Iran Kashan Abyaneh

Vandaag bezoeken we een dorp aan de voet van de bergenrij ten zuidwesten van ons. Het dorp heet Abyaneh, is ca 2500 jaar oud en de huizen zijn  grotendeels gebouwd van klei/modder, stro en hout. De rode kleur zorgt ervoor dat het het rode museum van Iran wordt genoemd. Het geld systeem in Iran voor toeristen uitgelegd, alleen snappen we het zelf nog steeds niet! Ontmoetingen met o.a. een studente.

We vertrekken om 9 uur. Eerst op zoek naar een geldwisselkantoor. Dankzij de internationale sancties is er geen digitaaal financieel verkeer met pasjes mogelijk. We kunnen dus niet pinnen met de betaalpas, niet betalen met een Visa creditcard. Travelerscheques bestaan ook niet meer. We hebben dus cash geld bij ons voor de 25 dagen! En er moet dus gewisseld worden, bij geldwisselkantoren. De banken doen zo iets niet of heb en een veel slechtere koers. Probleem is dat bijna geen iranier precies weet of en waar er een GWK zit. Hij heeft die o ok niet nodig! Natuurlijk hadden we het eerst de receptie van het hotel moeten vragen of een reisbureau om de hoek, maar we denken er pas aan als we al een paar minuten onderweg zijn. En Mohammad onze chauffeur knikt gewoon als we vagen of hij ons  naar een GWK wil brengen, dus we denken dat hij er ons wel zo naar toe rijdt. Niet dus. Eerst langzaam een drukke winkelstraat afrijden en kijken of hij er een ziet. Nee dus, dan maar vragen. We rijden helemaal terug, naar de bazaar. Als we die inlopen is er nauwelijks een shop open om 930 uur. Nog n paar keer vragen, we gaan van het kastje naar de muur, maar geen GWK --:((. Ok, dan niet, er is nu geen probleem maar in de plaatsen verderop wordt de kans oo een GWK steeds kleiner, dus we moeten het vanavond of morgen nog een sproberen. Geldzaken zijn hier op een andere manier nog lastig. Officeel munt heet de riaal. Er is "enige" inflatie, vrij vertaald betekent dat dat je voor 1 euro ongeveer 50.000 riaals krijgt. Dat is de officiele koers. De iranier noemt 50.000 rials 5000 toman. In de praktijk zegt hij dan  Vijf. Zou hij een hekel aan nullen hebben? Dit is nog wel te snappen voor ons. Maar, op het vliegveld hebben we voor een euro 125.000 riaals gekregen, stond er echt, bij twee banken. Twee en een half keer zo veel! We mochten trouwens maar voor 100 euro wisselen, maar we waren toch even miljonair!
Goed,vandaag dus naar dat dorp in de bergen, de snelweg af en 50 km verderop rechtsaf, dan nog 15 km slingeren over een tweebaansweg en we zijn er. Waar de weg er naar toe, vooral uit zand zand zand en gele bosjes gras bestond met hier en  daar een telefoonpaal, vonden we nu veel groen langs de weg. Zelfs wat fruitbomen. In het dal stroomt water, dat verklaart t wel. Mohammad dropt ons bij het begin van het dorp blijft wachten tot we terugkomen, makkelijk zat. Het dorp met een paar honderd woningen zijn min of meer bovenop elkaar gebouwd en autoverkeer is er nauwelijks mogelijk door de kleine smalle steegjes. Op diverse hoeken zitten wat lokale bewoners hun waren aan te prijzen. Een tourist trap is het echter niet. We proberen wat appeltjes en de dames komen met een leuk tasje aanzetten. We slenteren wat af, groeten en worden begroet, aangestaard en aangesproken. In een piepklein theehuisje drinken we verse kruidenthee, met luchtige vanillecake. Op de terugweg door het dorp bekijken we nog een moskee die uit een winter en een zomerdeel bestaat. Verderop is een familie in klederdracht aan het poseren, en ik pik n foto mee van het gebeuren. Dan knort onze maag en bestellen we in een soort boomhut  dus  met schaduw) een lokaal gerecht, dus die. Geprakte bonenschotel met geperforeerd pannenkoekenbrood en schijfjes verse ui. Goed voor wat blaasmuziek! Met gevulde maag komen we tegen half vijf terug in Kashan. Een korte siesta doet wonderen. Om 1815 uur zetten we voet in de bazaar en wie staat daar? Iemand die vraagt of we geld willen wisselen! Wat, is het zó duidelijk te zien dat we bijna blut zijn? Even later staan drie multimiljonairs schichtig om zich heen te kijken of er niet iemand is die dat ook wil worden, zónder geld te wisselen. Vandaag echter niet gelukkig. We slenteren verder de bazaar in en komen in het oude ronde deel,  hier geen piamabroeken, huishoudelijke artikel of toeristen-meuk, maar het betere souvenirwerk. We raken aan de klets. Eerst met een politieagent, maar dat blijkt een jongeman te zijn die een Duits polizei overhemd aan heeft en graag luistert naar, hou je vast, Andre Rieu! En maak je vast, ook naar Heino!! We zien de chinese jongen weer die we bij Qom tegenkwamen, een groepje Italianen met gids en zien nog wat meer lui. We willen het dak van de bazaar graag op voor het beloofde wonderschone uitzicht, maar de sleuteldrager moet eerst gevonden worden. Dat duurt, maar geen nood. Thee drinken helpt tegen alles en op de bank raken we aan de klets met een studente. Ze vraagt honderduit, wij duizenduit ;-). Omdat we steeds meer willen weten en praten, zetten we ons gesprek voort bij een oud hotel met tuin. De studente rijdt ons in haar iraans gebouwde Peugeot naar toe, we eten samen wat en drinken een alcoholvrij biertje. Niet slecht dat bier maar ook niet om over naar huis te schrijven, dus daar zeg ik verder niets over. Voor we het weten zijn we al 3-4 uur met de studente aan de praat en wisselen we uiteraard fotoos uit. Een erg plezierig contact was het en ook zij vond het erg leuk! Ze zet ons bij het hotel af en wurmt zich weer-zwaaiend en lachend- weer in het drukke verkeer. Dit zijn de ontmoetingen waar we over lazen en die dus echt gebeuren, wat bijzonder in dit land! Ohja, we worden bij haar uitgenodigd in Teheran. En die oude man op de hoek zegt hetzelfde na 1 minuut praten, maar dan in Kerman. Daar komen we ook nog, maar eerst willen we tot Rust komen. Het was een lange dag, mooi in het dorp, maar bijzonder in de ontmoetingen.