Colmar

Wat doe je met een volle toiletcassette? (en er is geen stortplaats in de buurt). Hoe krijg je geld terug bij een openbaar toilet? Hoe lief zijn kaaswinkels meisjes en hoe zorg je dat je gratis water krijgt?

Het is een wolkenloze hemel waar we 's morgens tegen aan kijken vanuit de camper, dat is al even geleden! Een stevig ontbijt en daarna op de fiets een rondje doen langs de dorpen om Colmar lijkt ons daarom een goede besteding in dit prachtige stukje Elzas. Maar eerst met spoed naar een publiek toilet, want we durven niet meer op de toilet van de camper omdat die vol is, denken we. Dat betekent met geknepen billen 1,5 km verderop naar een publiek toilet racen (op de fiets). Eerst natuurlijk nog even muntjes wisselen, want het komt precies. Dan komen de muntjes weer terug uit het bakkie, ze willen er niet in? Raar! Andere toilet doet nog vreemder. De munt wil er niet in, want stoot ergens tegen aan. He !? Er zit nog een munt in. Als we nog een keer werpen, botst de verborgen munt zowaar terug uit het bakkie en zijn we 20 cent rijker ;-)). Met een worp die bij het speerwerpen niet misstaat, krijgt Marianne het voor mekaar dat de deur opent, opluchting op de pot! Fraaie heuvels met uitgestrekte wijnvelden, druk bezocht door plukkers en tractoren die de druiven afvoeren in gele of blauwe vaten. Zouden die kleuren toevallig zijn bedenk ik me ineens? En kerkjes, en heel veel Villes de fleures, dus ook veel bloemen, het lijkt hier nog lente hoor! De dorre en gele maisvelden waar we doorheen fietsen zeggen toch wel iest anders! We willen een rondje van 43 km doen en hopen dat we niet te veel steile hellingen tegen krijgen. Maar eens zien dat we het eerste dorp vinden, met Google op het stuur lukt dat prima. Erisheim is het doel, een dorpje dat in 2013 tot het Mooiste dorp van Frankrijk is uitgeroepen, dat belooft wat! We komen aan de achterkant binnen en missen zodoende de grote parkings met bussen vol toeristen. De toeristen zelf missen we niet, en daarbij, we zijn zelf ook toeristen toch? Toch zijn we vroeg genoeg om de grootste drukte te vermijden en al snel staan we met grote ogen te kijken naar de schilderachtige smalle straatjes met vakwerkhuizen, oeroude eiken, verweerde balken, behangen met grote bakken geraniums en ander bloemgoed. Ook affiches die de meestal grijsgetooide toeristen manen om vooral rustig te doen en respect te hebben voor de rust van de inwoners... Alsof die lallend en brallend door de steegjes met kinderkopjes zwalken? Het zal wel niet voor niets zijn, maar vandaag is alles een toonbeeld van rust. Alleen die twee Japanners die denken dat ze voor National Glaphic op reportage zijn, rennen van het ene fotogenieke punt naar het andere, verder rennen alleen de obers en deernels van de cafe's en restaurantjes. Er is een route uitgezet die zich binnen het cirkelvormige dorp bevindt en in een uurtje te doen is. De aanblik (en geur?) van een klein maar gezellig kaaswinkeltje trekt ons bijna vanzelf over de hoge treden naar binnen en een vrolijke jongedame prijst gezellig haar kaas producten aan, en natuurlijk proeven we meepassant een paarplakjes mee.Of we worst lusten? Ja ook wel, en al snel is ze flinterdunne Pata Negra aan het snijden en gaat het in vetvrij papier. Vrolijk afscheid nemend (zijn alle kaasmeisjes zo???) staat Marianne ineens te snel beneden! Voetje gezwikt! Kaasmeisje verschrikt! Hoe erg is het deze keer? Eerst wat stomende tranen in de ooghoeken (van Marianne), een diepe rimpel tussen haar ogen en wat flinke zuchten, dan zakt de acute pijn langzaam. Kaasmeisje is nog beduusd en vraagt elke 10 seconden of het gaat (natuurlijk niet), en of er een Rettungs Artz notig ist!? (gelukkig niet). Plots klaart haar gezicht op en rent naar de winkel achterin en stopt ons twee flesjes gekoeld water in de hand.Voor de schrik zegt ze verontschuldigend (voor wat?). Als ik een fles wijn had, kreeg zij die, want zij is denk ik meer geschrokken dan wij ! Tsja, wat je al niet doet om aan gratis water te komen ;-)). Gelukkig gaat het wel weer, maar er begint al n dikke bult te komen. Met een flinke portie Flamkuche met Elzasser kaas er op in de maag, fietsen we voorzichtig naar het volgende dorp, dwars door de wijnvelden, en warempel,zelfs met een steile heuvel waar geen stoempen tegen bestand is. Gaat ook niet zo goed met de voet van Marianne. Maar, wir schaffen es en komen na een half uurtje in het volgende dorp aan, Turckheim. Hier is het erg rustig qua toeristen en ik loop een tijdje alleen door de straten,want lopen voor Marianne is toch iets te belastend en pijnlijk. Ook hier fraai vakwerkhuizen en ook torens van stadsmuren. Met een moestuin midden op het plein, waar een tuinman best wel nodig is. 

De tijd is omgevlogen en we fietsen - bergafwaarts en met de helft van de ruim 40 kilometer in de benen- richting camper. Tot onze verbazing is de standplaats ineens volgelopen met auto' s en nog een paar campers. Gisteren rond tegen deze tijd was deze helemaal leeg!? Wat maakt het uit, we snellen in 10 minuten naar onze gereserveerde camper, en moeten nog even wat manouvreren met de wielblokken om vannacht enigzins waterpas te liggen. Stom dat we geen waterpas hebben, dus zelf maar even op bed gaan liggen om het uit te proberen. Ook stom (maar wel lekker) want ineens zijn we een uurtje verder! Toch vinden we puf om nog eens op de fiets te kruipen en een restaurant in Colmar te vinden. Het wordt het eerste het beste restaurant want zoeken en lopen is niet Marianne's favoriete bezigheid nu. We hebben het laatste tafeltje voor 2 personen en vallen uigehongerd aan op de plaatselijke specialiteiten, als zuurkool, ham, worst, aardappels,mosterd en mierikswortel. Een glas Pinot Noire doet het er goed bij!

En dat Vrijheidsbeeld, wat heeft dat met Colmar te maken? Er is ene beeldhouwer Bartholi uit Colmar genaamd die dit beeld ontwiep.Bij gebrek aan modellen,zegt de legende, was het zijn moeder die voor het gezicht van het Vrijheidsbeeld poseerde. Het beeld was bedoeld voor Egypte, maar die vond het maar niets. Dus toen de Fransen een geschenk aan de VS wilde schenken, hadden ze dat beeld nog ergens over. Die Amerikan weten toch niet beter......? Wat ik wel beter weet, is dat het bedtijd is, morgen weer een dag!!