Dag 13 Ossenzijl

Fietsen door Nederland en Limburg tegelijkertijd? Wat doe je aan Muggenbeet? Shit happens, again!

We rijden naar Ossenzijl, ook al een van de vele Zuiderzeestadjes. We halen de ebikes op bij het recreatiecentrum de Kluft, maar daar zit wel een portie geluk bij, want ik had een verkeerde datum aangeklikt. Gelukkig hadden ze nog een paar gracieuze Gazelles van 30 kg voor ons en een korte instructie. Het landschap is inmiddels vertrouwd met rietvelden, sloten vaarten en plassen. Er is wel beduidend meer water en navenant ook veel plezierboten. Maar die laten we links liggen, en met de zon boven ons beloofd het een prachtige dag te worden, ware het niet dat de Zwarte Fruinen het op mij begrepen lijken te hebben. Achter de dijken tref je talloze kolken of wielen aan. Deze zijn ontstaan bij dijkdoorbraken. Nu zegt men, dat op de bodem van deze soms zeer diepe kolken, wezens wonen, de zogenaamde Zwarte Fruinen. Men ziet of hoort ze zelden, behalve in stormachtige nachten en bij heldere maan. De Fruinen stammen af van de Germaanse godin Frigo die, nadat ze Odin had verlaten, een pikzwart kind met helblond haar ter wereld heeft gebracht. Naar men vermoedt is dit kind geboren uit een kortstondige relatie met de duivel. De godin wilde het gedrocht verdrinken, maar de Fruin kwam in een hol terecht en werd daardoor otters opgevoed, Zwarte Fruinen vermenigvuldigen zich elke honderd jaar door deling, zodat er nu honderden in de kolk moeten verblijven. Er zijn goede en slechte Fruinen. Soms helpen ze zieke boeren met de oogst of bezorgen voedsel bij arme gezinnen. Maar ze kunnen ook plagerig zijn. Dan verdonkeremanen ze de netten van de vissers, gooien boten los en vernielen have en goed. En bij mij hebben ze een buikgriep veroorzaakt-:((. Details hierover zijn onbeschikbaar gemaakt door diezelfde Fruinen-;) anders had ik het een en ander kunnen vertellen! Gelukkig was Moeder Natuur mij op kritische momenten ter wille door diverse malen precies op tijd een huuske neer te zetten waar ik mij van de Fruinen probeerde te ontdoen. Bij de minicamping waar ik mijn eerste toevlucht vond en zééér rap het huuske vond, vond een bewoner dat dat niet mocht, ivm corona. Gelijk had -ie, maar de campingbeheerster die hier op moest letten lag met opengezakte mond en koptelefoon op in een stoel. Waarschijnlijk in slaap gesukkeld en had mij niet gezien. Marianne kreeg van haar wel de wind van voren, maarja, je kent ze. Natuurlijk, natuurlijk, ik begrijp u helemaal, zei Marianne vriendelijk, dat hoort niet. Ja, dat begrijp ik..... Etc etc. En daar bleef het bij, want zij deed niets verkeerds. Ik zat inmiddels al zolang op het huuske, dat de oppasser weer in slaap was gevallen en ik weg kon slippen-;))). Qua plaatsnamen is het hier wel weer raak. We komen door Baarlo, dat normaal gesproken in Limburg ligt. En wat te denken als je een groepje huizen tegen komt met de plaatsnaam bordje Nederland!? In oranje letters nog wel! (De beloofde andere leuke plaatsnamen laat ik even wachten tot morgen). En, nog wat bijzonders gezien vandaag? Jazeker wel! Een grote witte vogel, dat is meestal een zwaan of een lepelaar. Deze gast was echter een witte reiger. De grijze is welbekend bij mij, en jullie ook denk ik, maar de witte reiger zie ik in ieder geval nooit. En weldra zagen we er meer. Veel meer wel, want ineens ontwaarde Marianne een groepje reigers van wel 12-13 van die vogels! Big nummer six gezien! En een slang passeerde haastig ons pad, kon niet zien welke het was helaas, mogelijk de ringslang, niet giftig zeggen ze. Ik mis trouwens nog een paar toppers zoals de otter, vos en zeearend. Gaan we toch gewoon een keer terug!? We lunchen bij Muggenbeet, een haffeltje huizen (25 inwoners) en restaurant aan het water. En een huuske! Veel plezierboten hier. We komen via Dwarsgracht weer bij Giethoorn (met huuske). Dan naar Blokzijl maar er is in alle corona wijsheid besloten dat de fietspaden eenrichtingsverkeer moeten zijn en dat maakt dat we weer terug moeten naar Muggenbeet. De naam is een verbastering van mücken beecke, Oudsaksisch voor kleine beek. Deze beek stroomt nog steeds door het dorp en mondt uit in het vaarwater De Riete. Al in 1313 stond het dorp te boek als Mugghenbete. Het heeft dus niets van doen met bijtende muggen. Er steekt lager een harde wind op, donkere wolken beloven regen, maar we tikken de e-bike naar een hogere stand en ontlopen de bui. Toch fijn zo'n e-bike! Drankje, huuske en een belletje bij wederom de Muggenbeet, en daarna op weg terug naar de Kluft via Kalenberg, ook heel pittoresk! We verlaten de rustige Weerribben en gaan morgen de laatste dag van de vakantie in. We logeren in Deventer, waar Marianne 43 jaar geleden stage liep. Zou ze nog iets herkennen?