Woensdag 15 november Ajloun en Jerash

Woensdag 15 november

Een Fransje doen, wat is dat?Een stevige wandeling in de heuvels met verse thee van onze gids. Een oud kasteel bezocht. Een toeristen restaurant met lekker buffet. Topattractie nr 2 van Jordanie...Jerash.

Na het ontbijt ontstaat er een nieuwe uitdrukking in ons reisgezelschap. Als we de ontbijtzaal beneden verlaten hebben en we boven zijn, zegt Petra; Even een Fransje doen. Oftewel, ze is iets vergeten mee te nemen uit de ontbijtzaal, haar tasje hangt nog op haar stoel!!Wat, zou het besmettelijk zijn dan hahahaha!?

Stipt om 8.30 staat Echmet met zijn autobus klaar voor vertrek. Niet te flauw stuurt hij de auto door het verkeer waar verkeersregels ons onduidelijk lijken of gewoon niet bestaan. Richting aangeven, tussen de lijnen blijven, het heeft geen zin hier. Stoppen voor Rood doen de meesten trouwens wel. Als we Amman verlaten, hebben we het niet echt in de gaten. De stad telt inmiddels 4 miljoen inwoners, ongeveer een derde van het hele land. Gebouwen en woningen lijken als twee druppels op elkaar, wit/beige van kleur en vierkant of langwerpig. Erg weinig zonnepanelen hier, dat vind ik raar. Wel hebben alle gebouwen heel grote witte regentonnen op het dak voor de noodzakelijke watervoorraad. Stoffige cypressen doen hun best om te overleven. Toch redelijk wat groen hier in deze streek. Bloemen hoef je nu niet te verwachten, dan moet je in de lente komen. Allengs wordt de bebouwing toch wat minder geconcentreerd en gaan we door dorpen. Het bordje Ajloun zien we al staan. Het programma vermeldt dit als tweede activiteit vandaag maar Echmet heeft het anders gepland. Eerst wandelen, dan Jerash bezoeken. Is ons gelijk. We melden ons bij de manager van het natuurpark, een van de beste en grootste bossen van wel 13 km2! Bossen komen erg weinig voor in Jordanie en ze zijn heel trots en zuinig op dit bos. Er zit veel wild zoals herten, beren, steenmarters, jakhalzen, vossen, hyena's zelfs en eekhoorntjes. Onnodig te vertellen dat we die vandaag niet gaan zien!Die slaan al snel op de vlucht als er kwebbelende toeristen de groene heuvels doorkruisen. De bomen zijn laag in het begin, wel bijzondere bomen, want het zijn groenblijvende eiken. Eigenlijk forse struiken van ca 3 meter hoog.Ook is er een fraaie aardbeienboom met kleine rode vriuchten. Helaas nog niet rijp. De stammen hebben een fraaie rode bast. We zien de wilde pistache struik, ook niet rijp. Ook komt hier de zwarte iris voor, de nationale bloem van Jordanie. Onze gids is een jonge gast (Afhrat) die zich als een jonge hond gedraagt. Tijd voor koffie is er dus niet bij ;-(, maar we krijgen thee onderweg. Ok, zal wel? Hij sprint vooruit, schiet met zijn tengere figuur door de smalle paadjes en huppelt door de tunnels van groen, terwijl wij ons best doen om niet over de stenen te struikelen en de harde takken te ontwijken. Afhrat heeft het ook nog druk met zijn telefoon, maar weet toch op tijd een handje toe te steken als de afstapjes wat moeilijk zijn. Het terrein golft wat op en neer, dus het is dalen en soms (flink maar kort) stijgen. Het zonnetje schijnt mild, rond de twintig graden, perfekt! Ik vind nog tijd om her en der zwerfafval op te rapen, maar heb geen plastic zak bij me. Geen probleem voor Afhrat, hij neemt het wel mee. Hij begint wel wat moeilijk te kijken als het zoveel wordt dat het niet meer in een hand past. Maar daar heeft hij wat op gevonden!Hij trekt zijn rugzak open en gaat thee zetten. Huh, zo in de bushbush? Ja, zegt hij, hier op een klein gecontroleerd vuurtje kan dat wel. Ooohhhhkeeee. Hij verzamelt wat droge takjes, wat mos en scheurt oude paieren bekertjes kapot die hij aansteekt. Na 5-6 minuten begint het te smeulen en te roken en hebben we een klein vuurtje. Uit de rugzak komt een klein zwartgeblakerd waterketeltje en warempel, na een half uur is er verse thee (Earl Grey denk ik). We moeten wel genoegen nemen met 2-3 slokken want meer past er niet in het keteltje. Het koekje ontbreekt maar misschien dat scoren we die later als we straks Biscuit Village aandoen, net als Soap village, dat zijn de lokale handwerkzaamheden van hier (niet dus). Het vuurtje walmt behoorlijk wat rook, of dat nou zo past in het natuurbeheer waag ik te betwijfelen. Om de tijd te doden tijdens het wachten op kokend water, verzamel ik nog wat meer zwerfafval. Gelukkig heeft Afhrat nu een lege plastic zak, dus dat verzamelt beter. Ik spot een vlaamse gaai, verder zien we nog een kever, een salamader en een paar vlinders. Afhrat zegt een slang gehoord gezien te hebben, maar wij zien/horen niets. Op veel meer had ik ook niet gerekend. Na een uurtje of twee wandelen naderen we een dorp. We zien het eerst niet maar horen het wel. Een speaker kletst een heel verhaal, aan de intonatie te horen lijkt het wel een voetbalverslag, maar het kan ook zo maar wat anders zijn. In de verte schittert een fraai wit gebouw, een paleis van een Koeweiti weet Afhrat. Ali Baba zal het wel niet zijn;-). Dan verrassing, onze bus staat op het einde van de trail te wachten. We sprokkelen wat fooi bij elkaar voor de gids en vervolgen onze route. Nu naar het Ajloun kasteel, dat ligt nu in de hoek Jordanie, Libanon en Syrie en Afhrat wees ons waar we dat zouden kunnen hebben zien liggen als het zicht wat beter was. Al met al zitten we hier ca 20-30 km van die landsgrenzen vandaan. Zo'n beetje de Golan hoogte, waar het overigens rustig is. We rijden een klein halfuurtje en stoppen bij het Ajloun kasteel, een kasteel uit de 11-12e eeuw en gebouwd door islamieten (en nooit veroverd door de kruisvaarders) en niet echt herkenbaar als een europees kasteel.Wel torens, hoge grote ruimten van grote blokken steen en schietgaten en gebruikelijke verdedigingstechnieken als stenen kogels en kokend olie op de tegenstanders gooien. Veel trappetjes. Ook uitleg over het waterstelsel. We dachten met een ruine te maken hebben, maar het is goed opgeknapt en het valt ons dan ook reuze mee. Ik ben -tot bijna wanhoop van mijn medereizigers- nog niet van het vergeten-virus af, nou komt weer iemand mijn telefoon aandragen als we naar de bus lopen. Ik heb hier goede beschermengeltjes!!

Dan naar de beruchte toeristennachtmerrie, een toeristen restaurants, Artemis geheten. Mega groot, maar druk is het er niet.Een ober probeert ons uit te leggen wat we hier kunnen eten, maar er zit geen verstaanbaar woord tussen, dus hij heeft hulp nodig van grote broer. Die legt uit dat er een buffet is voor 12 dinar of een mixed grill voor 14 dinar. We besluiten eensgezind voor het buffet en laten het ons meerdere keren goed smaken.Weer volop lokale gerechten, ook met aubergines, gehaktballetjes in witte saus, grote stukken kip, pasta, rauwkost, gekookte (pittige) groenten, pickles en meer. Doet het goed met vers geperst sinaasappelsap. Ik spetter nog wat kip en kerrie op mijn shirt en broek, hebben we dat ook weer gehad;-). Afrekenen gaat wat curieus voor zo'n groot restaurant. Alles moet cash, we kunnen niet pinnen.We schudden de beurzen leeg en hebben net genoeg. 71 dinar is het, inclusief tax, maar zonder service (lees fooi). Daar kom je niet onderuit en meneer laat duidelijk merken dat onze fooi niet goed is. We hebben een 5-6 euro fooi gedaan. Maar 5-6 euro zegt hij? We doen er nog een zelfde bedrag bij, dan is het goed. Even verderop liggen de retsen van de romeise stad Jerash. Met tempels van Zeus en Artemis, de boog van Hadrianus, nog meer bogen en heel veel pilaren die langs de lange wegen staan. Totale lengte ca 1,6 kilometer en er zijn nog resten van badhuizen, begraafplaatsen, er is een hele grote arena (hippodrome) voor paardenrennen. Nu rennen er alleen standhouders op toeristen af om hun prullaria te verkopen. Fraaie waterplaatsen, kruispunten en een groot plein met pilaren omgeven. Uniek omdat het enige plein uit de bekende Oudheid is dat ovaal is. Ohja, ook nog een amfitheater, wel kleiner dan in Amman maar wel veel mooier en beter bewaard/gerestaureerd. Weinig toeristen hier ook. We zien maar 2 groepen en wat loslopende toeristen. We slenteren hier een uurtje of 3 rond in een lekker zonnetje en ook hier is het weer wonderlijk. Je mag overal overheen, doorheen lopen, klimmen, glijden. Nergens wat afscherming of toezicht, behalve bij het badhuis waar een mooie mozaiekvloer ligt. We klimmen, we dalen, en af en toe zijn we elkaar een beetje kwijt, maar vinden elkaar toch weer. In het zachte zonlicht van de namiddag maken we de laatste van de duizend foto's en stappen nog even stevig door de laatste hal, waar bijna wanhopige standhouders ons iets proberen aan te smeren. de laatste toeristen-val vandaag!

Ik zou misschien nog wel zo'n donker lichtblauw glazen oog aan een ketting willen hebben, dat me beschermt tegen het vergeetvirus (en zogenaamd hopeloze blikken van de medereizigers), maar dat doe ik ergens anders wel!

Morgen gaan we op de reli-tour. De berg Nebo waar Mozes ooit stond (wat deed hij daar?) en de doopplaats van Jezus (door wie werd hij gedoopt) en hamvraag: Doen wij onze doop nog eens over? Schijnt te kunnen.....Maar dan zullen we eerst geld moeten pinnen! Ohja, we doen ook de Dode Zee aan.