Zurich

Een nachtrust om te vergeten. Zurich, de Zwitserse treinen, een boottaxi en de benenwagen. Electra, het spook.

Ontmoeting met Barbara, zeker niet om te vergeten.

Of we goed geslapen hebben? Volgens Marianne ben ik als een blok in slaap gevallen na 2 pagina uit mn e-book. Ook scheen ik snel daarna flink te gaan snurken, zodanig dat ze me maar aan bleef porren,zonder resultaat, want ik bleef maar doorknorren...Ik heb het moeten bezuren want tegen 1-2 uur werd ik wakker met een behoorlijke lagerugpijn,die ik in jaren niet heb gehad. Draaien, wentelen, zuchten, zelfmassage, niets hielp.Dan duur thet lang ....Ik was bijna zover er maar gewoon uit te gaan en op de bank te gaan zitten, tot ik nog even bedacht dat het misschien kon helpen als ik andersom in bed ging liggen. Het hielp niet direct maar einde ochtend ben ik toch wel weer in slaap gevallen. Ik noem de nieuwe therapie tegen lagerugpijn: " Ruik eens aan de voeten van je partner" , dat helpt ! 

We vertrekken voor ons doen vroeg deze ochtend, want we moeten de trein van 9.25 uur hebben. Het station ligt 1 km verderop dus dat is makkelijk te lopen. Eerst wel even de parkeermeter bijvullen, maar dat gaat rap nu met de app (Easypark). De opdracht is om een zogenaamd " Na 9 uur -kaartje" te kopen,dan heb je half tarief en mag je de hele dag reizen met trein, bus en boot. Voor 26 euro pp is dat een goede optie. Paul en Sophie(P&S) zijn al onderweg met de trein en pikken ons op, waarna het een 20 minuten treinen is naar Zurich. We gaan het oude centrum van Zurich eens bekjken, zien leuke straten met oude grotehuizen/winkels.De Hauptstrasse is natuurlijk de zwitserse equivalent van de Kalverstraat, dus veel dure kleding, juwelen en horloges tot 30.000 euro, voor de betere horloges moet je naar Monaco of zo). Je ziet er veel pleintjes/fonteintjes met meestal drinkwater, trams en gelukkig-ze-bestaan-nog!- groepen Japanners Chinezen met gids en vlaggetjes die overal selfies staan te maken! Op een aardig pleitje tegenover een kerk en een in aanbouw info centrumover durzaamheid en Tiny houses, til ik me bijna een breuk aan de zware smeedijzeren stoelen als we op dat terrasje een drankje doen. Goed koffie en lekkere thee en een heerlijk zonnetje! Mijn rug gaat echter wel nadrukkelijk aandacht eisen in de vorm van een zeurende pijn, beetje balen wel maar lopen gaat gelukkig goed. Marainne heeft trouwens nauwelijks last meer van haar gezwikte enkel, das dan weer fijn! We steken de brug over van de Limmat die verderop in de Rijn uitmondt en genieten van het uitzicht op een hoger gelegen terras. Daarna dwalen we verder rond en gaan de boulevard af die langs de rivier loopt. Links de gebouwen, statig grijs, meest zakenpanden denk ik, en soms wat spitse kerktorens er tussen. Dan een grote groenstrook die volgens Sophie in de zomer gevuld is met groepjes mensen die er ontspannen, spelen, lezen, barbecuen en zo. Nu zijn de grasvelden leeg, maar de bankjes en brede muren langs de boulevard zijn wel goed gevuld met mensen. Jeugd, ouders met kinderen, stelletjes, deftige dames, grijsaards in pak met/zonder sigaar, panter-vrouwen en tattoo-boys,je ziet het gelijk. En 1-2 types die misschien familie van Ron Zwerver zijn. We nuttigen onze lunch met vers brood van de bakker en eigen beleg. Tegelijkertijd komen mussen, koeten, meeuwen en zwanen op ons af! Ze stelen bijna het brood uit onze handen, zo brutaal zijn ze! Op een gegeven moment is het zo druk dat we maar liefst 15 zwanen tellen op 2 m2, met daartussen zwemmend/zwevend/krijsend klein spul als meeuwen en eenden! Een enkele fuut denkt, daar blijf ik uut! Doe ik niet aan mee en duikt onder. Langzaam vorderen we langs het 30-35 km lange meer en komen we bij de boothalte.Met ons kaartje kunnen we een 2 uur durende overtocht/cruise maken. We doen een overstap en ik buit de tijd er tussen uit om even te liggen, Rug heeft namelijk besloten dat die meer aandacht vraagt en wil liggen. De tabletten die Marianne te voorschijn tovert, helpen alleen voor de Maag, dus ik tover ze terug. De boottocht is zonder hinderlijke tegenslag, met een fris windje en een goede zon, met meegaand publiek (lees bedaarde senioren en soms een ouder met lief (gehouden) kind. Op het meer is niet druk. Er steken wat andere boten over, ook taxi's of autoveren, enkele speedbootjes, 1-2 vissers, wat Suppers en een setje verdwaalde zwemmers, die allemaal een grijze badmuts op lijken te hebben. Sophie vertelt dat er elk jaar in de zomer een zwemfestijn is om een 3 kilometer brede stook over te zwemmen. Zelf heeft ze ook meegdaan en het in ca 32 minuten geklaard, badmustje af! Net zo iets als de collectieve Nieuwsjaarsduik, het is geen wedstrijd.Maar wel slim om het in de zomer te doen bij zwemwatertemperatuur van 20-25 graden ! Na 2 uurtjes van laveren en her en der wat mensen opikken en afzetten, naderen we Rapperswil-Jona, een druk bezocht dorpje met een fraai fort, klooster en middenstad. Hier heeft Sophia een jaartje of 7 gewerkt en en kent het goed. Ze troont ons mee naar de twee rozentuinen waar nog verrassend veel rozen bloeien van wit, naar lichtgeel, geel oranje en rood. Sommige rozen hebben bedwelmende geuren, je zou die roos wel in je neus willen proppen! Verder naar boven heb ik -dankzij wat paracetamol-weer aandacht voor het uitzicht over het meer. Opvallend is dat de hele kust volgebouwd is met huizen, nauwelijk ergens een plukje groene natuurlijke natuur te zien. Alleen bovenop de heuvels zijn nog plukken bos te zien. Onder ons ligt een pleintje met terrasen en fontein, waar een gezette heer een jong blaadje (met enkele rimpels en veel plamuur en haarlak) blijkbaar aan de haak heeft geslagen en aan de fotoshoot bezig is. Enkele bruidsmeisjes van 30-35 strompelen op hun naaldhakken over de keitjes van het plein, de trapjes op en komen ietwat te laat met de rozenblaadjes... Wat later komen een jong ding met een stevig groeiend buikje, haar boomgrote vent en trotse oma voorbij. Oma erachter - we schatten haar nauwelijk 40! - is geheel gekleed in zwart, kousen, schoenen, hoedje, jasje, lange rok, handschoenen, alles zwart! Wel een leuk opgemaakt jong aandoend koppie onder het hoedje. Zou ze in de rouw zijn vraag ik me af? We ontmoeten Barbara op het plein. Ze is goedlachse, vlotpratende dame van 61 jaar en een kennis van Sophia en zijn goed bevriend. Leuk dat ze/we elkaar zo even kunnen ontmoeten en een drankje doen in de warme zon. Dan is het stilaan tijd voor de trein terug en nemen we afscheid van P&S die een station eerder uitstappen. Zij gaan morgen naar Nederland terug en wij gaan verder reizen.

Terug in de camper, tovert Marianne een lekkere omelet in elkaar en komt het Electra spook weer tevoorschijn. Om half negen laten alle lampen het plots voor gezien en moeten we over op batterij of 220V gevoed licht. De 12V gevoede versies hebben er geen zin (meer) in. De autoradio zit op een andere circuit en houdt de goede zin levend.Als het niet naar Kopenhagen gaat, dan maar naar Praag toch!?