2022 Parpan

Je wil wel, maar je kunt t niet. Tunnelvisie in Zwitserland. Het Zwitserse zakmes dat alles oplost. Lessen genoeg. 

We hebben 2 nachten op een parking gestaan waar je voor 5 euro per 24 uur kunt parkeren. We hebben op de parkeermeter en gelijksoortige borden alle kleine lettertjes bekeken, maar konden nergens zien dat overnachten of kamperen verboden was. Dat waren dus twee goedkope overnachtingen! Toen we vanmorgen wilden wegrijden,was er toch ineens een klein probleem! Waarom ook niet he!? Rijden is toch makkelijk zat als de ruiten droog en schoon zijn gewreven, alles is losgekoppeld en dichtgedraaid is? De moter slaat -uiteraard- in een keer aan, de versnelling pakt vlot, gas geven lukt ook. Geen tegenliggers? Gaan dan! Toch? Nou, nee dus!;-( De moter maakt toeren, veel toeren zelfs maar we komen maar 10-20 cm vooruit. WTF? Ben ik met de fietsendrager achter de draad achter ons gekomen en houdt die ons tegen? Marianne checkt dat, maar ontkent. We zitten niet vast. Enige andere reden kan zijn is dat we slippen en inderdaad, onze 7 meter combi paste net op het grasveld naast het asfalt pad en zat met de achterkant tegen een dikke staaldraad aan die langs het achtergelegen wandelpad liep. Het linker en rechtervoorwiel zijn in kuiltje met natte aarde/klei of zo, net naast het asfalt terechtgekomen en slippen daar nu op. Misschien telt het gewicht van de camper ook mee?Verder naar achteren voor een aanloopje kan ik niet vanwege die dikke staaldraad. Hooguit die 10-20 cm! Maar dat is niet voldoende. Veel gas geven moet je NOOIT doen (les 1) leerden we ooit op een 4x4 cursus. Ik kan de verleiding toch niet weerstaan maar t levert uiteraard niets op. Wielen andere kant op draaien en hopen op net iets meer grip? (les 2). Helpt 5 cm meer, maar ik kom toch niet op het asfalt. Op en neer rijden en hopen op een iets groter moment om de drempel te nemen? (les 3). Nee, nein, no! Les (4) kondigt zich aan, dat is hulp vragen om te duwen of trekken. Ik geloof dat het geen goed signaal is om de camper tot een hondekar te promoveren en de amechtige bulldog - met misvormde luchtweg en overgewicht- die aan komt waggelen, voor ons karretje te spannen. Dan maar vragen of het baasje, een jonge gezond uitziende Zwitser met dito zwoele Zwitserse te vragen of ze die 3400 kilo mee willen aanduwen! Blijkbaar is het geen oneerbaar voorstel, alleen is het resulaat nog steeds Nichts! In de achteruitkijkspiegel zie ik een paar lange tongen, met bruine spetters op het shirt. Ook al wat graspollen aan de zijruiten...Gaat niet goed zo!!!! Beetje zweten onder de oksels....bij mij! Les (5), Zwitsers Mannetje vraagt of we oprijplaten hebben? Meen van niet, maar wel twee keggen waar je je kar waterpas mee kunt zetten. Is te proberen. Marianne positioneert ze, stukkie terug en naar voren met die kiet? Het lijkt of het net lukt, maar het is weer "net niet" !! Ik probeer uit alle macht te bedenken welke les ik vergeten ben tot plots het kwartje valt. Les 11 was t, een heel vroom schietgebedje doen (niet vloeken dus) en hopen op wat geluk! En ineens ben ik op het asfalt!! Oef!! Kunnen we toch nog weg zonder blamage en met opgeheven hoofd. Met toch dank aan het levend Zwitserme(n)s, die wellicht het laatste duwtje gaven! Zo, 500 woorden verder en we zijn de camping nog niet af! Gaat het dan een lang verslag worden? Als ik de pogingen ga beschrijven om dicht bij een supermarkt te parkeren in Pfaffikon wel, maar dat sla ik over. We doen wel inkopen in het volgend dorp, of het volgende, en het daaropvolgende.... We tuffen dus weldra over de weg, meest snelweg, waar we mooi continue 90 kunnen rijden en omdat het zaterdag is, geen hinder hebben van zwaar vrachtverkeer. Het is nergens erg steil omhoog of omlaag, maar er zijn wel heeeel veel tunnels tot 6km aan toe. Stukken meer dan Marianne zich kan herinneren, maar goed dat is al weer 35 jaar of meer geleden dat ze hier jaarlijks 2-3-4 x per jaar ging skien. Dat was in Parpan, waar haar Oom Gook en Tante Riet een appartement hadden en waar familie kon logeren als zij er niet waren. En Parpan is nu dus het doel waar we vandaag aan willen komen. Hoe zal het daar zijn, zien we nog bekenden? Voorlopig duurt dat nog even want we hebben ca 200 km te gaan door de hoger wordende bergen met vele groene weiden en bossen. De snelweg gaat langs middelgrote dorpen en de wegberijders zijn hier geen snelheidsmonsters, zie daar een relaxte reis. De regen onderweg valt mee en verderop wordt het zelfs droog, ook al blijft het zwaar bewolkt. Bij Churwalden, ca 10 km voor Parpan zoeken we een grote LIDL supermarkt uit waar we 25 minuten gratis kunnen parkeren. Handig, wel een apart tijdsslot, maar a la! We vullen onze voorraad makkelijk aan en die 25 minuten gaan toch wat sneller voorbij dan je denkt. Toch maar het inrijkaartje in de automaat stoppen en betalen. Het lijkt ook hier op het parkeerprobleem eerder, apparaat lust alleen zwitsers geld en wij HEBBEN GEEN Zwitserse franken! Electronische betalen dan? Gaat niet of de app werkt alleen op n zwitsers telefoonnummer. Ook hier weer lessons learned... Goed voorbereiden (hebben we de juiste valuta bij ons?) is het halve werk en dat is er toch wat bij ingeschoten. Maar.... zoals bij elk parkeerautomaat ontstaat er al snel een rij. Hier is de rij 2 klanten lang, maar nr 2 is weer een Zwitsers Mannetje dat ons graag wil helpen. Wellicht ook uit eigen belang want t kan lang duren zo. Als hem duidelijk wordt dat we slechts 1 frank hoeven te betalen, schiet hij met een Willem Tell achtige vaardigheid de 1 frank munt in de gleuf en wil van geen Vielen Dank weten. Wie Nett!! De volgende keer betalen wij, roep ik nog! Ja sicher, machen wir wann ich in Deutschland bin zegt hij. Oh-oh, wir sind allen Bruder, aber wir kommen aus Holland! haasten we ons te zeggen;-)! Dus, als je geen duur zwitsers zakmes bij je hebt, het enige echte onbetaalbare zakmes is een levend Zwitsers Zakmes, voor een onvervalst Zwitserleven gevoel!! We spurten de laatste kilometers omhoog en gaan nu echte haarspeldbochten maken, weldra is er een kleine file achter ons, maar het duurt niet lang voordat we in Churwalden aankomen. Weliswaar regent het nu, maar het is etenstijd en aanmelden kan nog niet want de beheerder is de naastgelegen skilift nog aan het onderhouden, lezen we op een briefje. Als het aanmelden later toch nog geregeld is, trekken we de wandelschoenen met regenkleding aan en komen na een uurtje stoempen over grint en wortelpaden door de bossen in Parpan aan. Marianne ziet al snel dat er toch aardig wat bijgebouwd is, maar het oude appartement Triangel C staat er nog. Een hotel Jurg Jenatz met stube wat ze vroeger veel bezocht, is geheel gerenoveerd en in een modern zwart houten design jasje gestoken. We zijn de enige gasten voor een drankje en raken een beetje aan de praat met de juffrouw en en ober over het ski verleden. We horen nog dat er morgen een lokale jaarmarkt is, misschien dat we daar nog een bekende of twee tegen het lijf lopen. Nu is het nog even teruglopen, bergafwaarts en nog een Zwitserse wonderpil (Paracetamol) pakken tegen de hoofdpijn. We zitten bijna 1300 meter hoog en ik denk dat de hoogte me wat parten speelt. Goed excuus om even plat te gaan voor dat Marianne een nasi op tafel zet ;-)! En omdat het een 4 sterren camping is, draait ze nog een wasje. Tv is niet aan ons besteed in de vakantie en Marianne wil een weddenschap aangaan dat ze de eerste is die in een camper rozenbottel jam gaat maken van rozenbottels die langs ons perceel groeien. Die Marianne kan het toch ook allemaal he!?  

En het Electraspook? Gisterenavond na de plotse uitval sprong het licht bij de deur plots aan en deden de andere lampen het ook weer!! Deze avond heeft een spotje nog een paar keer geknipperd maar is ons Spookje verder rustig gebleven. Misschien ook last van de hoogte ;-)). Peter gaat na de vakantie dit Spookje eens een lesje leren (eentje maar hoop ik).