Iran Kashan

Tour over de driebaans-snelweg via de Azadi tower, het mausoleum van Khomeini, naar de bedevaartplaats van Fatimeh in Qom om in Kashan uit te komen, ca 200 km ten zuiden van Tehran. 

We ontbijten simpel, met plat brood. Heel plat en een de ander wat sponziger, goed voor de kauwspieren. Twee soorten jam, een soort thee, tomaat en komkommer, wat geitenkaaas en een gekookt of gebakken ei. We hadden nog voor een soepje kunnen gaan maar deden we niet. De ochtend kunnen we besteden aan een citytour, maar we moeten uiteraard keuzes maken. Het paleis van de Sjah in het noorden valt af,  te ver weg, zeker met dat drukke verkeer. De Azadi toren ligt op de route net als het architectonisch bewonderwaardige museum of comptempory art met werken van Picasso, Matisse, Munch etc. Daarna kan het verder naar het mausoleum van Khomeini, ca 30 km buiten de stad. Als blijkt dat het enige museum waar we belangstelling voor hadden, net gerestaureerd wordt en dus gesloten is, blijft er van de citytour niet veel over. Mohammad onze chauffeur voelt het denk ik goed aan want hij rijdt ons 3- 4 keer langs dezelfde rotondes en pleinen en snelwegen.  Het kan ook zijn dat hij de weg niet kent of dat hij zijn Tomtom niet begrijpt-;). Tenslotte zitten we op de grote snelweg, driebaans zonder strepen, naar het zuiden. De metro flankeert de weg nog een tijdje tot die afbuigt naar het internationale vliegveld. Khomeini was de leider van Iran na de revolutie tot zijn dood in 1989, 30 jaar geleden inmiddels. Bij zijn begrafenis is de grootste mensen menigte ooit (2 tot 6 miljoen zeggen ze) ter been geweest voor een begrafenis. In de drukte, zeg maar chaos die ontstond toen tientallen mensen een stukje lijkwade wilde bemachtigen, is zijn open kist gevallen en viel het stoffelijk overschot uit de kist. Nu ligt hij, samen met een van zijn zonen in het mausoleum. Een enorm complex met immense zalen en tapijten, spreuken, speakers en lampen om duizenden mensen te ontvangen. Vandaag zijn er hooguit 100-200 mensen. Mannen moeten rechts naar binnen, vrouwen links. Marianne en Natascha moeten een chador om, bijna geheel wit. Schoenen uiteraard uit. Fotoos maken mag, geen probleem. In het midden staat een felgroene tombe waarin binnen de twee mannen loggen. Via zilverkleurige traliewerk kun je naar binnen kijken en geld binnen werpen. Vrouwen in zwarte chador met groene zwabber behoren tot het personeel, wat ze te zwabberen hebben is me niet duidelijk. Er zijn ook families binnen, kinderen rennen rond en spelen op de grond. Een vrouw met twee kinderen zit vlak bij ons en roept me aan. Ik ga bij haar zitten en ze is nieuwsgierig. Welk land wil ze natuurlijk weten en of ik fotoos van Nederland heb. Die heb ik in n
Nederland al op de smartphone gezet en bewijzen hier hun nut. Of de drop lekker is en wie die man met die mijter is met die zwarte man. Je begrijpt, we kletsen een eind weg en we nemen afscheid met fotoos maken. We geven een souvenirtje mee, oranje klompjes als sleutelhanger. Ze is er verguld mee -;). Aan de snelweg is een groot wegrestaurant waar we snel wat iraans eten gebruiken. Een linzensoep, iets met aubergine en walnoten en een hamburger.
90 km verderop ligt Qom, uit te spreken als Gom. Qom is de op een na heiligste plek in Iran. De heiligste ligt in Mashad, zo'n 900 km naar het noordoosten, daar komen we niet.  In Qom ligt Fatimeh begraven, zeg maar de Maria van de Islam. Zij wordt - al 1200 jaar- aanbeden als geen ander en haar begraafplaats trekt jaarlijks miljoenen mensen.  Wij worden bij binnenkomst eerst gescheiden via een mannen en een vrouweningang. Ik word vriendelijk en globaal even gefouilleerd. Na het opgeven van mn geboorteland, mag ik even op een stoel wachten. Niemand die me vertelt wat er gaat gebeuren, maar ik laat het rustig op me afkomen. Als ik niet naar binnen mag hadden ze me wel weggestuurd denk ik. Na 10 minuten komt er een geestelijke binnen (we zitten in een soort tent). In een bruin kleed, met zwarte baard en witte tulband. In vloeiend engels stelt hij zich voor. "Ik ben Ali en ik ben vandaag jullie gids ( er was nog een chinese toerist aangesloten die ook moest wachten) en het kost jullie niets. Ik ga jullie vertellen wat jullie hier zien. Het eerste wat ik zie als we naar buiten lopen is twee witte kaaskopjes (Marianne en Natascha), goed ingepakt met weer een chador, zo'n groot kleed tot aan de grond. Ze struikelen haast over het kleed maar Ali doet vriendelijk voor hoe ze dat moeten opknopen. Dan leidt hij onze over diverse binnenplaatsen  met bogen, minaretten, klaslokalen en dergelijke. Koepels van echt goud bezweert hij, gedoneerd door al die miljoenen bezoekers.  Ook een zilveren koepel, nee het is glas zegt hij. En van achteren uit beschilderd zoals men vroeger glazen flesjes van binnen beschilderde. Hij wijst ons op europese invloeden in de bouw, zoals het gebruik van Romeinse en Griekse zuilen. In de Kadjaren dynastie was er veel contact met Europa en had men die invloeden in Iran geïntegreerd. Uiteraard vertelt, nee ratelt bijna onze gids door met zijn verhalen, teveel om op te noemen.
Na een uurtje zijn we rond en gaan we verder naar het zuiden. Het is rond 1630 uur, en nog steeds bloedheet, fijn dat we weer de airco kunnen aandoen! We rijden nog een dik uur verder, het landschap is nu dor en bergachtig. Nog steeds driebaans, met veel gerepareerde stukken asfalt. Ook stalletjes aan de kant van de weg. Waren het eerst bloemen (voor Fatimeh), later zijn het granaatappels en ook veel speelgoeddieren, huh!?
In Kashan logeren we drie nachten in een historisch huis, daar vertel ik later meer over. Nu eerst wat eten. We vinden een klein eettentje, waarachter net een processieoptochtje langs trekt. Wij trekken alleen maar de aandacht, kleine kinderen grote kinderen, vrouwen,  mannenkoor, bijna iedereen roept wel hello,  waar kom je vandaan en welkom in Iran! Nog steeds leuk en het verveelt niet. Alleen bij een wat opdringerig manspersoon (you will have great time with me!), wel vriendelijk hoor, voelen we wat kriebelen, nee wewillennunietmetjouopstap. Na enkele subtiele aanwijzingen voelt hij het nog niet aan, dan maar ronduit gezegd dat we graag met zij  drieen verder willen. No problem zegt hij en hij is weg.  Als er een bedeesd meisje van 20 (onder begeleiding van haar moeder) aan me vraagt of ze even met ons mag praten, wil ik dat weer wel graag belonen! Ze studeert nu wiskunde en wil architect worden om mooie gebouwen in de wereld te zetten. Zo, die heeft ambitie! Na een final question, dankt ze ons hartelijk, we doen een korte fotoshoot en kuieren dan in de warme avondlucht nog door de bazaar. We sluiten de avond af in een leuk straatje met een piepklein  koffietentje. Morgen de omgeving buiten de stad verder verkennen.