Iran - Isfahan

Ons ontbijt is weer onhandig georganiseerd. Engels is ondanks de VIP ambiance geen communicatiemiddel en het lukt de bediende pas om een scrammbled egg te serveren als we net weg gaan. Het uitchecken verloopt ook moeizaam, hij kan onze paspoortkopieen  niet vinden en moet daar iemand voor bellen. Dan moet ik ineens ergens voor betalen. Geen flauw idee, zal wel iets van eten of koffie zijn, een half miljoen. Ik ga daar niet over discussieren en betaal graag-;). Onze rit voert ons door het middelgebergte, de grond is hier beige gekleurd en de heuvels staan vol met bomen van 4 tot 8 meter hoog. Niet aaneengesloten maar wel overal. Onderlinge afstand 10-15 meter dus best dicht begroeid. We zien hier ook veel rijstvelden langs de rivier die door de dalen stroomt, best breed en met veel groen blauw water. Op de achtergrond is het kale hooggebergte zichtbaar. Vóór ons brede zwarte asfaltwegen, het is niet druk op de weg, en af en toe zien we een kudde geiten of schapen. Het gaat omhoog en omlaag, soms een pas nemen, dan  weer vlaktes, met mooi gekleurde bergen. Bij Semirom zoekt Mohammad een koffietentje, dat lukt pas bij de laatste winkel van deze stad. Het is eigenlijk een supermarktje, maar achter de kassa en het gordijntje staan buiten wat oude stoelen, een boom, een passieve husky  en boksbal. Er wordt espresso gezet en we krijgen, naast het chocolaatje, een stukje  gefermenteerde kaas gepresenteerd. Moet je van houden, doen wij dus niet maar ik peuzel semi- gelukzalig aan een puntje. De winkelier heeft een Instagram account en we zingen luidkeels voor hem, Iran is beautiful -;)! We komen ongeveer om 13.30 uur in Isfahan aan, de tweede grote stad van Iran, met ca 1,8 miljoen inwoners. Hier nemen we afscheid van Mohammad. Want Natascha vliegt vrijdag vanaf hier naar Nederland en wij zaterdag naar Teheran en we hebben geen transport met de auto meer nodig. We checken in, deze keer met meer weerstand van de receptie tegen onze kopieen van de paspoorten. We moeten heel wat uitleggen dat ons bsn nummer er op staat en dat daarmee onze identiteit gestolen kan worden. Oh, zegt ze maar het is niet op papier, alles is digitaal! En hacken, nee, dat kan bij ons niet, geleufdegijda-;))!? Ik geloof dat ze hier nog wel het en en ander over digitale fraude kunnen leren. We zetten onze spullen op de kamer en nemen de benen naar het grote plein van Isfahan. Dit is het tweede grote historische plein ter wereld na het Tiannamen in Peking. Eerlijk gezegd valt het me qua grootte wat tegen als we op het plein arriveren. Maar goed, groot is het (512 x 163 meter) en we komen ook om de bezienswaardigheden. Alleen die doen we niet vandaag. Nu is het wat rondslenteren langs de toeristenwinkels vol met souvenirs. Ontegenzeggelijk mooie spullen maar ook de massaproductie. Leuk is ook aan de vijverrand zitten, de fonteinen zijn net aan, de zon is achter de wolken. Dat is goed uit te houden. We raken even aan de praat met een iraanse jonge vrouw. Ze heet Kimnia (nee, geen Skimnia!l) en komt van de zuidkust, ze is hier met haar nicht op vakantie. Ze wil dierenarts worden -voor huisdieren- en ze schaamt zich als ze hoort dat wij honden in de dierentuin zagen bij Sirjan! Selfies ontbreken niet! We gaan achter het plein om en zien het eerste terrasje, op een binnenplaats. Er zijn  zelfs meerdere cafes en er heerst een jazzy sfeertje en we zitten hier lekker, van een fruitsapje te genieten. We verwachtten een beetje dat Isfahan wel wat hip zou zijn, maar we zien hier wel veel jonge vrouwen in het zwart. Daarentegen roken er hier op dat pleintje wel veel vrouwen, eentje steekt er de een met de ander aan. Het wordt stilaan donker, het plein is ' s avonds veel leuker om te zien, het is er nu ookveel drukker met mensen. In onze hotelstraat zien we een restaurantje met tafeltjes op een balkon. We bestellen hier en genieten van de sfeer en het lekkere weer. Ja, dat Isfahan bestaat al heel lang. Het is een hoofdstad geweest en had vroeger al bijna een miljoen inwoners. Tot mijn verbazing lees ik op internet dat nederland hier vroeger ook al handel dreef!
Maar het was wel in naam van de VOC en er zijn zelfs meerdere plekken in Iran die een VOC vesting hadden! En ik lees nog meer inetressants. In onze Nederlandse literatuur is Isfahan ook genoemd.  De stad Isfahan heeft een aantal Nederlandse schrijvers/dichters in hun werken geïnspireerd. De naam van deze stad ("Ispahaan") komt voor in het bekende gedicht "De tuinman en de dood" van Pieter Nicolaas van Eyck.(Ik wist wel waarom ik graag naar Iran ging, nu weet ik het helemaal -;).Tevens schreef Tommy Wieringa een boek met reisverslagen, getiteld "Ik was nooit in Isfahaan", en Cees Nooteboom schreef "Een avond in Isfahan" waarin hij vertelt over zijn reizen door (onder meer) Iran en Isfahan.
Nog drie dagen te gaan hier, wordt vervolgd!