van het hotel en de bediening. Op weg naar de ruine van een kasteeel een half uur verderop, het Ash Shawbak kasteel, ook wel Montral genoemd naar de koning (Boudewijn 1 van Jeruzalem alsje het per se wil weten) die het kasteel liet bouwen in ca 1100. Uiteraard een kruisvaarder. Het ligt lekker strategisch op een heuvel top, en in het wisselvallige bewolkte weer met af en toe wat zon, komt het mooi (dramatisch zegt de brochure) tot zijn recht op de foto's. We beklimmen de heuveltop, de receptie, de weg er naar toe zijn perfect in orde, de ruine zucht nog onder het gebrek aan voldoende inkomsten. Veel losliggend puin, wel een mooie toren en veel lege zalen. Ergens is toch een leuk blokje tevoorschijn gekomen want plots zien we een groot zwart laken met een blok er op. Twee mannen erachter houden een zwart doek omhoog. Een kaukasische dame staat geinteresseerd gebukt te kijken, ze heeft een bouwvakkersbroek aan. Ik hoop dat ze dat zelf weet! Nog een andere man staat te fotograferen. Het is belangrijk werk, de doek moet fel zonlicht weren voor de goede belichting en hij verplaatst zijn toestel steeds 5-10 cm opzij en maakt fotoos. Overdrijven is een vak! Weten we tenminste waar ons toegangsgeld naar toe gaat! We gaan weer naar de auto, het waait inmiddels hard en met het stof voelt het aan als een zandstraling! Een hoofddoek is dan eigenlijk geen slecht idee! Beter dan een vest om je hoofd knopen, ook al is dat ook effectief. We rijden weer een stukkie vandaag, een halfuur verderop ligt ons hotel, beter gezegd een tentenkamp. Een kilometer verderop beginnen de bergen waarbinnen een stad is uitgehouwd. Daar gaan we eerst naar toe. Ergens lang geleden begonnen als grotwoningen -waarvan de bewoners gebruik maakten van ondergrondse waterreservoirs-, zijn die uitgebouwd door de Nabateeers tot een grote stad waar ca. 20.000 mensen woonden en met prachtige uitgehouwen facades. Deze topattractie van Jordanie (een van de moderne wereldwonderen) gaan we de komende dagen bezoeken. Wat we vandaag gaan zien is een kleine versie van de grote stad. Dit Little Petra heeft slechts een kleine kloof van 350 meter in de zandstenen bergen. Het is een leuke opmaat naar de grote versie morgen. Als het bezoekers aantal van little Petra nu represenatief is voor het grote Petra, dan boffen we. Het is daar vaak enorm druk! (ruim een miljoen bezoekers in 2019!) Het is er nu erg rustig! Meer dan tien toeristen -waarvan 5 uit Arabie-heb ik niet geteld. Er waren wel meer souvenirshops, maar shophouders waren kompleet afwezig op een enkele mannen na. Je kon bij wijze van spreken een hoop spullen zo meenemen. De kloof is niet heel erg hoog, 50-60 meter en fraai rood/bruin/geel gekleurd met allerlei uitgeslepen holtes. Jammer dat er nogal wat afval ligt, ze schijnen er niet om te malen. Een klein legertje katten vindt ons echter interessant en Peter heeft al snel een echte poes-kleef-aan te pakken die ook graag op zijn schouder meelift. We kunnen mooie plaatjes maken (van de Arabisch dames in compleet zwart tenue, zij maken ook stiekem fotoos van ons) en lopen langzaam langs de shops naar achteren. Daar is nog een uitgehouwen trap naar de achterkant.Niet al te moeilijk en er achter ligt een klein, aantrekkelijk thee tentje met gekleurde tapijten ,lampen en prullaria, inclusief oude opgezette vozige vos. Natuurlijk met allerlei souvenirs, maar verder geen toerist te zien. Met enige moeite kunnen we thee en cola krijgen en van een prachtig uitzicht (in de spaarzame zon!) genieten. We rijden weer een stukkie naar ons kamp. De naam wekt verwachtingen, het Seven Wonders Luxury camp! Echte rommelige plastic Bedouinen tenten hoeven we niet te verwachten. Op mooie angelegde terassen en paden staan witte hoge tentkoepels die op een Glamping niet misstaan. Met wifi, airco en een keurig hotelbed en sierkussens. Een apart zitje en achter het bed, gescheiden door een stenen wand, een modern toilet en douchecel, afgewerkt met marmeren tegels. Aan de voorzijde is de tentdoek vervangen door helder doorzichtig plastic zodat we een mooi uitzicht op de bergen hebben. In de avond zijn er veel lichtjes aan en zouden we van een mooie zonsondergang kunnen genieten, als het niet was gaan regenen. Want het is nu zwaar bewolkt en vanaf een uur of vijf regent het bijna continue, soms met vlagen harde wind. Een enkel waterstraaltje loopt de tent binnen, maar de vloer loopt bij ons lichtjes af dus het verdwijnt snel in de goede richting. Niet dat ik er veel van merk, want ik pak al snel een zondags-siesta mee, lekker ;-)! We prikken een moment (18.30 uur) dat het wat minder hard regent om naar het restaurant te gaan. Peter en Petra doen dat beter (eerder) dan wij, want als wij de schoenen aantrekken, barst het weer los. Dan maar even met een regenjas de bui trotseren! De eetzaal is groot en ruim, met mooie geweefde roodbruine stoelen en banken,rotswanden en houten plafond en een buffet (what else?). Een tiental andere gasten zorgt dat het nog enigszins levendig is. Het buffet smaakt goed en het is niet de enige keer dat we tijdens een diner natte voeten dreigen te krijgen. Want de regen houdt aan en de muren houden het water niet tegen. We zien het regenwater gewoon door de rotsmuur sijpelen en de kelners hebben fluks een 4-5 vloerwissers tevoorschijn gehaald en staan de vloer droog te trekken. Pro forma natuurlijk want het water blijft gewoon komen. Het noopt wel tot voorzichtig lopen want er liggen gladden marmeren vloeren en dan kan het erg glad worden. Onze eetlust en het buffet lijdt er gelukkig niet onder. We beginnen de opzet van het buffet te merken, het is overal tot nu toe vaak het zelfde. Maar gelukkig verveelt het niet ;-). We zijn voorbereid op een lange avond en tovert Marianne Yatzee stenen tevoorschijn. Waar we niet op voorbereid waren, is dat we om 20.15 uur gevraagd worden de lichten uit te doen, de deur te sluiten, de sleutel door een schuifraam weer naar binnen te doen en te sluiten. We vermaken ons wel, alleen jammer dat de boys de dranken weggehaald hebben. Moeten we het water van de vloer likken! Omdat het wissen van de vloer gestopt is, loopt onderhand de hele vloer onder, hopelijkzal de ochtendploeg nog wat droog maken! Het ontbijt staat trouwens al klaar zien we, maar we hebben nog geen trek ;-). Morgen meer!