Dag 17 Lubbenau
Door: Frans
Blijf op de hoogte en volg Frans
05 Oktober 2021 | Duitsland, Lübbenau
Dag 17 Lubbenau Spreewald. Hoe bedien je een sluis? Is kayakken moeilijk? En wie is er zijn smartphone kwijt?
De weersvoorspelling voor vandaag berichtte over regen, voornamelijk in de nacht en namiddag. Dat zou betekenen dat het overdag vrijwel droog zou moeten zijn. En inderdaad was het vanaf een uur of 9 droog en brak er af en toe een waterig zonnetje door. Met een temperatuur van ca 18-20 graden niet slecht voor onze buiten activiteiten. We gaan voor een kayak tocht in een eigen boot. Dat hebben we nog nooit gedaan dus we denken dat wij dat wel kunnen ;-). De schipper legt het ons uit. Instappen en gaan! En na de sluis links af, tot aan Lehde. De rest zie je onderweg wel. Voor de zekerheid nemen we een geplastificeerde kaart van het gebied mee (borg 10 euro!) en wurmen we ons in de kayak. Onwennig peddelen we de eerste paar honderd meters af in de richting die we denken. We zien wel een brug, maar geen sluis. Moeten we hier dan links!? We varen er in maar zien dat we vastlopen aan de achtertuinen van de huizen. Draaien is ook even uitzoeken hoe dat moet. De achterste (ikke) stuurt tegen en de voorste (Marianne) maakt voort. Even verderop zien we bruisend en schuimend water en iest wat op een sluis lijkt. Maar geen idee hoe we daar door moeten!? Het probleem lost zich op doordat er een kayak rechts van ons aankomt. Het stel daarin peddelt best profi en omdat rechts voorrang heeft (en krijgt op dit moment!) komen zij voor ons te liggen en leggen aan. De jongedame stapt uit, bestudeeert enkele borden, doet wat handelingen aan de achterzijde en voorzijde van de sluis en hoera, de sluis voor ons opent zich en we kunnen mooi binnenvaren! Bij het uitvaren bedanken we natuurlijk in onze beste Duits! Hadden wij dat zelf ook kunnen doen vragen we ons later af? Je leest het verderop wel;-). We peddelen voort. Het gebied is best groot zoals ik eerder al uitlegde, ca 75 km lang en 20-30 km breed, dat gaan we vandaag zeker niet doen!. Het wordt een ritje van 2-3 km op en neer naar Lehde, het Giethoorn van Duitsland, met talloze kanalen (inclusief Suez kanaal), wat bruggen en restaurants. Ook het Spreewald museum en het Augurkenmuseum ontbreekt niet! Japanners ontbreken wel! Het peddelen is nog niet zo eenvoudig. Moet je nou simultaan peddelen of juist tegengesteld? En wat doe je als de voorste uit het ritme gaat? Voor mij achterin is het even zoeken wat werkt, maar ik kom er achter dat simulaan peddelen beter werkt. Sturen kan op twee manieren. Ik rem af met een peddel aan rechts als we rechts willen, of we peddelen samen rechts om naar links te gaan. Dan moeten we nog leren om de peddels zonder al teveel water uit het water te krijgen en onze broeken niet vol te spatten. In Lehde aangekomen moeten we eerst aanleggen en uitstappen. Hoe kiezen we de juiste kade? We vragen het maar even na bij een lokale Lehdenaar. Marianne krijgt de slappe lach als ze uit de kano wil stappen (later lacht ze als een boerin met kiespijn!), ze moet zich vanuit een diep zitvlak opdrukken en dat lukt maar net. Dat wordt extra aandacht bij de fitness ;-)! We zien de eerste bruggen, er zijn nauwelijks toeristen in het naseizoen. Reden voor het restaurant om maar vast alle koeken en taarten van de kaart te halen, er is zelfs geen gewone koffie meer te krijgen! Wel nog espresso en cappucino en filterkoffie. Lust Marianne allemaal niet ;-((. Een vrouw in boerenkleding verkoopt potterieen in aardse en blauwe kleuren. De eerste rondvaartboten met Gezapigen arriveren, ze zitten toch aardig vol. Velen zijn al bezig met een thee, koffie of het eerste biertje. Rode kleedjes op tafel, het ziet er gezellig uit! Wij nemen de benen en zetten koers overland naar het Augurken museum. Dat zijn de specialiteiten van het land hier, je ziet augurken overal op de menu's staan, en de stalletjes verkopen ze in allerlei varianen. Zoals Augurk met mosterd, met dille, met worst smaak etcetera. Het museum is een oude boerderij met een zestal kamertjes en oude spullen uit het boerenleven. Dat leven is werken, eten en slapen of elke andere volgorde. Met af en toe wat afwisseling door borduren van bv kleedjes en jurken. Laat ik nou geen een augurk in het museum gezien hebben! Wel de vaten, kannen en potten en zelfs een verzameling Augurken koninginnen! Elk jaar werd er tot 2012 (verder ging de fotoserie niet) een schones Madchen uit het dorp gekozen tot mooiste Augurk. Of ze ook de pukkels en rimpels had zoals je die op Augurken ziet, kon ik op de fotos niet goed zien. Maar wees eerlijk, wie wil er door een koningin met augurken-pukkels gezoend worden? We doen nog een rondje door de vaarten, ze zijn soms flink breed,10-15 meter en je vaart eigenlijk door een groot bosgebied. Met aan de randen van het water de huizen, anlegsteigers, rechte of schuin hellende bomen, treurwilgen, veel varens en struiken als Gelderse roos. De ijsvogel zit hier ook, maar die zien we niet.Wel de beverrat die ik al eerder vermeldde.We zien er zelfs een paar lopen of zwemmen, ze hebben geen schrik voor de mensen. Evenmin hebben de eenden dat, sterker nog, ze hebben ook geen schrik van de peddels die soms rakelings langs hun kop of lijf schieten. Dat heb je met die onhandige toeristen die graag willen kayakken. De huizen zijn alleraardigst, boerderijen vaak en geverfd in waarschijnlijk streek-kleuren.Het is echter een ratjetoe, dus misschien is het gewoon de smaak van de bewoner. Wel hebben ze bijna allemaal dezelfde smaak voor groente. Overal zie je nu pompoenen, stapels hoog! Hun vrolijke oranje en gele kleuren vrolijken het groen goed op. Net als de vele bloemen die nog in bloei staan zoals herfst-aster, dahlia's en rudbeckias. De pompoenen staan natuurlijk ook op de menukaarten! Het weer zit ons ondertussen nog steeds mee, helemaal droog! Maar dat verandert na onze pauze. Tegen half drie begint het zachtjes tot hard te regenen, we hebben nu de regenbroek aan getrokken en met goede kleding bestaat er geen slecht weer, toch!? We gaan nu de Spree af, richting noorden. Een nog grotere vaart en nog leger dan leeg, want er is vrijwel niemand die nu nog vaart. Behalve die twee waterrraten uit Nederland ;-). Aan de tientallen boten die we op het droge zien liggen, zijn we bijna blij dat we nu varen en niet als het topdrukte is! De blijheid is echter van korte duur. Want het uitstappen uit de kayak kost Marianne haar telefoon. Ze heeft pas bij de camper in de gaten dat ze geen smartphone heeft en dat die in de boot moet liggen. Dat is het niet helemaal, want bij het uitstapppen (zeg maar wiebelen, drukken, draaien en schuiven) is haar telefoon met het rode hoesje uit een van de zakken gegleden en ligt nu 50 cm onder water omhoog te staren! Gelukkig dat het hier niet diep is en het water helder. Reanimatie mag niet meer baten en de Receptie heeft maar een goede raad: Nieuwe kopen! Ik probeer nog de map met foto's te bereiken maar de electronica geeft geen sjoege meer. Het flitslampje ligt nog een tijdje te sputteren als we het toestel aan de stroom leggen, maar dat is het dan ook. Jammer dat de fotoos niet op de SD kaart werden opgeslagen, dat kaartje kan ik nog redden, maar daar staan geen fotos van nu op. Dus je weet het nu, voorlopig is Marianne niet meer bereikbaar via de telefoon, sms of whatsapp! Via mail wel of anders via mijn telefoon of whatsapp.
We sluiten deze dag die toch best aardig was, af met een lokale dis. Augurken en rettich als voorgerecht en een sausje met augurken bij de varkensoester.
En of we de sluis op de terugweg nog tegengekomen zijn? Jawel! En helemaal zelf alles dicht en opengezet. We worden echte waterratten! Morgen naar de kust, daar is nog meer water! Eens kijken wat we daar kunnen leren!
Een vraag knaagt nog een beetje. Als ze zoveel augurken verkopen,waar worden die dan gekweekt! We hebben nergens kassen of dergelijke gezien!
De weersvoorspelling voor vandaag berichtte over regen, voornamelijk in de nacht en namiddag. Dat zou betekenen dat het overdag vrijwel droog zou moeten zijn. En inderdaad was het vanaf een uur of 9 droog en brak er af en toe een waterig zonnetje door. Met een temperatuur van ca 18-20 graden niet slecht voor onze buiten activiteiten. We gaan voor een kayak tocht in een eigen boot. Dat hebben we nog nooit gedaan dus we denken dat wij dat wel kunnen ;-). De schipper legt het ons uit. Instappen en gaan! En na de sluis links af, tot aan Lehde. De rest zie je onderweg wel. Voor de zekerheid nemen we een geplastificeerde kaart van het gebied mee (borg 10 euro!) en wurmen we ons in de kayak. Onwennig peddelen we de eerste paar honderd meters af in de richting die we denken. We zien wel een brug, maar geen sluis. Moeten we hier dan links!? We varen er in maar zien dat we vastlopen aan de achtertuinen van de huizen. Draaien is ook even uitzoeken hoe dat moet. De achterste (ikke) stuurt tegen en de voorste (Marianne) maakt voort. Even verderop zien we bruisend en schuimend water en iest wat op een sluis lijkt. Maar geen idee hoe we daar door moeten!? Het probleem lost zich op doordat er een kayak rechts van ons aankomt. Het stel daarin peddelt best profi en omdat rechts voorrang heeft (en krijgt op dit moment!) komen zij voor ons te liggen en leggen aan. De jongedame stapt uit, bestudeeert enkele borden, doet wat handelingen aan de achterzijde en voorzijde van de sluis en hoera, de sluis voor ons opent zich en we kunnen mooi binnenvaren! Bij het uitvaren bedanken we natuurlijk in onze beste Duits! Hadden wij dat zelf ook kunnen doen vragen we ons later af? Je leest het verderop wel;-). We peddelen voort. Het gebied is best groot zoals ik eerder al uitlegde, ca 75 km lang en 20-30 km breed, dat gaan we vandaag zeker niet doen!. Het wordt een ritje van 2-3 km op en neer naar Lehde, het Giethoorn van Duitsland, met talloze kanalen (inclusief Suez kanaal), wat bruggen en restaurants. Ook het Spreewald museum en het Augurkenmuseum ontbreekt niet! Japanners ontbreken wel! Het peddelen is nog niet zo eenvoudig. Moet je nou simultaan peddelen of juist tegengesteld? En wat doe je als de voorste uit het ritme gaat? Voor mij achterin is het even zoeken wat werkt, maar ik kom er achter dat simulaan peddelen beter werkt. Sturen kan op twee manieren. Ik rem af met een peddel aan rechts als we rechts willen, of we peddelen samen rechts om naar links te gaan. Dan moeten we nog leren om de peddels zonder al teveel water uit het water te krijgen en onze broeken niet vol te spatten. In Lehde aangekomen moeten we eerst aanleggen en uitstappen. Hoe kiezen we de juiste kade? We vragen het maar even na bij een lokale Lehdenaar. Marianne krijgt de slappe lach als ze uit de kano wil stappen (later lacht ze als een boerin met kiespijn!), ze moet zich vanuit een diep zitvlak opdrukken en dat lukt maar net. Dat wordt extra aandacht bij de fitness ;-)! We zien de eerste bruggen, er zijn nauwelijks toeristen in het naseizoen. Reden voor het restaurant om maar vast alle koeken en taarten van de kaart te halen, er is zelfs geen gewone koffie meer te krijgen! Wel nog espresso en cappucino en filterkoffie. Lust Marianne allemaal niet ;-((. Een vrouw in boerenkleding verkoopt potterieen in aardse en blauwe kleuren. De eerste rondvaartboten met Gezapigen arriveren, ze zitten toch aardig vol. Velen zijn al bezig met een thee, koffie of het eerste biertje. Rode kleedjes op tafel, het ziet er gezellig uit! Wij nemen de benen en zetten koers overland naar het Augurken museum. Dat zijn de specialiteiten van het land hier, je ziet augurken overal op de menu's staan, en de stalletjes verkopen ze in allerlei varianen. Zoals Augurk met mosterd, met dille, met worst smaak etcetera. Het museum is een oude boerderij met een zestal kamertjes en oude spullen uit het boerenleven. Dat leven is werken, eten en slapen of elke andere volgorde. Met af en toe wat afwisseling door borduren van bv kleedjes en jurken. Laat ik nou geen een augurk in het museum gezien hebben! Wel de vaten, kannen en potten en zelfs een verzameling Augurken koninginnen! Elk jaar werd er tot 2012 (verder ging de fotoserie niet) een schones Madchen uit het dorp gekozen tot mooiste Augurk. Of ze ook de pukkels en rimpels had zoals je die op Augurken ziet, kon ik op de fotos niet goed zien. Maar wees eerlijk, wie wil er door een koningin met augurken-pukkels gezoend worden? We doen nog een rondje door de vaarten, ze zijn soms flink breed,10-15 meter en je vaart eigenlijk door een groot bosgebied. Met aan de randen van het water de huizen, anlegsteigers, rechte of schuin hellende bomen, treurwilgen, veel varens en struiken als Gelderse roos. De ijsvogel zit hier ook, maar die zien we niet.Wel de beverrat die ik al eerder vermeldde.We zien er zelfs een paar lopen of zwemmen, ze hebben geen schrik voor de mensen. Evenmin hebben de eenden dat, sterker nog, ze hebben ook geen schrik van de peddels die soms rakelings langs hun kop of lijf schieten. Dat heb je met die onhandige toeristen die graag willen kayakken. De huizen zijn alleraardigst, boerderijen vaak en geverfd in waarschijnlijk streek-kleuren.Het is echter een ratjetoe, dus misschien is het gewoon de smaak van de bewoner. Wel hebben ze bijna allemaal dezelfde smaak voor groente. Overal zie je nu pompoenen, stapels hoog! Hun vrolijke oranje en gele kleuren vrolijken het groen goed op. Net als de vele bloemen die nog in bloei staan zoals herfst-aster, dahlia's en rudbeckias. De pompoenen staan natuurlijk ook op de menukaarten! Het weer zit ons ondertussen nog steeds mee, helemaal droog! Maar dat verandert na onze pauze. Tegen half drie begint het zachtjes tot hard te regenen, we hebben nu de regenbroek aan getrokken en met goede kleding bestaat er geen slecht weer, toch!? We gaan nu de Spree af, richting noorden. Een nog grotere vaart en nog leger dan leeg, want er is vrijwel niemand die nu nog vaart. Behalve die twee waterrraten uit Nederland ;-). Aan de tientallen boten die we op het droge zien liggen, zijn we bijna blij dat we nu varen en niet als het topdrukte is! De blijheid is echter van korte duur. Want het uitstappen uit de kayak kost Marianne haar telefoon. Ze heeft pas bij de camper in de gaten dat ze geen smartphone heeft en dat die in de boot moet liggen. Dat is het niet helemaal, want bij het uitstapppen (zeg maar wiebelen, drukken, draaien en schuiven) is haar telefoon met het rode hoesje uit een van de zakken gegleden en ligt nu 50 cm onder water omhoog te staren! Gelukkig dat het hier niet diep is en het water helder. Reanimatie mag niet meer baten en de Receptie heeft maar een goede raad: Nieuwe kopen! Ik probeer nog de map met foto's te bereiken maar de electronica geeft geen sjoege meer. Het flitslampje ligt nog een tijdje te sputteren als we het toestel aan de stroom leggen, maar dat is het dan ook. Jammer dat de fotoos niet op de SD kaart werden opgeslagen, dat kaartje kan ik nog redden, maar daar staan geen fotos van nu op. Dus je weet het nu, voorlopig is Marianne niet meer bereikbaar via de telefoon, sms of whatsapp! Via mail wel of anders via mijn telefoon of whatsapp.
We sluiten deze dag die toch best aardig was, af met een lokale dis. Augurken en rettich als voorgerecht en een sausje met augurken bij de varkensoester.
En of we de sluis op de terugweg nog tegengekomen zijn? Jawel! En helemaal zelf alles dicht en opengezet. We worden echte waterratten! Morgen naar de kust, daar is nog meer water! Eens kijken wat we daar kunnen leren!
Een vraag knaagt nog een beetje. Als ze zoveel augurken verkopen,waar worden die dan gekweekt! We hebben nergens kassen of dergelijke gezien!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
