2022 Verano

Fietsen ophalen.Een stadwandeling met vallen en opstaan dankzij een geluksengeltje. Bijna alles komt goed, ook het weer.

Met "dank" aan mijn Notes app, dat ik het eerste deel twee keer moest schrijven vanwege een crash! Grrrr! En geen cache die mijn laatste werk bewaard heeft. Dus nu opnieuw....

Onze dag begint zoals gebruikelijk met een volle bak yoghurt, vers fruit, noten melange, zonnenbloempitten en havermout en een scheut vlierbessensiroop of gember siroop. Als we in een waterig zonnetje de laatste hap naar binnen willen werken, komt plots de overbuuf aanlopen. We kennen haar niet, en zij ons ook niet, maar ze heeft wel een vraag.Een beetje rare vraag volgens haar; Of we vandaag weggaan of nog blijven? Hoezo dan, vragen wij? Ze legt uit dat haar man gisteren blauwbekkend op de EH is opgenomen met vermoedelijk een longembolie als diagnose. Ze had daar overigens zelf wel al een voorzet voor gedaan met haar ervaring en inzicht als verpleegkundige, anders was het volgens haar voor noppes geweest met misschien slechte afloop... Of het goed ging komen, wist ze trouwens toch niet. Manlief had wel wat bloedverdunning gekregen, geen eten en na lang aandringen wel wat te drinken. Het brengen van een urinaal kostte erg veel moeite en het was niet gezellig met alle andere mensen op de gang van de EHBO. En met boze mensen die tegen het personeel tekeer gingen...Italiaanse toestanden inderdaad, die we ookin Nederland steeds meer kennen.... En ze mocht haar man niet eens bezoeken! Een arts spreken was ook te veel gevraagd. Vandaag hoopt ze dat de Nederlandse arts van de ANWB met de Italiaanse collega kan spreken en dat ze wat meer info krijgt over het hoe en waarom en wat er na komt. Manlief heeft ondertussen ook extra zorgen over hun fietsen die in de stad ergens op slot staan. Ze wil die fietsen nu dus gaan terughalen, maar heeft een probleem. Ze mag geen auto rijden (ze zijn met auto en caravan) vanwege een recente hand operatie en zoekt nu hulp. Zouden wij iets kunnen betekenen, vraagt Miranda (zo heet zij)? Door bijvoorbeeld met onze camper en fietsendrager de fietsen te willen ophalen? We voelen ons natuurlijk een beetje overvallen met die vraag, maar zeggen niet op voorhand nee. Als Marianne voorstelt eerst " un bakkie met een Bastonje kuukske te doen" malen onze gedachten als wat verder. We stellen voor dat ik als chauffeur de auto bestuur en dat zij de weg wijst naar de fietsen. Fietsen inladen en terugrijden. Is toch simpeler? Miranda reageert meteen verheugd en vindt dat een uitstekend idee. Marianne was toch al met onze was aan het werk en kan daar vroijk even mee door als wij dan weg zijn. Zo gezegd, zo gedaan en in een klein half uur zijn we ter pekke, dankzij een rustige ochtendspits. Parkeren doen we op zijn Italiaans; de auto op het fietspad en alarmlichten aan. Carabinieri zijn er even niet, denken we maar. Met enige moeite gaan de e-bike en mountain bike in de laadruimte van de Volvo. Klep kan net niet dicht, maar een spanbandje verhelpt dat. Dan terug en als dank een flesje wijn meegekregen. Het is bijna half twaalf en omdat Buienradar regen voorspelt over een half uur, gaan we eerst maar lunchen. Dan de regenjas en broek aan en in een lichte motregen naar de stad. We parkeren weer bij de Arena (de evenknie van het Colosseum in Rome) en horen van de VVV dat we nog net binnen kunnen kijken, omdat om 14 uur de boel weer gesloten wordt voor het concert van Ligabue, hun Guus Meewis. Die zij ook niet kennen. De Arenea was/is geschiktvoor 30.000 bezoekers, maar vanwege de restauratie is maar de helft beschikbaar schat ik. De marmeren treden zijn hoog en velen ervan zijn uitgerust met metalen zitplaatsen.Op de vloer staan opklapstoeltjes en er is een groot podium met indrukwekkende geluidsprekers (Spreken heeeeeel luid! en dito beeldschermen). We dwalen wat rond en we kunnen een klein deel van de catacomben bezoeken. Wat opvalt is dat de gangen heel hoog zijn. Er zijn enkele bordjes met tekst en uitleg die ik vanwege de app-crash nu maar even oversla. Maar er was meer dan alleen gladiatoren gevechten! We duiken weer de smalle straten in. Huizen zijn lichtgeel, Napels-geel, lichtrood of oker geschilderd en hebben vaak een balkon. Dat is een stenen vloertje van 50 x 150 cm met een smeedijzeren hek erop en vaak veel groene planten. Ziet er -met of zonder lichte regen- heerlijk Italiaans uit! Nog Italiaanser is Casa d'Julia. Wie Julia is? Vriendinnetje van Romeo, die ken je toch wel? Het fictieve verliefde stelletje van Hamlet. In Verano is niets fictief, dus ze hebben een huis gebombardeerd tot Casa d' Julia, een balkonnetje er aan geplakt, een flinke dosis reclame en hoppa, meteen staat er -elk dag- een rij domme toersten die graag naar binen willen. En effe op het balkon gaan shinen, haarlokjes koket achter het oor strijkend, effe zwaaien naar het publiek beneden en -indien nodig met dwingende blik- zorgen dat er voldoende foto's gemaakt zijn. Uiteraard is er entreegeld verschuldigd. Uiteraard doen we daar niet aan mee. Wel staan we even in de rij, die best aardig doorschuifelt, maar veel leuker is het om de mensen te bekijken die bij het beeld van Julia staan. Jawel, ze hebben ook een standbeeld van haar erbij gezet. Een creatieveling heeft bedacht dat de romatiek iets meer moet zijn dan een gedicht en een gedachte, dus er moet iets fysieks bij. En om de in geestelijke en hormonale nood zijnde Baffi's en Bella's niet met lege handen te laten weg gaan, is er bedacht dat een aanraking van het beeld geluk moet brengen in de liefde. Het zou geen Italiaan zijn als de aanraking liefst op een plek gebeurt die het hoofd en de rest op hol brengt. Dus, neem de stap (omhoog) op de sokkel, sla de linkerhand om haar middel en de rechter hand leg je vol op haar rechterborst! Dat moet dan toch toch goed komen met de liefde dan ;-))! Mannen EN vrouwen doen hun best en sommige pakken er ook - met een enigzins wellustige blik- de linker borst er bij. Staat goed op de foto hoor! De linkerborst glanst vrolijk terwijl de rest van het standbeed dof en donker is. 

Zo, dat gezegd en gezien hebbende, lopen we verder. In Verano zijn veel kerken, en ook een kathedraal, die we uiteraard een blik gunnen. Hier mogen geen beelden aangeraakt worden zoals je wel zult weten! De beschrijving van de inrichting is romeins, renaissance en vaak overdadig. Deze keer mag je zelf even googlen op Verano en kerken en de plaatjes opzoeken op internet. We ploffen neer op Piazza Erbe, een plein dat je zeker moet gaan zien als je in Verano bent. Fraaie huizen, een markante toren en op het eind een fraaie facade van Palacio de Maffei. In het midden is er een permanente markt met stalletjes die allerlei prullaria hebben. Maar het geeft wel extra sfeer (en inkomsten). We vinden bij de vele restaurantjes een vrij tafeltje direct vooraan en zitten eerste rang, en ook nog onder een forse paraplu/sol. De Cafe Ginger en Americano gaan er goed in. Omdat we boffen, trakteren we ons op een huisgemaakte tiramisu en een kaneelgerecht, canelloni of zoiets. Door de gestaag vallende regen is het een komen en gaan van paraplu's. Soms met hele groepen komen ze langs en we kunnen het itailaanse volk eens goed aanschouwen. Het was ons al in de winkels opgevallen dat de mode prijzen (en andere prijzen) hier echt niet hoog zijn, maar van een modieus geklede bevolking merk je hier toch niet veel. Veel "casuali" en " informale". We raken wat in gesprek met de buren aan onze tafel, gezellige Duitse gasten en herhalen dat als deze weer afgewisseld worden door nieuwe Duitse buren. Dan maar eens afrekenen. Op de bar liggen boeken/brochures met een kaartje FREI erop. Jazeker, kunt u meenemen, zegt de barjuffrouw. Die is iemand vergeten/verloren en mag u meenemen. Ik ben niet hebberig en neem er 2 van de 3 mee, het zijn gewoon echte reishandboeken. Een van Verano en een van het Garda meer, waar we toch naar toe gaan. Komt goed uit. Tweede buit binnen vandaag! We gaan verder naar de rivier, die hier vlak langs het oude centrum loopt. Brug over en genieten van een mooi uitzicht over de lage heuvels met een kasteel en torens aan linkerzijde. Aan rechterzijde een kerk van Maria uit Lourdes. Dan langs de rechter rivieroever door een oude bomenlaan en komen we uit bij een kerk, nee de Kathedraal! Het is er druk voor de ingang. Een oude zwarte VW Kever met bloemen erop duidt op een bruiloft. Dat moet ik even meemaken hoop ik! Mooi aangeklede dames in frisse of pastel kleurige jurken en mannen in zwart pak staan te roken, kletsen en sommigen hebben een frietzak in de hand of wat er op lijkt. Ik vermoed dat er korrels rijst in zitten. Dat lijkt me trouwens beter dan bier gooien! Na een minuut of tien komt het bruidspaar naar buiten. Er wordt volop gejoeld en gegooid en geapplaudiseerd. Iedereen blij! Alleen de fotograaf is nog niet blij en wil een groepsfoto, liefts 20. Mooi voor hun en voor mij! Dan is de party blijkbaar over en valt de groep grotendeels uiteen. Later op een brug zullen we het bruidspaar nog een keer tegenkomen, dan in kleiner gezelschap. We zijn ondertussen al een paar uur onderweg en keren op onze schreden terug. Onze euro's die we aan waxinelichtjes in kerken besteed hebben, verdienen zich terug. Marianne maakt een lelijke smak tegen de straatstenen!! De stenen zijn nat door de regen en op licht aflopende trottoirs gijdt ze onderuit voordat ze Verrectoch kan zeggen. De tranen staan in de ogen, maar gelukkig heeft ze niets verzwikt of verrekt. Rechterheup is wat gedeukt... Er is niet veel zin meer om verder te struinen, dus hup naar de fiets. Op Piazza bij de Arena gaat Marianne PATS weeeeeer! tegen de grond. Neeeeetoch!!! Met meteen bezorgde en behulpzame Italianen om ons heen, verbijt Marianne zich en houdt de tranen tegen, maar dat ze verschrikkelijk baalt is wel duidelijk. Wederom gelukkig (engeltje op de schouders!) heeft ze weer niets verzwikt of verrekt, maar dit is toch wel heeeeel vervelend!! Een omstander zegt dat hij vandaag al vier personen heeft zien vallen op de gladde stenen. Een klachten briefje naar de gemeente zal niet helpen vrees ik, en als een oud stelletje gaan we arm in arm verder. Je moet toch ooit oefenen nietwaar ;-). We bereiken de fietsen zonder verdere poespas en omdat het fietsen goed gaat, maken we toch nog een uitstapje naar de monumentale begraafplaats van Verano. Door de regen is het er stil. Het is een groot complex. In het eerste vierkant, ca 200 bij 200 meter en met een zuilengang omringd, lopen we over het grote centrale pad naar achteren. Het lijkt daar afgesloten, maar er is een deur open die naar een tweede complex leidt. Hier staan imposante graftomes die zo groot zijn als tiny houses, of 2-3 op elkaar. Ik verwachtte hier decadente praalgraven met veel engeltjes en zo, maar het zijn meest grote marmeren gestapelde blokken met een glazen deur en de naam van de Familia erop (Familia Ferrari ligt er ook). Soms zie je een heel futuristisch gebouw, van staal en glas of knal geel. Het laatste restje energie is voor het half uurtje fietsen in de schemering naar de camping. Google Maps kent nog steeds de slimste route niet en brengt ons een paar keer op een dwaalspoor, maar we komen er. Dan een appje van Miranda. Haar man is uit het ziekenhuis ontslagen en in de caravan geinstalleerd, dat is goed nieuws voor hen! We vieren het goede nieuws met echte spaghetti en een rood wijntje. En een vlierbessensapje voor Marianne, goed tegen blauwe plekken hoop ik! Morgen gaan we naar het Garda meer en gaan we meer zon zien. Er wordt geen regen voorspeld deze week, het zomer gevoel komt terug! En -helaas- ook het Electraspook , geniepig zelfs, want we hebben wat laat in de gaten dat de koelkast is uitgevallen. Gelukkig is er niets echt bederfelijks teveel ontdooid of opgewarmd.